มังกรตัวที่ 9 : ห้องนอน

“นายว่านายจะอยู่ห้องเดียวกับฉันมะ” ไคร์ถามเพื่อนหนุ่มที่เดินอยู่ข้างๆในขณะที่เขาสองคนเดินไปตามระเบียงเพื่อไปรวมตัวกันตามที่รุ่นพี่นัดเอาไว้

“ไม่รู้” เสียงเรียบตอบพร้อมดวงตาสีฟ้าที่เหลือบไปมองมังกรของตน อันที่จริงเทเชียไม่สนใจด้วยซ้ำว่าใครจะได้อยู่กับใคร จะต้องพักกับใครสำหรับเขามันก็เหมือนกันหมดนั่นแหละ

“แต่ถ้าได้ประลองกับหมอนั่นก็ดีน่ะสิ” เทเชียพูดออกมาแล้วคิดไปถึงดวงตาสีเงินสวยที่ทอประกายเย็นเยียบราวหิมะ เขาไม่ได้ขอให้ตนเองนอนห้องเดียวกับคนที่กำลังนึกถึงอยู่หรอก เพราะถ้านอนห้องเดียวกันห้องคงได้มีเละกันไปบ้าง แค่อยู่หอเดียวกันเขาก็ว่าในวันข้างหน้าหอคงได้ปั่นป่วนน่าดูอยู่แล้ว ใช่แล้ว...ไม่ต้องนอนห้องเดียวกันแต่เขาอยากจะลองประลองฝีมือกับหมอนั่นดูสักครั้ง

“มังกรน้ำแข็งนั้นก็น่าลองสู้ดู...ใช่ไหมฟ็อก” เสียงเรียบถามมังกรของตนเองที่เกาะอยู่บนบ่าและไม่นานเจ้าของคำถามก็ต้องเหยียดยิ้มเมื่อได้เสียงอัศวินแห่งรัตติกาลร้องตอบเหมือนจะสนับสนุน

ไคร์มองท่าทีของคนเป็นเพื่อนแล้วได้แต่ยิ้มอย่างนึกสนุกเช่นกัน ดูท่าการเข้ามาเรียนที่นี้โดยดึงคนตรงหน้าเข้ามาด้วยคงมีเรื่องสนุกให้เขาชมอีกเยอะเลยทีเดียว

•.★*... ...*★.•

หอ มังกรเวหา สำหรับผู้ใช้เวทธาตุลม สัญลักษณ์ มังกรเหินฟ้า

หอ มังกรปฐพี สำหรับผู้ใช้เวทดิน สัญลักษณ์ มังกรโลกาสะเทือน

หอ มังกรวารี สำหรับผู้ใช้เวทน้ำ สัญลักษณ์ มังกรเกลียวคลื่นสมุทร

หอ มังกรอัคคี สำหรับผู้ใช้เวทไฟ สัญลักษณ์ มังกรไฟโลกันตร์

หอ ดราก้อน สำหรับผู้ใช้เวทที่นอกเหนือจากสี่ธาตุหลัก อาจจะใช้เวทได้มากกว่าสองธาตุ บางคนใช้ได้ทุกธาตุ สัญลักษณ์ ราชันมังกรพลิกโลกา

•.★*... ...*★.•

ในโดมของหอดราก้อนพวกเด็กปีหนึ่งต่างมายืนรอรุ่นพี่ที่นัดพวกเขาเอาไว้ ต่างคนต่างก็อดตื่นเต้นไม่ได้เพราะวันนี้จะเป็นวันที่จัดห้องนอน ใครที่ได้พักห้องเดียวกันนั่นแปลว่าพวกเขาจะต้องเป็นเพื่อนร่วมห้องไปอีกเจ็ดปีจนกว่าจะจบการศึกษาที่นี่ นั่นคือเรื่องที่ทำให้เด็กปีหนึ่งต่างภาวนาขอให้ได้เพื่อนดีๆมาร่วมห้อง

