บทที่1 ความเจ็บปวดที่ฝังใจ

ณ บริษัทพีพีเคสตูดิโอจำกัดตึกสูงระฟ้ากว่ายี่สิบชั้น ภพ นัฐภพ วัฒนาศิริ วัยยี่สิบแปดปี กำลังนั่งหลับตาเอนหลังพิงเก้าอี้ทำงานด้วยอารมณ์ขุ่นมัวหลังจากวางสายจากอนันต์บิดาไปไม่ถึงนาที บิดาของชายหนุ่มพยายามตามตื้อให้เขาไปทานข้าวที่บ้านร่วมกับแม่เลี้ยง ที่อดีตเคยแอบเป็นชู้จนทำให้จันทรามารดาของชายหนุ่มเสียใจล้มป่วยจนจากไปอย่างไม่มีวันกลับ

ตั้งแต่มารดาเสียไปชายหนุ่มต้องรับผิดชอบกิจการหลายอย่างแทนท่าน และกิจการของตนเองจนงานรัดตัวแทบจะไม่มีเวลาส่วนตัวเป็นของตนเอง ชายหนุ่มชอบถ่ายภาพมาตั้งแต่สมัยเรียนหลังเรียนจบจึงเปิดบริษัท พีพีเคสตูดิโอจำกัดแห่งนี้ รับงานถ่ายโฆษณาและถ่ายแบบต่างๆ จนมีชื่อเสียงและรายได้เพิ่มขึ้นถึงจะเป็นรองจากบริษัทผลิตชิ้นส่วนอิเล็กทรอนิกส์หลายเท่าแต่ก็ถือว่าประสบความสำเร็จ อีกทั้งยังมีแบรนด์ผ้าไหมไทยของมารดาอีกหลายสาขาทั่วประเทศ

เมื่อไรที่มีเวลาชายหนุ่มมักจะชอบขับรถไปต่างจังหวัดเพียงลำพัง เพื่อถ่ายภาพธรรมชาติที่ชื่นชอบเป็นชีวิตจิตใจและผ่อนคลายอารมณ์ตึงเครียดจากงานไปในตัว และมักจะชอบไปปาร์ตี้กับเพื่อนๆ ในผับชื่อดังต่างๆ เมื่อพอใจที่จะไป ส่วนในเรื่องของหัวใจนั้นหญิงสาวรุ่นน้องนั้นยังคงอยู่ในหัวใจ ถึงแม้เธอจะปฏิเสธเขาครั้งแล้วครั้งเล่าแต่เขาก็ยังคงจะรอและไม่คิดที่จะเปิดใจให้ใครเข้ามา

ครืด ครืด โทรศัพท์มือถือเครื่องบางยี่ห้อดังรุ่นใหม่ล่าสุดสั่นอยู่บนโต๊ะทำงานอย่างต่อเนื่อง เปลือกตาหนาจึงลืมขึ้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู พอเห็นว่าเป็นซินดี้นางแบบสาวเพื่อนสนิทที่คิดไม่ชื่อก็วางมือถือลงด้วยความหงุดหงิดรำคาญ พร้อมกับถอนหายใจแรงๆ เมื่อชายหนุ่มไม่ยอมกดรับสายไม่นานปลายสายที่โทรเข้ามาก็วางไป

ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นพร้อมกับพิศเลขาสาวเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าโต๊ะทำงานของชายหนุ่ม

"รบกวนเซ็นเอกสารหน่อยนะคะ คุณภพ"

"ห้องประชุมเตรียมเรียบร้อยแล้วใช่ไหม" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพร้อมกับตวัดปลายปากกาเซ็นชื่ออย่างรวดเร็ว

"เรียบร้อยแล้วค่ะ มาครบกันทุกคนแล้ว"

"อืม ว่าแต่สองสามวันนี้ผมมีนัดหรืองานอะไรที่ไหนอีกไหม"

"พิศเพิ่งจะเช็คเมื่อกี้ไม่มีค่ะ"

"ดีเลย งั้นสองสามวันนี้ผมไม่เข้าบริษัทนะ มีอะไรด่วนก็โทรหาผมก็แล้วกันนะ"

"ค่ะ"

ภพเข้าร่วมประชุมสรุปยอดขายของบริษัทไม่นานก็พาตนเองออกมาจากห้องประชุมตรงไปยังลานจอดรถ กำลังจะยื่นมือไปเปิดประตูรถคันหรูเสียงอันคุ้นหูที่ไม่อยากจะได้ยินก็ดังอยู่ทางด้านหลังชายหนุ่ม

"ภพ"

"ผมว่าเราคุยรู้เรื่องแล้วนะ" ภพเอ่ยขึ้นไม่ยอมหันไปเผชิญหน้าคนด้านหลังตรงๆ

"เรื่องมันก็ผ่านมาเป็นปีแล้ว ให้อภัยพ่อเถอะนะ" อนันต์เอ่ยขึ้นด้วยความเสียใจ

"ไม่! แม่ตายไปทั้งคน ผมไม่มีวันให้อภัยอย่างเด็ดขาด! " ภพหันไปตวาดใส่บิดาดวงตาแดงก่ำ

