นายท่านไม่อ่อนโยน (ดุดัน)

บทนำ

รสสวาทหญิงใบ้

นายท่านเรียกหา...

สาวใช้ใบ้ ‘จงซูมี่’ หัวใจเต้นแรงเมื่อได้รู้ว่าคุณชายใหญ่แห่งตระกูลกวงเรียกหา...

ปกติแล้วเขาไม่เคยเรียกหาหรือใช้ให้ทำอะไร อีกทั้งยังไม่เคยพูดคุยกันเป็นการส่วนตัวมาก่อน เพราะนางเป็นเพียงสาวใช้ก้นครัวที่คลุกอยู่กับเตาถ่านจนหน้าดำเมื่อมจากเขม่าควันไฟ เนื้อตัวมีแต่กลิ่นสกปรกและคราบเหงื่อไคล แตกต่างจากสาวใช้บนจวนที่แต่งกายสะอาดสะอ้านและได้รับการอบรมมารยาทเพื่อคอยรับใช้ผู้เป็นนายได้อย่างไม่การขาดตกบกพร่อง

ก้มมองมือของตนเองที่ขัดล้างจนสะอาด ทันทีที่รู้ว่าคุณชายใหญ่เรียกหา นางก็รีบล้างหน้าล้างตาเพื่อไม่ให้มอมแมมจนเกินไปนัก

ซูมี่กะพริบเปลือกตาช้าๆ มองแผ่นหลังกว้างของ ‘กวงหนิงเทียน’ คุณชายใหญ่ผู้เป็นทายาทสืบต่อสกุลกวงที่แสนรุ่งโรจน์แห่งนี้

อาจจะดูเกินตัว ไม่เจียมกะลาหัว...

แต่นางหลงรักเขา หลงรักคุณชายใหญ่มาตลอดสิบสี่ปี เป็นรักข้างเดียวที่รู้ดีว่าไม่อาจสมหวัง ขอเพียงแค่เห็นเขามีความสุขเท่านั้นนางก็พอใจแล้ว ดังนั้นการถูกเรียกใช้งานจึงเป็นสิ่งที่นางไม่นึกฝันจนมือบางถึงกับเย็นเฉียบด้วยความตื่นเต้น

“อา...”

สาวใช้ใบ้ส่งเสียงเมื่อหยุดยืนอยู่ด้านหลังผู้เป็นนายมาได้สักพักแล้ว เขานั่งอยู่ในสวนทางด้านทิศตะวันตกอันแสนร่มรื่น บริเวณนี้อยู่ใกล้กับน้ำตกเทียมขนาดใหญ่จึงมีเสียงซ่านเซ็นของสายน้ำที่ตกกระทบโขดหินดังมาเป็นระยะ

“มาแล้วหรือซูมี่”

“อา...อา”

นางส่งเสียงขานรับ ใบหน้าแดงก่ำ หัวใจพองโตเมื่อเขาเอ่ยเรียกชื่อของนาง แค่เขาจำชื่อนางได้ นางก็ดีใจจนหัวใจแทบกระโจนออกมาจากอกข้างซ้าย

ทว่าเหตุใด...

ใบหน้าของนายท่านจึงดูเครียดขึงนักเล่า สาวใช้ใบ้เห็นเขาลอบถอนหายใจถึงสองครั้ง ก่อนจะเหลือบมองไปยังอีกฝั่งราวกับกำลังรอคอยใครบางคนให้เดินผ่านมาเสียกระนั้น

จงซูมี่ยืนประสานมือไว้ที่หน้าขา ก้มหน้าลงน้อยๆ คอยเงี่ยหูฟังว่าเขาจะสั่งอะไร

“มานี่สิ...”

หญิงใบ้เงยหน้าขึ้นด้วยความงุนงงไม่น้อย เมื่อเขาสั่งให้นางเดินเข้าไปใกล้ๆ นางจึงสืบเท้าเข้าไปสองก้าวทว่าจังหวะนั้นเขากลับคว้าข้อมือของนางแล้วดึงจนร่างเล็กปลิวไปนั่งอยู่บนตักของเขา

ตึก! ตึก! ตึก!

กะ...ใกล้เกินไปแล้ว!

ราวกับหัวใจกำลังกระโจนออกมานอกอก ยิ่งได้ใกล้ชิดยิ่งได้กลิ่นหอมใบชาอ่อนๆ อวลอุ่นออกมาจากเรือนกายแข็งแกร่ง แม้จะรู้สึกดีทว่านี่คือสิ่งที่ไม่ควรรู้สึก

“อา...”

นางรีบหยัดกายจะลุกขึ้น พยายามชี้มือไปยังเสื้อผ้าและเนื้อตัวที่ไม่สะอาด จริงอยู่แม้นางจะรักสะอาดและอาบน้ำขัดถูเรือนกายทุกเช้าค่ำ แต่เสื้อผ้าที่เก่าราวกับผ้าขี้ริ้ว และงานที่ต้องคลุกอยู่ในครัวทำให้นางไม่อาจหลีกเลี่ยงมันได้ดั่งใจ

“อาซู”

คนที่ร้อนรนและสนใจแต่ความสกปรกของตนเองถึงกับนิ่งอึ้งที่นายท่านเรียกนางว่า ‘อาซู’ อย่างสนิทสนม ดวงตากลมโตของนางเบิกโพลง เผยอเรียวปากอ้าค้างนิดๆ ด้วยความตกใจ

ทว่าจังหวะนั้นคนตัวโตกลับดึงผ้าสีน้ำตาลแก่ที่นางใช้โพกศีรษะออก ปล่อยให้เรือนผมสีดำที่เกล้ามวยเอาไว้เพื่อความคล่องตัวสยายตกลงกลางแผ่นหลัง

‘นะ...นี่มันเรื่องอะไรกัน เหตุใดนายท่านจึงทำกับข้าเช่นนี้’

ภายในใจร้องตะโกน ทว่ากลับไม่มีแม้เสียงประท้วงหลุดรอดออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่ม แล้วโดยที่จงซูมี่ยังไม่ทันตั้งตัวมือหนาก็สัมผัสแผ่วที่ท้ายทอยก่อนจะสอดปลายนิ้วเข้าไปตามเรือนผม

กวงหนิงเทียนโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ ใกล้เสียจนปลายจมูกโด่งเฉียดแก้มนวลไปเพียงนิดเดียว ก่อนที่เขาจะฝังจมูกโด่งลงไปยังซอกคองามระหง แล้วกระซิบแผ่วเบาให้ได้ยินกันแค่เพียงสองคน

“อาซูเป็นของข้าเถอะนะ”