มังกรตัวที่ 7 : หอดราก้อน

ร่างสองร่างเดินเข้ามาด้วยท่าทีที่สง่างามและฉายชัดถึงอำนาจที่เจ้าตัวมี ดวงตาต่างคู่และต่างสียังคงไร้อารมณ์ มังกรน้อยที่ถูกย่อส่วนเกาะอยู่บนบ่าของคนทั้งสอง เด็กหนุ่มทั้งสองคนที่เพิ่งเดินเข้ามาสามารถตรึงสายตาของทุกคู่ให้อยู่ที่พวกเขาเป็นจุดเดียว

“ขอต้อนรับสู่หอดราก้อนผู้ได้รับเลือกสองคนสุดท้าย” บุรุษคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เป็นมิตรและขี้เล่นต้อนรับสมาชิคใหม่ทั้งสองคน

“ราฟเราน่าจะดูรายชื่อของเด็กปีนี้ได้แล้วนะ” เสียงรุ่นพี่ผู้หญิงคนข้างๆพูดเมื่อเห็นคนที่ตนเองเรียกมองสองหนุ่มด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ และทุกคนรู้ดีว่าถ้าราฟทำสายตาแบบนี้เมื่อไหร่แปลว่าเจ้าตัวคิดจะหาเรื่องแกล้งคนอีกแล้ว

“ครับๆ...ถ้าหากนางพญาหอต้องการ กระผมราฟจะตรวจดูให้โดยด่วนเลยขอรับ” เสียงรุ่นพี่หนุ่มคนเดิมพูดกวนประสาทอีกฝ่าย ในเมื่อเล่นงานรุ่นน้องที่เพิ่งมาใหม่สองคนไม่ได้เพราะถูกขัดเสียก่อนก็หันมากวนประสาทพวกเดียวกันเองนี่แหละ

“นะ...นาย เจ้าบ้าเอ๊ย” ไม่พูดเปล่ารุ่นพี่สาวยังถือคทาไล่กวดรุ่นพี่ราฟอีก เจ้าหมอนี่ก็รู้ว่าเธอไม่ชอบให้เรียกว่านางพญาหอ

“เอาละไม่ต้องไปสนใจราฟกับเอน่าหรอก อยู่ไปเดี๋ยวก็ชินเองนั้นแหละ เราทุกคนเดี๋ยวก็ต้องเห็นสถานการณ์แบบนี้บ่อยๆ” รุ่นพี่หนุ่มอีกคนพูดกับรุ่นน้องทั้งหลายพร้อมรอยยิ้มราวกับบอกว่าให้พวกเขาทำใจและรีบชินซะ อันที่จริงพวกเขาทุกคนควรจะรีบชินโดยเร็วเพราะคนในหอดราก้อนแต่ละคนก็ใช่ว่าจะเหมือนชาวบ้านเขานัก

“ขอแนะนำตัวก่อนนะพี่ชื่อเฟร้งค์ ส่วนคนที่วิ่งไล่กันอยู่คือราฟกับเอน่า ส่วนคนนู้นคือเดล่า” รุ่นพี่เฟร้งค์พูดแนะนำตัวเอง แนะนำรุ่นพี่สองคนที่ไล่กวดกันอยู่และเลยไปแนะนำรุ่นพี่สาวอีกคนที่ดูสุภาพเรียบร้อย

“พวกพี่ทั้งสี่เป็นผู้พิทักษ์ในหอนี้ ถ้ามีเรื่องอะไรก็ปรึกษาได้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องผิดกฎหอหรือไม่ผิดก็ได้ แต่ยกเว้นเรื่องเงินนะน้องเพราะตอนนี้พวกพี่ก็ไม่ค่อยมีเหมือนกัน” แล้วไอ้บ้าไหนมันจะไปปรึกษาเรื่องทำผิดกฎกับผู้พิทักษ์กฎละวะ มันเป็นเสียงที่ได้แต่ดังขึ้นในใจของรุ่นน้องทุกคน

“อ๋อ...ใช่แล้วที่ขาดไม่ได้เลยคือหัวหน้าหอ แต่ปีนี้เรายังไม่มีเพราะหัวหน้าหอเพิ่งจบไป ปีนี้ทางเราเลยมีการจัดการแข่งขันชิงตำแหน่งในสภาหอดราก้อน!!” รุ่นพี่เฟร้งค์บอกกล่าวทำให้เกิดเสียงดังกระหึ่ม

“จริงเหรอแฟ๊คจบไปแล้วเหรอ” รุ่นพี่ราฟที่หยุดวิ่งไล่กับเอน่าหันมาถามด้วยความสงสัยทำเอารุ่นน้องชักตากระตุก หมอนี่เป็นผู้พิทักษ์หอไม่ใช่เรอะแล้วทำไมเรื่องที่หัวหน้าหอจบไปเนี่ยถึงไม่รู้

“เฮ้ยทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่อง” ตามมาด้วยคำอุทานของรุ่นพี่เอน่าที่ทำเอาน้องๆยิ่งไม่เชื่อถือผู้พิทักษ์มากขึ้นไปอีก

