EP.1

‘มยุรี’ แหงนมองบ้านครึ่งตึกครึ่งไม้ตรงหน้า พลางปาดเหงื่อที่ไหลซึมออกมาบริเวณหน้าผากออก ก่อนจะถอนหายใจเหนื่อยๆ เพราะอากาศยามบ่ายของกรุงเทพฯ ถือว่าร้อนจัดจนเธออยากจะเป็นลม กว่าจะเดินทางมาถึงที่นี่ก็ได้ต้องต่อรถหลายต่อ เพราะจะให้เธอขับรถเข้ามาในกรุงเทพฯ เห็นทีจะไม่ไหว นั่งรถเมล์มาสะดวกกว่า

ดวงตากลมโตล้อมไปด้วยแพขนตางอนหนา สวย แต่มีรอยเศร้า ทอดมองบ้านหลังใหญ่ในพื้นที่ประมาณ 100 ตารางวาตรงหน้า นับจากวันนี้เธอต้องอาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี้ไปอีกหลายเดือนสินะ เพราะน้าสาวของเธอคลอดลูก และต้องการให้เธอมาอยู่ช่วยดูแลหลาน คราแรกเธอยังไม่แน่ใจว่าจะมาดีมั้ย เพราะอยู่บ้านที่เมืองจันท์ แม้จะไม่สะดวกสบายเหมือนอยู่กรุงเทพฯ แต่ก็กินดีอยู่ดีไม่ได้ลำบากลำบนอะไรเลย ทุกอย่างหากินได้จากในสวน โดยเฉพาะผลหมากรากไม้ต่างๆ ที่พ่อแม่ปลูกไว้เต็ม นั่นยิ่งไม่อดอยาก

เธอไม่ชอบความวุ่นวายของกรุงเทพฯ หากไม่ได้มีธุระที่จำเป็นก็ไม่คิดจะมา แต่ที่ตัดสินใจมาก็เพราะอยากหลีกหนี ‘วิรัตน์’ สามีจอมเจ้าชู้ให้พ้น อย่างน้อยก็ให้เธอได้มีเวลาทำใจ หากคิดจะหย่าขาดจากเขา เธอจึงรับปากมาอยู่ช่วยดูแล ‘เดือนเต็ม’

เดือนเต็มเป็นน้าสาวแท้ๆ ของเธอ แต่กลับมีอายุ 25 ปีเท่ากัน เพราะเดือนเต็มเป็นลูกหลงของยาย พอยายคลอดเดือนเต็มได้ไม่นาน แม่ก็คลอดเธอ เธอกับเดือนเต็มจึงเหมือนพี่น้องมากกว่าจะเป็นน้าหลาน ทว่าเพราะศักดิ์เป็นน้า แม้จะเรียนชั้นเดียวกัน โรงเรียนเดียวกัน และห้องเดียวกัน เธอก็เรียกเดือนเต็มว่า ‘น้าเดือน’ มาตลอด และเพราะสนิทกันมากนี่แหละ เธอจึงสองจิตสองใจอยู่นิดๆ จะไม่มาก็เป็นห่วง แต่จะมาก็ไม่อยาก แต่พอมีเรื่องกับวิรัตน์เธอก็ตัดสินใจทันที

กริ๊งก่อง... กริ๊งก่อง...

กดออดอยู่หน้าบ้านเพียงครู่ หญิงวัยคราวแม่ของเธอก็เดินออกมา มยุรีส่งยิ้มไปให้ในทันทีเพราะนั่นคือ แม่สามีของเดือนเต็มนั่นเอง

“สวัสดีค่ะป้า” มยุรียกมือไหว้ในทันทีที่หญิงสูงวัยเดินเข้ามาใกล้

“อ้าว... หนูยุรีนั่นเอง โธ่... ป้าก็คิดว่าคนมาขายของ แล้วนี่มายังไงกันเนี่ย เหงื่อโทรมมาเลย ทำไมไม่โทร. มาบอกก่อน ป้าจะได้ให้พี่เดชเขาไปรับที่หมอชิต โถ... ลำบากแย่เลย มามะๆ เข้าบ้านๆ”

