นวลชายาหยกงามของท่านอ๋องจอมมาร

“ตึ้ง...”

ประตูทรุดโทรมถูกคนเตะ

เสี่ยวหลิงเห็นคนเข้ามา ร้องตะโกนด้วยสีหน้าตกตะลึง “คุณหนูรอง！ คุณหนูรองได้โปรด...” จากนั้นถูกชิวหลิงซึ่งเป็นสาวใช้ประจำตัวของคนที่เข้ามาปิดปาก

คนที่เข้ามาคือมู่หรงเหยาคุณหนูรองแห่งจวนมู่หรง เวลานี้นางไม่แตกต่างอะไรกับขาวดำที่มาจากอเวจี ในมือเธอแส้ซึ่งทำพิเศษ

แตกต่างจากแส้ทั่วไป แส้ในมือมู่หรงเหยามีหนามเต็มไปหมด ภายใต้แสงจันทร์ที่หนาวเหน็บ หนามแหลมคมมองดูแล้วน่าสะพรึงเป็นอย่างยิ่ง

“ฉึบ...”

มู่หรงเหยายกแส้ขึ้นมา ฟาดลงบนดวงหน้าของหญิงสาววัยสิบห้า ดวงตาดั่งหงส์ฉายความแค้นเคือง จับจ้องไปยังคนที่นอนอยู่บนเตียงไม้ ออกแรงประมาณห้าส่วนในการฟาด

คนบนเตียง “พรึ่บ” ลืมตาขึ้น หนามบนแส้ทิ่มแทงผิวหนัง ความเจ็บปวดแผ่ซ่าน ทำให้กระตุกโดยไม่รู้ตัว

แส้ขึ้นลงตามแรงฟาดของมู่หรงเหยา ผิวหนังของคนที่ถูกฟาดด้วยแส้ปริแตก เลือดสีแดงสดเปื้อนชุดนอนสีขาว

หญิงสาวบนเตียงกัดหมอนแน่น เพื่อไม่ให้ตนส่งเสียงกรีดร้อง นอนขดตัวกอดผ้าห่มผืนบาง

การกระทำของนางส่งผลให้มู่หรงเหยาโมโหยิ่งนัก ออกแรงฟาดแส้ จนกาน้ำบนโต๊ะตกลงพื้น เสียงแตกดังก้อง ทว่ามู่หรงเหยากลับทำเหมือนไม่ได้ยิน เดินไปใกล้แล้วกระชากคนบนเตียงลงพื้น

“เจ้ายังกล้าหลบอีกหรือ?” มู่หรงเหยามองเลือดบนตัวของคนบนพื้นที่ถูกฟาดด้วยแส้ ดวงตาของนางแดงก่ำทันที ฟาดแส้อย่างบ้าระห่ำ “หลบอย่างนั้นหรือ！ หลบอย่างนั้นหรือ！”

มู่หรงเหยามองคนบนพื้นราวกับหนูที่วิ่งหัวซุกซน อารมณ์ดียิ่งนัก ลงมือเหี้ยมโหดมากกว่าเดิม

“เจ้าคิดว่าตนเป็นพระชายาเยี่ยนจริงๆ อย่างนั้นหรือ? คิดว่าฮ่องเต้ประทานสมรสพระราชทานแล้วจะอภิเษกสมรสกับอ๋องเยี่ยนอย่างราบรื่นเช่นนั้นหรือ?”

มู่หรงเหยานึกถึงใบหน้าเย็นชาของอ๋องเยี่ยน นึกถึงแววตาเย็นชาของเขายามมองมาที่ตน แล้วนึกถึงเขาใช้สายตาเช่นนั้นมองนางคนอัปลักษณ์บนพื้น ชั่วขณะหนึ่งนางไม่อาจควบคุมตนเองได้ ใช้แส้ฟาดหญิงสาวที่อยู่บนพื้นไม่ยั้ง

“ฉึบ...” ในที่สุดแส้ในมือมู่หรงเหยาก็หยุดลง เรือนทรุดโทรมกลับสู่ความเงียบ

เสี่ยวหลิงที่ถูกปิดปากน้ำตานองหน้า หมดเรี่ยวแรงจะขัดขืน

ทางด้านหญิงสาวที่อยู่บนพื้นนอนขดตัว นางชักกระตุกไม่หยุด เสื้อผ้าอาภรณ์ของนางเปื้อนไปด้วยเลือด ทว่ากลับไม่กล้าส่งเสียง กัดริมฝีปากแน่น

