บทที่11 การเปลี่ยนแปลง

หลังจากกลับมาจากอำเภอเหออัน เถียนสวี่หลันก็เอาแต่เก็บตัวเงียบอยู่ภายในห้อง นางไม่แม้แต่จะออกมาพบหน้าคนในครอบครัว นางไม่ยอมดื่มน้ำหรือทานอาหารพอตกกลางคืนก็เอาแต่กรีดร้องโหยหวนออกมาเหมือนกำลังหวาดกลัวบางอย่าง

แม่เฒ่าจางที่เห็นหลานสาวเป็นเช่นนั้นก็รู้สึกปวดใจยิ่งนัก นางให้ถียนซู่เจิงเข้าไปนอนเฝ้าเถียนสวี่หลันเพราะกลัวว่านางจะทำร้ายตนเอง ทุกคนในตระกูลเถียนต่างก็ร้อนใจและคิดหาวิธีเพื่อช่วยเหลือนาง

แม่เฒ่าจางนึกถึงเจ้าอาวาสวัดประจำอำเภอเหออันขึ้นมาได้ ท่านเป็นคนทำนายดวงชะตาของเถียนสวี่หลันเมื่อยังเป็นทารก บางทีท่านอาจจะมีวิธีช่วยนางก็เป็นได้

เช้าตรู่วันต่อมาแม่เฒ่าจางก็ไม่คิดรีรอ นางจ้างเกวียนวัวเพื่อไปที่วัดแห่งนั้นทันที เมื่อไปถึงนางก็ขอพบกับท่านเจ้าอาวาส แต่น่าเสียดายที่เณรน้อยแจ้งแก่แม่เฒ่าจางว่าท่านเจ้าอาวาสเดินทางไปเมืองหลวงคงจะไม่ได้กลับมาที่นี่อีกสักพัก

แม่เฒ่าจางต้องกลับมาที่หมู่บ้านหนานซานด้วยความผิดหวัง นางสิ้นไร้หนทางที่จะช่วยเหลือหลานสาวได้แล้ว ความเจ็บปวดของเถียนสวี่หลันเปรียบเสมือนความเจ็บปวดของคนทั้งครอบครัว แม้แต่บิดามารดาก็ปิดร้านเพื่อกลับมาดูแลนาง

ผ่านไปหนึ่งเดือน เป็นครั้งแรกที่เถียนสวี่หลันก้าวเท้าออกมาจากห้อง หลังจากที่จมปลักอยู่กับความเจ็บปวดมานานและได้ใช้ความคิดเพียงลำพังทำให้นางคิดได้ว่า หากนางยังคงเป็นเช่นนี้ต่อไปนางจะไม่มีวันก้าวผ่านความกลัวเหล่านั้น และชีวิตใหม่ของนางที่ได้รับมาก็คงจะไม่มีวันมีความสุข อีกทั้งนางไม่ต้องการให้ความเจ็บปวดของตน กลายมาเป็นตัวบั่นทอนความรู้สึกของคนในครอบครัวอีกต่อไปแล้ว

“ท่านปู่ ท่านย่า ท่านพ่อ ท่านแม่ อารอง อาสะใภ้รอง อาเล็ก ซวนเอ๋อ ข้าขอโทษ จากนี้ไปข้าจะเปลี่ยนแปลง ข้าจะเข้มแข็งจะไม่ปล่อยให้ตนเองต้องจมปลักอยู่กับความเจ็บปวดอีกต่อไปแล้ว”

เถียนสวี่หลันเอ่ยขอโทษคนทั้งครอบครัวจากใจจริง ที่พวกเขาต้องมาลำบากดูแลนาง โดยที่ไม่เคยกล่าวโทษใดใดต่อนางเลยสักครั้ง

“เด็กโง่พวกเราคือครอบครัวเดียวกันมิใช่หรือ”