"พ่อรู้ว่าพ่อผิด ที่เป็นต้นเหตุให้แม่เราเสียใจจนล้มป่วยเสียไป และพ่อก็รู้สึกผิดมาก เวลาหนึ่งปีมันไม่พอจะให้ภพให้อภัยให้พ่อคนนี้บ้างเลยเหรอ" อนันต์เอ่ยตัดพ้อน้ำตาคลอเบ้า

"หึ อย่ามาขอซะให้ยากเลย ที่ผมยอมนับถือเรียกว่าพ่อมันก็มากเกินพอแล้ว ภาพคุณแม่นอนป่วยอยู่บนเตียงพร่ำหาแต่คุณพ่อให้มาหาจนขาดใจตายไปต่อหน้าผมไม่เคยลืม" เอ่ยพลางน้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความเจ็บปวดใจ

"พ่อขอโทษ" อนันต์ร้องไห้น้ำตาไหลอาบแก้มมองลูกชายผ่านม่านตาด้วยความรู้สึกผิดที่กัดกินใจ

"วันนั้นคุณพ่อคงจะมีความสุขมากสินะ อีกคนรออย่างทรมานแต่อีกคนกลับไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง"

"พ่อผิดเอง ภพจะให้พ่อทำยังไงถึงจะหายโกรธพ่อสักที"

"กลับไปอยู่กับเมียรักของพ่อเถอะ ไม่ต้องพยายามลากผมเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตโสมม ต่างคนต่างมีชีวิตเป็นของตนเองไม่จำเป็นก็ไม่ต้องโทรมา ส่วนเรื่องเงินผมจะส่งให้เหมือนเดิมทุกเดือน" พูดจบภพก็รีบเปิดประตูรถเข้าไปนั่งทันที

"ภพลูก!" อนันต์ตะโกนเรียกลูกชายที่อยู่ในรถ

ชายหนุ่มไม่สนใจเสียงเรียกของบิดารีบแล่นรถออกไปด้วยความรวดเร็วทั้งน้ำตาลูกชายไหลอาบแก้ม อนันต์ได้แต่เพียงยืนมองรถคันหรูแล่นออกไปจนลับสายตาด้วยความเสียใจเท่านั้น เพราะเขาไม่สามารถทำอะไรที่มากไปกว่านี้ได้อีกแล้วเพราะความผิดที่เคยทำไว้ในอดีตมันเลวร้ายเกินกว่าจะให้อภัยได้จริงๆ ได้แต่ทำใจยอมรับผลของมันเท่านั้น

ภพแล่นรถเข้าไปจอดในบ้านวัฒนาศิริพร้อมกับรีบตรงดิ่งเข้าไปในบ้านเพื่อจะเก็บข้าวของไปต่างจังหวัดอย่างที่ตั้งใจเอาไว้ ระหว่างที่ชายหนุ่มกำลังง่วนอยู่กับการเก็บข้าวของเครื่องใช้ลงไปในกระเป๋าเป้ หญิงสูงวัยแม่บ้านเก่าแก่ของบ้านก็เดินเข้ามาในห้องด้วยความเป็นห่วง

"คุณภพเก็บของจะไปต่างจังหวัดอีกแล้วเหรอคะ" ป้าสายเอ่ยถามขึ้น

"ครับ ผมจะไปสักสองสามวัน"

"ไปก็ดูแลตัวเองดีๆ นะคะ อย่าขับรถเร็วป้าเป็นห่วง"

"ป้าไม่ต้องห่วงผมหรอกครับ ดูแลตัวเองเถอะ อย่าทำงานหนักมาก ให้คนอื่นทำบ้างอยู่กันตั้งหลายคน"

"ค่ะ" ป้าสายส่งยิ้มให้ชายหนุ่ม

ภพแล่นรถไปเรื่อยๆ เพื่อหาโฮมสเตย์ที่เปิดให้บริการท่ามกลางป่าเขา ระหว่างทางชายหนุ่มก็นึกถึงมารดาขึ้นมาภาพต่างๆ ในอดีตที่เคยมีความสุขร่วมกันยังคงชัดเจนไม่เคยลืมเลือนเหมือนเพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อไม่นาน ถ้าบิดาของเขาไม่แอบมีเมียน้อยมารดาของเขาก็คงจะไม่ล้มป่วยแล้วจากไปแบบนี้ ยิ่งคิดชายหนุ่มก็ยิ่งเสียใจโกรธเกลียดผู้เป็นบิดา

