มังกรตัวที่ 2 : ผู้เข้าร่วมการประลอง (แบบโดนบังคับ)

เด็กหนุ่มหน้าหวานยืนมองผู้คนที่เดินสวนกันไปมาอย่างหงุดหงิดโดยมีอัศวินแห่งรัตติกาลเกาะอยู่บนบ่าข้างหนึ่งด้วยท่าทางหงุดหงิดไม่แพ้เจ้าของเลยทีเดียว

ไอ้ไคร์มันหายไปไหน เสียงในใจถามขึ้นขณะที่ดวงตาสีฟ้าเย็นเยียบกวาดมองไปทั่วเพื่อหาเพื่อนจำเป็นที่เจ้าตัวเหมารวมเอาเองหน้าตาเฉย

ทั้งที่อีกฝ่ายเป็นคนลากเขามาแท้ๆแต่ดันทิ้งเขาเอาไว้ท่ามกลางผู้คนมากมาย แน่นอนว่าถ้าเป็นในสถานการณ์ปกติเทเชียคงจะเดินจากไปอย่างไม่ไยดีแล้ว แต่ที่เขาบอกว่าสถานการณ์ไม่ปกติก็เพราะบนบ่าอีกข้างหนึ่งของตนเองมีมังกรลาวาตัวน้อยเกาะอยู่น่ะสิ

ไคร์ทำราวกับรู้ทันว่าเขาจะต้องจากไปในทันทีแน่ถ้าปล่อยให้เขาอยู่คนเดียว เจ้าตัวเลยยัดเยียดมังกรของตนเองให้อยู่เป็นเพื่อนเหรืออีกนัยหนึ่งก็คือเฝ้าเขาเอาไว้นั่นแหละ

ในตอนแรกเทเชียมองเจ้ามังกรลาวาอยู่นานทีเดียว เขากำลังชั่งใจว่าจะจับมันโยนลงพื้นแล้วหนีหายไปเลยดีไหม แต่เขาก็ทำได้แค่คิดเพราะเจ้ามังกรตัวนี้ฉลาดเกินคาดในเมื่อก่อนที่เขาจะลงมือมันก็เอาเล็บจิกลงบนไหล่เขาถ่ายทอดพลังเวทของมันเล็กน้อยลงในปากแผล ต่อให้เขาทิ้งมันเอาไว้ตรงนี้มันก็สามารถตามหาเขาเจอได้โดยการตามร่องรอยของพลังตนเองมาหาเขา ซึ่งการทำแบบนั้นก็เกือบทำให้เกิดศึกมังกรขึ้นกลางเมืองเลยทีเดียว เพราะเมื่อเห็นนายน้อยที่ตนรักได้แผล ฟ็อกก็แทบจะพุ่งเข้าทำร้ายเฟร่าทันที ดีที่เทเชียห้ามเอาไว้ทัน

แต่ดูจากการที่มันทำได้คล่องขนาดนี้ทำให้เทเชียเผลอเลิกคิ้วพลางคิดในใจ น่ากลัวว่าเจ้าของของมันจะให้มังกรของตนเองทำแบบนี้บ่อยๆแน่

ทำกันถึงขนาดนี้เขาจะยอมรอเจ้านักรบผมแดงตัวดีสักครั้งหนึ่งก็ได้ อย่างน้อยก็เห็นแก่ความพยายามของเฟร่าล่ะกัน

“เทเชีย...ฉันอยู่นี่” ดวงตาสีฟ้าเย็นตวัดไปมองเพื่อนตัวแสบที่เดินถือขนมเข้ามาหาหน้าตาเฉยทั้งที่เจ้าตัวเป็นคนทิ้งให้เขายืนรอประมาณครึ่งชั่วโมงเลยทีเดียว

“ไปไหนมา” เสียงเย็นเยือกเอ่ยถาม อันที่จริงตามนิสัยของเทเชียปกติแล้วเจ้าตัวไม่คิดจะถามออกมาหรอก ทว่าคราวนี้เขามีลางสังหรณ์บางอย่าง ราวกับมันกำลังบอกว่าการกระทำของคนตรงหน้าจะนำพาความวุ่นวายมาให้

