บทนำ

วิมลิน อ่านว่า วิ มา ลิน

" นางสาว วิมาลิน ภักดีมาก เกียรตินิยมอันดับ1 "

เสียงประกาศชื่อ วันรับปริญญาบัตรดังกึกก้องทั่วหอประชุมของมหาวิทยาลัย หญิงสาวรูปร่าง ผอมบาง แต่งกายถูกระเบียบเรียบร้อย รับปริญญาบัตร ด้วยท่าทีสง่างามเหลือเกิน เมื่อพิธีการเสร็จสิ้นแล้ว บัณฑิตนับพันคน ก็เดินเรียงแถวกันออกมา เพื่อพบปะกับพ่อแม่ ญาติพี่น้อง ที่ยืนรอรับอยู่ นับพันคน

หญิงวัยกลางคน สวมเสื้อลูกไม้เนื้อดี ราคาแพงลิบ กับผ้าถุงตัดสำเร็จเข้าชุดกัน สวมรองเท้าคัทชูสีดำ สุภาพเรียบร้อย เหมาะสมแก่สถานที่ ดอกไม้ช่อใหญ่ในมือ ที่ถือรอลูกสาวคนเดียว เริ่มเหี่ยวเฉา แต่หัวใจของแม่เลี้ยงเดี่ยว กลับมีแต่ความอิ่มเอมในหัวใจ

บุตรสาวเดินนำหน้าขบวนมาก่อนใคร โผเข้ากอดผู้เป็นแม่ แล้วก้มลงกราบที่เท้า ท่ามกลางแสงแดด และความร้อนระอุของพื้นผิวถนน เสียงปรบมือจากคนข้างเคียงดังลั่น เพื่อแสดงความยินดี กับสองแม่ลูก

" ลูกกราบขอบพระคุณ ทุกหยาดเหงื่อของแม่ ในวันที่ลูกประสบความสำเร็จไปอีกขั้นนะคะ "

บุตรสาวบอกแม่แล้วกอดกันแน่น สองคนแม่ลูก ที่ลำบากกันมามากกว่าจะมีวันนี้

มือเหี่ยวย่นหยาบกร้าน จับแก้มลูกสาวประคองเอาไว้ แล้วยิ้มทั้งน้ำตา

" มาลินของแม่ เก่งที่สุด แม่ภูมิใจในตัวลูกเหลือเกิน "

เด็กหญิงมาลินของแม่ เติบโตขึ้นมา เป็นเด็กดี เป็นคนดี และ เป็นลูกสาวที่ดี เท่านี้ ก็พอแล้ว

" พี่มาลินคะ ถ่ายรูปกับคุณแม่ไหมคะ พวกหนูถ่ายให้ "

รุ่นน้องเข้ามาถามไถ่ อย่างมีน้ำใจ เมื่อเห็นว่า พี่สาวคนสวย ไม่มีใครเป็นช่างภาพประจำตัวให้เลย

" รบกวนด้วยนะคะ "

บัณฑิตยิ้มกว้าง แล้วยืนเคียงข้างกับผู้เป็นแม่ ยิ้มเคียงคู่กัน ท่ามกลางแสงแดด ตอนบ่ายแก่

รุ่นน้องส่งโทรศัพท์มือถือ ให้คืนรุ่นพี่ แล้วมอบดอกไม้ที่เตรียมมาให้กับรุ่นพี่สาว ที่เคยติวหนังสือให้ ของขวัญในถุงเป็นรองเท้ายี่ห้อดี ราคาหลายพันบาทสำหรับ การเริ่มต้นทำงาน

" พวกเราจะไม่ลืมความใจดีของพี่มาลินเลยค่ะ "

ผู้เป็นแม่ยิ้มกว้าง ทั้งน้ำตา มาลินของแม่ เป็นคนดี จริงๆ

แม่เลี้ยงเดี่ยว

นายทหารสัญญาบัตรหลายคน มายืนที่หน้าร้านตัดเสื้อ วิมลิน ในช่วงบ่าย ลูกจ้างที่อยู่หน้าร้าน เดินเข้ามาตามช่างใหญ่ ที่เป็นเจ้าของร้านตัดเสื้อ

เสียงพูดคุยที่ชายชาติทหารบอกวันนั้น ได้ยินเพียงจับใจความได้ว่า พ่อของลูก เสียชีวิตลงแล้ว เนื่องจากเหตุปะทะ ที่แดนไกล

ลูกจ้างเข้ามาประคองช่างใหญ่ที่แทบล้มทั้งยืน ก่อนจะรับเอกสารที่นายทหารมาแจ้งข่าว แล้วยืนทำความเคารพ ภรรยาผู้สูญเสีย พร้อมกับ การแสดงความเสียใจอันสุดซึ้ง ที่กองทัพ ต้องเสียบุคคลที่ดี มีคุณภาพไป ในวัยสามสิบกว่าเท่านั้น

ภาพในกระเป๋าสตางค์ของผู้เสียชีวิต เป็นภาพเด็กหญิงวัยสิบขวบ ที่ยิ้มกว้างอยู่ในอ้อมกอดของผู้เป็นพ่อ นายทหารที่นำรูปมาคืน แทบกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ไหว บอกสั้นๆแค่เพียงว่า

" เราจะดูแล ครอบครัว ไม่ให้ลำบาก แน่นอน "

เด็กหญิงวัยสิบขวบ มองดูรูปพ่อ ที่ตั้งอยู่บนศาลา ลุงๆอาๆเข้ามาลูบผม แล้วยิ้มให้ด้วยความสงสาร

" มาลิน ต้องดูแลแม่นะลูก "