ไม่นานชายหนุ่มก็ได้ที่พักท่ามกลางหุบเขาสูงล้อมรอบ บรรยากาศที่ดีทำให้เขาผ่อนคลายอย่างไม่น่าเชื่ออารมณ์ขุ่นมัวที่เคยมีก็ค่อยๆ หายไปอย่างปลิดทิ้ง มือหนายกกล้องถ่ายภาพราคาแพงขึ้นมาพร้อมกับสายตาคมกริบมองผ่านเลนส์กดรัวชัตเตอร์จับภาพเบื้องหน้าอย่างอารมณ์ดี ภาพธรรมชาติต่างๆ ถูกส่งผ่านมายังแล็ปท็อปเครื่องบางชายหนุ่มค่อยๆ เลื่อนดูไปทีละภาพอีกมือหนึ่งก็ยกแก้วกาแฟร้อนๆ ขึ้นจิบไปด้วย

หลายวันต่อมา

ในเวลาพลบค่ำยามค่ำคืน ณ ผับชื่อดังใจกลางเมืองภพกำลังนั่งดื่มกับเพื่อนๆ และปรางหญิงสาวสวยเจ้าของผับแห่งนี้โดยมีแม็กซ์แฟนหนุ่มนั่งอยู่ข้างๆ ซึ่งทั้งสามคนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมแล้ว แต่พอเข้ามหาวิทยาลัยก็แยกตัวกันไปเรียนคนละที่

"ว่าแต่เมื่อไหร่แกสองคนจะแต่งงานกันวะ คบกันมาตั้งนานแล้ว" ภพเอ่ยถามเพื่อนทั้งสองคนขึ้น

"ยังไม่รู้เลย อีกอย่างเราสองคนยังไม่รีบน่ะ"ปรางเอ่ยพลางหันไปมองหน้าแม็กซ์

"แกห่วงตัวเองเถอะ ไม่ต้องมาห่วงเรื่องฉันกับปรางหรอก "

"ฉันมีอะไรน่าเป็นห่วงวะ" ภพพูดพลางกระดกเครื่องดื่มลงคอ

"ก็เรื่องหัวใจตัวเองไงล่ะ แกมีคนดูแลหรือยัง ถ้าไม่มีฉันจะหาให้" แม็กซ์เสนอตัว

"ไม่ต้อง" ภพสีหน้าตึงเครียดขึ้นมาทันที

"ภพขา! ซินดี้ขอนั่งด้วยคนสิคะ" เสียงนางแบบสาวเพื่อนสนิทดังขึ้น

"หึ ปรางเรากลับไปนอนกันเถอะ ฉันกลับก่อนนะ พรุ่งนี้ต้องบินไปดูงานที่ต่างประเทศหน่อยว่ะ" แม็กซ์ลุกขึ้นโอบเอวแฟนสาวแล้วรีบเดินออกไปทันที

"อะไรวะ นึกจะกลับก็กลับ" ภพบ่นในใจพร้อมกับขยับออกจากร่างบางอวบอิ่มที่นั่งเบียดอยู่ข้างๆ

"ซินดี้โทรหาทำไมไม่ยอมรับสายกันบ้างคะ"

"ผมยุ่งน่ะ"

"คืนนี้ให้ซินดี้ดูแลนะคะ" นางแบบสาวเอ่ยเสียงออดอ้อน

"เราเป็นเพื่อนกันนะซินดี้ อย่าพูดอะไรเหลวไหลได้ไหม" ภพส่ายหน้า

"เป็นเพื่อน ก็เปลี่ยนไปเป็นอย่างอื่นได้ ลองเปิดใจให้ซินดี้หน่อยเถอะนะคะภพ"

"ไม่ ผมขอตัวกลับก่อนนะ พรุ่งนี้มีงาน" พูดพลางลุกขึ้นยืน

"งั้นซินดี้ไปส่งค่ะ"

ภพเดินตรงยังไปรถคันหรูโดยมีนางแบบสาวเดินเคียงข้างไม่ยอมห่างแสดงความเป็นเจ้าของให้ผู้คนที่เดินผ่านไปมาเข้าใจว่าทั้งสองคนเป็นคู่รักกัน

"ขับรถดีๆ นะคะ ไว้เจอที่บริษัทค่ะ" ซินดี้ส่งจูบให้ชายหนุ่มด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

"อืม คุณก็รีบกลับล่ะ"

"ค่ะ"

ซินดี้มองรถคันหรูแล่นออกไปจนลับสายตาจากนั้นก็กลับเข้าไปสนุกกับเพื่อนข้างในต่อ ทางด้านภพพอกลับถึงคอนโดหรูใจกลางเมืองก็รีบอาบน้ำแต่งตัวล้มตัวลงบนเตียงนุ่มด้วยความอ่อนล้า พอนึกถึงใครบางคนก็รีบต่อสายหาเธอทันที แต่ปลายสายไม่มีการตอบกลับ ชายหนุ่มจึงตัดสินใจส่งข้อความแทนแล้วหลับตาลง