1. เริ่มต้นที่ภาพวาด

ณ ห้องทำงานที่อยู่ภายในตึกสูงระฟ้าใจกลางเมืองนิวยอร์ค สหรัฐอเมริกา เดวิด กำลังนั่งจ้องภาพวาดสีโปสเตอร์ ซึ่งเป็นภาพเสมือนจริงที่ถ่ายทอดออกมาได้ตรงตามที่เขาบอกรายละเอียดตามความรู้สึกได้มากที่สุด เป็นภาพครึ่งตัวของหญิงสาวชาวเอเชีย ผมยาวสลาย กำลังยิ้มน้อย ๆ ให้กับคนมอง

และภาพนี้ก็เป็นแรงบันดาลใจให้เขาอยากจะออกเดินทางไปพิสูจน์หาความจริงบางอย่างที่ประเทศไทย

เสียงเคาะประตูห้องทำงานดังขึ้นก่อนจะถูกผลักเข้ามา เดวิด ละสายตาจากภาพวาดมองไปยังผู้ที่กำลังเดินเข้ามา

“ฉันติดต่อเพื่อนที่เมืองไทยให้คุณแล้วนะคะเดฟ คุณสามารถเดินทางไปเมืองไทยได้เลย เพื่อนของฉันยินดีที่จะช่วยอำนวยความสะดวกทั้งด้านที่พัก และพาไปดูสถานที่ต่าง ๆ ที่คุณอยากจะไปเห็นด้วยตาตัวเอง”

เฮเลน ที่มีสถานะเป็นทั้งเพื่อนเก่าที่เคยเรียนไฮสคูลมาด้วยกัน และเป็นทั้งเลขาส่วนตัวที่สำนักงานเล็ก ๆ ของเดวิดอีกด้วย เธอเป็นสาวอเมริกันเช่นเดียวกับเดวิด ผมยาวสีทองเป็นลอนสวยงามของเฮเลน น่ามองพอ ๆ กับนัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลที่เปล่งประกายมีชีวิตชีวา บ่งบอกถึงความกระฉับกระเฉง

“เยี่ยมมาก ถ้าไม่ได้คุณคอยช่วย คงจะยุ่งยากกว่านี้”

เดวิดกล่าวชมคนที่เป็นทั้งเพื่อนสนิทและเลขาส่วนตัว ซึ่งทั้งคู่อยู่ในวัยหนุ่มสาว อายุย่างยี่สิบเก้าปีเท่ากัน แต่เดวิด ประสบความสำเร็จในธุรกิจด้านอสังหาริมทรัพย์ตั้งแต่อายุยี่สิบห้า โดยมีบิดาที่เชี่ยวชาญด้านนี้อยู่แล้วคอยเป็นพี่เลี้ยง จึงทำให้เดวิดสามารถเติบโตในเส้นทางสายนี้ได้รวดเร็ว จนสามารถยืนได้ด้วยตนเอง ส่วนเฮเลน ได้เข้ามาช่วยงานเดวิดในระหว่างที่เธอกำลังหางานทำหลังเรียนจบปริญญาโท โดยทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยทั้งเรื่องงาน และเรื่องส่วนตัวให้กับเดวิด

“คุณจะเดินทางวันไหน ฉันจะได้จองตั๋วเครื่องบินให้”

เฮเลน เอ่ยถามพร้อมกับนั่งที่เก้าอี้

“ต้นเดือนหน้า ผมจะเคลียร์งานทุกอย่างให้จบก่อน”

เดวิด บอกกับเลขาสาว แต่สายตาจ้องมองที่ภาพวาดราวกับอยากจะบอกให้คนในภาพวาดนั้นได้รับรู้ด้วย

“จะให้ฉันจองตั๋วสำหรับเบลล่าด้วยไหมคะ”

เฮเลน ถามเพื่อให้แน่ใจว่าเจ้านายหนุ่ม อาจจะเปลี่ยนใจ ยอมให้อิซเบลล่า ซึ่งเป็นคนรักของเขาร่วมเดินทางไปด้วยก็ได้

“โอ..ไม่แน่นอน ผมจะไปคนเดียว”

“คุณควรบอกความจริงกับเบลล่าไปตรง ๆ จะดีกว่า บางทีเธออาจจะสนับสนุนให้ความช่วยเหลือคุณก็ได้นะเดฟ”

คำพูดของเฮเลน ทำให้ เดวิด นิ่งไปพักหนึ่งอย่างชั่งใจ เฮเลน จึงพูดต่อว่า

“อย่าลืมสิว่า เบลล่า เป็นสาวไทย แม่ของเธอก็เป็นคนไทย คุณน่าจะขอความช่วยเหลือจากเธอได้”

“แต่ผมคิดว่า เบลล่าจะช่วยให้แผนของผมล้มเหลวมากกว่าสำเร็จนะ” เดวิด พูดแบบติดตลก

“ไม่หรอก..อย่างน้อย เบลล่าก็พูดภาษาไทยได้ น่าจะช่วยให้การไปเมืองไทยของคุณสะดวกขึ้นมากกว่า”

