ตอนที่5 หญิงงามของเจิ้น

ตอนที่5 หญิงงามของเจิ้น

ความเจ็บปวดบนร่างเพิ่มมากขึ้นกว่าครั้งที่แล้ว นางเงยศีรษะขึ้นมองรูแตกบนหลังคา จึงเข้าใจเรื่องราวกระจ่าง ย่อมต้องเป็นเมื่อครู่นี้ที่คิดจะหลบหนีบนทางหลังคา ร่างกายได้รับบาดเจ็บจากการตกลงมา แล้วหลังจากนั้นก็ถูกคนจับมากรอกยาปลุกกำหนัดอีก….

แม้ว่าจะทานยาปลุกกำหนัดไปจำนวนมาก และฤทธิ์ยาได้ทำให้ร่างกายซินเหยาที่เดิมทีอ่อนแรงอยู่แล้วยิ่งเจ็บปวดและสิ้นเรี่ยวแรงมากขึ้น แต่ทว่าในฐานะสายลับ ความสุดยอดทางร่างกายและจิตสำนึกของนางล้วนได้รับความทนทานซึ่งไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะจินตนาการได้

นางกัดฟันฝืนแรงจนเกิดกำลัง ปีนไต่จากเตียงขึ้นเสา กระโดดรวดขึ้นถึงหลังคา….

ยามที่ฮ่องเต้เห็นบนแท่นบรรทมมังกรที่ว่างเปล่า โทสะก็กระหน่ำขึ้นมาอย่างรุนแรง!

“นำขันทีเฝ้าเวรไปตัดหัว!

“ถ่ายทอดคำสั่งลงไป! ปิดวังให้แน่นหนา! แมลงวันสักตัวก็ให้บินออกไปไม่ได้! แม้จะต้องขุดดินพระราชวังขึ้นมาสามฉื่อก็ต้องหาหญิงงามนั้นให้พบ!

“หญิงงามของเจิ้น!” เจ้าทรราชย์กู่คำรามราวกับสัตว์ร้าย…..

เรี่ยวแรงกำลังสูญสิ้นไปทีละน้อย ซินเหยาทราบว่าตนคงประคองไว้ไม่ได้นาน ยิ่งไร้หนทางที่จะหลบหนีออกไปจากสถานผีสาง ที่คล้ายกับว่าทุกหนทุกแห่งล้วนมีหน้าตาเหมือนกันราวกับวงกต

ภายในร่างคล้ายว่ากับมีกองเพลิงลุกไหม้กำลังสุมอยู่ หัวใจของนางแสบคันราวกับมีมดนับพันกำลังรุมกัดแทะ

“ซวยแล้ว! ฤทธิ์ยายิ่งรุนแรงกว่าที่นึกไว้เสียอีก!” ซินเหยาบ่นในใจท่าไม่ดีเสียแล้ว!

นางไม่อาจทราบได้เลยว่าเพื่อที่นางจะได้เพลิดเพลินไปกับการปลุกเร้าอันหวานซึ้ง ฮ่องเต้จึงเรียกคนมาป้อนยาปลุกกำหนัดกับนางเป็นจำนวนมากถึงสามเท่า

ท่ามกลางผืนราตรี ทุกหนแห่งมีแสงไฟสว่างอยู่ไหวๆ นางย่อมต้องทราบแน่นอนว่ามีคนกำลังตามจับนาง!

“ไม่สิ! ต้องหาสถานที่ซ่อนตัวเป็นอันดับแรก ขืนยังเป็นเช่นนี้ต่อไปถึงแม้จะประคองกำลังไว้ได้ แต่ช้าเร็วก็คงถูกจับ”

ซินเหยามองไปเห็นบ้านมืดทะมึนที่ไร้แสงไฟหลังหนึ่งที่เบื้องหน้า พลันตัดสินใจกระโดดลงไป จึงได้พบสถานที่ที่ถูกละเลยเพื่อหลบซ่อนตัว

บ้านที่ล้อมรอบด้วยสวนหลังนี้ดูเหมือนว่าจะถูกทิ้งร้างไว้จนเก่าโทรม แผ่นป้ายไม้เก่าแขวนอยู่เหนือประตูทางเข้าหลัก แผ่นป้ายเขียนไว้ด้วยตัวหนังสือ

สองตัวที่ซินเหยาอ่านไม่ออก

ภายในบ้านวัชพืชงอกขึ้นมากมาย ต้นเหมยหลายต้นสูงทะยานราวกับป่ารกชัฏ สมควรเข้าใจได้ว่าว่าไร้คนอยู่อาศัยมานานมากแล้ว ด้านนอกมีเสียงฝีเท้าย่ำอยู่เป็นครั้งคราวแต่กลับไม่มีคนผลักประตูเข้ามาเพื่อค้นหา…..

ดูเหมือนว่าที่นี่จะปลอดภัยชั่วคราว

ซินเหยาผ่อนลมหายใจ ในที่สุดก็ได้พักผ่อนอย่างคลายกังวลบ้างแล้ว

她ความตื่นตัวของนางผ่อนคลายลง แต่ความรู้สึกร่างกายร้อนรุ่มยิ่งมายิ่งรุนแรง ภายในร่างราวกับมีกระแสไฟไหลเวียน….

““อ่าาาา”

“ร้อนฉิบเลย!”

“ทนไม่ไหวแล้วววว!”

““ฤทธิ์ยารุนแรงเกินไป ควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว!”

“ร่างกายฉันคล้ายกับมีกองไฟที่จะมอดไหม้ฉันให้ตกตายไปอยู่เลย!”

“ฉันต้องใช้ผู้ชาย!!” ซินเหยาเผยความสุขุม เหงื่อโทรมทั่วร่างนางต่อสู้กับฤทธิ์ยารุนแรงภายในใจอย่างทรมาน แต่กลับถึงขีดกำจัดเสียแล้ว

ดวงตาทั้งคู่ของนางงามงด ฉ่ำแววจนน่าใจสั่น บริสุทธิ์ไร้เดียงสาราวกับไปด้วยความวิจิตรของโลกหล้า ทว่ายามนี้ดวงตาที่ดำขลับราวกับน้ำหมึกกลับระเบิดรัศมีสัตว์ป่าอันดุร้าย….

“ในห้องนั้นคือสิ่งใด?”

มีผู้ชายหรือ?”

“สวรรค์! ถ้าหากยามนี้ท่านประทานบุรษให้ฉันสักคน ฉันคงซาบซึ้งจนหาที่สุดมิได้!”

“โธ่เอ๋ย!”

“ฉันทรมานมากจริงๆ!”

“หรือนี่ฉันจะต้องหาผู้ชายที่ไหนก็ได้สักคนมาสังเวยความบริสุทธิ์สาวพรหมจรรย์?

““ครั้งแรกไม่ใช่ว่ามันควรจะโรแมนติกกว่านี้เรอะ?”