ตอนที่ 2 องครักษ์หญิงของท่านอ๋อง

มีเพียงรอยยิ้มบาง ๆ เท่านั้นที่ผุดขึ้นมา เสียงพ่นลมจากปลายจมูกของอีกฝ่ายทำให้นางรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย

“แม่นางอวิ๋นซี หากว่าเจ้าอยากจะฆ่าข้าจริง ๆ คงลงมือไปนานแล้ว จำได้ว่าเจ้าปัดอาวุธลับของคนร้ายช่วยข้าเอาไว้ที่หอนางโลม นั่นแสดงว่าเจ้ายังพอมีจิตใจที่ดี และข้าก็ไม่ใช่ศัตรูของเจ้า มิสู้เราสองคนมานั่งคุยกันดี ๆ ถึงเรื่องที่เกิดขึ้นบางทีข้าอาจจะช่วยเจ้าได้”

“เกรงว่าบางเรื่องท่านอ๋องไม่ทราบจะดีกว่า เพราะว่าเรื่องที่ข้าอยากจะรู้ ก็ไม่แน่ว่าจะเกี่ยวกับท่าน”

“งั้นหรือ เช่นนั้นหากว่ามันเกี่ยวกับข้าก็ยิ่งง่ายเข้าไปใหญ่ หากว่าช่วยเจ้าได้ข้าก็ยินดี”

“ท่านพูดจริงงั้นหรือ”

“นับตั้งแต่ที่เจ้าช่วยข้าเอาไว้ ก็นับว่าข้าติดหนี้ชีวิตเจ้าหนึ่งครั้ง หากเจ้าต้องการให้ช่วยทำสิ่งใดข้าย่อมยินดีช่วย ชาจะเย็นแล้วรีบดื่มก่อนเถอะ”

“เช่นนั้นก็ขอบคุณท่านอ๋องแล้ว”

หลิ่วอวิ๋นซียกน้ำชาขึ้นมาดื่ม นับเป็นสัญญาณที่บ่งบอกว่านางยินดีที่จะร่วมสนทนาต่อกับเขาอีกครั้ง

“เจ้าบอกว่านัดกับเหรินลั่วหลีที่หอซิงเฟย เหตุใดต้องเป็นที่นั่น แล้ว…”

“เดี๋ยวก่อนนะท่านอ๋อง นี่ท่านเริ่มสอบสวนข้าแล้วงั้นหรือ”

“ขออภัยแต่ข้าจำเป็นต้องรู้ เจ้าทราบหรือไม่ว่าคนร้ายคือผู้ใด”

“นักฆ่า”

“เรื่องนั้นข้าพอจะเดาได้”

“ท่านอ๋องเป็นหนึ่งในสี่พยัคฆ์แห่งเฉินซาน เป็นเทพสงครามแดนเหนือ ไม่เคยได้ยินนักฆ่าของ "หอฟงหรู" หรอกหรือ"

“หอฟงหรู เป็นพวกมันอีกแล้ว”

“ท่านรู้แต่ก็ยังจะถามข้า ดูแล้วท่านอ๋องมิได้อยากจะรู้แต่แค่อยากลองหยั่งเชิงข้าเท่านั้น”

“ข้าไม่ได้คิดเช่นนั้น ก่อนหน้านี้มีขุนนางในราชสำนักถูกนักฆ่าของหอฟงหรูฆ่าไปสองคนเมื่อสองเดือนก่อน ซึ่งนับจากวันนั้นข้าก็ตามสืบมาตลอดแต่กลับ… ไร้วี่แววของพวกมัน”

“นักฆ่าพวกนี้เป็นคนในยุทธภพ รับคำสั่งจากเงินก้อนโตเพื่อฆ่าคน ไม่แจ้งเบาะแสของผู้จ้าง หากถูกจับได้ก็พร้อมเอาชีวิตแลกกับความลับของผู้ว่าจ้าง”

