16. สะเทือนใจ

วันรุ่งขึ้น กัญญาวีร์ พาแขกคนพิเศษไปยังสถานที่ใหม่

เดวิด ยืนมองสถานที่นั้น ด้วยความเศร้าสลดใจ ภาพในภวังค์ ที่ได้เห็นจากการสะกดจิตระลึกชาติหลั่งไหลให้เขาต้องน้ำตาซึมออกมาโดยไม่รู้ตัว

“นี่แหละค่ะ คือช่องเขาขาด” กัญญาวีร์เอ่ยขึ้น

“ช่องเขานรกต่างหาก Hell Fire Pass…”

เดวิด พึมพำออกมา

“ทำไมคะ..เกิดอะไรขึ้นกับคุณ” กัญญาวีร์ อยากรู้

“ที่นี่เป็นเหมือนนรกของเหล่าเชลย”

“ใช่ค่ะ ตามข้อมูลที่มีการบอกเล่าเรื่องราวเอาไว้ก็มีรายละเอียดเรื่องที่ทหารเชลยถูกเกณฑ์แรงงานมาสร้างทางรถไฟด้วย ฉันได้อ่านก็ยังรู้สึกสะเทือนใจเลยค่ะ ไม่คิดว่าคนเราจะทำกับคนด้วยกันได้ขนาดนั้น ฉันคิดว่าสงครามไม่เคยทำให้อะไรดีขึ้นเลย มีแต่การทำลายล้างกันมากกว่า”

กัญญาวีร์บอกเล่าความรู้สึก

“ผมก็คิดเช่นนั้นครับ”

“แล้วที่คุณบอกว่าที่นี่เป็นเหมือนนรก คืออะไรคะ”

“ผมรู้สึกเช่นนั้นจริง ๆ ครับ คุณรู้ไหมว่าพวกเชลยต้องใช้ค้อนหนัก 8 ปอนด์ ใช้ทั้งสว่าน เสียม จอบ เพื่อขุดเจาะช่องเขาทีละนิด ๆ จากนั้นก็เก็บขนเศษหินใส่ตะกร้าหวายเล็ก ๆ ไปทิ้ง ช่วงที่ผมเข้าไปรับรู้ในภวังค์นั้น ผมเห็นตัวเองกับเพื่อนทหารเชย ต้องทำงานทั้งวันทั้งคืนไม่ได้หยุด กลางคืนก็อาศัยแสงสว่างจากคบไฟทำงาน ต้องถูกวิศวกรชาวญี่ปุ่น ผู้คุมเกาหลีบังคับให้ทำงานอย่างหนัก แต่ให้กินอาหารวันละ 2 มื้อเท่านั้น ร่างกายแต่ละคนทรุดโทรมผอมโซขาดสารอาหาร ซ้ำยังมีโรคไข้ป่าเล่นงานจนแต่ละวัน มีคนตายราวใบไม้ร่วง”

เดวิด เล่าให้ฟังประหนึ่งเขาอยู่ในเหตุการณ์นั้นจริง ๆ ทั้งที่มันเป็นภาพในอดีตชาติที่เขาได้พบเห็นจากการสะกดจิตระลึกชาติเท่านั้น กัญญาวีร์รับฟังด้วยความหดหู่ใจ

สิ่งที่กัญญาวีร์ได้อ่านมาจากประวัติศาสตร์คงไม่ต้องอธิบายแล้ว เพราะเดวิดรู้ดีกว่าเรื่องราวที่ถูกบันทึกไว้ที่พิพิธภัณฑ์แห่งนี้เสียอีก

“ทำไมคุณถึงรู้ว่าเป็นสะพานข้ามแม่น้ำแควหรือช่องเขาขาด ที่อยู่เมืองไทยคะ” กัญญาวีร์ถาม

“ตอนแรกที่ผมเห็นภาพตัวเองเป็นเชลยสงครามผมก็ไม่รู้หรอกว่ามันเป็นที่ไหน แต่ผมพยายามที่จะเพ่งไปให้ได้ว่าเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นบริเวณไหน แล้วเรื่องราวมันจะบอกเองว่าป็นช่วงสงครามโลก ผมเห็นปีคริสศักราชขึ้นมาเป็นประเทศแถวเอเชีย เห็นตัวเองอยู่ที่สิงคโปร์ก่อนจะถูกส่งมาที่เมืองไทย แล้วภาพการทำงานหนักในการสร้างทางรถไฟก็ทำให้ผม ต้องค้นหาในอินเตอร์เน็ต จนได้เรื่องราวมาปะติดปะต่อกันจนคิดว่าเป็นช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 ที่เชลยถูกเกณฑ์จากสิงคโปร์ มาใช้แรงงานที่ประเทศไทย ด้านจังหวัดกาญจนบุรี ผมเห็นภาพแม่น้ำแคว เห็นภาพน้ำตกต่าง ๆ พอได้อ่านประวัติศาสตร์ผมก็แน่ใจว่ามันคือกาญจนุบรี แน่นอน”