แม่เฒ่าจางกอดหลานสาวคนโตเอาไว้อย่างทะนุถนอม คนตระกูลเถียนทั้งหมดสามารถหายใจหายคอได้คล่องขึ้น หลังจากที่เถียนสวี่หลันกลับมาเป็นคนเดิม ไม่มีใครกล้าถามถึงสาเหตุที่ทำให้นางมีอาการเช่นนี้ เพราะพวกเขาไม่ต้องการจะนึกถึงมันอีก

หลังจากที่ได้มีเวลานั่งคิดถึงสิ่งต่างๆ ที่ผ่านมาทำให้นางคิดได้ว่า เรื่องทั้งหมดที่นางเคยประสบมาในชีวิตก่อน มันยังไม่ได้เกิดขึ้นสักหน่อย เพียงแค่นางขัดขวางไม่ให้มันเกิดขึ้นอีกครั้ง นางก็คงไม่ต้องทนทุกข์ทรมานเฉกเช่นชีวิตที่แล้ว

เมื่อความหวาดกลัวในจิตใจหมดไป เถียนสวี่หลันก็กลับมาเป็นปกตินางก็มุ่งมั่นอยู่กับการเรียนเขียนอ่าน น่าแปลกมากหลังจากที่นางได้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง นางก็รู้สึกว่าตนเองมีบางอย่างเปลี่ยนไป

เช่นความจำของนางที่ดีขึ้นมากกว่าเดิมหลายเท่า ไม่ว่านางจะเคยเห็นสิ่งใดเพียงแค่ผ่านตานางก็สามารถจดจำรายละเอียดได้อย่างแม่นยำ ยิ่งเป็นเรื่องการเรียนที่เป็นปมในใจของนางเมื่อชีวิตก่อนนางยิ่งทำได้ดีอย่างน่าเหลือเชื่อ ผ่านไปเพียงแค่สองเดือนเถียนสวี่หลันก็สามารถก้าวข้ามน้องชายที่ร่ำเรียนมาก่อนนางถึงสามปี

ด้านพละกำลังของนางก็เช่นเดียวกัน เถียนสวี่หลันช่วยอาเล็กของนางแบกถังน้ำสองถังได้อย่างสบาย โดยที่นางไม่รู้สึกถึงน้ำหนักของมันเลยสักนิด ทั้งที่แต่ก่อนแรงจะฆ่าไก่ของนางยังแทบไม่มี

ถึงทุกอย่างในครอบครัวตระกูลเถียนจะกลับมาเป็นปกติดังเดิม แต่ก็เกิดข่าวลือในหมู่บ้านขึ้นว่าเถียนสวี่หลันกลายเป็นคนวิกลจริตไปแล้ว

มีบางคนจำได้ว่าเสียงกรีดร้องที่ดังออกมาจากเรือนตระกูลเถียนทุกคืนคือเสียงของหลานสาวคนโตของแม่เฒ่าจาง มิน่าเล่าผ่านไปสองสามเดือนพวกเขาถึงไม่เคยเห็นนางออกมาเดินในหมู่บ้านเลยสักครั้ง

ส่วนคนที่คอยกระพือให้ข่าวลือดูรุนแรงขึ้นคือ สวีม่านนี บุตรสาวของหัวหน้าหมู่บ้าน นางเป็นไม้เบื่อไม้เมากับเถียนสวี่หลันมานาน เพราะตัวนางเองก็พึงใจในตัวของเว่ยเจ๋อหมิงเช่นกัน แต่นางกลับถูกเถียนสวี่หลันขัดขวางทุกวิถีทาง เพื่อไม่ให้นางสามารถเข้าใกล้เว่ยเจ๋อหมิงได้

สวีม่านนี่ที่ไม่มีสิ่งใดเทียบกับเถียนสวี่หลันได้เลย ไม่ว่าจะด้านฐานะในหมู่บ้านหรือหน้าตาที่แสนธรรมดาของนาง ความริษยาที่มีอยู่เต็มอกจึงทำให้นางคิดหาวิธีกำจัดคู่แข่งหัวใจ