“เจ้าเหมือนจะรู้จักพวกมันดี”

“แน่นอน เพราะว่าข้าเองก็เคยถูกพวกมันไล่ฆ่ามาก่อน”

“เจ้าหรือ นับว่าร้ายกาจไม่เบาที่ยังมีชีวิตรอดมาได้ถึงตอนนี้ เหรินลั่วหลีเป็นรองเจ้ากรมขุนนาง หากดูจากตำแหน่งปัจจุบันของเขาก็ไม่นับได้ว่าจะมีความสำคัญอะไรขนาดนั้น แต่เหตุใดเจ้าจึงไปพบเขา”

“เขาอยากให้ข้าเป็นองครักษ์ให้ แต่ไม่ทันได้ตกลงก็ถูกลอบฆ่าเสียก่อน”

“องครักษ์งั้นหรือ”

“ถูกต้อง ข้ากำลังจะไปพบเขาแต่ก็ไม่ทันได้คุยกันมากมาย นักฆ่าของหอฟงหรูก็บุกเข้ามา และลงมือฆ่าเขาเสียก่อน”

“นั่นก็น่าแปลก เช่นนั้นแสดงว่าใต้เท้าเหรินก็รู้ว่าจะมีคนลอบสังหารถึงได้อยากให้เจ้ามาอารักขา”

“เรื่องนั้นข้าไม่รู้ แต่ข้าไม่ชอบให้ผู้อื่นมาฆ่าคนต่อหน้า มันรู้สึกไม่เป็นธรรมสักเท่าไหร่”

“คิดไม่ถึงว่าดรุณีน้อยเช่นเจ้าที่เป็นชาวยุทธ์ จะสนใจเรื่องเช่นนี้ด้วย”

“คนที่สมควรตายกลับไม่ตาย นั่นต่างหากที่ไม่ยุติธรรม”

สายตาวาวจากดวงตาคู่โตหันมามองหน้าเขาอีกครั้ง แม้จะดูนิ่งดุจแผ่นน้ำแข็งแต่ในนั้นก็รู้สึกได้ถึงความแค้นบางอย่าง

“เจ้า… อยากจะพูดสิ่งใดกันแน่”

“ท่านแน่ใจหรือว่าอยากรู้”

“หากไม่อยากรู้ก็คงไม่ถาม”

“หึ ท่านอ๋องสมเป็นยอดบุรุษที่เย็นชา ดุดันและเด็ดขาดตามที่ร่ำลือ”

“หลิ่วอวิ๋นซี นามของเจ้าเองก็ไม่ธรรมดา ข้าคิดว่าบางทีเรื่องที่เจ้าตามหาข้าอาจจะช่วยเจ้าได้ เข็มพิษวารีของเจ้าถูกนำออกมาใช้งานแล้ว อย่างน้อยคืนนี้เรื่องของเจ้าก็คงถึงหูของหอฟงหรู อีกไม่นานนักฆ่าเหล่านั้นก็คงตามล่าเจ้าเป็นแน่”

“นี่ท่านกำลังขู่ข้างั้นหรือ”

“ข้าแค่กำลังยื่นข้อเสนอ ในเมื่อเจ้าเป็นองครักษ์รับจ้าง เช่นนั้นข้าก็จะจ้างเจ้าให้มาเป็นองครักษ์ข้างกายข้า”

“เหตุใดท่านจึงคิดว่าข้าจะตอบตกลง”

“เมื่อสองปีก่อนเพราะต้องการแย่งวิชาผลิตอาวุธลับสุดยอดของอาจารย์ “ไป๋ลู่ตง” ซึ่งโด่งดังไปทั่วในนาม “เข็มพิษวารี” เขาถูกลอบสังหารโดยนักฆ่าไร้สังกัด ซึ่งตอนนี้ผู้ที่น่าสงสัยที่สุดคงไม่พ้นหอฟงหรูที่เลี้ยงนักฆ่าเอาไว้มากที่สุดในยุทธภพ เจ้าเองก็คงจะถูกตามล่าหลังจากที่อาจารย์เจ้าตายสินะ”

