ทัณฑ์รัก จอมอหังการ ชุด เทพบุตรการ์รัสโซ่

EP 1: ทัณฑ์รัก จอมอหังการ

ชายชาวตุรกีวัยกลางคนที่นั่งก้มศีรษะอยู่เบื้องหน้านั้น เรียกรอยยิ้มเยาะจากมุมปากหยักสวยราวกับอิสตรีของเดนิเรลให้ยกสูงมากยิ่งขึ้นได้ทันที นัยน์ตาสีคืนเดือนดับเต็มไปด้วยความดูแคลนเมื่อสมองรู้แจ้งว่าชายตรงหน้ามาพบด้วยเรื่องอันใด

เดนิเรลผุดลุกขึ้นยืนเต็มความสูงหกนิ้วสี่ฟุต เขาเดินอ้อมโต๊ะทำงานใหญ่ออกมายืนค้ำศีรษะของคู่สนทนาที่ตอนนี้นั่งก้มหน้าอยู่ด้วยท่าทางเหยียดหยันที่เจ้าตัวไม่คิดจะปิดบัง

“ผมขอโอกาสสักครั้งเถอะครับคุณเดนิเรล...”

เสียงสั่นเทาที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวังของ ดิเอโก้ โรดิเกซ บิดาแท้ๆ ของมุนินและดานีนดังขึ้นแผ่วเบา ใบหน้าที่ฉาบไปด้วยความทุกข์ค่อยๆ เงยสบประสานสายตากับคู่สนทนาอย่างวิงวอน ตอนนี้ก็มีแค่การ์รัสโซ่เท่านั้นแหละที่จะสามารถช่วยตระกูลของเขาได้ ไม่มีใครอีกแล้ว นอกจากพวกเทพบุตรมาร การ์รัสโซ่ เท่านั้น

“บริษัทของคุณคดโกงต่อประชาชน เห็นแก่ผลประโยชน์ส่วนตัวและทำให้ผู้อื่นเดือดร้อนอย่างแสนสาหัส และอย่างนี้คุณยังคิดอีกหรือว่าผมจะยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือคุณ ไม่มีทางหรอก...” ความชิงชังในน้ำเสียงก้องกังวานของเดนิเรลดังลั่นในหูของดิเอโก้

“รู้ไหมว่าตอนนี้ผมขยะแขยงพวกโรดิเกซมากแค่ไหน พวกคุณมันก็แค่ขยะ เศษขยะสังคมที่ควรจะถูกนรกสูบลงดินไปซะ”

เดนิเรลเค้นเสียงชิงชังลอดไรฟันขาวสะอาดออกมา ใบหน้าหล่อระเบิดแดงก่ำด้วยโทสะร้าย เขาจ้องมองคู่สนทนาต่างวัยด้วยความเดียดฉันท์ เขาแทบไม่เชื่อสายตาเลยว่าหลังจากที่ดิเอโก้ก่อเรื่องร้ายแรงแบบนั้นแล้วจะยังมีหน้าเข้ามาขอความช่วยเหลือจากเขาอีก

ทุเรศสิ้นดี!

“ผมรู้ว่าตัวเองทำผิด...”

“ไม่ใช่แค่ผิดหรอกคุณดิเอโก้ แต่คุณมันชั่วช้ามากต่างหาก รู้ไหมว่าความเห็นแก่ตัวของคุณทำให้ คนบริสุทธิ์กว่าครึ่งร้อยต้องมาตาย...”

“ผม... ผมผิดไปแล้ว ผมยอมรับผิด”

ดิเอโก้คร่ำครวญ น้ำตาซึมออกมาจากดวงตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนล้าคู่นั้น ตั้งแต่เกิดเรื่องจนถึงวันนี้ก็ครบอาทิตย์หนึ่งแล้วเขาแทบไม่ได้พักผ่อนเลย ความผิดที่เกิดจากความโลภของตัวเองนั้นทำให้เขาไม่สามารถข่มตาหลับได้ เขารู้สึกละอาย แต่ก็รู้ดีว่าตอนนี้ทุกอย่างมันสายเกินไปแล้ว มันสายเกินไปกว่าจะแก้ไขทุกอย่างได้แล้ว

