1 ความจน

อินทุอรณ์ เธอเป็นเด็กที่พ่อแม่หย่าร้าง อาศัยอยู่กับยายและตาที่บ้านเช่าเล็ก ๆ แห่งหนี่ง อาชีพของตากับยายคือเก็บของเก่าขาย ไม่ว่าจะเป็นกล่องกระดาษหรือพวกพลาสติกต่าง ๆ ยายของเธอมีอายุมากว่าตาถึงหนึ่งรอบ ยายอายุเจ็ดสิบหกปีส่วนตานั้นอายุเพียงหกสิบสี่ ตอนนี้เด็กหญิงอินทุอรณ์เรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5

อินทุอรณ์ซึ่งอยู่ในวัยที่กำลังโต ความสาวสะพรั่งเริ่มปรากฏขึ้นมาบ้างแล้ว สะโพกที่ผายออกและหน้าอกที่ใหญ่โตเกินวัยตั้งแต่ตอนที่เธอเรียนอยู่ ม.4 แล้ว วันนี้ผู้เป็นยายนั้นเห็นความพาหลานไปซื้อชุดชั้นใน คนขายแนะนำของให้ซื้อของผู้ใหญ่ไซส์เล็ก ยายนิ่มไม่ค่อยจะมีเงินเลยซื้อแบบที่คนขายแนะนำ

“หนูเข้าไปลองชุดสิจ๊ะ” ผู้เป็นยายสั่งหลานสาว คนขายพาเด็กสาวไปยังตู้ลองเสื้อผ้าสำหรับสตรี เด็กสาวค่อย ๆ ถอดเสื้อตัวนอกออก เธอใส่เสื้อคลุมทับเสื้อตัวนอกมาเพราะถ้าไม่อย่างนั้นจะมีคนเห็นหน้าอกเธอชัดและจุกที่โผล่ตามมาด้วย เธอถอดเสื้อกล้ามตัวจิ๋วด้านในออกอีกหนึ่งชั้น เด็กสาวอวดเต้ากับกระจกบานใหญ่ในห้องลองชุด เพราะที่บ้านไม่มีกระจกที่ใหญ่ขนาดนี้ให้ลอง อินทุอรณ์เอาบราตัวใหม่ขึ้นทาบอก และค่อยๆ ลองใส่ มันสวย และก็ถูกใจเธอ แต่ว่า บราที่คนขายเอามาให้เธอลองนี้ ตัวเล็กไปหน่อย ปิดเนินอกเธอได้ไม่หมด เมื่อเห็นว่านานเกินไป ผู้เป็นยายจึงมาเคาะเรียกหลานสาว

“อร..เป็นไงบ้างใส่พอดีมั้ย?” หลานสาวรีบเปิดประตูออกมาให้ยายเห็น ยายตกใจกับขนาดของหลานสาว เลยรีบปิดประตู

“เดี๋ยวยายไปขออีกตัวที่ใหญ่กว่านี้มาให้ลองนะ”

“ได้จ้ะยาย”

เมื่อได้ตัวใหม่ที่คิดว่าใหญ่พอ ยายจึงเอาไปให้หลานลอง ตัวนี้ใส่ได้พอดีกับหน้าอกหลานสาว ยายเข้าไปในห้องลองชุดและชมหน้าอกของหลานสาวด้วยว่าใหญ่โตสวยงามจริง ๆ

“หลานยายนี่ซ่อนรูปจังนะ ยายก็ไม่คิดว่าของหลานจะใหญ่โตเกินวัยขนาดนี้”

“มันโตเร็วมากจ้ะยาย”

เมื่อลองเสร็จยายก็จ่ายเงินให้พนักงานพอเรียบร้อยก็พาหลานสาวกลับบ้าน โดยมีตาชิตยืนสูบบุหรี่รออยู่ที่รถด้านนอก

หลายสัปดาห์ต่อมา อินทุอรณ์หาบราตัวใหม่ที่เธอซักตากเอาไว้ไม่เจอ จึงเดินหาไปทั่วบ้าน เธอไปพบตรงที่นอนซึ่งตาชิตกำลังนอนดมชุดชั้นในและบราของเธออยู่ แพนตี้ตัวน้อยและบราที่ยายซื้อให้ตอนนี้ถูกตาชิตเคล้าคลึงอยู่ที่ใบหน้าไปมา อินทุอรณ์ไม่กล้าทวงถาม เธอแกล้งทำเป็นไม่เห็น จากนั้นพอผู้เป็นตาออกจากบ้านเธอก็เลยเอาไปซักใหม่ เพราะมันมีกลิ่นเหล้าติดมาด้วยและก็คราบน้ำลายเต็มไปหมด เด็กสาวอยากจะฟ้องผู้เป็นยาย แต่ก็ไม่อยากจะให้ตาชิตต้องโดนดุและถ้าทั้งสองทะเลาะกัน ตัวเธอเองจะลำบาก เลยปล่อยเรื่องนี้ไว้อย่างนั้นเรื่อยมา ครั้งไหนที่เธอซักชุดชั้นในเมื่อแห้งแล้วเธอจะรีบเก็บเข้ามาไว้ทันที บางครั้งมันก็ยังไม่ทันจะแห้งสนิทก็จำเป็นต้องเก็บ เพราะว่าถ้าเผลอลืม เธอจะต้องซักใหม่อีกรอบ ชุดเธอก็ไม่ได้มีเยอะมากมาย ได้เงินล้างจานมาก็เจียดไปซื้อถูกๆ ตามตลาดนัดมาเก็บไว้บ้าง