อวิ๋นซีนิ่งเงียบและไม่ตอบ เป็นครั้งแรกที่ท่านอ๋องรู้สึกเหนือกว่าอีกฝ่ายเพราะดูแล้วจากท่าทีที่นิ่งไปเหมือนว่าเขาจะเดาเรื่องถูก

“เรื่องคดีขุนนางที่ถูกฆ่า และอาจารย์ของเจ้าอาจจะเป็นนักฆ่ากลุ่มเดียวกันที่ลงมือ เจ้าไม่อยากทวงแค้นให้อาจารย์ของเจ้างั้นหรือ”

“เหตุใดข้าต้องให้ท่านช่วย”

ท่านอ๋องเพียงแค่ยกน้ำชาขึ้นมาจิบเพื่อปิดบังรอยยิ้มเอาไว้ เมื่อคำถามนี้ออกมาจากปากนาง นั่นเท่ากับว่าเรื่องที่เขาพูดเมื่อครู่นี้มีความจริงอยู่อย่างน้อยสองในสามส่วน

“ข้ามีกำลังทหาร มีอาวุธ มีสายข่าว และมีทุกสิ่งที่เจ้าต้องการ เพียงแต่… เจ้าต้องทำงานแลก”

“งานอะไร”

“ข้าพึ่งบอกเจ้าไปว่าให้เจ้าอารักขาอยู่ข้างกายข้า”

“หึ ท่านอ๋องทรงล้อเล่นแล้วกระมัง ข้างกายท่านมียอดองครักษ์ปากมากผู้นั้นอยู่แล้ว จะต้องการองครักษ์ที่เป็นสตรีเช่นข้าไปทำไมกัน อีกอย่างท่านเป็นถึง “พยัคฆ์แดนเหนือ” ที่ยิ่งใหญ่ จะต้องการองครักษ์ที่เป็นสตรีไปเพื่อสิ่งใดกัน"

“ขอเพียงเจ้าตอบรับเงื่อนไขนี้ จากนี้เจ้าก็รู้เอง”

“หากว่าข้าไม่ตกลงเล่า”

“พ้นเขตวังหลวงออกไปไม่ถึงสามสิบจั้งข้าเชื่อว่าเจ้าก็แทบจะเอาชีวิตไม่รอดแล้ว ข้างนอกนั่นคงมีคนของหอฟงหรูติดตามเจ้าตั้งแต่พวกเราออกจากหอคณิกา จะตัดสินใจเช่นไรก็แล้วแต่เจ้า”

น้ำชาถูกรินให้นางอีกจอกและยื่นไปให้ด้วยตนเอง หลิ่วอวิ๋นซีมองควันที่ลอยขึ้นมาจากจอกชาก่อนจะตัดสินใจ เมื่อนางก้าวเข้ามาถึงตรงนี้แล้วก็คงมิอาจหวนคืนได้อีก

แม้ว่าหอฟงหรูจะมีนักฆ่ามากมายแต่กลับไม่กล้าลงมือในเขตวังหลวงของหลิงอ๋องผู้นี้ ทำได้เพียงลอบฆ่าคนทำตัวเป็นโจรกระจอกในบางเวลาเท่านั้น

“เช่นนั้นนับจากนี้ ขอท่านอ๋องโปรดชี้แนะด้วยเพคะ”

อวิ๋นซียกชาขึ้นมาดื่มรวดเดียวหมดพร้อมกับวางจอกชาตรงหน้าของท่านอ๋องและคุกเข่าคำนับให้พระองค์เป็นครั้งแรก

“หลิ่วอวิ๋นซี ขอน้อมรับคำสั่งของพระองค์นับจากวันนี้เป็นต้นไป”

“เจ้าลุกขึ้นเถอะไม่จำเป็นต้องมากพิธีเช่นนั้น การที่เจ้ายอมรับปากข้าเรื่องนี้แน่นอนว่าข้าย่อมมอบสิ่งที่เรียกว่าความปลอดภัยให้กับเจ้า คืนนี้พักผ่อนก่อน ข้าสั่งให้คนจัดที่พักให้เจ้าแล้ว เอาไว้พรุ่งนี้เช้าค่อยมาคุยกัน”

“ขอบพระทัยเพคะ”

“เสี่ยวอวี้!”

