ตอนที่7 ค่าทิป

ตอนที่7 ค่าทิป

เจ้าหนุ่มสมควรตาย ช่างมีทักษะการกระตุกเงินฉันจริงๆ

ใบหน้าหล่อเหลา

ดวงตาเส่น่ห์ร้าย

ร่างกายกำยำล่ำสัน

ซินเหยาเข้าสู่ห้วงสภาวะโดยสมบูรณ์…..

ฮ่องเต้ยิ่งกำเริบเสิบสาน จุมพิตอย่างหนักหน่วง เร่งเร้า ป่าเถื่อน โรมรันเข้าใส่...อันตรายจนแทบถึงชีวิต!

พงหญ้าล้มระเนระนาด

ราตรีแห่งวังต้องห้าม ได้เผามอดไหม้ลงอย่างสิ้นเชิง

จนกระทั่งหมดสิ้นเรี่ยวแรง คนทั้งสองกอดก่ายกันและผล็อยหลับไป

สตรีนี้ น่าปลาบปลื้มเป็นอย่างยิ่ง!

“เจ้า! มีนามว่าอะไร? เจิ้นจะแต่งตั้งเจ้าเป็นชายา” เรื่องแรกหลังจากที่ฮ่องเต้รู้สึกตัวขึ้นมาก็คือการตัดสินใจโปรดกรุณาธิคุณให้สตรีที่จุดไฟพิศวาสเขาเป็นพระชายา

แต่เมื่อเขาลืมตาขึ้นมาก็พบว่า ในลานสวนนั้นว่างเปล่าเหลือแต่เพียงกองหญ้าที่ถูกกลิ้งทับระเนระนาด….

ข้างกายของเขาวางไว้ด้วยทองคำหนึ่งแท่ง

หญิงงามไม่พบ กลับเหลือทิ้งไว้เพียงทองคำหนึ่งแท่ง

ฮ่องเต้เข้าใจได้อย่างรวดเร็วว่าเกิดอะไรขึ้น!

“สารเลว! นางอย่างไรถึงได้กล้าบังอาจเห็นเจิ้นเป็นชายบำเรอ?

ฮ่องเต้ระเบิดโทสะขึ้นอย่างเกรี้ยวกราด ปรากฏกลิ่นอายสังหาร

ค่ำคืนแห่งความหลงใหลและพึงพอใจ ซินเหยาเถรตรงอย่างมากจึงนำทองคำที่มีมูลค่าเพียงหนึ่งเดียวบนร่างของนางทิ้งไว้ให้กับเขา

นางยอมรับว่าหนุ่มรูปงามทำให้นางเพลิดเพลิน เจ็บปวดใคร่ตายกลับสุขสันต์ดั่งเทพเซียน

แต่ซินเหยาไม่ใช่สตรีที่หมกมุ่นไร้ศีลธรรมสำส่อน เมื่อฤทธิ์ยาจางหายไป นางกลับไม่อาวรณ์ความรู้สึกแบบนั้นอีก

นางคือสายลับ!

สิ่งสำคัญที่สุดของสายลับก็คือความอิสระที่ไม่ตายตัว

ภายใต้สถานการณ์ที่ถูกฤทธิ์ยาควบคุม นางสามารถเรียกหนุ่มบริการได้แต่ไม่อาจที่จะชื่นชอบ แม้ว่าหนุ่มบริการผู้นั้นจะรูปงามและหาญกล้าก็ตาม

ฟ้าเผยแสงรำไร นางทิ้งทองคำไว้หลังจากที่ตื่นขึ้นแล้วพลันหลบหนีออกมา

นางวกไปวนมาในสถานที่ที่ราวกับวงกต จนในที่สุดนางก็หนีออกมาได้

แต่เมื่อนางกระโดดขึ้นกำแพงที่ฝั่งที่สูงสุด นึกว่าใกล้จะหลุดพ้นจากเขาวงกตที่ทั้งน่ากลัวและแปลกประหลาดนี้แล้ว กลับพบความสิ้นหวัง นางกวาดสายตามองออกไปไกล รูปแบบสิ่งก่อสร้างล้วนเหมือนกันหมดทุกหนแห่ง

ภายในใจนางเกิดความรู้สึกลางร้ายบางอย่าง

นี่มันไม่ใช่รูปแบบเมืองในศตวรรษที่21เลยนี่นา…..

นางเตร็ดเตร่อยู่ภายในเมืองที่แปลกและประหลาด พบเห็นสิ่งก่อสร้างโบราณแสนประหลาดเหล่านี้ บนถนนแต่งกายกันก็แปลกๆ รูปแบบการสัญจรที่ล้าหลัง นี่มันเหมือนย้อนกลับมาสมัยยุคราชวงศ์ถัง-ซ่งโบราณเลยนะเฮ้ย….

นี่คือที่ใดกัน? ซินเหยาสิ้นหวังแล้ว!

ความอ่อนแอและความเหน็ดเหนื่อยในด้านกำลังกาย ได้ทำลายจิตวิญญาณความเชื่อมั่นให้พังพลายลง นางสูญเสียการทรงตัว ดวงตาดำมืด ทรุดตัวสลบลงไปกลางถนน….

ฮ่องเต้จอมเผด็จการสีหน้าเขียวคล้ำ

พวกทหารองครักษ์ชั้นหัวกระทิของพระราชวังหลวงที่แท้ล้วนเป็นสัดใส่ข้าวหรือไร? กระทั่งสตรีที่อ่อนแอก็ยังหาไม่พบ! หรือนางหนีออกไปนอกพระราชวังแล้ว?

ภายในตำหนักเทพอันเปลี่ยวร้าง

เรียวนิ้วของฮ่องเต้ลูบลวดลายดอกกุหลาบที่ยกขึ้นเล็กน้อยบนมุมขวาล่างของกล่องศักดิ์สิทธิ์ ภายในหัวเต็มไปด้วยความสงสัยหนักอึ้ง “เหตุใดบนไหล่ของสตรีนางนั้นจึงมีรูปที่คล้ายกัน? หรือนางมีความเชื่อมโยงแปลกประหลาดบางอย่างกับกล่องศักดิ์สิทธิ์? สตรีเอ๋ย! ไม่ว่าเจ้าจะอยู่ที่ใดเจิ้นจะต้องหาเจ้าพบแน่นอน!

จวนอ๋องโจว๋

สลบไปสามวันเต็ม จนในที่สุดซินเหยาก็รู้สึกตัว หลังจากที่ฟื้นขึ้นมา นางตื่นตระหนกพบว่าตนนอนอยู่ในห้องประหลาดๆอีกแล้ว…..