นายเป็นพ่อของลูก

ตอนที่1 เธอกลับมาแล้ว

เสียงหายใจอย่างรุนแรงส่งเข้าในหูของเธอ และมือใหญ่ก็วางทับไปบนปากของญาอี๋เป็นการส่งสัญญาณเตือน......

ตัวของเธอสั่นระรัว พยายามเปิดตาของเธอให้กว้างเพื่อดูว่าชายคนนั้นเป็นใคร......

แต่ดวงตาเจ้ากรรมนั้นช่างหนักเหลือเกิน การมองเห็นมืดสนิทไปหมด มีเพียงความเจ็บปวดที่ฝังอยู่ในร่างกายที่ชัดเจน

เธอรู้สึกว่าเธอถูกลากเข้าไปในเหวลึกที่เป็นคลื่น ร่างกายค่อยๆ จมลงไป จมลงไป......

ญาอี๋ลืมตาของเธอขึ้นและตื่นมาจากฝันร้ายที่หลอกหลอนเธอมาตลอดระยะเวลาหกปี

แท็กซี่ส่ายไปมาเบาๆ แล้วขับออกไปอย่างราบรื่น

“หม่ามี้ครับ”...... ซีซั่นตัวน้อยผู้น่ารักรีบวิ่งเข้ามาในหน้าอกของเธอแล้วมองไปที่เธอด้วยดวงตาที่สดใสชุ่มชื่น “หม่ามี้ฝันร้ายอีกแล้วหรอครับ ？ ไม่ต้องกลัวนะซีซั่นจะปกป้องหม่ามี้เอง !”

เมื่อมองเห็นลูกชาย ญาอี๋ก็ทำให้ใจตัวเองผ่อนปรนและจูบลงไปที่หน้าผากของเขา

แต่ทว่าเธอไม่สามารถหยุดความคิดที่ล่องลอยหวนไปเมื่อหกปีที่แล้ว

เธอถูกลันตา น้องสาวต่างมารดาหลอกล่อวางยาเธอแล้วเอาไปทิ้งที่ร้านเหล้า แล้วมีผู้ชายแปลกหน้าสองคนลากไปแต่เธอกลับมองดูเฉยๆ โดยที่ไม่เข้ามาช่วยเลย......

หลังจากนั้นฝันร้ายก็มาถึง

เธอถูกผู้ชายลักหลับไปแล้ว แม้แต่วันนี้เธอยังคงไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นคือใคร

ตอนนี้ซีซั่นก็อายุได้หกขวบแล้วและเธอยังคงเลือกที่จะกลับมา

เมื่อหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง นัยน์ตาของญาอี๋ก็เฉียบขาดขึ้น

ครั้งนี้เธอจะไม่อ่อนแอให้ถูกรังแกอีกแน่นอน และคนที่เคยรังแกเธอจะไม่ปล่อยไปง่ายๆ แน่

สิ่งแรกที่กลับมาคือคิดบัญชีลันตา

หลังจากจัดจัดแจงเรื่องที่อยู่เรียบร้อย ญาอี๋ก็รีบโบกแท็กซี่แล้วกลับไปตระกูลพิชาบ้านหลังเก่าทันที

นี่มันก็หกปีแล้วที่ไม่ได้กลับมา แต่คฤหาสน์ตระกูลพิชายังมีการเสริมเติมแต่งให้มีหลากหลายสไตล์มากขึ้น แสดงให้เห็นถึงความหรูหราในทุกๆ ที่

ตระกูลพิชาดีขึ้นเรื่อยๆ ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ได้ยินมาว่าได้อุ้มขาใหญ่ของตระกูลปนันท์และมีต้นไม้ใหญ่คอยหนุนหลังอยู่ ทำให้หาเงินได้ทุกที่

โดยเฉพาะน้องสาวของเธอ ลันตา เห็นได้ชัดว่าไม่มีความสามารถในการออกแบบใดๆเลย แต่ก็ยังกลายเป็นนักออกแบบเครื่องแต่งกายชั้นนำในประเทศ แต่เธอก็มีชื่อเสียงโด่งดังทั้งที่ลอกเลียนแบบงานของญาอี๋ชัดๆ

เมื่อนึกถึงเรื่องการออกแบบ ญาอี๋ก็รู้สึกจุกในใจขึ้นมา แต่ว่าก็กำราบความรู้สึกนั้นแต่อย่างรวดเร็ว บัญชีนี้จะค่อยๆ คิด และก่อนอื่นเธอจะไปเรียกเอามรดกจากแม่ของเธอก่อน

