ตอนที่ 6 พบเจอ

ตอนที่ 6

พบเจอ

ไป๋อวี่ซียืนมองเหล่าประชาชนที่โอดครวญด้วยความรู้สึกที่หดหู่ หากเป็นเช่นนี้คนที่ได้รับผลกระทบย่อมเป็นบรรดาชาวบ้านที่ไม่รู้เรื่องราวเป็นแน่ แต่ด้วยอำนาจของตนเองก็ไม่ได้จะมีมากขนาดนั้น หากจะช่วยชาวบ้านจำเป็นต้องมีหลักฐานที่แน่นพอ

"พวกเจ้าอย่าเพิ่งบอกว่าข้าเป็นใคร เรื่องเสบียงข้าจะหาทางจัดการเอง.. อู่ถังเจ้าไปปล่อยข่าวว่าข้าเยว่เฟยเดินทางมาถึงเมืองแล้ว เพียงแต่ร่างกายอ่อนแอเมื่อมาถึงจึงป่วยไม่สามารถไปช่วยชาวบ้านได้ช่วงนี้"

"ขอรับ"

"อีกเรื่อง.. เสบียงที่เรานำมาใช้ได้กี่วัน"

"คุณหนู เสบียงที่เรานำมาคิดว่าอยู่ได้ไม่เกิน7วันขอรับ"

แม้ไม่รู้ว่าจะได้ผลหรือไม่ แต่ในเศษเสี้ยวความทรงจำเธอจำได้ว่ามีคนผู้หนึ่งที่พอจะช่วยได้ หากใช้เสบียงที่นำมาก็พอยืดเวลาไปได้อีก

"ดี! งั้นเจ้านำเสบียงไปช่วยชาวบ้านก่อน"

"ขอรับ"

"เมี่ยวเมี่ยว.. เจ้ายังจำที่อยู่ของอาเฉิงได้หรือไม่"

"คุณชายเฉิงเหว่ย.. จำได้เจ้าค่ะ"

"เราไปกัน"

แม้ว่าเมืองหนานจะไม่ได้กลับมาเกือบครึ่งปี แต่นอกจากฝั่งตงเป่ยที่ติดต้นน้ำแล้วในเมืองค่อนข้างเป็นปกติดีทุกอย่างราวกับว่าอยู่คนละพื้นที่ ยิ่งทำให้ไป๋อวี่ซีนั้นไม่เข้าใจว่าเหตุใดถึงมีเรื่องร้องเรียนไปยังราชสำนัก ยกเว้นเพียงแต่เสบียงที่ไม่มีเหลือ

"ข้างหน้าก็ถึงแล้วเจ้าค่ะคุณหนู"

"เข้าใจแล้ว"

•••••

"หยุด~ ถึงแล้วขอรับท่านอ๋อง"

ชายหนุ่มผู้มีใบหน้างดงามเปิดหน้าต่างรถม้ามองไปด้านนอก เห็นผู้คนมากมายที่ร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวดและทรมาน เรียวคิ้วหนาขมวดเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ

"ทำไมยังมีชาวบ้านที่อดอยากมากมายเช่นนั้น"

"กระหม่อมจะรีบไปสืบความมาให้ขอรับ"

ผ่านไปเพียงไม่ถึงหนึ่งถ้วยชา โม่ฉิงองครักษ์คู่ใจได้วิ่งกลับมาด้วยท่าทางกังวลก่อนจะเล่าเรื่องราวให้เหิงเยว่ฟังจนละเอียดในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

"เจ้าหมายความว่าชายาของข้ามาถึงก็ป่วยไม่ได้มาช่วยชาวบ้าน.. อย่างนั้นหรือ"

"ขอรับ"

"เหอะ! ป่วยหรือไม่ได้ตั้งใจจะมาช่วยชาวบ้านจริง ๆ กันแน่"

"แล้วเราจะทำอย่างไรต่อไปดีขอรับ"

"เรื่องของนางช่างก่อนตอนนี้ข้าจะไปตรวจสอบเรื่องเบี้ยหวัดจากราชสำนัก.. พวกเจ้าช่วยปกปิดตัวตนให้ข้าสักหน่อย"

โม่อวิ๋นฝู โรงเตี๊ยมอันดับ1เมืองหนาน

"เถ้าแก่ขออาหารเด็ด ๆ ให้ข้าหนึ่งที่"

"ได้เลยขอรับ.. คุณหนูท่านนี้รอสักครู่"

เพราะที่นี่เดิมทีเป็นบ้านเกิดของนาง ถึงแม้ว่าในความทรงจำที่มีจะไม่ได้ออกมาจากจวนบ่อยนักแต่การปกปิดตัวตนก็ย่อมต้องดีกว่าเปิดเผย หมวกสีขาวใบใหญ่ปกปิดใบหน้าจนสนิท ดวงตากลมกวาดมองไปรอบโรงเตี๊ยมถึงได้เห็นว่าที่แห่งนี้มีแต่ลูกค้าที่ร่ำรวยออกมากินดื่มจนแน่นร้าน เสียงพูดคุยดังจอแจจนไม่สามารถแยกแยะออกได้ ก่อนที่ขาหมูจานใหญ่จะนำมาเซิร์ฟตรงหน้า

"ได้แล้วขอรับ"

"นี่น่ะหรือขาดเสบียงจนชาวเมืองใกล้อดตาย.. แล้วเจ้าขาหมูที่อวบอ้วนขนาดนี้มันคืออะไรกัน"

แม้จะไม่ถูกใจแต่ไป๋อวี่ซีก็ทำได้เพียงแค่ตักอาหารจานนั้นเข้าปากเงียบ ๆ หูของนางก็ตั้งใจฟังเสียงของคนที่นี่พูดคุย สายตาเหลือบไปมองด้านบนเห็นเถ้าแก่ให้ความเคารพเป็นอย่างดีนั่นอาจจะเป็นคนใหญ่คนโตของที่นี่ก็เป็นได้

"ขออภัย.. ไม่ทราบว่าข้าขอนั่งกับคุณหนูท่านนี้ได้หรือไม่"