“โฮ...น้องๆมาเร็วกว่าที่คิดนะเนี่ย ยังไม่ถึงเวลาเลย” เสียงรุ่นพี่ราฟดังมาก่อนเจ้าตัวจะก้าวเข้ามาซะอีก ดวงตาขี้เล่นกวาดมองเหล่ารุ่นน้องที่มายืนรอก่อนเวลานัด แต่เขาก็เข้าใจความตื่นเต้นของพวกปีหนึ่งอยู่หรอกนะเพราะเขาเองก็เคยผ่านจุดนี้มาก่อน

ทว่าราฟก็บอกเต็มปากไม่ได้หรอกว่าเขาเข้าใจความรู้สึกของน้องทุกคนดี อย่างน้อยก็คงต้องเว้นไว้หนึ่งแหละ นั่นก็คือรุ่นน้องซึ่งเป็นเจ้าชายที่ทำหน้าตาไร้อารมณ์ยืนห่างเพื่อนทุกคนออกไปคนนั้นยังไงละ

“คงไม่เป็นไรหรอกมั้งเฟร้งค์ถ้าเราจะเช็กชื่อก่อนเวลา” เอน่าพูดแล้วหยิบใบรายชื่อขึ้นมาดู น้องมากันเยอะขนาดนี้แล้วพวกรุ่นพี่เลยคิดว่าคงไม่น่าจะมีคนที่ยังไม่มา

“เอาสิ” คำตอบสั้นๆของเฟร้งค์ทำให้เอน่าเริ่มเรียกชื่อรุ่นน้องแต่ละคน ทว่า...

“ไม่ครบขาดอีกสองคน” เอน่าเอ่ยขึ้นหลังจากเช็กรายชื่อของเด็กปีหนึ่งเสร็จเรียบร้อย

“ขาดใครหรือคุณเอน่า” เสียงสุภาพจากเดล่าถามมาอย่างสงสัย เพราะปกติรุ่นน้องทุกรุ่นก็จะมาเร็วกันทั้งนั้น

“ก็...” เอน่ากำลังจะพูดชื่อของคนที่ยังไม่มาออกมาแต่ก็ยังพูดไม่ทันจบ

ปัง!!

เสียงเปิดประตูโดมดังขึ้นด้วยมือของคนเป็นนักรบก่อนร่างสองร่างก้าวผ่านประตูเข้ามาอย่างไม่รีบร้อน เจ้านักรบตัวดียังคงมีรอยยิ้มร่าเริงประดับอยู่บนใบหน้าหล่อเหล่าแม้จะเห็นว่าเพื่อนส่วนมากมากกันครบแล้วก็ตาม ส่วนอีกคนต่อให้เห็นว่าตนเองมาเป็นคนสุดท้ายใบหน้าเฉยชานั่นก็ไม่เปลี่ยนไปอยู่ดี

“ผมไคร์มารายงานตัวแล้วครับผม” เสียงของคนที่เดินข้างๆตะโกนซะลั่นจนทุกคนในห้องต่างพากันคิดอยู่ในใจ มันรู้จักอายบ้างมั้ยเนี่ย?

“โฮ...น้องใจกล้านะเนี่ยมาช้าแล้วยังตะโกนอีก” ราฟเอ่ยขึ้นมาแล้วยิ้ม รุ่นน้องท่าทางร่าเริงและกวนๆแบบนี้เขาก็ไม่รังเกียจหรอก ออกจะชื่อชอบเสียด้วยซ้ำเพราะนั่นหมายความว่าหอดราก้อนคงจะมีสีสันขึ้นอีกเยอะ

“รุ่นพี่พูดผิด” เสียงราบเรียบของเด็กหนุ่มหน้าหวานแย้งขึ้นมา ดวงตาสีฟ้าจ้องตรงมาทางรุ่นพี่ทั้งสี่ไม่มีหลบ

“เรามาตรงเวลาแต่รุ่นพี่มาเร็ว” เสียงของเด็กหนุ่มผมฟ้าที่ทำให้รุ่นพี่แต่ละคนเถียงไม่ออกเนื่องจากว่ามันคือความจริง

