ตอนที่ 5 [บ้านน้องอยู่ฝั่งกระโน้น บ้านพี่อยู่ฝั่งกระนี้… ]

ผมไม่เคยมองใครเลยจริงๆนะครับ จนกระทั่ง…มาเจอบอสของผม

“จะออกกี่โมงล่ะ?” ตอนนั้นคือเวลาสี่โมงสี่สิบห้าครับ ตอนที่บอสถามผมด้วยคำถามนั้น คำถามที่ทำให้ผมต้องเลิกคิ้ว

“ออกไปไหนครับ?” ก็มันงงนี่ครับ เท่าที่จำได้ วันนี้บอสไม่ได้ใช้ให้ผมไปไหน เมื่อวานผมซื้อของที่บอสต้องการเข้าไปเก็บไว้ในคอนโดให้เรียบร้อยแล้ว เช็คของในตู้เย็นก็ไม่มีอะไรขาด แล้ววันนี้ผมต้องออกไปไหนเหรอ?

“ก็จะกลับบ้านไม่ใช่เหรอไง?” อ๋อ…เข้าใจแล้วครับ ผมจำได้แล้วว่าบอกบอสไว้ว่าจะกลับบ้านแม่วันนี้ครับ เออ…บอสของผมก็เสือก เอ้ย!..ใส่ใจลูกน้องดีจังเลยครับ

“อ๋อ ครับ ก็กลับปกติแหละครับว่าจะออกสักห้าโมงนิดๆ ผมเตรียมของมาเรียบร้อยแล้วครับ เลยกลับบ้านได้เลย ไม่ต้องกลับไปที่หอก่อน ไม่ต้องรีบก็ได้ครับ” ผมอธิบายอีกแล้วครับ เผื่อว่าบอสจะสงสัยอะไรอีก ตอบให้คลอบคลุมเข้าไว้ครับ

“อืม สักห้าโมงสิบห้าก็แล้วกัน”

“ครับบอส” ปากผมตอบรับคำสั่งของบอส แต่สมองน้อยๆของผมก็กำลังคิด ว่าทำไมต้องห้าโมงสิบห้าวะ? หรือว่าบอสจะใช้อะไรผมอีก งงครับ แต่ก็เก็บความสงสัยไว้

ผมนั่งเคลียร์งานต่ออีกสักพัก ซึ่งงานผมก็ไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลยครับ พิมพ์รายงานการประชุมเมื่อตอนบ่าย ซึ่งผมอาสาช่วยป้าปราณีครับ มันไม่ใช่งานของผมเลย และป้าแกก็ทำไว้เกือบเสร็จแล้วด้วย

ผมเหลือบมองเวลาบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ ตอนนี้ห้าโมงพอดีเป๊ะเลยครับ พนักงานทุกคนเริ่มขยับ เริ่มส่งเสียงดัง บ้างก็นัดกันไปสังสรรค์

“คิน วันนี้เที่ยวไหน?” พี่นายฝ่ายไอทีครับ สะพายกระเป๋าโน้ตบุ๊คเดินอ้อมมาจากฝ่ายไอที เฉียดมาหน้าห้องบอสโดยไม่จำเป็น ‘แกจะเดินอ้อมทำไมวะ?’

“กลับบ้านครับพี่” ผมตอบพี่นาย อุตส่าห์เงยหน้าไปสบตา แต่! แหมๆๆ ผมพอจะเข้าใจแล้วล่ะครับว่าทำไมแกถึงต้องเดินอ้อมมาทางนี้ ‘ถามกู แต่มองหน้าพี่กูเนี่ยนะ’ พี่นายส่งสายตาบางอย่างให้พี่วีวี่ครับ แต่พี่สาวผม ไม่ได้สนใจ ไม่เห็นด้วยซ้ำมั้งครับ

“แล้วพี่นายล่ะครับ เย็นวันศุกร์ เที่ยวไหนครับ?” ผมก็เลยถามกลับพี่นายบ้างอ่ะครับ เผื่อว่าพี่สาวผมจะอยากรู้

“อ้อ พี่เหรอ ก็กลับบ้านแหละ หนุ่มโสดอ่ะเนอะ อยู่คนเดียว ไม่รู้จะไปไหน” โห สาบานว่าตอบคำถามกู!

“อ๋อครับ ไม่น่าเชื่อนะครับว่าหล่อๆอย่างพี่นายจะยังไม่มีแฟน” อ่ะช่วยชงให้เฮียเขาหน่อย เผื่อบุญกุศลจะส่งผลให้ผมได้บ้าง

“อืมม คงเป็นกรรมของพี่ล่ะมั้ง แอบชอบใคร เขาก็ไม่สนใจ” สายตาเฮียแกนี่ เสื้อผ้าพี่วีวี่แทบจะหลุดออกมาเลยครับ จับกินได้ เฮียแกคงจับกินแล้วมั้ง ส่วนพี่วีวี่ หน้าสวยนั้นนิ่งมากครับ แกก็เก็บของของแกไป แกหยิบลิปสติกสีนู้ดออกมาทาปาดไปปาดมาสองสามทีอย่างว่องไวก่อนจะลุกออกจากโต๊ะ แล้วก็หันมาพูดกับผม

“พี่กลับก่อนนะคิน เดินทางปลอดภัยนะจ๊ะ แล้วเจอกันวันจันทร์”

“ครับ บ๊ายบายครับพี่วีวี่” ผมยกห้านิ้วโบกไปมา พอพี่วีวี่เดินลับตาไป ผมก็กลับมาส่งสายตาให้พี่นาย เป็นเชิงว่า ‘ก็ตามไปดิวะพี่ รอห่าไร’

พี่นายรีบก้าวฉับๆตามไปเลยครับ แล้วก็ไปยืนออกันอยู่หน้าลิฟท์รวมกับพนักงานคนอื่นๆ ผมเห็นพี่วีวี่คุยเล่นสนุกสนานกับพนักงานคนอื่น ส่วนพี่นายก็ยืนมองอยู่ห่างๆ เออนะ มองอยู่นั่น เมื่อไรจะได้ซั่มวะ?