“นี่ไงไปซื้อขนม” อีกฝ่ายพูดออกมาพร้อมรอยยิ้มแล้วชูหลักฐานในมือขึ้นมาให้ดู ทำให้เขาหรี่ตามองอย่างจับผิด ทว่าน่าเสียดายที่ไคร์ไม่นึกกลัวท่าทางเย็นชาของเขา หรือเขาควรจะลองใช้จิตสังหารข่มขู่คนตรงหน้าดี

“เก่งมากเฟร่า...” เมื่อยื่นมือมารับมังกรลาวาของตนเองกลับไปแล้วเจ้านักรบตัวดีก็ลูบหัวมันเบาๆพลางเอ่ยชมด้วยรอยยิ้ม แน่นอนเขาต้องชมอยู่แล้วในเมื่อมันสามารถเฝ้าเพื่อนใหม่เอาไว้ได้นี่นา

“ไปกันเถอะจะเริ่มแล้ว” เสียงไคร์เอ่ยออกมาอย่างรีบร้อนสุดๆ แต่คำพูดนั้นทำให้เทเชียเริ่มระแวงขึ้นมา อะไรจะเริ่มแล้ว

“อีกสิบนาที” ไคร์บ่นกับตนเองแล้วลากเทเชียเดินไปตามทาง หมอนี่กำลังลากเขาอีกแล้วนะ ปกติมนุษย์ผู้ชายเป็นแบบนี้กันหมดหรือเปล่าเนี่ย หรือมีแค่หมอนี่คนเดียวที่ชอบลากผู้ชายด้วยกันเดินไปมาแบบนี้ ว่าแต่ทำไมหมอนี่ถึงแรงเยอะเป็นบ้า

“มีอะไรไคร์” เด็กหนุ่มเอ่ยถามเพื่อนที่กำลังลากตนเองให้เดินตาม จะไม่ให้ถามได้ยังไงในเมื่อเจ้านี่ไม่ได้บอกอะไรกับเขาสักอย่างเดียว

“มันกำลังจะเริ่มขึ้นนะสิ...” ไคร์เปรยออกมาก่อนต่อประโยคของตนเองด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสนุกและตื่นเต้น

“การประลองชิงรางวัลน่ะ”

•.★*... ...*★.•

การประลองชิงราวัลของไคร์ก็คืองานที่ให้เหล่าผู้กล้าทุกคนที่อยากลองฝีมือของตนเองขึ้นลานประลองไปสู้กันเป็นคู่ๆ คนที่ขึ้นไปสามารถใช้อาวุธและพลังได้ทุกรูปแบบ กติกาก็ไม่มีอะไรมากสู้จนคนหนึ่งยอมแพ้หรือไม่สามารถสู้ต่อได้ ท่ามกลางคนที่มาดูการประลองมากมายเด็กหนุ่มผมฟ้าที่ยืนดูการประลองคู่แล้วคู่เล่าอย่างเบื่อหน่ายก็เป็นหนึ่งในนั้น ดวงตาสีฟ้าสวยอยากจะปิดลงเสียเดี๋ยวนั้นแต่แล้ว...

“เชิญคุณเทเชียปะทะคาเตอร์ เฟรีนนักดาบแห่งเกเซีย!!” เสียงเรียกชื่อดังมาทำเอาดวงตาสีฟ้าเบิกกว้าง เด็กหนุ่มหันขวับมองคนข้างๆอย่างคาดคั้น การที่เขามีชื่อในการประลองได้ไม่ต้องบอกเลยว่าเป็นฝีมือของใคร

“นายสินะ” เสียงเย็นเยียบดังขึ้น ซึ่งคนข้างตัวก็ได้พยักหน้ายิ้มรับดูลอยหน้าลอยตาเป็นที่สุด

“ฉันสละสิทธิ” เสียงเย็นเยียบเอ่ยออกมาแบบไม่ต้องคิด การขึ้นไปประลองบนนั้นสำหรับเขาแล้วมันเป็นเรื่องไร้สาระมาก คู่ต่อสู้พวกนั้นล้วนไม่มีค่าพอจะให้เขาขึ้นไปสู้

