22. จมน้ำ

กัญญาวีร์ ขับรถมาจอดที่หน้าบ้านพักของเดวิด เธอมาก่อนเวลาเกือบชั่วโมง เพื่อจะได้มีเวลาขอดูภาพวาดก่อน

เดวิด กำลังเดินลงบันไดจากระเบียงบ้านมา เขาสวมเสื้อกล้ามสีฟ้า กางเกงขาสั้นสีดำ เหมือนจะลงไปเดินเล่น

“คุณเกรซ..”

เดวิด ยืนคล้ายตะลึง กล่าวชม พร้อมกับเดินมาหาหญิงสาว เขาสำรวจเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าด้วยแววตาชื่นชมพอใจ จนคนที่ถูกมองประหม่าแทบจะก้าวขาไม่ออก

“คุณทานมื้อเช้าหรือยังคะ”

กัญญาวีร์ ถามแก้เขิน

“เรียบร้อยแล้วครับ นี่คุณมาก่อนเวลานัดใช่ไหม”

“ฉันมาก่อนเวลา เพื่อจะได้ดูภาพวาดไงคะ”

“ผมนึกว่าคุณเกรซจะลืมเรื่องภาพวาดนั่นไปเสียแล้ว”

เขาแกล้งพูดกระเซ้าเย้าแหย่

“ฉันจะลืมได้อย่างไรกันคะ ฉันรับปากกับคุณไว้แล้วด้วยว่าจะช่วยคุณตามหาเบาะแสของผู้หญิงในภาพวาดนั้นด้วย”

“แต่ผมว่าตอนนี้คงไม่ต้องตามหาแล้วล่ะครับ เพราะเธอกำลังมายืนอยู่ตรงหน้าผมแล้ว”

เดวิด ส่งสายตาเป็นประกายประกอบคำพูดด้วย

“คุณเดฟ...”

กัญญาวีร์ พูดเสียงขาดหายไปในลำคอ ใบหน้าแดงระเรื่อ

เดวิดมองกัญญาวีร์ด้วยสายตาชื่นชมเสน่หา เมื่อคืนนี้เขาเอารูปที่ถ่ายภาพกัญญาวีร์ไว้ในมือถือมาเปิดดูตั้งหลายรอบ แล้วก็เปรียบเทียบกับภาพวาดนั้นด้วย เขาทั้งตื่นเต้น ทั้งดีใจ ที่ภาพถ่ายของกัญญาวีร์ กับ ผู้หญิงในภาพวาดช่างละม้ายคล้ายกันจนเขาก็แทบไม่อยากจะเชื่อและคิดว่ามันมีอะไรบางอย่างที่ทำให้เขาเชื่อว่ากัญญาวีร์ อาจจะเกี่ยวข้องกับผู้หญิงในภาพวาดนั้นก็เป็นได้

“อย่าล้อเล่นสิคะ ฉันอยากจะเห็นภาพนั้นตอนนี้แล้ว”

“ได้สิครับ แต่ต้องหลังจากที่ผมกลับจากว่ายน้ำก่อน”

“นี่คุณจะไปว่ายน้ำหรือคะ ที่สระว่ายน้ำหรือว่า...”

“แม่น้ำตรงหน้านั่นไงครับ..ผมอยากจะให้ตัวเองมั่นใจว่าผมไม่ได้กลัวการลงในน้ำอีกแล้ว ผมอยากพิสูจน์ครับ คุณเกรซจะลงไปเล่นน้ำเป็นเพื่อนกับผมด้วยไหมครับ”

“ไม่ล่ะค่ะ ฉันไม่อยากกลับไปเปลี่ยนชุด”

“นั่นสินะ วันนี้คุณสวยอย่างกับนางฟ้าแน่ะ งั้นผมขอเชิญนางฟ้าไปนั่งเล่นริมแม่น้ำ เป็นกำลังใจให้ผมได้ไหมครับ”

“ได้เลยค่ะ”

เดวิด ยิ้มด้วยความดีใจ เขารีบเดินนำหน้าไปทันที

“ผมขอเล่นน้ำสักครึ่งชั่วโมงนะครับ... ”

เดวิด หันมาบอกกัญญาวีร์ แต่เมื่อถึงเวลาที่จะต้องลงน้ำ

เขาก็เริ่มไม่มั่นใจเท่าใดนักว่าตัวเองยังมีอาการกลัวน้ำหลงเหลืออยู่หรือไม่ นึกถึงเมื่อครั้งที่ไปเรียนดำน้ำอย่างไม่มีปัญหา และตอนนี้ก็ต้องทำได้ เดวิดบอกกับตัวเองพร้อมกับค่อย ๆ ก้าวขาลงไปในน้ำแบบกล้า ๆ กลัว ๆ เหมือนกำลังชั่งใจ เขากลัวความรู้สึกเดิม ๆ กลับมา

“คุณต้องเซฟตี้นะคะ เดี๋ยวฉันไปเอาเสื้อชูชีพบนบ้านพักของคุณมาให้นะคะ”

กัญญาวีร์ ตะโกนบอก

“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ลงไปในน้ำลึกมาก จะอยู่แถว ๆ ริมฝั่งนี่เอง”

