ตอนที่ : 2 รอยอดีต 2

‘กรณ์จะรักและดูแลปกป้องวีร์ตลอดไป กรณ์สัญญา’ เขากล่าวสัญญาในวันที่ขอเธอแต่งงาน และกัญญาวีร์ก็ได้เอ่ยออกมาเป็นคำพูดที่เขาไม่รู้จะบรรยายถึงความปลาบปลื้มนี้ได้อย่างไรดี

‘ขอแค่กรณ์รักวีร์เหมือนที่วีร์รักกรณ์ แค่นั้นวีร์ก็พอใจแล้วละ’

คนรักของเขาขอแค่ให้เขารักเธอเหมือนที่เธอรักเขาแค่นั้นเอง แค่นั้นจริงๆ มันเป็นเรื่องที่ง่ายมากสำหรับคนอย่างเขา เพราะชายหนุ่มเองก็ไม่รู้ว่าจะรักเธอให้มากกว่าที่เป็นอยู่ได้อย่างไร

‘หัวใจของกรณ์เป็นของวีร์คนเดียว’ ชายหนุ่มกล่าวด้วยถ้อยคำอันหนักแน่น กัญญาวีร์ถึงกับตรงปรี่เข้าสวมกอดเขาไว้แน่น พร้อมกับเสียงสะอื้นเบาๆ ออกมา น้ำตาแห่งความดีใจไหลอาบสองแก้ม ชายคนรักใช้ฝ่ามือลูบไปบนศีรษะของเธอเบาๆ ดึงตัวเธอออกเล็กน้อย พร้อมกับจูบซับน้ำตาออกให้อย่างอ่อนโยน หัวใจของทั้งคู่พองโตและเต้นรัวด้วยแรงความรักที่สุขจนเปี่ยมล้น

นั่นคือภาพแห่งความสุขที่เขาเลือกจะจดจำเอาไว้ในความทรงจำส่วนที่แสนจะงดงามของตนเอง เพราะว่าอีกภาพหนึ่งมันคืออดีตอันแสนจะเจ็บปวดรวดร้าว เมื่อเขาทำไม่ได้ดั่งที่สัญญาไว้กับกัญญาวีร์ นั่นคือการไม่สามารถปกป้องหญิงสาวคนรักจากพญามัจจุราชได้เลย ดวงตาของเขาเบิกโพลงขึ้นทุกครั้งที่ภาพอันโหดร้ายได้หวนกลับมาอีกในบางค่ำคืน

ขณะที่กัญญาวีร์เลือกแหวนเพชรได้แล้ว เธอได้สวมใส่ที่นิ้วนางข้างซ้าย หันมาหาคนรักและยิ้มให้เขานิดๆ ก่อนจะชูแหวนบนนิ้วให้เขาดู

“วีร์เลือกวงนี้ค่ะกรณ์” ชายหนุ่มมองแหวนเพชรที่นิ้วนางของคนรัก แล้วระบายรอยยิ้มเต็มใบหน้า แม้ว่าเพชรที่ประดับอยู่บนแหวนมันจะแลดูเม็ดเล็กไปเสียหน่อย และไม่ได้เหมาะสมกับฐานะทางการเงินของเขาและเธอเลยแม้แต่น้อย แต่เพราะกัญญาวีร์เป็นคนที่รู้จักความพอเพียงเสมอ ไม่เคยคิดโอ้อวดความมั่งมีกับผู้อื่น แต่ความสุขของทั้งคู่ก็ต้องเป็นอันยุติลง เมื่อเสียงหนึ่งตะโกนดังขึ้น

“หยุดนะ!” ชายแปลกหน้าสามคนกรูกันเข้ามาจากประตูหน้าร้าน กฤษกรณ์รีบคว้าร่างของคนรักมาแอบไว้ข้างหลังตัวเองในทันที พวกมันมีปืนเป็นอาวุธ ทุกคนสวมถุงน่องปกปิดใบหน้า โจรปล้นร้านเพชร! เขาคิดได้ในทันที

“เฮ้ย! กูบอกให้หยุดไง” หนึ่งในพวกมันตรงปรี่เข้ามาหาเขา แล้วใช้กระบอกปืนกระแทกสีข้างของเขาเมื่อเห็นเขาขยับตัวเล็กน้อย

“โอ๊ย!” เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บร้าวไปทั้งสีข้าง กัญญาวีร์ถึงกับสวมกอดเขาจากด้านหลังเอาไว้ด้วยความตกใจ

