ไฟสวาทอาเพลิง บทที่5 อย่าอวดดีกับฉัน

เพลงพิณที่นอนฟังเพื่อนเล่าเรื่องของตนกับคุณลุงข้างบ้านก็ยิ้มให้หนูนิดทันที

“แกมันโรแมนติกมากเลยนะเรื่องแกกับลุงกานต์เนี่ย”

“แล้วแกกับอาเพลิงล่ะ เพลงถอดใจไหมฉันไม่อยากให้แกเอาชนะแบบนี้เลย”

“ฮันเตรียมพร้อมทำใจแล้ว ว่าแต่แกสอนฉันหน่อยว่าต้องทำไงบ้าง”

“เอาจริงเหรอ”

“อืม..ฉันจะให้เขาต้องการฉันจนตัวสั่นเลย”

“มาจะบอกให้แต่ได้ผลหรือเปล่าไม่รุบปากนะมึง”

แล้วหนูนิดก็สอยเพื่อนรักทุกอย่าง กระทั่งการทำรักกับเขาด้วยปาก เพลงพิณฟังไปก้หน้าแดงไป นี่มันน่าอายจริงๆ นะ

“นิด..เซ็กส์สามารถทำได้ขนาดนี้เลยเหรอ”

“มากกว่านี้อีก แต่กลัวยัยใสซื่ออย่างแกจะรับไม่ไหว เอาล่าจะค้างหรือว่ารีบกลับไปอ่อยอาเพลิงของแกย่ะหลอน”

“กลับสิ...เดี๋ยวแม่กับพ่อโทรมาหาเขาก็ฟ้องอีก ผู้ชายขี้แพ้น่ารำคาญ”

นิภาส่ายหน้า เพลงมึงรักเขากูยังดูออกแต่ปากแข็ง สุดท้ายเจ็บขึ้นมาก็ต้องเป็นกูมานั่งปลอบมึงอีก เฮ้อ..ช่างเถอะเตือนแล้วไม่ฟังเอง

เพลงพิณนั่งเล่นกับเพื่อนสาวจนเกือบสองทุ่มจึงเรียกรถกลับบ้าน เธอขี้เกียจขับรถเอง เกือบสี่ทุ่มเพลงพิณจึงกลับมาถึงบ้าน ทันทีที่ลงรถอัคคีก็เลี้ยวรถมาถึงหน้าบ้านตนเองพอดี

ไฟหน้ารถสาดส่องมาที่ร่างเล็กเพลงพิณกำลังไขกุญแจเพื่อจะเข้าบ้าน เสียงแตรรถบีบดังลั่นจนเธอตกใจทำกุญแจหลุดมือ สาวน้อยก้มหยิบกุญแจขึ้นมา สายตาที่มองเขาแทบจะเข้าไปข่วนให้หน้าลาย

แต่นึกถึงที่นิภาสอนมาเธอก็ผ่อนลมหายใจยิ้มหวานให้เขาแทน จากนั้นก็ไปกุญแจเข้าบ้านปิดประตูรั้วตามหลัง ไม่สนใจต่อปากต่อคำเหมือนเคย อัคคีหงุดหงิดที่คนตัวเล็กเมินใส่เขา

เพลงพิณไม่สนใจเขา ทำเหมือนที่เพื่อนบอก กรณีลุงกานต์นั้นเขารักนิภาเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่กรณีเธอเป็นศัตรูค่อาฆาตกันเพราะฉนั้นต้องตึงไว้ก่อน

เธอต้องการให้เขาเป็นฝ่ายทนไม่ได้แล้วเข้ามาเอง คอยดูเถอะจะสลัดทิ้งให้เหมือนรองท้องแตะเลย

จากนั้นเพลงพิณก็เดินเข้าบ้านปิดประตูไม่สนใจอีกคนที่ตอนนี้กำลังโมโหคนตัวเล็กที่เมนหน้าเขา อยากเรียกร้องความสนใจหรือ อย่างกับเขาสนใจอย่างนั้นแหละ หึเด็กใจแตก ไม่รู้ไปร่านที่ไหนมา

Rrrr.Rrrr.Rrrr.

“คะแม่”

(“เพลงพรุ่งนี้ไปกับอาเพลิงหน่อยนะ”)

“ไปทำไมคะ ไปไหนเพลงไม่อยากไป อาเพลิงเขาไม่ชอบหน้าเพลงทำไม่แม่ต้องให้หนูไปไหนมาไหนกับเขาด้วย”

(“ไปงานเลี้ยงลุกค้า ไปเป็นตัวแทนแม่กับพ่อ เพลงถ้าดื้อมากๆ แม่จะระงับบัตรเครดิตเราซะ ว่าอย่างไรไปไม่ไป”)

“แม่คะหนูขอไปเองนะคะ เพลงขับรถได้มีใบขับขี่ไม่ต้องอาศัยคนอื่นหรอกค่ะ”

(“ไปกับอาเพลิง เขาจะได้แนะนำลูกค้าให้รู้จัก เรียนจบแล้วอีกหน่อยต้องช่วยงานพ่อกับแม่ ทุกวันนี้ต้องรบกวนอาเพลิงเวลาแม่ไม่อยู่ เพลงต้องหัดเรียนรู้บ้างแล้วนะ”)

“ค่ะๆๆ แม่คะเพลงง่วงแล้ว ขอนอนก่อนได้ไหมคะ”

