2.เห็นแก่เงิน

ก่อนอื่นต้องทำความเข้าใจก่อนว่าเมลลี่คือตัวร้ายในนิยายเรื่องนี้ แน่นอนว่าที่เมลลี่เติบโตไปเป็นคนร้ายกาจส่วนหนึ่งก็เพราะว่าโรวีนาที่ทำร้ายนางทั้งร่างกายและจิตใจ

แต่คงจะไม่มีเรื่องแบบนั้นอีกต่อไปแล้วเพราะว่าฉันคนนี้อยู่ที่นี่แล้วยังไงล่ะ

นิยายเรื่องนี้ฉันไม่ได้อ่านแค่รอบเดียวเพราะแบบนั้นนี่มันง่ายมากในเรื่องการหาเงินและการดำเนินเรื่อง

ฉันกระชับเสื้อคลุมของตัวเองให้แน่นหนามากกว่าเดิมก่อนจะรีบเดินไปยังลานประมูล

ฉันไม่มีเงินสักเหรียญแต่ที่เข้ามาที่นี่ได้เพราะตราประทับของขุนนาง..โชคดีจริงๆ ที่โรวีนาไม่ได้เอามันไปจำนำหรือว่าขายเพื่อแลกกับการไปซื้อชุดเดรสสวยๆ ของนาง

เรื่องความสวยไม่เถียงเลยเพราะว่าโรวีนางงดงามมากจริงๆ แต่เรื่องทักษะเอาตัวรอดโรวีนามีมันน้อยไปหน่อย สมบัติของอิไลมีมากมายแต่ถูกญาติและมารดาของอิไลเอาไปจนหมด อีกทั้งอิไล..ติดการพนันอย่างหนักในช่วงหลังๆ เขาเองก็ผลาญสมบัติของตระกูลตัวเองหลงเหลือเศษเงินเอาไว้ให้โรวีนานิดหน่อยแค่นั้น

“เราจะเริ่มการประมูลชิ้นแรกกันเลยนะครับ..สร้อยเพชรสีชมพู..”

เมื่อเริ่มเปิดลานประมูลก็เริ่มมีผู้คนแย่งชิงกันใส่ราคา เรื่องเครื่องประดับฉันไม่ได้สนใจอยู่แล้ว

ในวันนี้มีของสิ่งหนึ่งที่จำเป็นที่ฉันจะต้องประมูลให้ได้ กฎของการประมูลคือหลังจากประมูลไปแล้ว24ชั่วโมงจะต้องเตรียมเงินมาจ่ายให้ครบโดยการนำตราขุนนางของตัวเองวางมัดจำเอาไว้ เมื่อหาเงินมาจ่ายครบถ้วนก็จะสามารถนำตราขุนนางของตัวเองกลับไปได้ เนื่องจากตราขุนนางนั้นสำคัญมากทีเดียวเพราะออกให้เพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น เหล่าขุนนางหรือว่าผู้ประมูลไม่มีทางที่จะยินยอมสูญเสียตราขุนนางของตัวเองไปอย่างแน่นอน แบบนั้นแล้วจึงไม่มีใครประมูลเล่นๆ หรอก

“ชิ้นต่อไปต้นมาเบียน..”

เสียงที่เงียบกริบนั้นบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าไม่มีใครต้องการต้นไม้ที่มีฤทธิ์เย็นเช่นนั้นหรอก ยกเว้นอยู่คนหนึ่ง

“10 เหรียญ”

มุมปากของฉันหยักยิ้มขึ้นมาในทันทีที่มีคนเริ่มเปิดประมูล

“12 เหรียญ”

ฉันเอ่ยออกไปพร้อมกับยกป้ายขึ้นมา แน่นอนว่าอีกฝ่ายมองมาที่ฉันด้วยแววตาไม่พอใจเท่าไหร่นัก

“20 เหรียญ”

“50เหรียญ”

“70....”

