Ep.2 เผชิญหน้าเจ้าหนี้จอมโหด(2)

จันตาที่ชอบสวนครัวสวยๆแบบนี้ก็เผลอเดินสำรวจไปทั่วๆ ดูพริกที่กำลังออกลูกดกหลากสี ดูมะเขือเทศที่กำลังสุกงอม ส่องดูแตงกวา ฟัก ทองและผักสวนครัวต่างๆอย่างเพลิดเพลิน จนลืมไปว่าตนเองมาทำอะไรชั่วขณะ

เท้าเล็กเดินย่ำไปตามทางที่โรยด้วยหินสีขาว แต่ตาก็หันไปมองซ้ายบ้างขวาบ้างตลอดทาง จนเดินไปชนเข้ากับ

“อุ๊บ!”

ร่างของคนที่ไม่ทันระวัง ที่เดินไม่ดูทางข้างหน้า ก็ชนเข้ากับเจ้าของสวนผักที่โผล่มาจากพุ่มไม้ผลเข้าเต็มๆ

เธอเกือบล้มแต่ไม่ล้ม เพราะถูกเจ้าของร่างยักษ์กอดประคองเอาไว้ แล้วกำลังมองเธอด้วยความฉงนระคนสงสัย ว่าเธอเป็นใคร มาจากไหน แล้วเข้ามาในบ้านของเขาทำไม ทั้งที่วันนี้เขาก็ไม่ได้นัดใครมาที่นี่

แล้วพอหญิงเงยหน้าจากแผงอกแกร่งที่แข็งแรงดุจกำแพงหินช้าๆ แล้วช้อนสายตาขึ้นมาสบตาชายหนุ่ม จันตาก็อึ้งแทบช็อก สะตั้นไปสามวินาที แล้วค่อยๆขืนตัวออกห่างอย่างถือตัว และมองเขาอย่างพินิจพิจารณา เช่นเดียวกับที่เขากำลังมองเธออยู่เช่นกัน

เขาไว้ผมยาวรุ่ยร่ายเลยบ่าไปเล็กน้อย แต่ดูออกเลยว่าเจ้าตัวคงยังไม่ได้หวีผมตั้งแต่ตื่นขึ้นมาและคงแค่จับรวบๆมัดเอาไว้เท่านั้น

ใบหน้าคมคร้ามนั้นก็รุงรังไปด้วยหนวดเคราเขียวครึ้ม ที่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวก็คงไม่ค่อยใส่ใจรูปลักษณ์ของตนเองเลย

หนวดดำที่พาดผ่านริมฝีปากหยักได้รูปสีสด บวกกับไรเคราที่เขียวครึ้มยาวเป็นเซน พอดูรวมๆแล้วเขาก็ดูเหมือนพวกโจรผู้ร้ายในละครไม่มีผิด แถมเขายังตัวสูงใหญ่ราวกับยักษ์ นี่เธอแหงนหน้ามองเขาจนคอตั้งเลย

‘ผู้ชายอะไรอย่างกับคนป่า ตัวก็สูงมากๆ ร่างกายก็ใหญ่โตอย่างกับตึก ไม่น่าไว้ใจ แล้วก็น่ากลัว’

“คือฉันมาหาคุณสารัช”

“ผมนี่แหละสารัช มีธุระอะไรกับเหรอ”

“คือฉันเป็นน้องสาวของพี่จอมทัพ”

“อ้อ...”

“คือฉันมาขอผ่อนผันหนี้”

“มันหมดเวลาแล้วสาวน้อย และอย่าคิดเอาตัวเข้าแลกนะ เพราะตัวเล็กแค่นี้ ผมกอดรัดทีเดียวกระดูกคงแหลก”

“เห็นรูปร่างหน้าตาของคุณแบบนี้แล้ว คงไม่มีผู้หญิงคนไหนคิดจะเข้าใกล้หรอกมั้ง”

ชายหนุ่มหัวเราะเสียงดังเหมือนชอบใจ

“ผู้ชายอย่างผมนี่แหละคุณ ที่ผู้หญิงอยากเข้ามาซบอก อยากให้ผมปู้ยี้ปู้ยำบนเตียง”

“พูดจาหยาบคาย”

“อ้าว มาว่าผมหยาบคายได้ยังไง ก็แค่พูดความจริง นี่...ถ้าคุณไม่เชื่อ ก็ลองมองผมอีกทีสิ มองให้เต็มตา จะรู้ว่าผมหล่อเร้าใจขนาดไหน หรือจะแก้ผ้าโชว์ก็ได้นะ ซิกแพ๊คเน้นๆ กล้ามแขนเป็นมัดๆ แล้วก็...แรงดีไม่มีตกด้วยนะ สาวๆชอบกันมากเลยล่ะ”

“คนอะไรหลงตัวเอง พูดจาน่าเกลียด รูปร่างหน้าตาของคุณก็อย่างกับโจรภูเขา เหมือนคิงคองยักษ์”

“หึ คุณคงเอาผมไปเทียบกับตัวคุณสินะ แม่สาวน้อยเอวบาง อายุถึงสิบแปดหรือยังเนี่ย ถ้ายังไม่ถึงก็กลับบ้านไปซะ แต่ถ้าถึงแล้ว ก็เข้าไปคุยกับผมต่อในบ้าน”

“ทำไมต้องคุยในบ้าน คุยตรงนี้ไม่ได้เหรอ”

“ผมชอบความเป็นส่วนตัว”

“ไม่..ฉันขอคุยตรงนี้”

เขาถอนหายใจ แล้วก็เดินลับหายเข้าไปในบ้าน จันตามองตามไปด้วยอารมณ์คุกรุ่น แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากจะเดินตามเขาไปข้างใน ทั้งที่ไม่ไว้ใจเขาสักนิด ออกจะกลัวเสียด้วยซ้ำ

“เชิญนั่งคร้าบคุณผู้หญิง”

เธอมองเขาตาขุ่นแวบหนึ่ง ก่อนจะหย่อนก้นลงตรงโซฟานุ่มสีน้ำตาลเงาวับ

“อ้าว ทำไมเงียบไปล่ะ พูดธุระของคุณมาสิครับ”

“คือฉันมาขอเจรจาผ่อนผันหนี้ของพี่ชายฉันค่ะ หนี้ของพี่จอม”

เขาทำหน้าเบื่อหน่าย ก่อนจะหันมาสบตาเธอตรงๆ

“ผมผ่อนผันให้เขามานานพอสมควรแล้ว ถ้าผมยังผ่อนผันให้เขาอีก ลูกหนี้รายอื่นของผมคงไม่ได้รับความยุติธรรม”

“แต่ว่าฉันไม่อยากสูญเสียบ้านหลังนั้นไป ฉันรักบ้านหลังนั้นมาก มันเป็นสมบัติชิ้นสุดท้าย ที่ยายทิ้งเอาไว้ให้ก่อนที่ท่านจะเสีย” หญิงสาวพูดพลางจะร้องไห้

“ผมแค่ทำตามกฎของผม แต่ถ้าคุณคิดจะแหกกฎของผม คุณต้องมีสิ่งแลกเปลี่ยน”

“ฉันขอเวลาสักเดือนได้ไหม แล้วฉันจะหาทางเอาเงินมาใช้หนี้ให้คุณ”