“คุณเทเชียโปรดขึ้นมาด้วยไม่เช่นนั้นทางเราจะลงไปลากขึ้นมาเองกับมือ” เสียงประกาศที่ทำให้คนข้างๆเขาได้แต่ยิ้มกว้างส่วนเด็กหนุ่มผู้ถูกเรียกเริ่มจะหงุดหงิดขึ้นมาบ้างแล้ว ในตอนนี้คนรอบข้างต่างหันไปรอบๆเพื่อหาเจ้าของชื่อ คาดว่าถ้าเด็กหนุ่มหน้าหวานยังไม่ขึ้นลานประลองอีกละก็ทุกคนที่อยู่ตรงนี้คงตรงเข้ามาจับเขาขึ้นลานประลองแน่ๆ ภาพที่ออกมาคงได้วุ่นวายพิลึกเลยทีเดียว

“เขาไม่ให้สละสิทธิแหละ” ดวงตาสีเขียวน้ำทะเลพราวระยับอย่างถูกใจ เขารู้อยู่แล้วว่าการประลองในครั้งนี้ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถสละสิทธิได้ คนที่คิดจะสละสิทธิจะถูกกรรมการและคนดูกดดันให้ขึ้นลานประลองหรือไม่ก็จะโดนลากขึ้นไป เอาว่าง่ายๆ...เมื่อลงชื่อไปแล้วก็ต้องขึ้นประลองลูกเดียว และเพราะรู้ไคร์ถึงกล้าลงชื่อของเพื่อนหนุ่มไปอย่างไม่ลังเลยังไงละ เขาเองก็อยากเห็นฝีมือของเพื่อนใหม่เหมือนกัน

เทเชียได้แต่ส่งสายตาคาดโทษให้อีกฝ่ายก่อนจะกระโดดขึ้นไปบนลานประลองอย่างหงุดหงิด ดวงตาสีฟ้าสีฟ้าสวยจับจ้องอยู่ที่คู่ต่อสู้ บุรุษร่างยักษ์ที่ยืนแสยะยิ้มอยู่อย่างไม่รู้ชะตากรรมของตนเอง

คนตรงหน้าถือว่าเป็นคนที่โชคร้ายมากที่ดันมาเจอกับเขา...โดยเฉพาะตอนนี้...ตอนที่เขากำลังหาที่ระบาย เพราะฉะนั้น...เป็นที่ระบายคงไม่ว่ากันนะ!!

“สาม สอง หนึ่ง เริ่มได้” เสียงกรรมการดังมาเริ่มต้นการประลองแต่ดวงตาสีฟ้าที่ยังคงนิ่งสงบกลับจ้องไปทางคู่ต่อสู้ของตนเอง มันนิ่งมากเกินไป...นิ่งจนไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดจะทำสิ่งใด

“ไม่ใช้ดาบหรือไงไอ้หนู” ชายร่างยักษ์ถามขึ้นมาเมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มที่มีร่างบอบบางเหมือนผู้หญิงกลับยืนเผชิญหน้าเขาโดยไร้อาวุธในมือ ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังยั่วโมโหหรือว่าดูถูกเขาอยู่กันแน่

“ไม่จำเป็น” เสียงเย็นชาตอบกลับทันที อาวุธน่ะหรือ...ต่อให้เขาคิดจะฆ่าคนตรงหน้าทิ้งมันก็ไม่จำเป็นต้องใช้เลยแม้แต่น้อย

วูบ...ร่างของเด็กหนุ่มหายไปอย่างเงียบเชียบ การเคลื่อนที่ที่รวดเร็วจนจับไม่ได้แม้แต่เงา ความเร็วที่เหนือมนุษย์เดินดินจะทำได้ เร็ว...เร็วมาก!!

“โดยเฉพาะกับนาย” เสียงที่ดังขึ้นเล่นเอาเย็นเยียบไปทั้งไขสันหลัง โดยเฉพาะตอนนี้...ตอนที่เสียงนั้นดังขึ้น...ข้างหลัง!!

