3

“แค่เฉพาะตอนกลางคืนใช่ไหมคะ”

“แล้วแต่คุณนนท์ค่ะ แต่ถ้าคุณไหวจะจัดกลางวันก็ได้ กลางคืนก็ได้ค่ะ แต่ถ้าไม่ไหวก็กินยาระงับเอาไว้ก่อน ค่อยจัดกันตอนกลางคืนค่ะ”

“ป้าพูดซะหนูอายเลยค่ะ”

“ป้าแก่แล้วไม่อายหรอกค่ะ คุณนนท์น่ะป้าก็เลี้ยงมาแต่เล็ก อาบน้ำเช็ดตัว ป้อนนมให้ เลี้ยงมาจนอายุยี่สิบเจ็ดเลี้ยงมาเหมือนลูกป้าอีกคน”

“ป้าสายใจเป็นแม่นมของคุณนนท์เหรอคะ”

“ใช่จ้ะ”

“เอ่อ... คุณนนท์เป็นคนนิสัยยังไงเหรอคะ”

“คุณนนท์เป็นคนนิ่งๆ พูดน้อย สุภาพเรียบร้อยค่ะ แล้วก็ใจดีมากนะคะ นี่ยังสั่งให้ป้าทำของกินอร่อยๆ ให้คุณเลยค่ะ”

“แล้วปกติหนูต้องไปกินข้าวกับคุณนนท์ของป้าไหมคะ” แพรพลอยเอ่ยถามอีก

“แล้วแต่คุณเลยค่ะ คุณนนท์น่ะกลัวคุณจะไม่สะดวกใจเลยไม่อยากรบกวนเวลาส่วนตัวของคุณ ให้คุณได้พักผ่อนแล้วก็กลัวคุณจะอึดอัดน่ะค่ะ”

“อ้อ...ค่ะ” เธอไม่ได้บอกออกไปหรอกว่าอึดอัดหรือไม่อึดอัด เพราะเกิดไปเจอกันจริงแล้วอึดอัดจะทำอย่างไรล่ะ เอาเป็นว่าเธอไม่ต้องไปกินข้าวร่วมกับเขาก็ดีเหมือนกัน เพราะอย่างไรคืนนี้ก็ต้องเจอกัน

แค่คิดว่าคืนนี้จะต้องเจอกันเธอก็รู้สึกหยาดเยิ้มไปหมด มันเสียวซ่าน เสียวร่องจนต้องแอบถูขาเข้าหากัน

“ป้าทำข้าวต้มกุ้งให้คุณนะคะ คุณกินข้าวเสร็จก็กินยานี้ด้วยนะคะ”

“ยาอะไรคะ” แพรพลอยเอ่ยถาม

“ยาบำรุงค่ะ แล้วก็มียาแก้ปวดอักเสบค่ะ ถ้าคุณยังเจ็บร่องอยู่”

“เอ่อ...ค่ะ” เธออึกอักหน้าแดง ป้าสายใจนี่พูดตรงเสียจริง ทำเธอเขินอายหน้าแดงไปหมด แต่สักพักคงชินถ้าท่านมาพูดแบบนี้กับเธอทุกวัน

“ป้าขอตัวก่อนนะคะ ไม่รบกวนคุณแล้ว แต่ถ้าอยากได้อะไรก็สั่นกระดิ่งได้นะคะ”

“ที่นี่มีคนอื่นอีกไหมคะ”

“มีหลานชายของป้าค่ะ จะแวะมาส่งเสบียงให้ทุกอาทิตย์ นอกจากนี้ก็ไม่มีใครหรอกค่ะ มีป้า คุณนนท์แล้วก็คุณนี่แหละค่ะ”

“ขอบคุณนะคะป้า อาหารเช้าน่ากินจังเลยค่ะ”

“ป้าจะทำของโปรดให้คุณอีกนะคะ” สายใจพูดอย่างกระตือรือร้นเมื่อเห็นว่าเด็กสาวชอบอาหารตรงหน้า

“คุณป้ารู้ได้ยังไงคะว่าหนูชอบกินอะไร”

“ก่อนคุณมาที่นี่คุณนายเขาส่งข้อมูลของคุณมาให้ป้าแล้วค่ะว่าคุณชอบกินอะไรไม่ชอบกินอะไร ในนั้นระบุเอาไว้ว่าคุณชอบกินข้าวต้มทะเลในตอนเช้า พรุ่งนี้ป้าจะเปลี่ยนจากกุ้งเป็นข้าวต้มปลากะพงให้คุณนะคะ”

“ขอบคุณค่ะป้า” เธอรับคำ มองตามร่างสมส่วนของสายใจไปจนสุดตา

สายใจหุ่นดี แม้หน้าตาจะเหี่ยวย่นไปตามกาลเวลา แต่เค้าโครงหน้าก็บ่งบอกว่านางเคยเป็นคนสวยมากในอดีต