“เอาล่ะ งั้นถือว่าครบ” เฟร้งค์พูดออกมาอย่างตัดปัญหาแม้ในใจชักจะติดใจรุ่นน้องสองคนนี้แล้วก็ตาม

“พวกผู้หญิงแยกมาเลยจ๊ะ ส่วนพวกผู้ชายตามเฟร้งค์กับราฟไปเลย” เสียงหวานของรุ่นพี่เดล่าที่ทำเอาหลายคนถึงกับเคลิ้มดังขึ้น ผู้หญิงสามคนแยกไปอีกทางตามรุ่นพี่ทั้งสองไป นั่นทำให้ผู้ชายที่เหลือต่างทำหน้าห่อเหี่ยวขึ้นมา หอดราก้อนนี่ขาดแคลนผู้หญิงชะมัด

“เอาล่ะส่วนน้องผู้ชายตามพี่สุดหล่อคนนี้มาเลย” รุ่นพี่ราฟพูดอย่างไม่ดูหนังหน้าตัวเอง อันที่จริงหน้าตาของรุ่นพี่ก็ไม่น่าเกลียดหรอกนะ แต่พูดออกมาได้มั่นใจขนาดนี้ให้ตายพวกเขาก็ไม่เออออตามหรอก

“หล่อน้อยกว่าฉันนะ” เสียงไคร์ที่ยืนอยู่ข้างๆพูดออกมาหน้าตาเฉย แต่เพราะเสียงมันออกจะดังไปสักหน่อยเลยได้ยินกันจนทั่ว

“อ๋อ...หล่อน้อยกว่าเหรอ” ดวงตาของราฟพราวระยับ เขาชักถูกใจรุ่นน้องพวกนี้ซะแล้ว เทเชียได้แต่ส่ายหัว พอกันทั้งรุ่นพี่รุ่นเพื่อน เด็กหนุ่มถอนหายใจก่อนพูดเพื่อตัดปัญหา

“เสียเวลา” เท่านั้นแหละเสียงที่จะทะเลาะกันก็มีอันต้องยุติลงชั่วคราว

“และใครบางคนแถวนี้คงรำคาญ” เสียงของเทเชียกล่าวต่อ ดวงตาสีฟ้าที่เคยเย็นชาปรายไปมองบุรุษผมเงินมันฉายแววเจ้าเล่ห์ออกมาแต่ก็แค่แวบเดียวเท่านั้นมันก็กลับไปนิ่งตามเดิม ต่อให้อีกฝ่ายอยู่เฉยๆแต่เขาหมั่นไส้จึงขอลากเข้ามาเกี่ยวด้วยละกัน

“มีอะไรน่ารำคาญคุณเซอัส” คำถามของรุ่นพี่ราฟทำเอาเด็กหนุ่มหน้าหวานถึงกับอดกระตุกยิ้มไม่ได้ ดวงตาสีเงินของเซอัสหันไปมองคนต้นเรื่องแวบนึงก่อนละไป

“รำคาญ...จัดห้องกันสักที” เสียงที่ตอบกลับมายังคงเย็นชาและไม่กลัวใครหน้าไหนทั้งนั้น เทเชียเริ่มมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างนึกสนุก ในหัวไม่มีความคิดที่จะเข้าไปขัดขวางเลยสักนิด ยิ่งถ้าหมอนี่กับรุ่นพี่ลงไม้ลงมือกันก็ยิ่งดี

“อะ...แฮ้มฉันว่าเราไปจัดห้องกันเลยดีกว่า” เฟร้งค์รีบแทรกเมื่อเห็นสถานการณ์ตรงหน้าชักไม่ค่อยดี เทเชียกรอกตาไปมาอย่างเสียดายแต่ไคร์กลับแสดงออกมาทางสีหน้าอย่างชัดเจน