“หึ！ เจ้าคิดว่าข้าจะปล่อยให้เจ้าสมปรารถนา แต่งงานกับท่านอ๋องเยี่ยนอย่างยิ่งใหญ่เช่นนั้นหรือ? ฝันไปเถอะ！” มู่หรงเหยาก้มลงมองต่ำ สะบัดแส้ที่เหลือเพียงน้อยนิด

แสงจากตะเกียงส่องสว่างริบหรี่ สีหน้าของมู่หรงเหยาในเวลานี้ที่เลือดสาดกระเด็น ราวกับวิญญาณชั่วร้ายที่มาจากขุมนรก

แม้กระทั่งชิวหลิงที่เป็นสาวใช้ประจำตัว ก็ตกใจกับความเหี้ยมโหดของนางจนขนรุกชัน

ทว่าเวลานี้เอง มู่หรงเหยาถลึงตามองชิวหลิง ชิวหลิงสะดุ้งครู่หนึ่งแล้วดึงสติกลับมา กระชากเสี่ยวหลิงที่ยังคงขัดขืนออกไป

มู่หรงเหยามองชิวหลิงเดินออกไป แล้วค่อยหันกลับไปมองหญิงสาวบนพื้นที่ราวกับมด หัวเราะเยือกเย็นพร้อมกับย่อตัวลงนั่ง เห็นนางกำบางอย่างเอาไว้แน่น

มู่หรงเหยาหัวเราะในลำคอ แย่งของในมือของนางที่เปื้อนไปด้วยเลือด พบว่าคือผ้าเช็ดหน้า ถักเย็บลวดลายนกเป็ดน้ำเล่นน้ำ！

หญิงสาวที่เมื่อครู่เงียบกริบ เพราะผ้าเช็ดหน้าที่ปกป้องมาโดยตลอดถูกแย่งไป นางจึงพยายามแย่งกลับมา

มู่หรงเหยาเห็นเช่นนั้นโมโหกัดฟันแน่นจนแทบหัก “ถุย” ฉีกผ้าเช็ดหน้าเป็นชิ้นๆ

จากนั้นยกเท้าขึ้นเตะท้องของหญิงสาวบนพื้น ขณะเตะก็ไม่ลืมที่จะด่าทอ：

“นางคนชั้นต่ำ！ เหตุใดเจ้าไม่ส่องกระจกดูเล่า คิดจะเป็นนกเป็ดน้ำเล่นน้ำกับท่านอ๋องเช่นนั้นหรือ? ไร้ยางอายสิ้นดี หน้าไม่อาย！”

“หากไม่ใช่เพราะเจ้า วันนี้คนที่จะได้รับสมรสพระราชทานคือข้า！ ข้าต่างหากที่เป็นคุณหนูเอกของจวนมู่หรง！ ข้าต่างหากที่เป็นพระชายาเยี่ยน！”

มู่หรงเหยาที่โมโหเป็นฟืนเป็นไฟขาดสติไปนานแล้ว พูดไม่คิด เตะหญิงสาวที่นอนขดตัวบนพื้นไม่หยุด เตะกระทั่งเมื่อยเท้าแล้วค่อยหยุดลง

หญิงสาวที่นอนอยู่บนพื้นแน่นิ่งไปนานแล้ว เสื้อผ้าบนตัวขาดวิ่น เรือนร่างเต็มไปด้วยบาดแผล ไม่มีผิวหนังส่วนใดที่ยังปกติ เวลานี้มองไปที่นางราวกับศพที่ถูกหมาป่ากระหายกัดกิน

“อยากตายให้สิ้นเรื่องใช่หรือไม่? ขอร้องข้าสิ！ ฮ่าๆๆ！ อยากตายไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก！ ข้าจะทำให้เจ้าตายทั้งเป็น！ ใครก็ได้เข้ามา！ฎ

มู่หรงเหยาเหยียบคนที่อยู่บนพื้นอย่างไม่หายแค้นเคือง จากนั้นสะบัดแขนเสื้อ ชิวหลิงก็พาเฉินชุนที่ดื่มจนเมาไม่ได้สติเข้ามาในห้อง