“นี่ไม่ดีแล้วนะครับนายท่าน เราไม่สามารถสู้ราคาให้มากกว่านี้ได้แล้ว”

เจโรมพ่นลมหายใจออกมาด้วยความรู้สึกเบื่อหน่าย เขามีความจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องได้ต้นไม้นั้นไปปรุงยา แต่หากเกินราคา70เหรียญแล้ว มันจะมีปัญหาตามมามากมายหากเขาใส่ราคาเพิ่ม

“เช่นนั้นแล้วเราไปขอซื้อต่อจากผู้ประมูลท่านนั้นดีไหมครับ ต้นไม้มีตั้งหลายต้นหากว่าเราขอซื้อในราคา50เหรียญเขาจะต้องยอมขายให้อย่างแน่นอน”

“ปิดประมูลที่70เหรียญครับ”

ดวงตาสีโทแพซมองไปยังสตรีที่กำลังสวมเสื้อคลุมสีดำ เขายกมือขึ้นลูบคางตัวเองเบาๆ แล้วมองการต่อสู้ของสตรีปริศนากับเจโรมแห่งเวลลิงตันที่กำลังแย่งชิงต้นไม้ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสนใจ แน่นอนว่าคราแรกฟลอยด์มาที่นี่เพื่อมาเที่ยวเฉยๆ แต่ในยามนี้ดูเหมือนว่าเขาจะพบเจอเรื่องน่าสนใจแฮะ

ต้นไม้ที่มีราคาไม่ถึง30เหรียญแต่ทว่าในยามนี้ราคาของมันกลับพุ่งขึ้นสูงไปถึง70เหรียญได้ เขามั่นใจว่าทุกคนในลานประมูลแห่งนี้จะต้องสงสัยเหมือนกับที่เขาสงสัยอย่างแน่นอน

“ใครกันนะ สตรีที่ทำให้ลานประมูลแห่งนี้ปั่นป่วนขึ้นมา..”

เมื่อมีการกล่าวปิดจบการประมูลการประมูลต้นมาเบียนเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ลุกขึ้นในทันทีเพื่อเดินไปยังที่ทำการของการประมูล

“ขอโทษนะครับ ผมเป็นผู้ที่แข่งขันการประมูลกับเลดี้เมื่อครู่นี้ ทางเรามีความจำเป็นอย่างมากในการที่จะต้องใช้ต้นมาเบียนเพื่อทำยา หากไม่เป็นการรบกวนมากจนเกินไปเลดี้สามารถแบ่งขายต้นมาเบียนให้ข้าสักหน่อยได้ไหมครับ”

เจโรม เวลลิงตันนักเวทที่เก่งกาจที่สุดในจักรวรรดิ อีกทั้งยังพ่วงตำแหน่งของเจ้าของโรงพยาบาลกว่าสิบแห่งในจักรวรรดิอีกต่างหาก เท่าที่จำได้ยูนีกบอกกล่าวออกมาว่านางไปตามหมอแต่เพราะไม่มีเงินหมอพวกนั้นเลยไม่ตามมารักษาโรวีนาที่อยู่ในสภาพเจียนตาย

บอกตามตรงหากว่ามีทางเลือกแล้วละก็ ฉันไม่มีความคิดที่จะขายของสิ่งนี้ให้กับหมอนี่อย่างเด็ดขาด แต่เพราะการเงินของเรากำลังอยู่ในช่วงวิกฤติแบบสุดๆ

“เรื่องนั้นข้ามีน้ำใจอยู่แล้วค่ะ อันที่จริงปริมาณของต้นมาเบียนนั้นมากเกินไปเสียด้วยซ้ำ..หากว่าท่านต้องการข้ายินดีที่จะแบ่งปันให้อยู่แล้ว”

เจโรมพ่นลมหายใจยาวเหยียดออกมาด้วยความโล่งใจ

“เช่นนั้นเราแยกไปพูดคุยกับเรื่องราคาดีกว่านะครับ เลดี้ต้องการขายในราคาเท่าไหร่กัน ข้ายินดีรับซื้อ..”