“ตามมาเลย” รุ่นพี่เฟร้งค์ว่าแล้วเดินนำไปที่ห้องๆหนึ่ง

•.★*... ...*★.•

รุ่นพี่ทั้งสองต่างเดินนำพวกรุ่นน้องทุกคนเข้ามาในห้องห้องหนึ่ง ในห้องนั้นเป็นห้องโล่งกว้างที่ไม่มีอะไรเลยนอกจากภาพวงเวทขนาดใหญ่ที่ครอบคลุมทั้งห้อง

“เอาละทุกคนเข้าไปยืนในวงเวทเลยนะ” ราฟพูดทำให้ทุกคนก้าวเข้าไปในวงเวท เมื่อรุ่นพี่ทั้งสองแน่ใจแล้วว่าไม่มีใครอยู่นอกเขตอาคมอีกเฟร้งค์กับราฟจึงเดินเข้าไปบ้าง

“อย่าตกใจนะเรากำลังจะไปหอกัน” รุ่นพี่ราฟกล่าวอย่างอารมณ์ดีให้รุ่นน้องทุกคนที่กำลังหวาดระแวงวางใจ

“ราฟเตรียมตัวได้แล้ว” เสียงของรุ่นพี่เฟร้งค์ดังมาก่อนทั้งสองจะสูดลงหายใจเข้าปอดลึกๆ

“ราชันมังกรพลิกโลกา!!”

วาบ!!

แสงสีขาวสว่างวาบ ทั่วทั้งห้องดูขาวโพลนไปหมดไม่นานทุกคนก็ไม่เห็นอะไรในสายตาอีก

•.★*... ...*★.•

เมื่อยามที่ลืมตาขึ้นมาอีกครั้งสิ่งที่ปรากฏในสายตาของพวกเขาก็คือห้องที่กว้างกว่าและถูกตกแต่งไว้อย่างสวยงาม

“นี่คือห้องนั่งเล่นของพวกนายปีหนึ่ง” รุ่นพี่เฟร้งค์กล่าวแล้วยิ้มให้น้องๆที่มองดูรอบข้างอย่างสนใจ

“เราไปดูห้องนอนกันก่อนดีกว่า” ราฟชวนแล้วเดินนำรุ่นน้องทุกคนออกจากห้อง เทเชียกวาดดวงตาสีฟ้าคู่สวยมองไปตามทางเดินที่รุ่นพี่ทั้งสองเดินนำ

ยังกับพระราชวัง ความคิดหนึ่งแล่นเข้ามาในหัวเมื่อกวาดสายตาไปมองรอบๆ เพื่อนทุกคนอาจจะดูตื่นเต้น แต่แน่นอนว่าคนที่อยู่ในวังมาตลอดอย่างเขากลับเห็นมันเป็นเรื่องน่าเบื่อหน่าย อีกอย่างไม่ได้มีแค่เขาเท่านั้นที่คิดแบบนั้นเพราะเพื่อนที่ทางบ้านมีฐานะอีกหลายคนก็คงคิดแบบเดียวกัน อย่างน้อยก็มีเจ้าชายผู้สูงศักดิ์อีกคนแหละ

“ถึงแล้ว” ราฟพูดออกมาก่อนหยุดอยู่ที่ห้องๆหนึ่ง มันคือห้องที่ดูจะใหญ่มากที่สุดเท่าที่รุ่นน้องทุกคนเห็นมา

“ห้องนี้เป็นห้องของหัวหน้าชั้นปีหนึ่งของพวกนาย ไหนดูซิมีใครบ้าง” ราฟกล่าวแล้วยื่นหน้าไปดูใบรายชื่อในมือเฟร้งค์

“แหมปีนี้หัวหน้าชั้นปีโชคดี๋...โชคดี” ราฟเปรยออกมาแล้วกวาดมองดูรุ่นน้องปีหนึ่งทุกคนที่ดูตื่นเต้น

“นายว่าใครจะได้อยู่” ไคร์กระซิบ แต่เหมือนเคยเทเชียยังคงเงียบ ในเมื่อสำหรับเขาใครจะอยู่ก็ไม่เห็นจะสำคัญสักนิด

