ตอนที่ 2 โดนขัง

“เจ้าคิดว่าข้าโง่หรือ เจ้าหันหน้าไม้ไปทางน้องของเจ้า หากผิดพลาดไปโดนนางเจ้าจะทำเช่นไร” เขายังคงตะคอกใส่เธอ

“ฉันมั่นใจว่าไม่มีทางโดนเธอ” ไป๋หลันยืนยันทั้งที่ยังก้มหน้า เธอค่อยๆยกมือขึ้นมาลูบข้างแก้มที่โดนตบ มันทั้งเจ็บทั้งแสบ

“มั่นใจหรือ ฝีมืออย่างเจ้า เอาอะไรมามั่นใจ ข้าจะไม่เอาความเรื่องที่ไปหยิบหน้าไม้พระราชทานส่งเดช แต่เรื่องที่เจ้าคิดจะฆ่าพี่น้อง ต่อให้ข้ารักเจ้าเพียงใดก็ไม่อาจเข้าข้างเปลี่ยนผิดเป็นถูกให้เจ้าได้ เด็กๆ พานางลูกไม่รักดีไปขัง พรุ่งนี้ให้นำตัวไปส่งที่ศาล” ชายคนนั้นพูด

“พูดเรื่องอะไร งงไปหมดแล้วนะ” ไป๋หลันยังคงกุมแก้มไว้ รู้สึกแสบชา เหมือนด้านในกระพุ้งแก้มจะแตก เพราะกลิ่นคาวเลือดกำลังคลุ้งในปาก ไป๋หลันรู้สึกถึงความเค็มคาวของเลือด ความงุนงงไม่เข้าใจสถานการณ์ทำให้เธอได้แต่มองกลับไปอย่างโง่งม

“สุนัขตัวเดียว เจ้าถึงขั้นหยิบอาวุธอันตรายมาฆ่า ทั้งที่แค่ให้บ่าวมาจับก็สิ้นเรื่อง แม้แต่คนโง่ก็ต้องคิดว่าเจ้าตั้งใจฆ่าน้องสาว ยังจะแก้ตัวอีก”

“หมาตัวนั้นมันป่วย ถ้าถูกกัด อาจต้องฉีดยา ถ้าไม่มีเงินไปฉีดยาแพงๆ คนที่ถูกกัดก็จะป่วยตายไปด้วย ฉันตั้งใจช่วยจริงๆ นะ” ไป๋หลันพูดเสียงสั่น

ไป๋หลันยังคงถูกพาไปอยู่ในสถานที่ที่คล้ายกับคุกโบราณสมัยก่อนอยู่ดี ไม่ว่าเธอจะบอกชายวัยกลางคนคนนั้นแบบไหน พูดไปสองสามครั้งก็ยังไม่รู้เรื่อง ไป๋หลันจึงเลือกจะเงียบ คนพวกนั้นพาไปไหนเธอก็ไป แต่ไม่นึกว่าจะเอาเธอมาขังในคุกโบราณจริงๆ

ตอนแรกไป๋หลันคิดว่าคงกำลังถ่ายทำฉากซีรีส์ แต่มองไปทางไหนก็ไม่เห็นมีกล้อง สุดท้ายพอคนที่พาเธอมาขังกลับไปหมดแล้ว ไป๋หลันถึงจะมีเวลาทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้น

ก่อนหน้านั้น เธอทำอะไรอยู่นะ ทำไมถึงมาลงเอยที่นี่ รู้สึกเหมือนกำลังตกจากไหนสักแห่ง แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก ยิ่งนึกก็ยิ่งรู้สึกปวดหัว ระหว่างที่มึนๆ ใกล้จะอ้วกออกมา ภาพความทรงจำต่างๆ ก็ปรากฏในหัว

ที่แท้ชายวัยกลางคนที่ตบเธอ ไป๋หลันถึงกับเรียกเขาว่าท่านพ่อ!! นี่เขาเป็นพ่อของเธอเหรอ? แล้วหมาตัวนั้นเป็นเธอเองที่ปล่อยออกมา มุ่งหวังจะให้ไปกัดใครสักคนที่เป็นน้องสาวของเธอด้วย

ที่แย่กว่านั้น เหมือนเธอจะไปทำเรื่องที่เลวร้ายมากๆ มา น้องสาวของเธอไม่รู้อะไรด้วย แต่เพราะเธออิจฉาน้อง จึงต้องการฆ่าทิ้ง