คุณลุงที่เป็นเพื่อนพ่อ บอกกับเด็กหญิง แล้วหยิบเงิน ยัดใส่กระเป๋าเจ้าหญิง ที่ผู้เป็นพ่อ ซื้อให้ ก่อนไปราชการ

" พ่อ จะกลับมาเมื่อไหร่คะ มาลิน จะรอ "

คำถามของเด็กหญิง ทำเอาชายชาติทหาร กลั้นน้ำตา แล้วอุ้มลูกสาวเพื่อนมานั่งตัก แล้วชี้ไปที่บนท้องฟ้า

" คุณพ่อมาลิน มาไม่ได้แล้วลูก ภารกิจบนฟ้า ยาวนานมาก คงกลับมาไม่ได้อีกแล้ว มาลินคิดถึงพ่อ มาลินก็มองขึ้นไปบนฟ้านะลูก แล้วพ่อก็จะมองลงมาหามาลินเหมือนกัน "

ผู้เป็นแม่ร้องไห้ปิ่มจะขาดใจ กอดลูกสาวคนเดียวเอาไว้ ความเสียใจ คงอยู่กับครอบครัวไปอีกหลายปี แต่ข่าวคราวของฮีโร่ เงียบหายไปกับกาลเวลา สิ่งที่กองทัพตอบแทนมา เป็นธงชาติคลุมร่างกายไร้วิญญาณกลับมา เงินชดเชยอีกหลักล้านบาทและทุนการศึกษาปีละหมื่น ของเด็กหญิงวัยสิบขวบ ที่ต้องกำพร้าพ่อ และ เช่าบ้าน อยู่ตามลำพังกับผู้เป็นแม่ สองคน

ห้องเสื้อ วิมลิน เงียบเหงา ก่อนจะปิดตัวลง เนื่องจากช่างใหญ่ ไม่มีกะจิตกะใจจะทำงานอีกต่อไป

แม่ลูก

กลิ่นหอมของน้ำซุปชาบู ลอยอบอวลอยู่ภายในบ้าน น้ำเดือนพล่านเมื่อเปิดฝาหม้อออก เนื้อหมูสไลด์ชิ้นบาง ถูกคีบลงไปอาบน้ำเพียงไม่กี่วินาที ก็คีบออกมาวางในจานของแม่ ลูกสาวพยักหน้า เพื่อให้ผู้เป็นแม่ลองชิม

มือของมือคีบหมูขึ้นมา ใส่ปากแล้วยกนิ้วโป้งให้ลูกสาว ก่อนที่สองแม่ลูกจะเริ่มต้นมื้ออาหารเย็นที่สุดพิเศษ กันตามลำพัง

เค้กสองชิ้น ที่ราคาแพงลิบลิ่ว ถูกหยิบออกมาเสิร์ฟเป็นของหวานในค่ำคืนนี้ ผู้เป็นแม่กอดลูกสาวคนเดียว แล้วสวมสร้อยคอเส้นบางประดับด้วยจี้รูปหัวใจ ให้เป็นของขวัญวันพิเศษ

" แม่ขอให้มาลินของแม่ เป็นมาลินที่ มีความสุข ไร้มลทิน และ อุปสรรคมากล้ำกลายในชีวิตนะลูก "

ลูกสาวก้มลงกราบที่ตักของผู้เป็นแม่ แล้วกอดแม่แน่นอีกครั้ง

" แม่ไม่ต้องเหนื่อยแล้ว มาลินจะเลี้ยงแม่เอง "

ลูกสาวบอกย้ำอีกครั้ง แล้วจับสร้อยที่คอ ของขวัญราคาแพงของแม่ มาลินจะหาเงินซื้อสร้อยเส้นโตๆมาคืนเลยจ้ะ ลูกสาวคิดในใจ แล้ว มองแม่ที่ทำงานเหนื่อยยากมาหลายปี กว่าจะตั้งหลัก และ เลี้ยงดู ลูกสาวคนเดียวมาตามลำพัง ผ่านปากเหยี่ยวปากกา ผ่านคำดูถูกนินทา ของเพื่อนข้างบ้าน มาสารพัด จนวันนี้ วันที่ลูกสาวเรียนจบ รับปริญญา ทุกคนในละแวกบ้าน ก็เริ่มได้รับกรรมตามคืนสนอง ของตัวเองจนหมดสิ้น ว่าเค้าอย่างไร ก็รับคืนไปแบบนั้น

ชุดทำงานที่เป็นยูนิฟอร์มของบริษัท ชื่อดัง กระโปรงสีครีม กับเสื้อสีส้มอ่อน ที่แม่นำมาแก้แบบโครงให้ใหม่ เพื่อให้พอดีตัวกับรูปร่างของลูกสาว รองเท้าหนังแกะเนื้อนุ่มที่ได้มาเป็นของขวัญ วันพิเศษ ถูกนำมาสวมใส่ พร้อมกระเป๋าผ้า ที่ผู้เป็นแม่เย็บด้วยมือตัวเอง

" สวยหรือยังแม่ "

ลูกสาวที่ผ่านโปรวันแรก เดินวนไปวนมา หลังจากสวมชุดสีขาวกระโปรงสีดำฝึกงานก่อน เป็นเวลาเกือบสี่เดือน กว่าจะได้ใส่ชุดพนักงานประจำ

" สวยแล้ว มาลินของแม่สวยที่สุด "

หญิงวัยห้าสิบปี บอกลูกสาว แล้วเดินออกไปส่งที่หน้าประตูบ้าน ที่อยู่ติดถนน ใช้เวลาเดินไม่ไกล ก็ไปถึงสถานีรถไฟฟ้า

" โชคดีนะลูก มาลิน "