เธอคิดว่านางคงทำงานกับคุณนายศรีสมรนานแล้ว ไม่อย่างนั้นคงไม่ดูแลชานนท์ตั้งแต่เด็กหรอก

หลังจากนางออกไปแล้วเธอก็จัดการกับอาหารตรงหน้า มันอร่อยมากๆ เธอไม่เคยกินข้าวต้มที่อร่อยขนาดนี้มาก่อน แถมยังมีพวกถั่วต่าง ๆ ผลไม้และผักลวกอีกจานใหญ่ อาหารตรงหน้ามีประโยชน์ทั้งนั้น เธอหิวมากก็เลยจัดการกินจนเกลี้ยงกริบในพริบตา

แพรพลอยคิดว่าเธอมาอยู่ที่นี่ก็ดีเหมือนกันนะ อย่างน้อยก็มีอาหารดีๆ กิน ได้ปลดหนี้ให้ทางบ้านด้วย และที่สำคัญคุณนายบอกว่าหากเธออยู่จนครบสัญญาสามเดือน ท่านจะรับปากว่าจะดูแลทางบ้านให้เธอระหว่างที่เธออยู่ที่นี่ เหมือนเธอเป็นตัวประกันกลายๆ แต่มีแต่ได้กับได้ เอาเถอะเอาไงเอากัน

คนรวยเขาก็คงมีวิธีการที่แปลกๆ แก้ปัญหาเช่นนี้ แถมไอ้โรคของลูกชายของท่านก็แปลกประหลาดเสียเหลือเกิน เธอไม่เคยได้ยินมาก่อนในชีวิต

“คุณต้องการอะไรอีกไหมคะ”

“อุ๊ย! ไม่แล้วค่ะ อาหารของป้าสายใจอร่อยมากเลยนะคะ” เธอสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะตอบออกไปเสียงหวาน

แพรพลอยเริ่มปรับตัวกับที่นี่ได้แล้ว และยอมรับกับชะตากรรมที่ได้พบเจอด้วย

“ป้าทำให้ตกใจเหรอคะ ขอโทษด้วยจริง ๆ ค่ะ”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูก็กำลังใจลอยคิดอะไรเพลินๆ อยู่น่ะค่ะ”

“คุณอย่าลืมกินยานะคะ”

“ค่ะป้า” เธอยกยานั้นขึ้นมาดื่ม ก่อนจะยิ้มให้สายใจที่เข้ามายกสำรับออกไปเก็บล้าง

“ให้หนูช่วยป้านะคะ”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ คุณพักผ่อนเถอะ อยู่ที่นี่ไม่ต้องทำงานบ้านหรือทำอะไรนะคะ เสื้อผ้าถ้าคุณถอดแล้วก็ใส่ไว้ในตะกร้ามุมห้องเลยค่ะ ป้าจะเอาไปซักให้”

“ไม่ดีมั้งคะ เสื้อผ้าหนูหนูซักเองดีกว่าค่ะ” แพรพลอยรีบพูด

“ป้าถูกจ้างมาให้ดูแลคุณนนท์กับคุณค่ะ ไม่ลำบากอะไรหรอก ถ้าคุณมาแย่งงานป้าทำ แล้วป้าจะทำอะไรล่ะคะ ป้าก็เบื่อแย่สิ”

“เอ่อ...ค่ะ” เธอเห็นสีหน้าจริงจังของท่านก็ไม่กล้าขัดอีก ไม่ต้องทำงานอะไรก็ดีเหมือนกัน ไม่ใช่เพราะเธอขี้เกียจหรอก แต่เพราะทำงานเหนื่อยหนักมาทั้งชีวิตนั่นเอง อยากลองใช้ชีวิตสบายเป็นคุณหนูดูสักสามเดือนเธอจะอกแตกตายไหมนะ เพราะเคยทำงานมาทั้งชีวิต แพรพลอยคิดในใจ

พอหนังท้องตึงหนังก็หย่อน แพรพลอยเผลอหลับไปตอนไหนเธอไม่รู้ตัว รู้ตัวอีกทีก็เวลาบ่ายคล้อยไปแล้ว ไม่มีใครมารบกวนเธออย่างที่สายใจบอกจริงๆ หญิงสาวจึงตัดสินใจเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำอาบท่า ก่อนจะลงไปเดินเล่นที่ชายหาดสีขาวสะอาดตา

ห้องของเธอสามารถมองเห็นชายหาดได้ชัดเจน ที่นี่เป็นเกาะส่วนตัว ชายหาดจึงสวยสะดุดตาไม่ถูกนักท่องเที่ยวทิ้งขยะให้ดูรกตาเหมือนทะเลบางที่