“แล้วโชคดียังไงฮะรุ่นพี่” รุ่นเพื่อนผู้กล้าหาญยกมือขึ้นถามด้วยความอยากรู้ หอดราก้อนไม่เคยขาดคนกล้า เพราะฉะนั้นเมื่ออยากรู้พวกเขาจะถามออกมาตรงๆ

“นายชื่ออะไร” ราฟถามอย่างอารมณ์ดีเพราะเขาเองก็นิยมชมชอบคนกล้าเหมือนกัน

“เคชาน เมวีสผู้วิเศษแห่งเนย่า” ดวงตาสีทองคำของเด็กหนุ่มที่พูดเปล่งประกายอย่างคนอารมณ์ดี

“เป็นคำถามที่ดีมาก” ราฟกล่าวชมแล้วกล่าวต่อ “ก็แค่หัวหน้าชั้นปีที่ปกติต้องอยู่กันสามคนปีนี้อยู่กันแค่สองคนเท่านั้น”

“แถมยังได้คะแนนเท่ากันซะด้วย” รุ่นพี่เฟร้งค์ฉีกยิ้มก่อนเสริมคำพูดของเพื่อน

เทเชียกรอกตาไปมาอย่างเบื่อหน่ายขณะยกมือลูบหัวของอัศวินแห่งรัตติกาลตัวจ้อยที่เข้าห้วงนิทราไปเรียบร้อยแล้ว รุ่นพี่พวกนี้เหมือนกำลังพยายามขะถ่วงเวลาเล่นไม่ประกาศห้องนอนออกมาเสียที

“เดี๋ยวพี่จะประกาศชื่อเลยแล้วกัน” เฟร้งค์เว้นไปอย่างให้ทุกคนลุ้นกัน

“สองคนนั้นคือ...”

“พี่ฮะ ตกลงห้องหัวหน้าชั้นปีมีแค่สองคนจริงๆหรือฮะ” เสียงของไคร์ดังขึ้นขัดจังหวะคำพูดของรุ่นพี่ แหม...ขัดจังหวะจริงๆเลย

“ใช่...มีอะไรหรือเปล่า” ราฟถามอย่างหงุดหงิดทำเอาไคร์ส่ายหน้า มังกรลาวาที่อยู่บนบ่าของไคร์หันไปมองสายตาหลายสิบคู่ที่มองมาอย่างหวาดๆ ก็เจ้านายมันเล่นขัดความอยากรู้ของทุกคนนี่นา

“คนที่ได้อยู่ห้องนี้คือ....”

“พี่แน่ใจหรอว่าห้องนี้เป็นห้องหัวหน้าชั้นปี” โอ๊ย!! ไอ้ตัวขัดจังหวะเอ๋ย... เทเชียเหลือบดวงตาสีฟ้าเย็นเยียบหันไปมองเจ้านักรบตัวดีที่ทำเป็นเล่น

“แน่ใจ” คราวนี้เป็นรุ่นพี่เฟร้งค์ที่ตอบกลับมา ไคร์หันดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลไปสบกับดวงตาของเทเชียที่มองมาเหมือนบอกว่า ‘ถามอีกได้มีคนนอนจมกองเลือดแน่’ แต่ดวงตาสีน้ำทะเลของเจ้านักรบตัวดีกลับพราวระยับ ไม่รู้สึกเดือดร้อนกับสายตาทิ่มแทงของคนรอบข้างเลยสักนิด

“ก็ได้...ฉันจะไม่ถามแต่นายต้องตอบฉันมาก่อน นายคิดว่าใครจะได้อยู่ห้องนี้บ้าง” คนหัวแดงพูดออกมาอย่างร่าเริงและทำท่าจะไม่หยุดขัดจังหวะง่ายๆถ้าไม่ได้คำตอบ เทเชียถอนหายใจก่อนตอบออกมา