‘นี่ตัวฉันเลวร้ายขนาดนี้เลย!!’ ไป๋หลันตกใจ

หรือเธอจะความจำเสื่อม จึงนึกได้แค่บางส่วนเท่านั้น ทำไมทุกอย่างดูไม่เข้าร่องเข้ารอย เธอรู้ว่าตัวเองชื่อ ไป๋หลัน แต่เหมือนว่าปกติเธอไม่ได้ใส่เสื้อผ้าพวกนี้หรือเปล่านะ หรือเธอจะเกิดอุบัติเหตุ

แต่เอ๊ะ..เท่าที่จำได้ไป๋หลันไม่มีพี่น้องนี่ พ่อแม่ก็ไม่มี เธอชอบเสื้อผ้าแบบโบราณก็จริง แต่คงไม่ถึงขนาดกล้าหาญมาแสดงซีรีส์หรอกมั้ง ยิ่งคิดก็ยิ่งสับสน คนใจร้ายนั่นเป็นพ่อของเธอจริงๆ ใช่ไหม

ไป๋หลันคิดเยอะจนลืมทุกสิ่ง แต่จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงท้องของตัวเองร้อง

โครกกกกครากกกก!

เธอถึงได้รู้สึกตัวเองว่าหิวมาก หิวจนมือสั่น เหมือนว่าตั้งแต่เมื่อวานเธอถูกขังอยู่ในห้องตลอด ไม่ได้กินข้าวสักมื้อเดียว วันนี้ก็ยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง ตอนนี้เธอจึงหิวมาก

ไป๋หลันก้มหน้ามองท้องตัวเอง แต่ไม่เห็นอะไรเลยนอกจากอกภูเขา เธอไม่แน่ใจจึงพยายามก้มมากขึ้นแต่ก็ยังติดอกสะบึ้มนี่อยู่ดี ไป๋หลันค่อยๆ ยกมือมาคลำก้อนเนื้อใหญ่โตตรงอก จับเขย่าเบาๆ เธอรู้สึกว่าหนักมาก

นี่เป็นหน้าอกของเธอจริงๆ ใช่ไหม!!! ทำไมเธอถึงจำได้ว่าตัวเองอกเล็กมาก แฟนของเธอยังเคยแซวว่าหน้าอกของเธอเหมือนองค์หญิงไท่ผิง เลย แต่ตอนนี้กลายเป็นบิ๊กแมค ไปแล้ว!!!

“พี่ซู่หราน เป็นอย่างไรบ้าง” เสียงสาวน้อยคนหนึ่งเรียกไป๋หลัน

‘ซู่หรานเหรอ ชื่อของฉันนี่’ ไป๋หลันคิดและเงยหน้าขึ้นมอง

สาวน้อยคนที่ถูกหมาไล่กัดกำลังยืนร้องไห้น้ำตานอง ในมือถือห่อผ้าเล็กๆ มีกลิ่นหอมของอาหารโชยมา ไป๋หลันสูดลมหายใจและรู้สึกว่าท้องของเธอกำลังเผาไหม้ เธอหิวจนแสบท้องไปหมดแล้ว

“ฉันไม่เป็นไร เธอไม่ต้องห่วง” ไป๋หลันพูด

“จะไม่เป็นไรได้อย่างไร พี่มีเลือดออกที่ไหล่นะเจ้าคะ”

“อ้อ มันเจ็บปกติอยู่แล้ว แผลถลอกนิดเดียวไม่เป็นไร”

“เป็นความผิดของข้าเอง ข้าขอโทษด้วยเจ้าค่ะ พี่ซู่หรานอย่าโกรธข้าเลย ข้าจะไม่ออกไปข้างนอกอีก ส่วนเรื่องของอิงเถา ข้าจะรักษานางอย่างดี พี่สบายใจได้ ข้าจะปกป้องพี่เอง” หญิงสาวคนนั้นยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา

“ไม่ต้องคิดมาก เธอปลอดภัยก็ดีแล้ว” ไป๋หลันพูดไปแบบนั้น

แต่พอเธอตั้งท่าจะลุกขึ้น ความทรงจำมากมายก็ไหลเข้ามาในหัวจนเธอรับไม่ไหว ปวดหัวอย่างรุนแรงจนเธอทรงตัวไม่อยู่

“พี่ซู่หราน พี่เป็นอะไร ไม่สบายตรงไหนหรือ ข้าจะรีบไปตามคนมา” หญิงสาวพูดแล้วตั้งท่าจะออกไปจริงๆ

“ไม่ต้อง” ไป๋หลันนึกออกแล้ว เรื่องของอิงเถาและเรื่องที่เธอจะฆ่าน้องสาวของเธอจริงๆ!!

