บทที่ 2

ตั้งแต่วันนั้นจนถึงตอนนี้ก็ผ่านไปเกือบเดือนแล้ว ฉันก็ยังไม่ได้เจอท่านประธานบ้าอำนาจอีก แถมตัวฉันยังมีหน้าที่แค่คอยวิ่งไปเอาเอกสารไปส่งเอกสารเท่านั้นเอง แม้แต่ประชุมแผนงานฉันก็ยังไม่มีโอกาสเลยแม้แต่นิดเดียว นี่ฉันมาทำงานในตำแหน่งนักวางแผนและเป็นพนักงานในแผนกวางแผนด้วยนะยะ!ไม่ได้มาสมัครงานตำแหน่งพนักงานวิ่งเอกสาร นี่มันหน้าที่เด็กฝึกงานชัดๆ เด็กฝึกงานยังไม่ได้วิ่งสี่คูณร้อยเมตรเท่าฉันเลย ส่วนเหตุผลที่ทุกคนบอกกับฉันก็สุดแสนจะงี่เง่าเพราะฉันเป็นพนักงานใหม่ยังไม่รู้เรื่องราวอะไร ก็ใช่! ฉันเป็นพนักงานใหม่แต่ถ้าไม่มีใครมาสอนงานฉัน ไม่มีใครให้ฉันทำงานอย่างอื่นนอกจากถ่ายเอกสาร วิ่งไปเอาเอกสารจากคนนู้นคนนี้ฉันจะทำงานเป็นไหมล่ะ!!! โมโหๆๆ อยากพ่นไฟใส่ให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย

“เด็กใหม่ เอาอันนี้ไปส่งให้ฝ่ายบัญชี” นี่คือชื่อของฉัน ทุกคนเรียกฉันว่าเด็กใหม่ ไม่มีใครจำชื่อจริงของฉันได้หรอก แม่จ๋าาาาา~ ชื่อที่แม่ตั้งให้หนูนอกจากแม่แล้วก็ไม่มีใครเรียกเลยจ๊ะ

ฉันเชื่ออย่างหนึ่งว่าที่นี่การแข่งขันสูงมาก ทุกคนที่นี่แทบจะไม่มีใครจะลุกออกจากโต๊ะทำงานของตัวเองนอกจากเวลาพัก ดังนั้นหน้าที่วิ่งเอกสารจึงเป็นของฉัน แต่ฉันก็ต้องผ่านการประเมินด้วยเหมือนกันนะ ถ้าครบ 1 เดือนแล้วฉันยังไม่ได้มีผลงานเป็นชิ้นเป็นอันฉันก็โดนไล่ออกน่ะสิ และก็เหมือนสวรรค์ลงโทษฉันอีกครั้ง วันนี้คือวันประชุมใหญ่ที่จะมีบรรดาผู้บริหารเข้าร่วมประชุมด้วย แน่นอนคนอย่างฉันก็ไม่ได้มีหน้าที่เข้าประชุมอย่างเคย แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าการประชุมครั้งนี้จะต้องเข้าร่วมทุกคนไม่เว้นแม้กระทั่งพนักงานใหม่อย่างฉัน กว่าฉันจะรู้เรื่องก็พี่ที่แผนกบัญชีบอกให้ฉันเข้ามาที่ห้องประชุม

“ศศิกานต์ เธอไม่เข้าร่วมประชุม ถ้าหากทำผิดอีกครั้งเธอจะต้องถูกไล่ออก” หัวหน้าพูดกับฉันท่ามกลางห้องประชุมใหญ่

“ห้ะ! ฉันไม่ทราบจริงๆ นะคะ ว่าฉันจะต้องเข้าร่วมประชุมด้วย ไม่มีใครบอกฉันเลย หัวหน้าบอกเองว่า”

“ยังจะเถียงอีก ทำผิดแล้วยังไม่ยอมรับผิดไม่มีคุณสมบัติพนักงานที่ดีเลยจริงๆ” เสียงของหัวหน้าดังก้อง ทุกสายตามองมาที่ฉัน ไม่เว้นแม้กระทั่งคนที่นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ ฉันในตอนนี้อยากจะอ้าปากพูดอีกครั้ง แต่ก็ทำได้เพียงแค่เงียบ พนักงานใหม่อย่างฉันจะไปมีสิทธิ์พูดอะไรได้ล่ะ

“ขอโทษค่ะ” ฉันได้แต่นั่งเงียบอยู่ที่หลังห้อง เจ้าน้ำตาโง่ก็คอยแต่จะไหลออกมา ฉันไม่เคยถูกทำให้อับอายขนาดนี้มาก่อนแถมยังไม่ใช่ความผิดของฉันอีกด้วย มันไม่ยุติธรรมเลยสักนิด เจ็บใจนัก!

หลังจากประชุมผ่านไปเกือบชั่วโมง ทุกคนได้รับหน้าที่ในโครงการสร้างโรงแรมหรูระดับหกดาวแห่งใหม่ที่กำลังจะเริ่ม แต่ทว่ากลับมีแค่ฉันคนเดียวที่ไม่ได้รับหน้าที่อะไรเลย จนกระทั่งเสียงเย็นๆ ที่หัวโต๊ะพูดขึ้นมาว่า

“ฉันอยากให้โครงการนี้สำเร็จโดยเร็วที่สุด ใครที่ทำตัวไร้ประโยชน์ก็ลาออกไปซะ” ทันทีที่เขาพูดจบ น้ำตาที่ฉันอุตส่าห์อดทนอดกลั้นไว้ก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ สิ่งที่เขาพูดนั้นคงจะหมายถึงฉันสินะ ฉันไม่ได้ไร้ประโยชน์สักหน่อย ทำไมทุกคนต้องมามองมาที่ฉันด้วย

“ท่านประธานคะ ดิฉันมีข้อเสนอค่ะ ศศิกานต์ว่างงานอยู่ ดิฉันคิดว่าน่าจะให้เธอไปส่งสัญญาให้กับบริษัทคู่ค้ารายใหญ่นี้นะคะ ถ้าหากเราล่าช้ากว่านี้น่าจะไม่เป็นผลดีต่อโครงการของเราค่ะ” หัวหน้าแผนกของฉันพูดขึ้นพร้อมกลับส่งยิ้มเย็นๆ มาให้ฉัน

“ก็ดี ฝากด้วยล่ะ” หลังจากที่ท่านประธานพูดจบก็เดินออกจากห้องไปทันที ถือเป็นอันว่าการประชุมจบลงแล้ว ฉันที่ทำหน้างงๆ อยู่นั้นก็ได้ยินเสียงของพี่อลิซพูดขึ้นว่า

“พรุ่งนี้เธอเอาสัญญาไปให้บริษัทคู่ค้า จำไว้ให้ดีว่างานนี้สำคัญมาก ถ้าเธอพลาดถูกไล่ออกแน่” ห้ะ?! มาทำงานได้ไม่ถึงเดือนจะโดนไล่ออกแล้ว แม่จ๋าาาา~ บอกพ่อบนสวรรค์ให้ช่วยหนูด้วย

…