“ก็มัวแต่ทะเลาะกันอยู่นี่คะ เป็นแฟนกันยังไงเนี่ย” คราวนี้เดล่าบ่นออกมาบ้าง แต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่เรื่องแปลกที่สองคนนี้จะไม่รู้ในเมื่อราฟชอบโดดการประชุมเป็นว่าเล่นขณะที่เอน่าก็ต้องออกไปตามแฟนของตนเองกลับมา รวมๆแล้วปีหนึ่งราฟเข้าประชุมไม่ถึงห้าครั้งเลยด้วยซ้ำ

“เงียบไปเลยเดล่า” รุ่นพี่เอน่าว่าออกมาก่อนวิ่งเข้าไปหาเพื่อนสาวด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ ส่วนรุ่นพี่ราฟก็ได้แต่กระแอมไอแก้เขินทั้งๆที่ใบหน้าเนสีแดงเรื่อ ซึ่งรุ่นน้องต่างพากันนึกสับสน ท่าทางแบบเมื่อครู่นี่คือแฟนเขาทำกันหรือ

“เรามาดูรายชื่อของพวกนายดีกว่า” รุ่นพี่ราฟเปลี่ยนเรื่องก่อนก้มลงดูเอกสารที่อยู่ในมือ

ป้าบ...ฝ่ามือของใครคนหนึ่งตบลงมาที่ไหล่ทำเอาเด็กหนุ่มหน้าหวานหันไปมองอย่างเอาเรื่องแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นคนคุ้นตายืนอยู่ข้างหลัง

“ไคร์...!”

“ไงนึกว่าจะไม่ได้อยู่หอเดียวกันนะเนี่ย” เพื่อนตัวดีพูดขึ้นและส่งยิ้มมาให้ ดวงตาสีเขียวน้ำทะเลคู่นั้นพราวระยับอย่างถูกใจเพราะเริ่มรู้สึกว่าถ้ามีคนตรงหน้าอยู่ด้วยชีวิตในโรงเรียนคงเป็นเรื่องสนุกขึ้นมาทันตา

“รู้สึกปีนี้จะเข้ามาได้น้อยมากๆ” พี่เฟร้งค์พูดออกมาเมื่อเห็นรายชื่อของนักเรียนที่ได้มาอยู่ในหอดราก้อนจากเอกสารในมือ

“เฟร้งค์ผู้หญิงมีแค่สามคนใช่มั้ย” รุ่นพี่เอน่าถามทำให้คนถูกถามพยักหน้าให้พลางถอนหายใจ นักเรียนหญิงปีนี้ก็น้อยจนน่าใจหายตามเคยเลยทีเดียว

“ปีนี้โชคดีนะเนี่ยจะมีห้องนึงที่นอนกันสองคนเพราะคนที่เหลือไม่มีคุณสมบัติเข้าหอเรา ที่เลยว่างหนึ่งที่” คราวนี้รุ่นพี่ราฟที่แอบอ่านรายงานด้วยเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงยินดีแล้วค่อยพูดต่อด้วยน้ำเสียงละเหี่ยใจ

“แต่น่าเสียดายผู้หญิงดันมีน้อยแถมอยู่ต่อไปไม่รู้จะถึกเหมือนรุ่นก่อนๆหรือเปล่า” อ้าว...พี่แกปากเสียปากเสียไม่เลือกเวลาแล้วไง

“เอาละน้องๆฟังพวกพี่อธิบายกฎก่อนนะ” รุ่นพี่เฟร้งค์เริ่มแทรกเมื่อเห็นผู้หญิงหลายคนชักเริ่มอยากจะประทุษร้ายไอ้รุ่นพี่ปากหมา ถึงเขาจะคิดในใจเหมือนกันก็เถอะแต่ก็ไม่เห็นจำเป็นจะต้องพูดออกไปนี่นะ

“กฎของเราก็มี....” พี่ทั้งสี่สลับกันอธิบายกฎยาวยืดอย่างที่ไม่รู้ว่าพี่แกไปจำมาหมดได้ยังไง โดยเฉพาะราฟที่ท่องกฎได้มากกว่าคนอื่น แน่นอนสิว่าเขาต้องจำได้อยู่แล้วในเมื่อเขาแหกมันมาแล้วทุกข้อ

“สุดท้ายอีกสามวันก่อนเปิดเรียนให้ไปซื้อของ แล้ววันเปิดเทอมเรามาเจอกันที่นี้นะจ๊ะ” คำพูดของพี่เดล่าไม่ได้เปลี่ยนสีหน้าของเทเชียไปเลยสักนิด

น่าเบื่อ... เทเชียคิดแบบนั้นเพราะเขาไม่คิดจะจำกฎมากมายพวกนั้นใส่ลงไปในหัวหรอก ไม่ว่าโรงเรียนที่ไหนก็เหมือนกันจริงๆ

แต่เมื่อคิดถึงร่างสูงผมสีเงินที่เข้ามาในห้องพร้อมกันรอยยิ้มเย็นก็ผุดขึ้นที่มุมปาก

น่าสนุก!!!