“ไปรวมกันอยู่ตรงโน้น” มันอีกคนใช้ปืนขู่เขากับกัญญาวีร์ และพนักงานหญิงในร้านอีกสองคนให้ไปรวมกันอยู่ตรงกลางร้าน สองคนที่เหลือก็กระโดดข้ามตู้กระจกเข้าไปกวาดสิ่งของมีค่าภายในนั้น เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่มีใครคาดคิดมาก่อน

“อยากได้อะไรก็เอาไปอย่าทำฉันเลย” พนักงานหญิงคนหนึ่งยกมือไหว้ร้องขอพวกมัน

“อีนี่พูดมาก เดี๋ยวก็” มันยกด้ามปืนขึ้นเหมือนจะฟาดลงไปบนศีรษะของเธอ

“เฮ้ย! มึงจะทำอะไร กูบอกให้ดูมันไว้เฉยๆ อย่าขัดคำสั่งกูได้ไหม เดี๋ยวพ่อมึงก็แห่กันมาหรอก” เสียงของคนที่กวาดของมีค่าอยู่ในตู้กระจกตะโกนออกมา คนด้านนอกจำต้องลดด้ามปืนลงอย่างอารมณ์เสีย

ขณะนั้นยังเป็นช่วงเวลาสายๆ ของวัน ในร้านยังไม่มีลูกค้าคนอื่นเลย นอกจากเขาและกัญญาวีร์ ภายนอกร้านก็ไม่มีผู้คนเดินผ่านมาหรือสังเกตเห็นความผิดปกติจากข้างใน ต้องปกป้องกัญญาวีร์ให้ได้ ชายหนุ่มคิดพลางกระชับกุมฝ่ามือหญิงสาวเอาไว้แน่น มันจะต้องผ่านไป เพียงแค่เขาทำตามที่พวกมันบอก อยู่นิ่งๆแล้วพวกมันจะไปเอง เขาหันมาสบตากับคนรักที่อิงแอบอยู่ข้างหลังเขาด้วยความกลัว

‘ไม่ต้องกลัวกรณ์อยู่นี่ทั้งคน’ เหมือนจะมีกระแสจิตวิ่งผ่านทางสายตาของคนทั้งคู่ กัญญาวีร์สามารถเข้าใจในสิ่งที่เขาส่งผ่านทางสายตาได้ไม่ยาก เธอจึงพยักหน้าตอบรับ

พวกมันกวาดสิ่งของมีค่าข้างในเกือบสามนาที ก่อนจะกระโดดข้ามตู้กระจกออกมา กฤษกรณ์ทำท่าเหมือนโล่งอกคิดว่าพวกมันคงจะจากไปแต่โดยดี แต่อนิจจาเขาคิดผิดถนัด เมื่อหนึ่งในพวกมันคนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้ากลับเดินมาหยุดตรงหน้าพวกเขาทั้งหมด เล็งกระบอกปืนไปที่พนักงานในร้านทั้งสองคน

‘เปรี้ยง! เปรี้ยง!’ ร่างของทั้งสองก็ร่วงวูบลงบนพื้นร้าน ของเหลวสีแดงข้นไหลซึมออกมาเป็นวงกว้าง กระบอกปืนเคลื่อนมาเล็งทางกฤษกรณ์ต่อ

‘เปรี้ยง!’ ร่างหนึ่งทรุดลงในอ้อมกอดของคนรัก

‘ไม่นะ!’ ชายหนุ่มครางออกมาเหมือนคนละเมอ มองหญิงสาวคนรักในอ้อมกอดอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเอง ลูกกระสุนที่ว่าเร็วแล้วแต่เธอกลับเร็วกว่า เพราะว่ากัญญาวีร์พลิกตัวมารับกระสุนแทนเขาอย่างรวดเร็ว พระเจ้าได้โปรดอย่าเอาเธอไปจากเขาเลย ดูเหมือนพระเจ้าหรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ใดๆ จะไม่ได้ปรานีหรือฟังคำร้องขอของเขาเลย เพราะคนในอ้อมกอดของเขากระตุกเฮือกสามครั้งก่อนจะสิ้นลมหายใจลง...

‘อ๊ากกก!!!’

เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวดังขึ้นหลังร่างในอ้อมกอดแน่นิ่งไป ไม่ว่าจะเขย่าร่างของหญิงสาวหนักแรงแค่ไหนก็ไร้ผล เมื่อเธอได้เดินทางจากโลกนี้ไปเสียแล้ว