อินทุอรณ์อายุครบ 18 ปีบริบูรณ์ เธอไปรับจ้างล้างจานหลังจากเธอกลับจากที่โรงเรียน แล้วตอนดึก ๆ ก็จะไปช่วยตากับยายค้นขยะเก็บขวดพลาสติกมาแยกขายเพื่อยังชีพ ชีวิตประจำวันของตายายและหลานสาวดำเนินแบบนี้เรื่อยมา

หนึ่งปีผ่านไป

คืนนี้ฝนตกหนักมาก ตากับยายและหลานคงจะออกไปทำงานประจำวันเหมือนเช่นเคยไม่ได้ เด็กหญิงอินทุจึงนำเงินรับจ้างล้างจานของเธอมาให้กับตากับยาย เพื่อเป็นเงินที่จะใช้ซื้ออาหารในวันพรุ่งนี้

“ตากับยายเก็บเงินนี้ไว้นะคะ”

“หลานให้เงินก็รับไปสิไอ้ชิต และก็อย่าได้เอาไปกินเหล้าจนหมดนะมึง” เสียงของยายนิ่ม ออกคำสั่งกับผู้เป็นสามี เพราะนายชิตนั้นพอได้เงินมาก็จะลงขวดหมด นายนิ่มจึงต้องคอยกำชับนายชิตผู้เป็นตาเสมอ ผู้เป็นตาจะเป็นคนออกไปซื้ออาหารสดมาให้ยายนิ่มทำกับข้าวในทุก ๆ วัน

“ขอบใจเอ็งมากนะอร”

หลังจากทานข้าวเย็นกับปลากระป๋องที่มี สามคนก็เข้านอน เด็กหญิงอินทุอรณ์ก็เริ่มจุดเทียนไขเพื่อให้มีแสงสว่างเตรียมพร้อมกับการท่องตำหรับตำราและทำการบ้านเหมือนเฉกเช่นทุกวัน บ้านเธอไม่ได้ไฟดับเพราะฝนตก แต่ที่บ้านเธอไม่มีไฟฟ้าใช้ ก็ได้อาศัยตะเกียงกับเขียนไขที่ใช้ในยามค่ำคืน วันนี้ฝนตกหนักมากเหมือนจะมีฝนรั่วหยดลงมาจากหลังคาบ้าน เพราะบ้านเพิงหมาแหงนที่ทั้งสามอาศัยอยู่สังกะสีมันเริ่มเก่าแล้ว

“ไปเอาขันมารองน้ำฝนสิ” เสียงดังขึ้นจากอีกฟากหนึ่งของฉากกั้นห้อง ขณะที่เด็กหญิงอินทุอรณ์กำลังนั่งทำการบ้านอยู่

“ไม่ไหวแล้ว! เปียกไปหมดเลยที่นอนฉัน!” ตาชิตบ่นอุบหลังจากพบว่าน้ำฝนที่หยดมาลงมาเรื่อย ๆ ระหว่างที่เขาหลับน้ำทำให้ฟูกที่นอนเปียกไปเกือบครึ่ง ห้องที่กั้นไว้เพียงแผ่นไม้อัดบาง ๆ เด็กหญิงอินทุอรณ์ที่ได้ยินจึงรีบเดินมาดู

“ที่นอนตาเปียกเหรอจ๊ะ?”

“เปียกหมดเลยจ้ะหนูอร”

“งั้นตามานอนที่นอนของหนูก่อนก็ได้ค่ะ หนูยังไม่นอน หนูจะรีบทำการบ้านให้เสร็จก่อน”

“งั้นก็ได้จ้ะ” ตาชิตรีบเอาฟูกที่นอนเก่า ๆ ยกขึ้นพิงผนังอิฐบ๊อกไว้ ส่วนที่นอนของยายที่อยู่ติดกับของตานั้นไม่เปียกแต่ฟูกก็พอนอนสำหรับคนเดียวเท่านั้น ตาชิตเดินไปนอนที่ห้องกับหลานสาว ไม่อัดเก่า ๆ ที่ใช้ตะปูตีแปะไว้กับต้นเสาเพื่อความเป็นส่วนตัว เพราะเวลาที่อินทุอรณ์ทำการบ้านแสงไฟจะไปรบกวนการนอนของตากับยาย ตาชิตเลยต้องนำไม้มากั้นไว้เพื่อสะดวกต่อการนอน