แม่ของ ‘เดชนะ’ หรือ ‘น้าเดช’ สามีของเดือนเต็มเปิดประตูพร้อมเข้ามาลูบเนื้อลูบตัวเธอที่โทรมไปด้วยเหงื่อจริงอย่างที่ป้าพูด เพราะที่ป้ามองเห็นน่ะก็แค่ภายนอก แต่ด้านในแนบเนื้อของเธอนั้นมันทั้ง ‘ฉ่ำ’ และก็ ‘แฉะ’ เสียจนเธออยากจะถอดออกให้หมดแล้วกางขาผึ่งพัดลมเสียเดี๋ยวนี้

ยิ่งยามเคลื่อนไหวเธอยิ่งรู้สึกได้ เสื้อชั้นในที่ซับเหงื่อเป็นอย่างดีทำให้ผิวเนื้อบริเวณใต้ราวนมของเธอลื่น รับรู้ได้แม้กระทั่งเม็ดเหงื่อที่กำลังหยาดหยดลงมาตามลิ้นปี่เรื่อยมาจนถึงสีข้าง จนเธอต้องใช้ฝ่ามือแนบเสื้อยืดบริเวณใต้ลิ้นปี่เพื่อให้เสื้อช่วยซับเหงื่ออีกแรง ไม่อย่างนั้นมันไม่สบายตัวเลย

หรือจะเป็นที่ง่ามขา ที่ตอนนี้เธอได้ยินเสียง ‘แฉะ’ ทุกครั้งที่ก้าวเดิน เพราะกางเกงผ้าที่เป้ายานหน่อยๆ ให้ความสบายในการสวมใส่ แต่ยามนี้กลับเกิดช่องว่างให้ต้นขาด้านในเสียดดี มันทั้งฉ่ำและแฉะจนเธออยากได้พัดลมสักตัวในยามนี้จริงๆ แต่ที่เธอทำน่ะเหรอ

มยุรียิ้มให้หญิงสูงวัยเพียงนิดก่อนจะเอ่ยคำสุภาพ “ไม่เป็นไรหรอกจ้ะป้า น้าเดชอยู่บ้านน่ะดีแล้ว น้าเดือนเพิ่งคลอด เผื่ออะไรขาดเหลือจะได้ไปซื้อได้ไง และแค่นั่งรถมาแค่นี้เอง หนูไม่ได้ลำบากอะไรหรอกจ้ะ อยากมาดูน้าเดือน มาดูหลาน”

“โถ... แม่คุณ ไม่ลำบากอะไรกัน ป่ะๆ เข้าบ้านก่อน เดือนเขาอยู่ไฟอยู่ ส่วนพี่เดชน่ะออกไปซื้อสำลีที่ร้านหน้าปากซอย หนูยุรีไปดูหลานก่อนเนอะ แล้วค่อยไปอาบน้ำอาบท่า”

“จ้ะป้า” มยุรีรับคำพร้อมหัวใจที่เต้นรัวเร็ว เพราะแม่ของเดชนะกำลังทำให้เธอเขว เพราะป้าเรียกน้าเดชว่า ‘พี่เดช’ บ่อยครั้งเหลือเกิน ใจจริงเธอก็อยากเรียกพี่นั่นแหละ เพราะเดชนะนั้นก็เป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียน แก่กว่าเธอและเดือนเต็มแค่ 2 ปี แต่เพราะเดชนะแต่งงานกับเดือนเต็ม เธอก็ควรเรียกเขาว่า ‘น้าเดช’ น่ะถูกแล้ว ส่วนเดือนเต็มก็เรียกสามีของเธอว่า ‘พี่เดช’ แล้วเธอก็ไม่ควรจะคิดถึงเรื่องที่ผ่านมา แต่หัวใจก็เต้นแรงมากขึ้น เมื่อคิดว่าอีกไม่นานก็จะได้พบเจ้าของดวงตาคมคู่นั้นอีกครั้ง