เพราะใส่วิกอีกทั้งยังสวมเสื้อคลุมนั่นทำให้ฉันมั่นใจว่าจะไม่มีใครจดจำโรวีนาได้อย่างแน่นอน

“80 เหรียญต่อมาเบียนหนึ่งต้นค่ะ..ข้าคือนักเดินทางที่ท่องไปทั่วจักรวรรดิ อีกทั้งนี่คือต้นมาเบียนที่วิเศษมากกว่าต้นอื่นเพราะมันถูกส่งมาจากทางเหนือ ต้นมาเบียนจากทางเหนือนั่นถูกตัดจนหมดแล้ว ถึงแม้ว่าทางใต้จะมีต้นมาเบียนเหมือนกันแต่คุณภาพห่างชั้นจากทางเหนือมากทีเดียว ข้ามาที่นี่เพื่อประมูลต้นมาเบียนไปให้นายท่านของข้าที่เป็นพ่อค้าคณะละคร..”

เจโรมกลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผากของเขา พร้อมกับกำมือแน่น

“80เหรียญ..นั่นมันมากกว่าราคาที่ท่านประมูลอีกนะครับ”

เขาจะซื้ออย่างแน่นอนเพราะว่าเขาให้คำมั่นเอาไว้ว่าจะต้องรักษาสตรีผู้หนึ่งให้หาย..และต้นมาเบียนจากทางเหนือคือส่วนประกอบที่สำคัญที่สุด

“ข้าบอกท่านไปแล้วว่าข้าไม่ใช่เจ้าของตัวจริง นายท่านของข้าจะขายมันในราคา100เหรียญอย่างแน่นอน และที่น่าประหลาดมากกว่านั้นคือผู้คนจะแย่งชิงกันซื้อเมื่อมันถูกวางขายในคณะละคร..”

เจโรมกำมือแน่นอย่างเหลืออด เขาพยายามปกปิดมานานมากและทำการผูกขาดต้นมาเบียนเพียงผู้เดียวที่นี่เพื่อไม่ให้มีใครล่วงรู้ราคาและความสรรพคุณที่แท้จริงของมัน

“นายท่านของข้ากำลังเดินทางมาที่นี่และ..เขาจะมาวางขายต้นมาเบียนที่ประมูลได้ในคืนนี้ที่เมืองหลวงแห่งนี้อย่างแน่นอนค่ะ อีกทั้งคณะละครของเรามีการแปรรูปต้นมาเบียนเป็นยาด้วย..และมีการสอนทำยารักษาโรคกามจากต้นมาเบียน..เมื่อถึงเวลานั้นโรงพยาบาลของท่านคงจะว่างเปล่าไปหมดเพราะมียาที่สามารถรักษาโรคที่ท่านบอกว่ามันรักษาไม่ได้..”

นี่คงเป็นครั้งแรกที่เจโรมรู้สึกโกรธมากจริงๆ เราร่ำรวยแต่มันมีเหตุผลที่เขาไม่สามารถประมูลแข่งขันกับสตรีผู้นี้ได้อย่างออกหน้าออกตาเพราะเขาต้องการปิดบังมูลค่าที่แท้จริงของมัน

“..ช่วยคิดราคาเหมาทั้งหมดให้ข้าด้วยครับ..ข้าจะซื้อต้นมาเบียนทั้งหมดต่อจากเลดี้เอง”

ริมฝีปากของโรวีนาแสยะยิ้มออกมา

“ต้องอย่างนั้นสิ..เราถึงจะได้พูดคุยกันง่ายหน่อย”

เป็นไงล่ะ..ไอ้เจ้าของโรงพยาบาลที่เห็นแก่เงินเจอคนเห็นแก่เงินมากกว่ารู้สึกยังไงบ้างล่ะโว้ย!!