บทที่1 เด็กวัยมัธยม |ยกพวกตีกัน

โรงเรียนมัธยมนานาชาติ

"อะไรนะริบบิ้น จะชวนเราโดดเรียนอีกแล้ว" สาวน้อยผมถักเปียผูกโบว์สีน้ำเงินคิ้วขมวดปมเมื่อเพื่อนสนิทคะยั้นคะยอ "ครั้งนี้จะไปที่ไหนล่ะ ห้างสรรพสินค้าเซ็นทรัล หรือว่าแอร์พอร์ต"

"เบื่อแล้วไปแต่ห้างมีแต่อะไรเดิมๆ"

"แล้วริบบิ้นจะไปไหนล่ะ"

"เราว่าจะไปเที่ยวเล่นแถวนี้แหละ"

"ใส่ชุดมัธยมเดินเตร่ไปเรื่อยแบบนี้ไม่ได้นะ ถ้าใครเห็นก็ถูกจับกลับโรงเรียน คุณครูโทรบอกผู้ปกครองก็เป็นเรื่องใหญ่"

ฝน สาวผู้เรียบร้อยเงียบขรึมพูดคุยกระซิบกระซาบกับ ริบบิ้น เพื่อนสนิทร่วมชั้นเรียน ซึ่งมีนิสัยดื้อรั้นแถมยังเอาแต่ใจมาก สักพักเพื่อนชายคนเดียวในกลุ่มก็เดินมาวางหนังสือฝึกใหญ่

"ปรึกษากันเรื่องหนีเที่ยวอีกแล้วล่ะสิ สองคนนี้" ผู้ชายสูงผอมใส่แว่นหน้าตาลูกครึ่งจีนบอกกล่าวกับเพื่อนสนิทสองสาวพร้อมกับจ้องมองด้วยสีหน้าไม่ชอบใจ ริบบิ้นเป็นฝ่ายตอบกลับ

"นี่แว่นอย่าพูดมาก มีหน้าที่ดูต้นทางก็ดูไปสิ ไม่ได้ขอให้โดดเรียนไปด้วยสักหน่อย"

"ครั้งก่อนก็เกือบโดนจับได้ ริบบิ้นอย่าไปเที่ยวเลย รอวันหยุดเราค่อยไปพร้อมกันก็ได้"

"ไม่เอา! จะไปเดี๋ยวนี้ ตอนนี้ วันนี้"

ความเอาแต่ใจยกให้เธอเป็นที่หนึ่ง หลังจากพูดคุยกันสักพักคุณครูประจำวิชาก็เข้ามาสอน เนื่องจากวันนี้มีสอบ และ อีกไม่กี่สัปดาห์ก็จะปิดเทอม นักเรียนทั้งหมดในชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 นี้ กำลังจะก้าวเข้าสู่วัยมหาวิทยาลัยในไม่ช้า

"ทำไมไม่รอให้สอบหมดทุกวิชาแล้วค่อยไป" ฝนยังกระซิบริบบิ้นถึงเรื่องที่จะโดดเรียน

"วิชาที่ต้องสอบอย่างเข้มงวดเราก็สอบครบแล้ว เหลือแค่วิชาที่สอบเก็บคะแนนนิดหน่อยเอง"

"พูดเหมือนเราเรียนหนังสือเก่งนะ แว่นมันหนังสือเก่งกว่าเราอีก มันยังไม่โดดเรียนไปไหนเลย"

"สรุปว่าเธอจะไม่ไปใช่ไหม"

"อือออ ครั้งนี้ขอปฏิเสธแล้วกัน"

"เสียดายจัง ว่าจะยกกระเป๋าที่ซื้อมาจากอิตาลีให้สักหน่อย สงสัยจะได้เก็บเข้าตู้ดังเดิม"

ริบบิ้นถอนหายใจ เธอหยิบโทรศัพท์ราคาแพงขึ้นมาพร้อมกับเปิดรูป เห็นกระเป๋าในตู้โชว์ที่ราคาเป็นแสน เนื่องจากฐานะทางบ้านร่ำรวย แม้ฝนจะไม่ได้ฐานะต่ำต้อยไปกว่าตน แต่พ่อแม่ก็ไม่ให้จับจ่ายซื้อของตามอำเภอใจ ดวงตาของเพื่อนสนิทลุกวาวก่อนที่จะคว้ามือถือจดจ้องกระเป๋าใบใหม่

"สอบไม่สำคัญสักหน่อยไปเที่ยวก่อนก็ได้" ฝนยิ้มจนแก้มปริ ขณะเดียวกันริบบิ้นก็ส่ายหน้าพรางพูดโต้ "ไม่ค่อยเห็นแก่ได้เลยนะยัยฝน"