“แต่..แต่ว่าพี่ดูเจ็บมาก” น้องสาวยังคงพูดด้วยความเป็นห่วงอย่างจริงใจ

“ฉันไม่เป็นไร ไม่ต้องไปเรียกใคร เดี๋ยวเธอจะเดือดร้อนไปด้วย”

“พี่ไม่ต้องห่วงข้า ข้าจะหาทางช่วยพี่ออกมา” น้องสาวพูด

“ถ้า..ถ้าความจริงแล้ว ฉันตั้งใจฆ่าเธอจริงๆล่ะ” ไป๋หลันลองหยั่งเชิง

“ข้าไม่เชื่อ ข้ามั่นใจว่าพี่ไม่ทำ และพี่ก็เป็นคนช่วยข้าไว้จริงๆไม่ใช่หรือ”

“ทำไมถึงได้เชื่อใจฉันอย่างโง่งมแบบนี้ เธอโง่มากรู้ตัวไหม”

“พี่เป็นพี่ของข้า ข้ารู้ว่าพี่จะไม่ทำ”

“ตอนแรกฉันตั้งใจจะฆ่าจริงๆ แต่ตอนนี้ไม่แล้ว ตอนยิงหน้าไม้ ก็รู้ตัวทุกอย่างว่าจะไม่พลาดแน่ ดังนั้นเธอไม่ต้องกลัว และต่อไปก็จะไม่ทำอีก ขอบใจนะที่เชื่อใจพี่สาวเลวๆ คนนี้ถึงขั้นโง่งม” ไป๋หลันเริ่มเข้าใจบางอย่างบ้างแล้ว

“พี่ซู่หราน ฮืออ” น้องสาวร้องไห้ดีใจ ขยับเข้ามาเกาะประตูไม้

ไป๋หลันค่อยๆลุกขึ้นจะได้ไม่ปวดหัวมาก ในที่สุดเธอก็มายืนอยู่ตรงหน้าน้องสาวคนนั้น จับแขนเสื้อที่มีคราบเปื้อนสกปรกไปเช็ดน้ำตาให้น้องสาวผ่านช่องว่างตารางกรงขัง

“เลิกร้องได้แล้ว รีบกลับบ้าน เป็นหญิงสาวไม่ควรมาอยู่ในที่ไม่ดีแบบนี้” ไป๋หลันปลอบน้องสาวที่เพิ่งได้มาหมาดๆ ด้วยความรู้สึกแปลกๆ

“ข้าจะกลับไปขอร้องท่านพ่อให้มาช่วย พี่ไม่ต้องห่วง และนี่ ข้านำอาหารมาด้วย ข้ารู้ว่าพี่ซู่หรานไม่ได้ทานอาหารตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ข้าจึงเตรียมหมั่นโถวง่ายๆ กับเนื้อแห้งมาให้ อาจไม่ถูกปากพี่ แต่ข้าพอหาได้เพียงเท่านี้ พี่รับไปกินเถิด” น้องสาวยื่นห่อผ้ามาให้ไป๋หลัน

ไป๋หลันรู้สึกว่าซู่หรานเป็นคนเลวขนานแท้ น้องสาวของเธอรักเธอมาก และเชื่อใจพี่สาวทุกอย่าง ซู่หรานยังคิดจะฆ่าน้องสาวแบบนี้อีก โหดร้ายสิ้นดี หากเป็นซู่หรานตัวจริง นางคงด่าน้องสาวที่เอาอาหารง่ายๆ มาให้แล้ว แต่ตอนนี้ไม่ใช่ ไป๋หลันจะไม่ทำแบบนั้น เธอรับห่อผ้ามาและเปิดออก หยิบหมั่นโถวมากัดคำหนึ่ง

“อื้ม อร่อย ขอบใจมาก” ไป๋หลันพูด ทั้งที่หมั่นโถวนั่นไม่มีรสชาติอะไร

“เจ้ารีบกลับไปเถิด อยู่ที่นี่นานๆ ไม่ดีต่อเจ้าและท่านพ่อ” ไป๋หลันเริ่มใช้ภาษาแบบโบราณบ้างแล้ว