เมื่อคิดแบบนี้ญาอี๋ก็เคาะไปที่ประตูคฤหาสน์

เมื่อคนใช้ทุกคนเห็นเธอก็ตะลึงงัน รีบทำความเคารพและพาเธอเข้าไปในคฤหาสน์

“นังญาอี๋ แกกลับมาได้ยังไง ?” ลันตามมองเธออย่างพยาบาทพลางชำเลืองไปมองเด็กที่ญาอี๋จับแขนไว้และพูดขึ้นด้วยความรังเกียจทันที “แกเอาไอ้ลูกนังเมียน้อยนี่กลับมาได้ยังไง？ช่างน่าขายหน้าเสียจริง！”

ซีซั่นกลอกตาขาวด้วยความรังเกียจ ญาอี๋ก็แสดงออกอย่างราบเรียบพร้อมพูดออกไปอย่างใจเย็นว่า “ฉันก็กลับมารับมรดกจากแม่ของฉันยังไงล่ะจ๊ะ”

ลันตาพูดออกไปอย่างหงุดหงิด “ฉันทิ้งข้าวของของแม่แกไปหมดแล้ว ออกไปจากที่นี่พร้อมกับไอ้ลูกนังเมียน้อยเล็กๆ ที่น่ารังเกียจนี่ ไสหัวออกไปซะ ! ”

คำก็ลูกนังเมียน้อย สองคำก็ลูกนังเมียน้อย จึงทำให้ญาอี๋รู้สึกไม่สบายใจทำให้ญาญี่โกรธแล้วพูดขึ้น “รีบส่งสมบัติของแม่ฉันคือนมา แล้วฉันจะไปเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะแฉเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อหกปีก่อนออกมาทั้งหมด ! แกมีชื่อเสียงจากการออกแบบชุดนั่น แต่ลอกมาจากภาพวัดของฉันทั้งสิ้น！”

“แกอย่ามากล้าดี ! นังญาอี๋” ลันตาถูกเหยียบย่ำเรื่องที่เจ็บปวด พูดออกไปอย่างตื่นเต้นและดุเดือด “เรื่องหกปีที่แล้ว แกไม่มีหลักฐานเลยสักนิด แล้วอย่าหาว่าฉันใจร้ายกับแกแล้วกัน ถ้าแกยังกล้าพูดเรื่องไร้สาระนี่อีก ! ”

เมื่อเธอพูดและทำท่าว่าจะทำร้ายญาอี๋ แต่ก็โดนซีซั่นผลักออกไปซะก่อน

“อย่ามารังแกหม่ามี้ของผมนะ !” ซีซั่นขมวดคิ้วมองไปที่เธอ ถึงแม้อายุจะยังน้อย แต่คิ้วและดวงตานั้นค่อนข้างน่าเกรงขาม

ลันตามองไปที่เด็กชายคนนั้นและเธอรู้สึกคุ้นหน้าเล็กน้อย แต่เธอจำไม่ได้ว่าเธอเคยเห็นเขาอยู่ที่ไหน ความคิดนี้ผุดขึ้นมาแวบเดียวแล้วหายไป เหลือเพียงแต่ความคับแค้นใจ

เธอหยาบคายต่อหน้าญาอี๋มาหลายปีไม่เคยเสียเปรียบ ตอนนี้ก็อดกลั้นความโกรธไม่ได้ จึงง้างฝ่ามือขึ้นจะตบซีซั่น

ญาอี๋เข้าไปผลักลันตาออกไปได้เร็วกว่าเพื่อปกป้องซีซั่น

“ว้าย-“

ลันตากรีดร้องและล้มลงไปข้างหลัง กระแทกไปที่แจกันได้ยินเสียงชนอย่างดัง

ฉากวุ่นวายขึ้นทันที

และ ณ จุดนี้อากาศก็เย็นลงอย่างกะทันหัน และเสียงฝีเท้าอันทรงพลังใกล้เข้ามาอย่างช้าๆ ความกดอากาศเย็นลงอย่างอธิบายไม่ได้ค่อยๆ โชยมาอย่างไม่มีเสียง

เมื่อหันมามองอย่างระมัดระวัง ก็เห็นร่างสูงอย่างชัดเจน ตาของญาอี๋ก็เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