“สำนึกผิด... ถ้าคุณสำนึกผิดจริงๆ แล้วบากหน้ามาพบผมทำไม หรืออยากให้ผมส่งคุณเข้าคุกให้เร็วขึ้นล่ะ”

เดนิเรลเยาะเสียงดูแคลน เขาเดินไปทรุดนั่งลงบนโซฟานุ่มที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของห้องทำงานแสนอลังการของตัวเอง มองคู่สนทนาที่ลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินมาหยุดตรงหน้าของเขาด้วยความขยะแขยงไม่ปิดบัง

“ผมมาขอร้องคุณเดนิเรล...”

“ขอร้องผม... คนต่ำช้าอย่างคุณยังมีหน้ามาพูดคำนี้กับผมอีกหรือ ผมว่าคุณรีบไปให้พ้นหน้าผมเสียเร็วๆ ดีกว่า ก่อนที่ผมจะให้รปภ. มาลากคุณลงไปเสียเอง...”

ไม่มีร่องรอยความปรานีในกระแสเสียงของผู้ชายทรงอำนาจตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย ดิเอโก้กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เขามองคู่สนทนาอย่างอ้อนวอนก่อนจะพูดออกไป

“ผมรู้ว่าคุณเกลียดชังผม... แต่ผมอยาก... อยากขอร้องให้คุณเดนิเรลช่วยลูกสาวของผมด้วย ช่วยพวกแกให้รอดพ้นจากความคั่งแค้นของประชาชนด้วย พวกแกไม่รู้เรื่อง...”

เดนิเรลแค่นยิ้มหยัน ดวงตาคมกริบไม่ผิดจากพยัคฆ์ร้าย “ผมจำเป็นต้องทำขนาดนั้นเชียวหรือ...”

ความไม่ใยดีในน้ำเสียงของเดนิเรลมีผลต่อจังหวะการเต้นของหัวใจของดิเอโก้เสียเหลือเกิน หัวใจของเขากระตุกวูบ ใบหน้าเศร้าหมองซีดเผือด

นี่คือหนทางเดียวที่จะช่วยมุนินกับดานีนได้ มีแค่อาณาจักรของการ์รัสโซ่เท่านั้นที่จะสามารถช่วยเหลือลูกสาวทั้งสองคนของเขาจากน้ำมือของคนพวกนั้นได้

“คิดเสียว่าทำบุญเถอะนะครับคุณเดนิเรล... ผมยอมตายเพื่อชดใช้ความผิด แต่ผม... ผมยอมให้ลูกสาวของผมทั้งสองคนต้องมาพลอยลำบากไปกลับผมด้วยไม่ได้ ผม... ผมสงสารพวกแก...”

“กลับไปซะ ผมไม่ช่วยเหลือคนขี้โกงแบบพวกคุณหรอก”

เดนิเรลผุดลุกขึ้นยืน ดวงตาสีนิลเนื้อดีจ้องหน้าคู่สนทนาราวกับจะฆ่าให้ตายเขาจะไม่มีวันยุ่งเกี่ยวกับพวกคนขี้โกงอย่างแน่นอน

“ผมขอร้อง... แค่ช่วยลูกสาวของผม...”

“ไม่ว่าคุณจะร้องไห้ หรือจะคุกเข่าต่อหน้าผมก็ตาม... จำเอาไว้ผมไม่มีทางช่วยเหลือคนโลภต่ำช้าแบบคุณแน่คุณดิเอโก้ โรดิเกซ...” เดนิเรลเค้นเสียงลอดไรฟันออกมา ความชิงชังอัดแน่นอยู่ในน้ำเสียงนั้นมหาศาลเลยทีเดียว

“ได้โปรดเถอะ... ครับ...”

ดิเอโก้น้ำตาร่วงอาบแก้ม เขาพยายามวิงวอน พยายามขอร้องชายตรงหน้าให้เห็นใจลูกสาวของเขาทั้งสองคน แต่ผู้ชายคนนี้ ผู้ชายที่ได้ชื่อว่าจอมมารแห่งการ์รัสโซ่กลับใจหินเหลือเกิน เดนิเรลไม่ยอมช่วยเหลือ แถมยังผลักไสให้ตระกูลโรดิเกซของเขาลงนรกเร็วยิ่งขึ้นเสียอีก

“ไปซะ!”