เหล่าคนดูทุกคนได้แต่อ้าปากค้างกับการเคลื่อนที่ที่สายตามองไม่ทัน ดวงตาของบุรุษผู้ลองดีเริ่มฉายแววเครียด เจ้าตัวชักไม่มั่นใจซะแล้วว่าจะชนะเด็กหนุ่มตรงหน้าได้

ดาบในมือตวัดไปข้างหลังทันทีที่ได้สติกลับคืนมา แต่มันกลับคว้าได้แต่อากาศเปล่าเมื่อเด็กหนุ่มร่างบางเหมือนผู้หญิงหายวับไปกับตา

“ฮึๆๆ” เสียงเค้นหัวเราะเย็นเยียบดังมาจากปากบางราวสตรี ทำให้ผู้คนรีบหันไปมองอีกฟากของสนามที่เทเชียปรากฏตัวขึ้นในพริบตา ถ้าเมื่อครู่เจ้าตัวไม่ได้เป็นฝ่ายส่งเสียออกมาละก็ คงไม่มีใครรู้เลยว่าเด็กหนุ่มได้ผละออกไปยืนอยู่ตรงนั้นแล้ว เด็กหนุ่มตรงหน้ามันปีศาจ...ปีศาจชัดๆ

ดวงตาสีฟ้าเย็นชาสะท้อนภายในหัวใจที่ถูกปิดตาย รอยยิ้มเหี้ยมถูกคลี่ออกราวกับจะตอกย้ำยิ่งกว่าเดิม ตอกย้ำว่าคนตรงหน้าไร้หัวใจ ไร้อารมณ์และไร้ความรู้สึก!!

“จบกันซักที!!!” ร่างบางพุ่งตรงเข้าหาคู่ต่อสู้ด้วยความเร็วทันทีที่สิ้นเสียง นิ้วชี้ของเจ้าตัวแทงเข้าไปในเนื้อชายตรงหน้าแทนของมีคม ไม่มีใครเห็นและไม่มีใครสัมผัสได้ว่าร่างของเด็กหนุ่มอยู่ตรงไหน เห็นอีกทีคือตอนที่เทเชียยืนอยู่หลังคาเตอร์และนิ้วของเด็กหนุ่มก็เปื้อนของเหลวสีแดงฉานไปแล้ว

เทเชียมองเลือดที่ไหลจากนิ้วมือหยดลงบนพื้นด้วยดวงตาที่ว่างเปล่าเช่นเดิม ริมฝีปากคลี่ยิ้มเหี้ยมก่อนเจ้าตัวจะหันหลังหวังจะลงจากลานประลองโดยไม่สนใจใครทั้งนั้น อย่างที่เขาบอกไปว่าการประลองในครั้งนี้มันไร้สาระมาตั้งแต่ต้นแล้ว ไม่มีใครคู่ควรให้เขาลงมือ

แต่อยู่ๆร่างยักษ์ของคาเตอร์ที่ยืนนิ่งมานานก็ทรุดลงไปกองกับพื้น แผลทั้งสิบปรากฏขึ้นมาตามร่างกาย บาดแผลเหล่านั้นยังมีเลือดไหลออกมาเป็นทาง ย้อมชโลมร่างนั้นจนหน่วยพยาบาลต้องรีบวิ่งขึ้นมาดูอย่างตื่นตระหนก

“ผู้ชนะคือเทเชีย” กรรมการประกาศชื่อผู้ชนะดังก้องแต่เมื่อหันกลับมาอีกครั้งพวกเขาก็ไม่พบร่างของเด็กหนุ่มผมฟ้าซะแล้ว ร่างนั้นได้หายไปก่อนที่กรรมการจะประกาศชื่อซะอีก ทิ้งไว้เพียงความน่ากลัวในสิ่งที่เด็กหนุ่มได้แสดงให้เห็น ราวกับว่าเด็กหนุ่มคนนั้นเป็นปีศาจกระหายเลือดที่ไร้หัวใจ...