“พ่ะย่ะค่ะ”

“ให้คนพา… อวิ๋นซีไปพักเถอะ”

“รับบัญชา แม่นางหลิ่วเชิญ”

“ขอบคุณ”

เรือนพัก

เมื่อเดินเข้ามาถึงเรือนพักด้านหลัง ซึ่งถูกจัดเอาไว้ให้พร้อมกับสาวใช้สี่คน และบ่าวไพร่อีกไม่ต่ำกว่าห้าคนก็ทำให้อวิ๋นซีต้องแปลกใจเล็กน้อย

“เหตุใดเรือนนี้จึงได้มีสาวใช้มากมายเช่นนี้”

“ทั้งหมดนี้ท่านอ๋องเตรียมเอาไว้ให้เจ้า เอาล่ะข้าส่งเพียงเท่านี้ จากนี้อาเวินกับอาลี่จะเป็นคนดูแลเจ้า”

“องครักษ์ต้องมีสาวใช้ด้วยหรือ”

“เรื่องนี้เจ้าเก็บเอาไว้ถามท่านอ๋องพรุ่งนี้เองจะดีกว่า ส่งเจ้าถึงที่แล้วข้าขอตัวก่อน”

“ขอบคุณองครักษ์เสี่ยวอวี้”

นางคำนับให้เขา เสี่ยวอวี้เดินกลับออกไปแล้ว ดูท่าทางเขาไม่ค่อยชอบนางสักเท่าใดเพราะคำว่า “องครักษ์ข้างกาย” ท่านอ๋องเป็นสิ่งที่เขาทำมาเนิ่นนาน ตอนนี้มีนางอีกคนเข้ามาแน่นอนว่าเสี่ยวอวี้คงไม่พอใจ

“คุณหนูท่านรีบเข้าห้องแล้วนอนพักเถอะเจ้าค่ะ ตอนเช้าข้ากับอาเวินจะมาแต่งตัวให้”

“ขอบใจพวกเจ้ามาก แต่ข้าทำเองก็ได้”

“ไม่ได้เจ้าค่ะ นับจากวันนี้ข้าอาลี่และนางชื่ออาเวินมีหน้าที่ดูแลท่านตามบัญชาท่านอ๋อง คุณหนูท่านรีบพักเถิดเจ้าค่ะ”

“อ้อ ได้เช่นนั้นก็ขอบใจพวกเจ้ามากนะ”

หลิ่วอวิ๋นซีเดินเข้ามาในห้องนอน ซึ่งมีสองสาวใช้เดินตามเข้ามาด้วย พวกนางเริ่มทำตามรับสั่งของท่านอ๋อง ดูแลและดับไฟจนนางเข้านอน อวิ๋นซีแทบจะไม่เคยคิดเลยว่า เมื่อคืนนี้นางยังนอนอยู่โรงเตี๊ยมเล็ก ๆ หรือไม่ก็ตามวัดร้างและโรงพักม้า นึกไม่ถึงเลยว่าวันนี้จะได้มาเป็นสตรีในวังหลวง

“วันเดียวแต่กลับพบเจอเรื่องมากมายถึงเพียงนี้เชียว หลังจากนี้ชีวิตข้าคงจะไม่เหมือนเดิมแล้วสินะ “เฉินตงหราน” ท่านอ๋องแห่งแดนเหนือ… ท่านเป็นคนเช่นไรกันแน่นะ”