“พี่ชายเฉิน จำเอาไว้！ นี่คือคุณหนูเอกแห่งจวนมู่หรง เมื่อได้นางมาครอบครอง ท่านก็จะกลายเป็นบุตรเขยเอกของจวนมู่หรง ความมั่งคั่งร่ำรวยและเลื่อนตำแหน่ง ไม่ใช่เรื่องใหญ่อีกต่อไป！”

มู่หรงเหยายิ้มร้ายกาจ พูดกับบุรุษที่เมาไม่ได้สติ จากนั้นผลักเขาเข้าไปในเรือนที่ทรุดโทรม

“เฝ้าเอาไว้ให้ดี หากเกิดข้อผิดพลาดใดขึ้นข้าจะเอาความเจ้า！” มู่หรงเหยาบอกกับชิวหลิง จากนั้นออกไปจากเรือนที่ทรุดโทรมแห่งนี้

กลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยออกมาจากเรือนทรุดโทรม ชิวหลิงใช้ผ้าเช็ดหน้าที่เปียกหมาดปิดจมูก ฟังเสียงในเรือน

“แฮะๆ！ หญิงงาม！ ข้ามาแล้ว！”

ชิวหลิงฟังถึงตรงนี้แทบจะเอาเจียนออกมา หญิงอัปลักษณ์เช่นนั้น เรียกว่าหญิงงามเช่นนั้นหรือ? ฤทธิ์ของเครื่องหอมนี้ช่างดีเหลือเกิน！

“ช่วยด้วย！ ช่วยด้วย...”

ชิวหลิงเฝ้าอยู่หน้าประตู ได้ยินเสียงอ่อนแรงของหญิงสาวร้องเรียก ครุ่นคิดในใจ ครั้งนี้คุณหนูใหญ่ต้องตายแน่ๆ！ แผนของคุณหนูรองช่างเหนือชั้น โทษได้แค่ว่าชาติภพนี้คุณหนูใหญ่เลือกเกิดผิดแล้ว！

“ตึ้ง...” เสียงดังขึ้น เป็นเสียงบางอย่างชนกัน จากนั้นภายในห้องก็กลับมาเงียบสงัด

ชิวหลิงที่เฝ้าอยู่นอกเรือนระมัดระวัง เงี่ยหูแนบชิดประตู

“แฮะๆ รุนแรงเหลือเกิน ข้าชอบ！”

ตามด้วยเสียงหัวเราะอันน่าหวาดกลัวของเฉินชุน ชิวหลิงขนลุก เฉินชุนลงมือกับมู่หรงจิ่นที่มีใบหน้าอัปลักษณ์ได้ลงคอ คงจะหิวกระหายแล้วจริงๆ

“อ๊าก...”

ทันใดนั้นเอง เสียงราวกับหมูถูกฆ่าดังก้อง เรือนในของจวนมู่หรงก็เริ่มมีการเคลื่อนไหว

ชิวหลิงรีบร้อนเปิดประตูเข้ามา จากนั้นตกใจกับภาพตรงหน้า

เฉินชุนกลิ้งตัวไปมาบนพื้น ทั้งยังร้องเรียกไม่หยุด “แก้วตาดวงใจของข้า แก้วตาดวงใจของข้า...”

มู่หรงจิ่นที่คุกเข่าอยู่บนพื้นก้มหน้าลง ผมเพ้าที่ยุ่งเหยิงบดบังดวงหน้าของนาง ทำให้ไม่อาจดูสีหน้าของนางในเวลานี้ได้

“คุณชาย！ ท่านเป็นอะไร?”

ชิวหลิงไม่อาจสนใจสิ่งใดมากมาย มองเฉินชุนที่ร้องโหยหวนบนพื้น กลัวเขาจะตามนายท่านและฮูหยินมาก่อน ทำให้แผนการของคุณหนูรองพัง อยากจะไปพยุงเฉินชุน

ทว่าผู้ใดจะคาดคิด หัวเข่าเมื่อยล้านางคุกเข่าลง！

เงยหน้าสบตากับดวงตาของมู่หรงจิ่งที่เงียบมาโดยตลอด ดวงตาสีเขียวเข้มมีลำแสงเยือกเย็นทอประกาย ทำให้ชิวหลิงหนาวสั่นไปทั้งตัว