"กระเป๋าราคาแพง แถมบินมาจากเมืองนอกใครล่ะจะไม่ชอบ สรุปว่าวันนี้เราจะไปเที่ยวไหนกัน"

"อยากเดินไปดูหลังโรงเรียนว่ามีอะไร"

"แต่แถวนั้นเป็นเขตต้องห้าม คุณครูบอกว่ามีแต่พวกนักเลงนะ ถ้าไปเราจะเป็นอันตรายหรือเปล่า"

"มากับริบบิ้นซะอย่างไม่ต้องห่วงหรอก อีกอย่างเคยได้ยินไหมว่ายิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ ฮึฮึ"

เสียงคำรามในลำคอทำให้ฝนเริ่มกลัว เนื่องจากริบบิ้นไม่เคยหวั่นกับอุปสรรคหรือปัญหาใดๆ เธอเป็นเด็กร่าเริงสดใสแถมมีความมั่นใจในตัวเองสูงปรี๊ดดด!

ด้านหลังนอกรั้วโรงเรียน

"ไม่เห็นจะมีอะไรน่าสนใจ" ริบบิ้นเดินเตะฝุ่นอยู่ข้างทาง ขณะที่เธอแอบออกมาจากด้านหลังของประตูโรงอาหารจุดลับสายตา

"บอกแล้วว่าไม่มีอะไร เราไปเที่ยวห้างกันเหมือนเดิมดีไหม..อย่างน้อยก็มีหนังภาพยนตร์ให้ดู"

"เฮ้อออ อยากมีอะไรตื่นเต้นให้ทำบ้างจัง"

"ร..ริบบิ้น บะ แบบนั้น เรียกว่าตื่นเต้นได้ไหม"

"นั่นมันอะไรกัน?!!!"

"เราวิ่งกันเถอะ"

ฝนพูดตะกุกตะกักชี้ไปยังด้านซอยที่ตอนนี้มีชายหนุ่มหลายสิบคนเดินตรงเข้ามา แต่ทว่า..สวมเสื้อคล้ายกับเป็นสถาบันหนึ่งเหมือนกันแถมยังอาวุธครบมือ มีทั้งของมีคม แล้วก็ท่อนไม้ที่ถือกันมาอย่างขึงขัง ใบหน้าแต่ละคนดูน่ากลัวหนักมาก ในขณะที่สองสาวกำลังจะก้าวถอย เมื่อหันหลังกลับก็มีคล้ายกลุ่มสถาบันอีกพรรคพวกเดินเข้ามา คล้ายกับพวกเขากำลังจะปะทะกัน

'ลุยโว้ยยยยยย!!!!"

เคว้ง

ตุบ

ผวะ

กริ๊ดดดดด!

เสียงกรีดร้องของสองสาวน้อยแถมยังต้องเร่งสปีดฝีเท้าวิ่งหนีกันจ้าละหวั่น กระทั่งเบียดเสียดไปยังถนนอีกฝั่ง ตอนนี้ฝนแทบจะกระอักเธอหายใจไม่ทัน ริบบิ้นใจเต้นตึกตักเธอก้าวถอยหลังโดยไม่ระวัง

ปิ๊บบบบ

'อ๊าาาาก์!'

ทันทีรถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งก็แล่นมาด้วยความเร็วและไม่สามารถหยุดเบรกกะทันหัน จึงทำให้ล้อหน้าเหยียบเข้าใส่รองเท้านักเรียนสีดำด้านของริบบิ้น จนเธอร้องเจ็บหน้าเขียวหน้าดำหน้าแดง เหงื่อตกด้วยความตื่นตระหนก สักพักก็รู้สึกว่าข้อเท้าด้านชาพร้อมล้มคะมำลงไปกับพื้น

"ฮื้อออ ขาหัก! ขาหักแล้ว ขาหัก" ริบบิ้นโวยวายโหยหวนร้องไห้ออกมา ฝนเองก็ตกใจยืนนิ่งตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก แต่สักพัก เสียงฝีเท้าของใครก็วิ่งตรงเข้ามา ปรากฏว่าเป็นสถาบันเดียวกันกับที่ถืออาวุธครบมือ แต่ครั้งนี้เขาเดินมาเพียงลำพัง

.

.

"เป็นเด็กเป็นเล็กมาทำบ้าอะไรแถวนี้ เขายกพวกตีกันหัวแตกจะตายห่าอยู่ละ ไม่เห็นหรือไงวะ"

ตอนแรกก็หนีตายแล้วคุณพรี่! 555555 ใครชอบความแซ่บ อย่าได้พลาดนางเอกเราสายรุกมากๆ

กดหัวใจ +เพิ่มเข้าชั้น ให้โฉมหน่อยนะคะทุกคน

​