ตอนที่ 5

“จาไปไหน?”

พอลืมตาตื่นเต็มที่เด็กหญิงเจ้าของนัยน์ตาสีอำพันวาววามก็หันไปมองชายแปลกหน้าที่ยืนตรงหน้ามารดาและทำให้มนัสวีรีบอธิบาย

“เราจะเดินทางต่ออีกนิดหน่อย แล้วเดี๋ยวเราจะกลับมาพักที่นี่นะจ๊ะ...โอเคนะ”

“โอเคค่ะ”

ไอสวรรค์รับปากมารดาแต่ยังทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจหากก็ได้แต่กอดแม่ไว้แน่น มนัสวีพาลูกสาวเดินตามชายร่างสูงใหญ่ไปยังรถเอสยูวีซึ่งเขาปฏิบัติต่อเธออย่างให้เกียรติด้วยการเปิดประตูให้สองแม่ลูกขึ้นไปนั่งบนเบาะด้านหลังก่อนที่รถคันหรูจะแล่นออกสู่ถนนสายใหญ่

“เราจาไปไหนคะ?”

เด็กน้อยถามมารดาและหญิงสาวยิ้มให้พร้อมทั้งตอบว่า

“มีมี๊ไปธุระแป๊บนะคะ”

“นานแค่ไหนคะ?”

มนัสวีทำสีหน้าครุ่นคิด เธอกำลังกลัวและสงสัยเหมือนกันว่าคนของเฮเดนจะพาเธอไปที่ไหน

“แป๊บเดียวค่ะ...แป๊บเดียว...หลับนะคะ”

หญิงสาวกดศีรษะเล็ก ๆ ไว้กับอก ลูบเรือนผมสีน้ำตาลทองเบา ๆ ด้วยความหวาดหวั่นเกินระงับ มือเธอสั่นหากลูกสาวตัวน้อยก็ไม่ได้รู้สึกแต่อย่างใด อาจเป็นเพราะไอสวรรค์ยังเล็กเกินไปที่จะรับรู้ถึงความหวั่นกลัวที่กำลังกัดกินหัวใจของคนเป็นแม่ในยามนี้

มนัสวีนั่งกอดลูกสาวที่สงบนิ่งในตักบนเบาะหลังรถเอสยูวีซึ่งภายในตกแต่งอย่างหรูหรากับหัวใจที่เต็มไปด้วยความหวั่นระแวงเพราะนี่จะเป็นการได้พบกับ ผู้ชายที่เคยรักเธอ หลังจากไม่ได้เจอกันนานกว่าห้าปี เธอรู้สึกได้ถึงความตื่นเต้นของตัวเอง รู้สึกถึงแรงสั่นสะท้านทั้งจากภายในและภายนอก มันเหมือนคลื่นใหญ่โหมตัวเข้าหาเธอหลายระลอกและหญิงสาวแทบไม่อาจทานทนไหว เขารู้ว่าเธอมาบอสตัน แล้วเฮเดนจะรู้หรือเปล่าว่าเธอไปเยี่ยมพี่ชายที่เรือนจำมา เขากำลังจะทำอะไรกันแน่ หญิงสาวคิดจนเริ่มปวดหน่วงที่ขมับกระทั่งรถคันนั้นแล่นผ่านรั้วอัลลอยด์ขนาดใหญ่เข้าไปบนถนนขนาบสองข้างทางด้วยต้นไม้ที่กำลังเปลี่ยนสีบอกให้รู้ว่าห้วงกาลกำลังจะเคลื่อนผ่านเข้าสู่ฤดูหนาวและมันทำให้หัวใจดวงนั้นประหวัดนึกไปถึงคำพูดของเฮเดนในช่วงฤดูกาลนี้เมื่อห้าปีที่แล้ว

“วีนัส...รู้มั้ยว่าผมอยากจัดงานแต่งงานในช่วงฤดูหนาว”

“ทำไมล่ะคะ?”

“เพราะช่วงฤดูหนาวเจ้าสาวจะสวยที่สุด งดงามที่สุดและผมก็จะได้กอดเธอใต้ผ้าห่ม ปกป้องตัวเธอจากลมหนาวยังไงล่ะ”

โดยไม่ได้ตั้งใจที่รอยน้ำเริ่มรื้นรอบขอบตาของหญิงสาว เจ้าสาวในฤดูหนาวอย่างนั้นหรือ...มนัสวีก้มลงจูบบนเรือนผมสีน้ำตาลทองของลูกสาวและมีรอยยิ้มเศร้า ๆ ผุดขึ้นบนมุมปากอิ่มสวย สำหรับเธอมันคงไม่มีช่วงเวลาเช่นนั้นอีกแล้ว

“เชิญครับคุณมนัสวี”

เสียงเรียกเมื่อประตูรถถูกเปิดออกปลุกหญิงสาวให้ตื่นจากความฝันโดยที่เธอเองก็ไม่รู้เลยว่ารถที่นั่งมาจอดลงตอนไหน ร่างเล็กบอบบางขยับตัวจากเบาะนั่งขณะที่ชายร่างใหญ่ยื่นมือเข้ารับเด็กหญิงตัวน้อยลงจากตัวรถ ไอสวรรค์ทำหน้าตื่นและหันมาพูดกับมนัสวีที่ก้าวลงจากรถตามมาทีหลัง

“มีมี๊...ที่นี่สวยจัง”