บทที่3. ตามหา.. |หนูรวยมาก

บ้านมหาเศรษฐี

ริบบิ้นยังคงเนียนกลับเข้าโรงเรียนเพื่อออกมาอย่างไม่มีพิรุธ กระทั่งมาถึงบ้าน เธอไม่สามารถกักเก็บอาการความเจ็บปวดเท้าที่โดนรถมอเตอร์ไซค์เหยียบ ยังเดินกะเผลกจนเป็นที่จับจ้องของผู้เป็นแม่

"ริบบิ้นไปทำอะไรมาลูก" แม่เดินเข้ามาประคอง

"หนูวิ่งเล่นกับฝนแล้วหกล้มนะคะแม่"

"ตายจริง! ลูกคนนี้ซุ่มซ่ามตลอดเลย"

"แต่หนูไม่ได้เจ็บมากนะคะ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก"

"เรามันเด็กดื้อรั้น กลัวว่าแม่จะสั่งไม่ให้วิ่งอีกละสิ ถึงทำเป็นพูดว่าไม่เจ็บ ทั้งที่ขาเดินกะเผลกขนาดนี้"

"แค่กลัวคุณแม่เป็นห่วงค่ะ"

"ถ้ากลัวว่าแม่จะเป็นห่วงก็ต้องดูแลตัวเองให้ดีกว่านี้"

แม่ยังคงปลอบประโลมปนกับดุด่าต่อว่าตามประสาผู้ที่ห่วงใย ประคองลูกสาวมานั่งห้องโถงโดยที่ผู้เป็นพ่อกำลังอ่านหนังสือพิมพ์พร้อมกับดื่มชากาแฟ ทันทีที่เขาเจอลูกสาวก็รีบส่งสายตาดุดันพร้อมทั้งพูดเสียงเข้ม

"ถ้าเทอมนี้เกรดออกมาแย่กว่าเดิม ฉันจะส่งแกไปเรียนเมืองนอก" พ่อดุ "ชอบโดดเรียนดีนัก ถ้าผลสอบออกมาแกย่ำแย่ อย่าหาว่าฉันไม่เตือนนะ"

"หนูไม่ได้ฉลาดมากคุณพ่อก็รู้"

"เพราะฉันรู้ว่าแกไม่ฉลาดไงถึงส่งให้เรียนโรงเรียนดีๆ แต่แก่กลับเป็นเด็กไม่เอาไหน!"

"พ่อก็เอาแต่ดุแต่ด่าหนู ไม่เคยถามความรู้สึกของหนูเลยว่าหนูอยากเรียนไหม ส่งหนูเรียนพิเศษตั้งแต่อนุบาลจนถึงตอนนี้ หนูเบื่อนะคะ"

"ถึงฉันจะส่งแกเรียนพิเศษแกก็โดดออกไปเที่ยวเล่นอยู่ดี ถ้าผลการเรียนเทอมนี้แกแย่ รับรองจะได้เห็นดีกันแน่"

ผู้เป็นพ่อมีนิสัยดุดัน เขาไม่ชอบผู้หญิงดื้อรั้นอย่างลูกสาวของตัวเองแม้แต่น้อย เป็นเพราะความหวังที่จะมีลูกชายเพื่อเกื้อกูลและสืบทอดธุรกิจของเขาพังทลาย หลังจากที่ภรรยาคลอดลูกสาวคนนี้ออกมา กลายเป็นว่าเธอถูกกดดันทุกด้าน ทางบ้านของริบบิ้นค้าขายอสังหาริมทรัพย์ส่งทอดตลาดเรียกได้ว่าทุกคนในวงการจากเคารพยำเกรงเพราะภูมิหลังยศถาบรรดาศักดิ์ของตระกูลมั่งมีตั้งแต่สมัยเก่า

"ริบบิ้นอย่าไปฟังพ่อเลยนะช่วงนี้งานคงจะหนัก" แม่รีบปลอบโยนลูกสาว ลูบผมถักเปียยาวสองข้างอย่างเอ็นดู "หิวหรือยังลูก"

"หนูไม่หิวค่ะ คงจะกินอะไรไม่ลง"

"โถ่ อย่าถือสาคุณพ่อเลยนะลูก"

"ตอนนี้หนูรู้สึกเศร้ามากเลยค่ะคุณแม่"

"ไม่เป็นไรนะแม่อยู่ข้างลูก"

"คุณแม่พอจะมีสัก..หนึ่งหมื่นบาทไหมคะ?"