“หมอนั่น” ไคร์เลิกคิ้วกับคำว่า ‘หมอนั่น’ ของเพื่อน แต่เหมือนไม่นานรอยยิ้มก็ถูกคลี่ออกมาเหมือนคนที่เข้าใจแล้ว จะมีใครที่เทเชียสนใจมากกว่า ‘หมอนั่น’ ล่ะ

“เอาละเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาเรามาบอกชื่อคนที่ได้อยู่ได้อยู่ห้องหัวหน้าชั้นปีเลยดีกว่า” เฟร้งค์พูดอย่างหมดอารมณ์แล้วตวัดสายตาไปที่รุ่นน้องตัวดี

“คนที่ได้คะแนนเท่ากันอยู่ห้องนี้ก็คือ...”

“รุ่นพี่ผมตื่นเต้น!!” เสียงของรุ่นน้องคนเดิมแทรกขึ้นมาอย่างนึกสนุก แต่คราวนี้...

เฟี้ยว...ฉึก! เสียงที่ดังมาทำเอาทุกคนอ้าปากค้างอย่างคาดไม่ถึง

“ไคร์-จะ-เลิก-เล่น-หรือ-ยัง” คนถูกถามได้แต่กลืนน้ำลายลงคออย่างหวาดๆพลางเหลือบมองมีดสั้นที่ปักอยู่บนผนังเกือบมิดด้าม

แรงควาย...แถมยังแม่นเหมือนจับวางอีกต่างหาก เพราะมันเฉี่ยวหน้าเป้าหมายไปไม่ถึงเซ็นต์ฯ ถ้าพลาดนิดเดียวเจ้านักรบตัวดีคงได้นอนหลับไม่ตื่นแน่ๆ

ไคร์รีบยกมือขึ้นยอมแพ้อย่างรู้ว่าถ้ามีอีกคราวมีดนั่นคงบินเข้าปักคอตัวเองแน่ เทเชียสะบัดข้อมือทีนึงมีดที่ปักอยู่บนกำแพงก็พุ่งเข้ามือคนเป็นเจ้าของอย่างรวดเร็ว

“ขอบคุณคุณเทเชีย” เฟร้งค์เอ่ยแล้วหน้าอ่านใบรายชื่อในมือ คราวนี้เขาหวังว่าจะไม่มีใครมาขัดจังหวะอีก

“คนแรก....” พูดแล้วเหลือบตามองรุ่นน้องตัวดีที่ได้แต่ยืนหน้าซีด คงเป็นเพราะเด็กหนุ่มผมฟ้าคนข้างๆละมั้งที่กำลังควงมีดสั้นในมือเล่น ไม่แน่ถ้าไคร์เปิดปากจะพูดขัดจังหวะอีกบางทีเทเชียอาจเผลอทำมีดหลุดมือไปปักคอเพื่อนจอมกวนก็เป็นได้

“เซอัส เฟราเว็นเจ้าชายแห่งซิเวียและอีกคนที่ได้คะแนนเท่ากันคือ...” เทเชียขยับยิ้ม ก็เขาบอกแล้วว่าคนที่จะได้อยู่ห้องนี้คือเจ้าชายน้ำแข็งคนนั้น แต่คำพูดต่อมาของรุ่นพี่ทำเอาเด็กหนุ่มหุบยิ้มทันที

“เทเชีย” ทุกคนได้แต่ขมวดคิ้วอย่างสงสัยแล้วมองหาเจ้าของชื่อ ทำไมถึงไม่ลงนามสกุล?