และก็ไม่มีประโยชน์ที่จะวิงวอนต่อไปอีกเมื่อเดนิเรล การ์รัสโซ่ประกาศเจตนารมณ์ชัดเจนว่าไม่มีวันยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือครอบครัวของเขาที่กำลังเดือดร้อนอย่างแน่นอน ไม่มีประโยชน์ที่จะต่อสู้อีกแล้ว ไม่เหลือทางที่จะดิ้นหนีได้อีกแล้วจริงๆ เขาไม่ควรเลย ไม่ควรที่จะเห็นแก่เงินเพียงแค่ไม่กี่สิบล้านพวกนั้นเลย แต่มาคิดได้ก็ตอนที่สายจนไร้ทางแก้ไขแล้ว ดิเอโก้น้ำตาไหลไม่หยุด ขณะเดินคอตกราวกับคนสิ้นหวังออกมาจากห้องทำงานของเดนิเรล ตลอดเส้นทางที่ย่ำลงไปบนพื้นพรมหนานุ่มนั้นช่างไม่ต่างจากการเหยียบลงไปบนเข็มแหลมคมเลยแม้แต่นิดเดียว

ลิโอเนลต้องเลิกคิ้วขึ้นสูงเมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาของเดนิเรลเต็มไปด้วยโทสะ หนุ่มผู้พี่หันไปปิดประตูห้องทำงานอย่างเบามือก่อนจะเดินมาทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาตัวตรงข้ามกับน้องชาย เดนิเรลปลายตามองพี่ชายคนรองแวบหนึ่งก่อนจะถอนใจออกมา

“พี่ลีโอมีอะไรกับผมหรือครับ...”

“แค่แวะมาหาเท่านั้น ว่าแต่นายเถอะหน้าบูดราวกับโกรธใครมาสักพันปีอย่างนั้นแหละ ไหนว่ามาสิว่าเป็นอะไรไป...”

เดนิเรลถอนใจออกมาอีกครั้ง ก่อนจะหันมาจ้องหน้าพี่ชาย “พี่ลีโอรู้ข่าวเรื่องตึกอเวลเทลถล่มแล้วใช่ไหมครับ...”

ลิโอเนลพยักหน้าน้อยๆ “รู้สิ ข่าวดังจะตายไป เห็นว่าบริษัทรับเหมาก่อสร้างโดนอ่วมเลยนี่ เอ่อ รู้สึกว่าเจ้าของบริษัทจะเป็นพ่อของอดีตคู่ขาของนายด้วยนะ ยายมุนินอะไรนั่นไง...”

ดวงตาสีคืนเดือนดับของเดนิเรลลุกโชนราวกับไฟ “พวกนั้นสมควรโดนแล้วล่ะครับ คนชั่วก็ต้องรับผลกรรมชั่วๆ ที่ตัวเองกระทำขึ้น และอีกอย่างนะพี่ลีโอ มุนินไม่ใช่คู่ขาของผม และถึงจะเคยคุยกันแต่ผมกับเธอเลิกคุยกันไปตั้งนานแล้ว...”

ผู้เป็นพี่ชายยิ้มน้อยๆ ก่อนจะไหวไหล่กว้างทางพลังอย่างไม่แยแสสิ่งใด “พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย ว่าแต่นายเถอะทำไมถึงพูดเหมือนกับว่าพวกโรดิเกซเป็นคนผิดล่ะ... บางทีมันอาจจะเป็นสิ่งที่ไม่สามารถควบคุมได้ก็ได้นี่...”