(“ดื้อจริงๆ ไปนอนเถอะ”)

เพลงพิณเบื่อทันที ไปกับเขาให้เธอไปตายดีกว่าไหม ก่อนจะเลือกชุดในตู้ หืมชุดเรียบร้อยไปหน่อย แต่ว่าเป็นงานเลี้ยงลุกค้าต้องดูดี และต้องยั่วอาเพลิงด้วย ชุดไหนดีนะ

เพลงพิณเลือกชุกเกาะอกสีครีมที่อวดเนินถันของเธอเกือบครึ่งเต้า แต่ไม่น่าเกลียด กระโปรงยามกรอมเท้าแต่แหวกข้าจนถึงโคนขาอ่อน สร้อยเพชรเม็ดเล็กๆ ไม่ใหญ่มากนัก ต่างหูเข้าชุดกัน กระเป๋าถือสีแดงเพลิง อืมชุดนี้แหละ ถ้าเขาไม่ให้ขึ้นรถก็ให้ไปตอบคำถามแม่เธอเอาเอง

เสียงมือถือดังเป็นเขาโทรมา น่ารำคาญเพลงพิณไม่รับสาย ไม่มีอะไรต้องคุยพรุ่งนี้แม่บอกให้ไปค่อยไป สาวน้อยเข้าห้องน้ำอาบน้ำทันที ตอนนี้คนที่โทรหากำลังหน้าแดงเพราะความโมโห

อัคคีเดินไปหาคนตัวเล็กที่บ้านก่อนจะขึ้นไปเคาะประตูห้อง เขาทุบแทบตายแต่ยายตัวแสบกลับไม่สนใจ อัคคีบิดลูกบิดห้องไม่ได้ล็อก ก็ไม่แปลกเพราะเธออยู่บ้านคนเดียว แต่ลืมไปหรือเปล่าเขามีกุญแจสำรอง

อัคคีเปิดประตูเข้ามาไม่เห็นคนที่ทำให้เขาโมโห เสียงน้ำในห้องน้ำดังแปลว่าอาบน้ำอยู่เขาจึงนั่งรอกระทั่งประตูห้องน้ำเปิดออกมา ร่างเล็กที่นุ่งผาขนหนูผืนสั้นปิดเพียงสะโพกกลมงอน ด้านบนสองเต้าอวบชิดกนเห็นร่องอก เนินถันขาวผ่องเล่นเอาคนที่นั่งรอกลืนน้ำลายทันที เพลงพิณที่กำลังเช็ดหน้าซับน้ำตามลำตัว พอเอาผ้าออกก็เห็นเขานั่งอยู่ เธอจึงร้องกรี๊ดออกมา

“กรี๊ด อร๊ายย อาเพลิงเข้ามาได้ไง ออกไปเลยนะเป็นโรคจิตเหรอ”

เพลงพินจะคว้าเสื้อคลุมก็ทำไม่ได้ เธอวางมันเอาไว้บนเตียง เขานั่งอยู่ เพลงพิณทำได้แค่เพียงถอยหลังกลับเข้าไปในห้องน้ำ อัคคีก้าวทีเดียวก็ถึงตัวเธอก่อนจะคว้าเรียวแขนกระชากเข้ามาตัวเอง

“อย่ามาแหกปาก โทรมาไม่รับสายฉันถึงต้องมาเองนี่ไง หรือว่านี่คือการเรียกร้องความสนใจจากฉัน ขอบอกนะไม่ได้ผลหรอก เธอดูน่ารังเกียจกว่าเดิมเสียอีก”

เพียะ!!เพลงพิณอกกระเพื่อมด้วยความโมโห เธอชี้ไปที่ประตูก่อนจะไล่เขาออกไป

“ไปให้พ้นห้องเพลงนะ ในเมื่อขยะแขยงนักก็อย่ามาเสนอหน้ากับเพลงอีก ไป๊!!”

“กล้าไล่ฉันเหรอเพลงพิณ”

“ใช่ เพลงไล่อาเพลิงไปไสหัวไปได้แล้ว”

คนตัวเล็กไม่รู้เลยว่าตัวเองอยู่ในสภาพเสียเปรียบเขาแค่ไหน เธอยังคงชี้หน้าเขาอย่างนั้น อัคคีสาวเท้ามาใกล้เธอก่อนจะคว้าข้อมือที่ชี้หน้าเขาอยู่ กระชากเธอเข้าหาตัวเองแล้วบดขยี้ริมฝีปากบางอย่างลงโทษ

เพลงพิณดิ้นรนผลักไสเขาให้ออกไป จนผ้าขนหนูผืนเล็กที่เดิมหมิ่นเหม่อยู่แล้วหลุดลงไปกองที่พื้น อัคคีอุ้มร่างบางขึ้นก้าวยาวๆ ไปที่เตียงวางร่างเล็กลง กวาดสายตามองเธอทั้งตัว

“ไม่เบานี่ แบบนี้ค่อยน่าสนุกหน่อยไม่แห้งเท่าไหร่”

“อาเพลิงปล่อยเพลงนะ อื้อ”

อัคคีไม่สนใจวันนี้เขาต้องได้สั่งสอนเธอ เขาถอนริมฝีปากออกมาเอ่ยกับเธอเสียงเข้ม

"วันนี้ฉันจะสอนให้เธอรู้ว่าอย่าอวดดีกับฉัน มาดูกันเพลงพินว่าใครต้องครางชื่อใครกันแน่"