“แหมหัวหน้าชั้นปีหนึ่งน่าสนใจทั้งสองคนเลยนะ หรือนายว่าไงละเฟร้งค์” ราฟพูดอย่างอารมณ์ดีขณะมองหัวหน้าชั้นปีหนึ่งทั้งสองคนเพื่อเป็นการบอกใบ้รุ่นน้องที่เหลือว่าสองคนที่อยู่ห้องนี้เป็นใครบ้าง

“แล้วเวลามีงานใครจะรับผิดชอบล่ะ” เฟร้งค์ถามทั้งสองเพื่อให้ตกลงกันในตอนนี้ต่อหน้าทุกคน

“ผมเป็นเพียงนักเดินทาง คงไม่มีทางมีความรับผิดชอบเท่าเจ้าชายหรอก” เทเชียกล่าวออกมาทำให้ดวงตาสีเงินเย็นเยียบหันมามอง หากคนถูกมองก็ไม่มีทีท่าว่าจะสะทกสะท้านแต่อย่างใด

เป็นเพียงแค่นักเดินทางไม่มีความรับผิดชอบเท่าเจ้าชายงั้นหรือ กล้าพูดออกมาได้นะ มันเป็นสิ่งที่เซอัสได้แต่คิดในใจเท่านั้นเมื่อเห็นท่าทางปัดความรับผิดชอบของอีกฝ่าย

“งั้นเซอัสนายเป็นคนรับผิดชอบงานต่างๆก็แล้วกัน” เฟร้งค์มอบหมายหน้าที่พร้อมกระตุกยิ้มอย่างรู้ทันเด็กหนุ่มหน้าหวานที่พูดปัดภาระไปให้อีกคนและมันก็สำเร็จด้วยสิ

“ด้วยความยินดี” เสียงเย็นเยียบตอบกลับอย่างไร้อารมณ์เช่นเดิม ต่อให้เขารู้ดีว่าเพื่อนร่วมห้องอีกคนก็แค่ต้องการจะแกล้งเขาทว่าแค่งานของหัวหน้าชั้นปีมันก็ไม่เหลือบ่ากว่าแรงเขาหรอก ยังไงเรื่องพวกนี้ก็เป็นเรื่องที่เขาแบกรับมาตลอดอยู่แล้ว

“นี่กุญแจห้องพวกนาย” ราฟยื่นกุญแจให้คนเป็นเจ้าชายที่รับไป

“โฮ เทเชียทิ้งกันเลยนะ” ไคร์พูดออกมาพร้อมแสร้งทำท่าทางหงอยๆแต่ไม่นานดวงตาของเจ้าตัวก็เปล่งประกายขึ้นอีกครั้ง

“เอาเถอะ...ไว้วันหลังจะมานอนด้วย!!” เพื่อนตัวดีพูดออกมาอย่างหน้าตาเฉย ทำเอาเด็กหนุ่มหน้าหวานถอนหายใจขณะเจ้าของห้องอีกคนมองตรงมาด้วยดวงตาเย็นเยียบ เจ้านั่นพูดเองออเองไม่คิดจะขออนุญาตก่อนหรือไง

“อย่าลืมตอนเย็นมีรับน้องห้ามโดด ถ้าโดดโดนเป็นสามเท่า” ราฟพูดขู่และย้ำเตือนก่อนจะเดินนำรุ่นน้องที่เหลือไปดูห้องต่อไป

เด็กหนุ่มทั้งสองถอนหายใจออกมา ก่อนจะเอากุญแจห้องไขเข้าไปอย่างยอมรับชะตากรรมว่าต้องอยู่ด้วยกันไปอีกนาน

เทเชียมองร่างสูงของเจ้าชายซึ่งเป็นเพื่อนร่วมห้องแล้วได้แต่ปลงตก ในตอนแรกที่บอกว่าเพื่อนร่วมห้องจะเป็นใครก็เหมือนกันหมด ดูท่าเขาจะคิดง่ายไปหน่อยแล้ว เพราะเมื่อเพื่อนร่วมห้องของเขาคือเจ้าชายคนนี้เรื่องราวทุกอย่างมันก็ยิ่งดูยุ่งยากเข้าไปใหญ่

เทเชียมีความลับมากมายที่ไม่ต้องการให้ใครรู้ แต่เพื่อนร่วมห้องของเขากลับเป็นคนที่หลอกยากที่สุด ก็ได้แต่หวังว่าความลับของเขาจะยังเป็นความลับไปจนกว่าเขาจะต้องออกจากโรงเรียนนี้ล่ะนะ