ผมหันกลับมามองที่ประตูหน้าห้องทำงานของบอส จะเข้าไปถามดีไหมนะ ว่าจะมีอะไรใช้ผมอีกไหม เพราะตอนนี้เหลือผมนั่งหัวโด่อยู่คนเดียวแล้ว ผมรออยู่อีกเกือบสิบนาทีจนห้าโมงสิบนาที ผมเริ่มปิดคอมพิวเตอร์ เก็บของลงลิ้นชักและจัดการล็อกเรียบร้อย ใกล้จะห้าโมงสิบห้าแล้วครับ บอสคงไม่มีอะไรจะใช้ผมแล้วมั้ง ผมก็เลยตัดสินใจลุกออกจากโต๊ะทำงานครับ กลับบ้านดีกว่า

ผมเดินออกมาถึงด้านหน้าบริษัท ระหว่างที่กำลังเดินอยู่ข้างถนน อีกไม่กี่เมตรผมก็จะถึงทางขึ้น BTS แล้ว อยู่ๆก็ได้ยินเสียงคนเรียกมาจากด้านหลัง

“อคิน!” ผมสะดุ้งโหยงเลยครับ เพราะจำได้ดีว่านั่นมันเสียงของบอส และมันปนความไม่พอใจออกมาด้วย

ผมรีบกระชับสายสะพายกระเป๋าเป้ ก่อนจะหันกลับไปมองรถเบนซ์ E-Class คันคุ้นตา บอสชะลอรถชิดริมฟุตบาต เปิดกระจกลงมา แล้วมองผมด้วยสายตาคมกริบ

‘ตายห่าแล้วกู! ก็คิดว่าไม่น่าจะมีอะไรแล้วนี่นา หรือว่าบอสจะโกรธที่เราออกมาก่อนห้าโมงสิบห้า แต่มันแค่สองนาทีเองนะ’

“ขึ้นมา!” บอสไม่ปล่อยให้ผมคิดนานครับ คำสั่งเด็ดขาดนั้นดังขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ผมไม่กล้าขัดแน่นอน ผมเดินขาเบียดเข้าไปใกล้ แล้วก็เปิดประตูขึ้นไปนั่งเคียงข้างทันที ส่งสายตารู้สึกผิดออกไปก่อนแล้วกัน หรือว่าจะอธิบายเลยดี

“คือ ผมขอโทษครับ ผมเห็นว่ามันใกล้ห้าโมงสิบห้าแล้ว ไม่เห็นว่าบอสจะสั่งอะไร คนอื่นก็กลับบ้านกันไปหมดแล้ว ผมก็เลยออกมา บอสมีอะไรจะใช้ผมเหรอครับ สั่งมาได้เลยครับ” แล้วผมก็เลือกอย่างหลังครับ เลือกที่จะอธิบาย

“สั่งเหรอ? ก็สั่งให้รอไง ทำไมไม่รอ?” บอสส่งเสียงดุมาให้พร้อมกับสีหน้าไม่ค่อยพอใจผมเท่าไร อะไรวะ? กูผิดมากมายเลยเหรอวะ?

“ขอโทษครับ” ยอมรับผิดก็ได้ เป็นแค่เลขานี่นา อย่าให้ได้เลื่อนตำแหน่งเชียวนะ ได้เลื่อนตำแหน่งเมื่อไรล่ะก็… ว่าแต่ จะมีตำแหน่งอะไรให้ผมเลื่อนไปได้เหรอครับ? นอกจากตำแหน่งเมียบอส ผมก็ไม่เห็นว่าจะมีตำแหน่งไหนเหมาะกับผมอีก ตื่นๆ ตื่นได้แล้ว อคิน!

คงเป็นน้ำเสียงอ่อยๆ กับสายตาหงอยๆของผมที่ทำให้บอสคลายสีหน้าเครียดลงหน่อยหนึ่ง ตามด้วยอาการยักยิ้มมุมปากกับแววตาที่อ่อนแสงลง แล้วบอสก็หันกลับไปมองถนน ตบไฟเลี้ยวแล้วค่อยๆเคลื่อนรถออกสู่ถนนสายสีลมที่การจราจรตอนนี้แม่งเน่าสุดๆ คือผมค่อยๆเคลื่อนผ่านบันไดเลื่อนทางขึ้น BTS ไป ผมหันกลับไปมองด้วยสายตาละห้อย ‘กูกำลังจะได้ขึ้นไปแล้วแท้ๆ’

ไม่รู้ว่าบอสจะพาผมไปไหนครับ ผมไม่กล้าถาม แล้วบอสก็ไม่ยอมพูดอะไรอยู่พักใหญ่ จนรถเบนซ์ของบอสกำลังจะพาเราข้ามสะพานข้ามแม่น้ำเจ้าพระยานั่นแหละครับ บอสถึงเริ่มพูดออกมา

“บอกทางด้วยก็แล้วกัน”

“บะ บอกทางไปไหนครับ” ผมต้องงงใช่ไหมครับ ก็ยังไม่รู้เลยว่าจะไปไหน จะให้บอกทางได้ไง

“ก็บ้านนายไง”