"____"

วันเสาร์

ถนนซอยข้างโรงเรียน

"สรุปว่าที่เรียกเราออกมาเพื่อจะมาตามหาผู้ชายคนนั้น" ฝนคิ้วขมวด "ไหนริบบิ้นบอกว่าเราจะมาดูหนัง"

"ก็โกหกคุณแม่ไปแบบนั้นแหละ"

"นับวันยิ่งเอาใหญ่แล้วนะ เด็กขี้โกหกไม่ดี เรียกว่าเด็กเลี้ยงแกะรู้ไหม"

"เราไม่อยากเลี้ยงหรอกแกะ เราอยากเลี้ยงไฮยีนา ฝูงเสือ หรือสิงโตนาเนีย"

"เดี๋ยวววว"

"ทำไม..ก็เรารวยจะเลี้ยงอะไรก็ได้"

"เฮ้อออ เรื่องรวยไม่เถียงค่ะ เราจะเดินไปถึงไหนกันก่อน ก็เดินวนไปมาไม่เจอใครเลยนะ"

ในวันหยุดแทนที่ฝนจะได้อ่านหนังสือแต่กลับถูกริบบิ้นส่งคนขับรถไปหาถึงบ้าน เพื่อตามตัวเธอมาส่งยังหน้าโรงเรียนมัธยมนานาชาติ โดยแสร้งว่ามีนัดดูหนังและติวหนังสือกับทางโรงเรียน

"นั่นใช่เสื้อที่พี่กันต์ใส่วันนั้นหรือเปล่า" เพื่อนสนิทอย่างฝนรีบชี้ไปยังรั้วของสถาบันวิทยาลัยแห่งหนึ่ง

"กริ๊ดดดดด จริงด้วย! เจอแล้วเราเจอแล้ว"

"คนมีเป็นพันเป็นหมื่นจะเจอได้ยังไง"

"เดี๋ยวเราก็แค่ลองไปถามพวกเขาดู"

"ริบบิ้น โอ้ยยยย รอด้วยสิ!

"ตามมาเร็วๆ"

ตัวเล็กรีบวิ่งจ้ำอ้าว ขณะที่ฝนวิ่งตามแทบไม่ทัน สองสาวหยุดอยู่ตรงรั้วกั้นเหล็กสนิม โดยเห็นผู้ชายกลุ่มหนึ่งใส่เสื้อสถาบันเดียวกับชายหนุ่มที่เธอกำลังตามหา พวกเขาสูบบุหรี่ควรโขมงอยู่ริมซากปรักหักพัง

"สวัสดีค่ะ" ริบบิ้นกล่าวคำทักทาย เธอน่ารักจึงกลายเป็นจุดสนใจในทันที "หนูมีเรื่องอยากถามพวกพี่"

"หลงทางมาหรือไงสาวน้อย ตัวเล็กน่ารักแบบนี้"

"ขอบคุณที่ชมนะคะ เรื่องความน่ารักหนูทราบตั้งแต่เกิดแล้วค่ะ แต่พอดีว่าหนูมีเรื่องสำคัญมากจะรบกวน"

"มีอะไรให้พวกพี่ช่วยเหรอ.."

"หนูมาตามหาผู้ชายคนหนึ่ง เอาชื่อว่าพี่กันต์ สวมใส่ชุดวิทยาลัยเดียวกับพวกพี่เลยนะคะ"

สาวน้อยยังคงยิ้มสดใส ตอนนี้ชายหนุ่มหลายคนต่างเดินเข้ามารุมล้อมทำท่าทางไม่เข้าใจ ก่อนที่ริบบิ้นจะรีบอธิบายเรื่องราวต่อ

"หนูแอบชอบพี่กันต์มากๆ หนูต้องการตามหาตัวเขาให้เจอ จึงอยากจะรบกวนพวกพี่ช่วยตามหาได้ไหมคะ ถ้าพวกพี่ช่วยตามหาจนเจอ หนูจะให้เงินตอบแทนพวกพี่ เพราะหนูรวยมาก!"

"คนที่ชื่อกันต์มีตั้งหลายคน พี่จะไปรู้ได้ไงว่าคนไหน"

"ถ้าอย่างนั้นหนูวาดรูปให้ดูดีไหมคะ"

"อืมมม แบบนั้นก็ดี แต่ไม่มีรูปถ่ายเลยเหรอ"

"ตอนนั้นรถเหยียบตีน หนูตกใจมาก ก็เลยไม่ทันได้ถ่ายรูปเอาไว้ค่ะ ยังไงหนูจะลองวาดรูปให้ดูนะคะ"

ทันทีตัวเล็กก็รีบยื่นมือไปหาฝนที่พกกระดาษติดตัวมาเนื่องจากทำทุกอย่างให้แนบเนียนคล้ายมาติวหนังสือจริงจัง ต่อจากนั้น ดินสอแท่งหนึ่งถูกหยิบขึ้นมาใช้ ริบบิ้นนั่งลงพร้อมกับวางกระดาษลงบนซากปูน เธอเริ่มวาดทุกอย่างเป็นรูปร่าง ก่อนจะยื่นให้กลุ่มชายหนุ่มในรั้วสถาบันวิทยาลัยเด็กช่าง



"!!!!"

กลุ่มชายหนุ่มอึ้งหนักทุกคนมองหน้ากันอย่างเลิ่กลั่กทั้งพูดคุยกันกระซิบกระซาบ 'นี่มันมนุษย์หรือเปล่าวะ'

น้อนนนน! 555555555555555

กดหัวใจ +เพิ่มเข้าชั้น ใให้โฉมหน่อยนะคะทุกค