เดวิด บอกพร้อมกับก้าวขาลงไปในน้ำที่ลึกระดับเอว แล้วก็ยืนนิ่ง ๆ ยังไม่กล้าที่จะลอยคอลงว่ายน้ำ

“คุณลองว่ายน้ำสิคะ”

“ผมไม่แน่ใจว่าจะทำได้ไหมจะพยายามครับ”

เดวิดหันมาบอกตามตรง

“คุณบอกว่าคุณหายจากอาการกลัวน้ำแล้วนี่คะ คุณได้รับการบำบัดจนหายกลัวแล้ว และไปเรียนดำน้ำมาแล้วด้วย คุณทำได้แน่นอนค่ะ”

กัญญาวีร์ พูดเสียงดังให้กำลังใจเขาตามที่เขาได้เล่าให้ฟัง

“แต่ตอนนี้ผมไม่แน่ใจว่าผมจะทำได้หรือเปล่า ผมรู้สึกเหมือนกับว่า...แม่น้ำสายนี้ เคยมีปัญหากับผมมาก่อน”

เขาหันมาบอกความรู้สึกที่เกิดขึ้นในขณะนี้

“คุณต้องคิดว่ามันไม่มีปัญหา ฉันเชื่อว่าคุณทำได้”

“ตกลง ผมเชื่อคุณ”

เดวิดเกิดความเชื่อมั่น เขาค่อย ๆ ย่อตัวลงในน้ำแล้วก็ลองว่ายน้ำจนรู้สึกว่าความกลัวน้อยลง จึงเดินช้า ๆ ไปในบริเวณที่ลึกขึ้นกว่าเดิม ด้วยท่าทางที่มั่นใจมากขึ้น เขายิ้มออกมา

“เกรซ..ผมจะดำน้ำให้คุณดูนะ..”

เดวิด บอกด้วยสีหน้าภูมิใจก่อนจะค่อย ๆ ย่อตัวลงในน้ำเพื่อให้น้ำท่วมศีรษะของเขา กัญญาวีร์มองตามอย่างคนที่กำลังลุ้นเอาใจช่วย เธอเห็นเขาโผล่พรวดขึ้นมาจากน้ำ พร้อมกับยิ้มให้ แล้วก็โบกไม้โบกมือแบบคนที่กำลังสนุกกับการเล่นในน้ำ

“เยี่ยมไปเลยค่ะเดฟ..คุณไม่ได้มีปัญหากับมันอีกแล้ว”

กัญญาวีร์พูดให้กำลังใจ เดวิดยิ้มให้เธอก่อนจะเดินหน้าไปยังบริเวณที่น้ำเริ่มลึกขึ้นไปอีก เขาต้องการพิสูจน์ความแข็งแกร่งของจิตใจอีกครั้ง สถานที่บำบัดเยียวยาเขาได้ดีที่สุดน่าจะเป็นสถานที่แห่งนี้เอง เมื่อกลัวสิ่งใดก็ต้องเผชิญกับสิ่งนั้นอย่างกล้าหาญ จึงจะเอาชนะความกลัวได้ เดวิดบอกกับตัวเอง

กัญญาวีร์ เห็นว่าเขาไม่มีปัญหาอีกต่อไป แถมยังสนุกกับการว่ายน้ำเธอจึงหันไปมองตรงจุดอื่นแทน จนกระทั่งได้ยินเสียงร้องอึกอักแว่วมาให้ได้ยิน

“ชะ..ช่วย..ด้วย..”

เดวิด ยกมือโผล่ศีรษะขึ้นมาแล้วก็หายไปในน้ำ แบบผลุบ ๆ โผล่ ๆ อยู่จนเกือบกลางแม่น้ำ กัญญาวีร์เริ่มไม่แน่ใจว่าเขาจะหยอกล้อเล่นหรือไม่ แต่เมื่อคิดว่าเดวิดมีปัญหาเรื่องการ

อยู่ในน้ำ ก็อาจจะเป็นไปได้ว่าเมื่อเขาว่ายไปอยู่ในน้ำที่ลึกขึ้นจะทำให้เขากลัวจริง ๆ เธอหันมองไปรอบข้าง ก็ไม่มีใครอยู่บริเวณนั้น แต่เธอรู้ว่าตัวเองเป็นคนที่ว่ายน้ำได้ จึงตัดสินใจในตอนนั้น รีบถอดรองเท้าวิ่งกระโจนลงไปในแม่น้ำทันที หวังว่าจะลากเดวิดเข้าฝั่งให้ได้

แต่กัญญาวีร์ คิดผิด เมื่อเข้าไปถึงตัวของเดวิดแล้ว เธอกลับช่วยเขาไม่ได้ แถมตัวเธอเองก็ถูกเดวิดเกาะเอาไว้จนเกร็ง เหมือนเขากลัวจนเป็นตะคริว การที่จะเอาแขนไปคล้องคอเขาแล้วลากเข้าฝั่งนั้นเป็นอันเลิกหวังได้ เพราะเวลานี้ทั้งคู่เกาะกันตะกายอยู่ในน้ำ ผลุบโผล่อยู่อย่างนั้นจนเรี่ยวแรงกำลังจะหมดลงทุกที

ทั้งสองเริ่มที่จะอ่อนแรง และรู้สึกว่าได้จมหายไปในสายน้ำด้วยกัน