“โชคดีนะคะ ที่อดีตชาติของคุณยังมีเรื่องราวทางประวัติศาสตร์ หลงเหลือให้คุณค้นหาได้อยู่”

“ผู้หญิงในภาพวาดได้นำผมมาที่นี่ ทำให้ผมยิ่งมั่นใจมากขึ้นว่าสิ่งที่ผมได้รับรู้จากการสะกดจิตนั้น ไม่ใช่ความฝัน แต่มันเป็นอดีตชาติของผมจริง ๆ และ เมื่อผมได้มาพบคุณ ผมก็เริ่มแน่ใจว่า ผมกำลังจะได้คำตอบที่เคยสงสัยนั้น”

เดวิด หันไปมองสบตากัญญาวีร์ เมื่อพูดประโยคท้าย

“ฉัน..น่ะหรือคะจะให้คำตอบกับคุณได้”

“คิดว่าใช่ครับ”

เขาพยักหน้ายิ้ม ๆ

“เพราะอะไร ถึงมั่นใจว่าฉันจะให้คำตอบคุณได้คะ”

กัญญาวีร์ สบตาเขาอย่างต้องการคำตอบ

“เพราะ...คุณทำให้ผมรู้สึกมั่นใจ...เช่นนั้นครับ”

เดวิด ส่งยิ้มแทนคำอธิบายมากกว่านี้ เขายังไม่บอกกัญญาวีร์ในตอนนี้ว่าเธอ มีหน้าตาเหมือนกับผู้หญิงในภาพวาดนั้น และเขาก็ยังไม่บอกเธอว่าเขารู้สึกหวั่นไหวพิเศษต่อเธอมากเพียงใด ตั้งแต่พบกันครั้งแรกที่ทำให้เขารู้สึกแบบคนที่ ตกหลุมรักเธอในทันทีทันใด

“ทั้งเรื่องรถไฟสายมรณะแล้วก็เรื่องช่องเขาขาดมันมีการบันทึกเอาไว้เป็นหลักฐานที่พิสูจน์ได้ แต่เรื่องผู้หญิงในอดีตชาติของคุณนี่สิคะที่พิสูจน์ยาก..ถ้าคุณไม่ได้รู้จักชื่อของเธอด้วย”

กัญญาวีร์ แสดงความเห็น

“นั่นสิครับ”

“แต่อย่างน้อย คุณก็มีภาพวาดของเธอ เอาไว้ให้ฉันได้เห็นภาพนั้นก่อนนะคะ เผื่อว่าจะช่วยคุณได้”

“ผมดีใจจังที่คุณบอกว่าจะช่วยผม และผมรู้สึกสัมผัสพิเศษบางอย่างว่า คุณจะช่วยผมได้”

“โอ..อย่าเพิ่งทำให้ฉันกดดันสิคะ ถ้าผู้หญิงคนนั้นมีชีวิตอยู่ ก็คงจะแก่หง่อมจนความจำเลอะเลือนมากทีเดียว แต่ฉันว่าเธอคงเสียชีวิตไปนานแล้วล่ะ เพราะคุณเองก็มาเกิดใหม่ได้ตั้งหลายปีแล้ว ”

“แต่คุณคงไม่คิดว่าผมบ้าหรอกใช่ไหมที่คิดจะตามหาเบาะแสผู้หญิงในอดีตชาติแบบนี้”

“ไม่หรอกค่ะ เป็นฉันก็คงอยากจะพิสูจน์เหมือนกัน เผลอ ๆ อาจจะทำเป็นคลิปวีดีโอ ลงในยูทูป ด้วยก็ได้”

กัญญาวีร์ หัวเราะร่วน เดวิดพลอยหัวเราะไปด้วย ทำให้เขายิ่งรู้สึกประทับใจในตัวของเธอมากขึ้นไปอีก