บ้านหลังนี้สะอาดสะอ้านมาก แสดงว่าสายใจต้องเป็นคนที่รักความสะอาดมากๆ เธอไม่เห็นแม้แต่ฝุ่น มีแต่ความแวววาวของพื้นและผนัง บ้านหลังสีขาวโล่งโปร่งสบาย

เธอมองผลมะม่วงตรงหน้าแล้วรู้สึกน้ำลายสอ มะม่วงต้นนี้ดกเต็มต้นไปหมด นึกเปรี้ยวปากอยากกินขึ้นมา

แพรพลอยเอื้อมขึ้นไปทำท่าจะเด็ดผลมะม่วงแต่เอื้อมไม่ถึง เพียงแค่นิดเดียวก็จะเด็ดได้

“เกิดมาตัวเตี้ยเซ็งเสียจริง”

“อยากกินมะม่วงเหรอ” เสียงนุ่มหูของใครบางคนดังขึ้น และเธอรู้สึกได้ว่าเขามายืนซ้อนอยู่ทางด้านหลัง

“อุ๊ย!” เธออุทานเมื่อได้ยินเสียงนั้น รีบหันไปดูก็ปรากฏว่าเป็นชานนท์ ผู้ชายหล่อเหลาหน้าตาดีที่สุดในสามโลกที่ขย่มเธอจนน้ำแตกเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา

เพียงแค่ได้สบตาเขา เธอก็ถึงกับหน้าแดงก่ำลามไปถึงใบหู

“เอ่อ...” เธออึกอัก

“อยากกินมะม่วงเหรอ” เขาถามย้ำ เสียงของเขานุ่มน่าฟัง สายตาของเขาอีก มันทำให้หัวใจของเธอสั่นระริก

คนอะไรหล่อวัวตายควายล้ม หล่อที่สุดในสามโลก แต่ประเด็นก็คือเธอจะไปหลงความหล่อของเขาไม่ได้

“เอ่อ... ไม่ได้อยากกินหรอกค่ะ แค่เห็นว่ามันดกเลยจะเด็ดมากิน ต้องขอโทษด้วยนะคะที่จะเด็ดมะม่วงแล้วไม่ได้ขออนุญาตเจ้าของบ้านแบบคุณ” เธอถอยหนีก้มงุดรีบบอกเขาอย่างเกรงใจ

“ถ้าอยากกินก็เอาสิ จะกินมะม่วงน้ำปลาหวานไหมล่ะ” เขาเอ่ยถาม ทำให้เธอต้องเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างไม่เชื่อหู

“คุณรู้ได้ยังไงคะว่าฉันอยากกินมะม่วงน้ำปลาหวาน” เผลอพูดออกไปแล้วต้องยกมือขึ้นอุดปากตัวเอง ก่อนจะหน้าแดงด้วยความอาย เพราะก่อนหน้านั้นเธอปฏิเสธเขาออกไปว่าไม่อยากกิน

“เห็นสาวใช้ที่บ้านชอบตั้งวงกันกินมะม่วงน้ำปลาหวาน มะม่วงที่บ้านของฉันดกเหมือนที่นี่เลย” เขาพูดออกมาเช่นนั้นก็ทำให้เธอถึงบางอ้อ แสดงว่าเขาเป็นคนที่ช่างสังเกต และใส่ใจคนในบ้านพอสมควร ถึงขนาดรู้ว่าสาวใช้ชอบกินมะม่วงน้ำปลาหวาน

“ถ้าฉันจะกินก็ได้ใช่ไหมคะ” เธอเอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจ มีท่าทีค่อนข้างเกรงใจ

“ได้สิ เดี๋ยวฉันสอยให้ ส่วนน้ำปลาหวานให้นมสายช่วยทำ รับรองว่าจะติดใจ ฝีมือนมสายอร่อยมากนะ” เขาจัดการสอยมะม่วงให้เธอ ก่อนจะบอกให้นมสายทำน้ำปลายหวานให้

แพรพลอยได้กินมะม่วงน้ำปลาหวานเลิศรสของสายใจแล้วถึงกับเอ่ยชมไม่ขาดปาก แต่คนที่สอยมะม่วงให้เธอหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ทำให้เธอต้องชะเง้อคอมอง

“หาคุณหนูอยู่เหรอคะ” สายใจเอ่ยถาม

“เอ่อ... เขาไปไหนแล้วคะ หนูอยากขอบคุณเขาน่ะค่ะ ใจดีจังสอยมะม่วงให้กิน แถมยังให้นมสายทำน้ำปลาหวานแสนอร่อยให้อีก”

“ถ้าอยากขอบคุณก็ไปที่ห้องหนังสือสิคะ” สายใจพูดแล้วอมยิ้ม ทำให้แพรพลอยต้องขมวดคิ้วเข้าหากัน