“แต่.....” เดวิด ยังมีสีหน้ากังวล

“งั้น ให้ฉันลองเกริ่นกับเบลล่าก่อนดีไหมคะ บอกว่าคุณไปรับการบำบัดจากจิตแพทย์แล้วพบเจออะไรบ้าง จนนำไปสู่การพิสูจน์ในสิ่งที่อยากรู้”

“เรื่องนั้น ผมเล่าให้เธอฟังแล้วล่ะ เธอรู้ว่าผมเป็นโฟเบีย มีความกลัวฝังใจ และเธอก็เคยไปเป็นเพื่อนผม 2 ครั้ง ตอนที่ผมไปรับการรักษาที่คลินิกของดอกเตอร์โรแวน”

“แล้วคุณได้เล่าเรื่องที่จ้างจิตรกรวาดภาพนี้ด้วยไหม”

เดวิด ส่ายหน้าแทนคำตอบ

“นั่นไง คุณยังไม่เคยเล่ารายละเอียดให้เบลล่าฟังเลย แต่กลับคิดว่าเบลล่าจะไม่สนับสนุน คุณต้องบอกเธอนะเดฟ”

“ผมกลัว..” เดวิดบอกตามตรง

“แหม.. ฉันคิดว่าคุณจะมีอาการโฟเบียเฉพาะเรื่องการอยู่ในน้ำ แต่คุณยังกลัวที่จะบอกความจริงกับแฟนคุณด้วยนะเนี่ย”

เฮเลน กล่าวในเชิงสัพยอกตามประสาเพื่อน

“ผมยอมรับว่ากลัวเบลล่าจะไม่เข้าใจ เพราะตอนที่ผมไปรักษาที่คลินิกของดอกเตอร์โรแวน เธอก็ยังไม่เห็นด้วยเลย แล้วก็พยายามให้ผมไปอีกที่หนึ่ง ที่ไม่ใช่การรักษาด้วยวิธีเดียวกับดอกเตอร์โรแวน ยิ่งถ้าผมไปบอกเรื่องที่มาของภาพวาดนี้ แล้วก็เรื่องที่ผมอยากจะไปเมืองไทยเพื่อพิสูจน์เรื่องนี้ คุณก็คิดดูแล้วกันว่า เบลล่าจะสนับสนุน หรือหาว่าผมบ้าเพ้อเจ้อกันแน่”

เฮเลน พยักหน้าอย่างเข้าใจ เพราะเฮเลนเองในตอนแรกก็ไม่ค่อยจะเห็นด้วยที่เดวิด เลือกรับการบำบัดรักษาอาการโฟเบีย หรืออาการกลัว ที่คลีนิคของดอกเตอร์โรแวน แต่เมื่อเห็นว่ามันได้ผล ทำให้เดวิด สามารถลงว่ายน้ำในสระน้ำได้อย่างไม่มีปัญหาอีกต่อไป เฮเลนจึงเริ่มเข้าใจและยอมรับได้

แต่สิ่งที่เฮเลนยังไม่ค่อยเข้าใจ ก็คือ การที่เดวิดได้รับรู้เรื่องราวที่น่าอัศจรรย์ในระหว่างการบำบัดด้วยวิธีการของดอกเตอร์โรแวน ที่ทำให้เดวิด เกิดความอยากรู้อยากเห็นมากขึ้น

จนเป็นที่มาของภาพวาดนี้ กระทั่งอยากจะเดินทางไปยังสถานที่ ที่เกี่ยวข้อง เฮเลน พยายามทำความเข้าใจกับเรื่องนี้อยู่

“คุณช่วยเอารูปนี้ไปใส่กรอบให้สวย ๆ ด้วยนะ ผมจะเอาไปติดที่ห้องพักในอพาร์ทเม้นท์”

เดวิด เลื่อนแผ่นโปสเตอร์ภาพวาดให้เลขาสาวจัดการให้

“ด้วยความยินดีค่ะบอส”

“ขอบคุณมาก เอาไว้ผมไปเมืองไทยแล้วกลับมาจะให้โบนัสพิเศษสำหรับคุณนะที่รัก” เดวิดพูดให้เพื่อนรักดีใจ

“ว้าว...ด้วยความยินดีและขอบคุณมากค่ะบอสที่รัก”

เฮเลน หัวเราะชอบใจ

“แต่คุณต้องคอยอธิบายกับเบลล่าด้วยล่ะ ถ้าเธอถามเรื่องที่ผมจะต้องเดินทางไปเมืองไทย”

เดวิด ทิ้งให้เป็นหน้าที่ของเพื่อนรักที่เป็นเลขาส่วนตัวด้วย

“งานนี้ไม่ง่ายซะแล้ว แต่เอาเถอะฉันคิดว่ารับมือได้”

ทั้งคู่หัวเราะประสานเสียงกัน เฮเลน ลุกขึ้นพร้อมกับหยิบภาพวาดออกจากห้องทำงานของเดวิดไปด้วย