เดนิเรลส่ายหน้าคัดค้าน ความชิงชังผุดพรายเต็มดวงตาคมกริบ “มันไม่ใช่สิ่งที่ควบคุมไม่ได้หรอกครับ แต่มันคือสิ่งที่คนละเลยที่จะไม่ควบคุมมันต่างหาก ตึกนั้นสร้างไม่ได้มาตรฐาน พวกโรดิเกซเห็นแก่เงินที่เจ้าของตึกมอบให้ จึงลดคุณภาพของอุปกรณ์ทุกอย่างลงไป และนั่นก็เป็นสาเหตุที่ทำให้อเวลเทลถล่มในครั้งนี้...”

“นายรู้ได้ยังไง... ตำรวจสรุปแล้วหรือ”

“พี่ลีโออย่างลืมสิว่าผมน่ะก็เป็นเจ้าของบริษัทรับเหมาก่อสร้างเหมือนกัน แค่มองผมก็รู้แล้ว...”

จริงสินะ เดนิเรลเป็นเจ้าพ่อแห่งวงการธุรกิจก่อสร้างและออกแบบรายใหญ่ที่สุดในยุโรปใต้ แล้วเขาเชื่อแน่ว่าในอีกปีสองปีข้างหน้าบริษัทของเจ้าน้องชายตัวแสบจะต้องแผ่อำนาจครอบคลุมไปทั่วทั้งทวีปยุโรปและดินแดนใกล้เคียงได้อย่างแน่นอน และด้วยความจริงข้อนี้ก็ทำให้ลิโอเนลไม่คิดที่จะสงสัยในคำพูดของน้องชายเลยแม้แต่น้อย

“แล้วนายจะทำยังไงต่อไปล่ะ เพราะหากพี่ตาไม่ฝาดเมื่อกี้เหมือนเห็นหลังของนายดิเอโก้เดินสวนเข้าลิฟต์อีกตัวไปแวบๆ น่ะ”

ผู้เป็นน้องพยักหน้าน้อยๆ รอยยิ้มขยะแขยงผุดขึ้นเต็มไปหน้า “พี่ลีโอตาไม่ฝาดหรอกครับ นายดิเอโก้มาหาผมจริงๆ ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงเลือกมาหาผม ทั้งๆ ที่การ์รัสโซ่มีตั้ง 5 คน แต่มันจะด้วยเหตุผลใดก็ช่างเพราะถึงให้เขาคุกเข่าต่อหน้าผมก็ไม่มีทางช่วย ผมจะยืนมองคนพวกนี้ถูกสังคมลงโทษจนตาย...”

“แต่พี่ว่าลูกสาวของเขาไม่เกี่ยวข้องด้วยนะ...”

เดนิเรลไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก เขานั่งนิ่ง บอกตัวเองให้ใจแข็งอย่าได้ไปเห็นอกเห็นใจคนพวกนั้น แต่สุดท้ายก็อดหวั่นไหวไม่ได้ เมื่อภาพของแม่เด็กสาวปากตลาดอย่างดานีนผุดในมาในสมอง เขาทั้งเกลียดทั้งชังยายเด็กคนนี้ แต่ไม่รู้ทำไมในหัวถึงได้มีภาพของแม่นี่อยู่ตลอดเวลานะ เดนิเรลตั้งคำถามกับตัวเองในอกแต่จนแล้วจนรอดก็หาคำตอบไม่ได้อยู่ดี

“พ่อชั่ว... ลูกก็ต้องชั่วครับ... ผมไม่เชื่อหรอกว่าสายเลือดในตัวของแม่พวกนั้นจะไม่ใช่สีเดียวกับนายดิเอโก้”

หนุ่มหล่อลากไส้ผู้เกิดมาที่หลังแค่นยิ้มชิงชัง คนพวกนี้ต่ำช้าและแน่นอนว่าเขาจะไม่มีวันยื่นมือเข้าไปช่วยเหลืออย่างเด็ดขาด

“นายนี่ใจแข็งชะมัดเลยนะแดน ทำเหมือนกับคนไม่มีหัวใจ...”

ผู้เป็นน้องชายแสยะยิ้ม จ้องหน้าคู่สนทนาซึ่งเป็นพี่ชายนิ่ง ก่อนจะย้อนด้วยน้ำเสียงติดกระด้าง

“แล้วพวกเราการ์รัสโซ่มีใครมีหัวใจบ้างล่ะครับ...”