หลี่หงจินหยาง

แคว้นต้าหลี่เป็นแคว้นที่ขยายขึ้นเพิ่มจากแคว้นหลี่ซึ่งปกครองโดยราชวงค์หลี่ โดยมีฮ่องเต้นามว่าหลี่ซื่อหมินและฮองเฮานามว่าหงเหม่ยหลงเป็นผู้ปกครองร่วมกัน

ฮ่องเต้หลี่ซื่อหมินเป็นโอรสสวรรค์ของแคว้นหลี่ส่วนฮองเฮาหงเหม่ยหลงเป็นบุตรีเพียงคนเดียวของประมุขฝ่ายอิทธิพลมืดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในยุทธภพ ทั้งสองพระองค์รักกันมาก จนไม่อาจสร้างทายาทกับสนมนางใดได้อีก

นั่นจึงเป็นปัญหา เพราะฮองเฮาหงเหม่ยหลงนั้นเป็นสตรีที่ได้รับการฝึกฝนอันแสนหฤโหดตั้งแต่ยังเยาว์ จึงมีผลให้มีบุตรยาก พระนางจึงมีบุตรเพียงคนเดียวคือ โอรสหลี่หงจินหยาง

แต่ความเป็นไปของระบบเมืองหลวงย่อมต้องดำเนินต่อไปด้วยหลักการของการขยายอำนาจในการปกครอง การปรับสมดุลต่างๆของขั้วอำนาจแต่ละสายเพื่อคงไว้ซึ่งการปกครองที่ยิ่งใหญ่ ยากแก่ใครมาโค่นล้ม

หนึ่งในวิธีหลักของเมืองหลวงที่พึงกระทำคือการแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ การรับสนมจากขุนนางตระกูลใหญ่

แต่นั่น...กลับเป็นวิธีที่ได้รับการปฏิเสธมาโดยตลอดมาจากฮ่องเต้หลี่ซื่อหมิน

เช่นนั้นแล้วปัญหาการสมดุลของอำนาจจึงมีมาอย่างช่วยไม่ได้ นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ โอรสหนึ่งเดียวอย่าง หลี่หงจินหยาง มิอาจนิ่งดูดาย

หลายปีแล้วที่หลี่หงจินหยางยังคงนำทัพออกศึกเพื่อขยายอาณาเขตและเสริมความแข็งแกร่งให้แก่แคว้นต้าหลี่ได้อย่างต่อเนื่อง

ด้วยฝีมือที่ได้รับการฝึกปรือและถ่ายทอดโดยตรงจากผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดแห่งกลุ่มอิทธิพลมืด ท่านประมุขใหญ่แห่งสำนักหมื่นโลกันต์ ท่านตาของเขานามว่าหงซีกวน

อีกทั้งยังมีสมุนในอาณัติอีกมากมายจากทั้งฝ่ายกลุ่มอิทธิพลมืดและฝ่ายเมืองหลวง

ทั้งยังมีทหารในปกครองร่วมหลายแสนชีวิต

ทั้งยังมีทั้งฝีมือในการสู้รบ

มีทั้งอิทธิพลที่มีผลกับทุกผู้คน

มีความรู้ความสามารถทั้งบู้และบุ๋น

มีทั้งตำแหน่งอันสูงส่งในทุกๆฝ่าย และรูปร่างหน้าตาลักษณะอันโดดเด่นเหนือคำบรรยาย

ความเก่งกาจที่มีในทุกๆด้านของหลี่หงจินหยางจึงเป็นที่ประจักษ์โจษจันทั้งยังน่ายำเกรงอยู่ทั่วทุกหัวระแหง

ไม่ว่าหลี่หงจินหยางจะเยื้องย่างไปทางใดเมืองใดย่อมนำมาถึงความหายนะของทางนั้นเมืองนั้น

กลิ่นอายของความโหดเหี้ยม รังสีสังหารทัณฑ์ทรมานมักแผ่กระจายออกมาเมื่อชายหนุ่มผู้นี้ได้เยื้องย่างย่ำกรายเดินพาดผ่าน

ภายในตำหนักหลวงของแคว้นต้าหลี่...

"สิบกว่าปีมานี่ หยางเอ๋อร์ของเรา ไม่เคยทำให้ผิดหวัง”หลี่ซื่อหมินเจ้าแผ่นดินแห่งแคว้นต้าหลี่เอ่ยขึ้นกับหงเหม่ยหลงฮองเฮาอันเป็นที่รักที่นั่งเคียงข้างกันอยู่ตรงริมระเบียงของตำหนักหลวงภายในพระราชวังของแคว้น

ฮ่องเต้ผู้สูงศักดิ์ยังคงประคองกอดสตรีอันเป็นที่รักเอาไว้ในอ้อมแขนด้วยความรักไม่เสื่อมคลาย ขณะกล่าวต่อเนิบนาบด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย

"หยางเอ๋อร์เคยบอกกล่าวแก่ข้าว่าไม่จำเป็นต้องรับสนมเพื่อเสริมอำนาจแต่อย่างใด เพราะอำนาจเหล่านั้นเขาสามารถสร้างขึ้นมาได้" สีหน้าภาคภูมิใจแสดงออกฉายชัดพร้อมๆกับประโยคที่เอื้อนเอ่ย

หงเหม่ยหลงที่เพียงนั่งฟังเงียบๆจึงเอ่ยขึ้นอย่างเป็นกังวล "เป็นเพราะข้า หยางเอ๋อร์จึงต้องเหน็ดเหนื่อย เพราะข้าเห็นแก่ตัว ซือหมิน...ความรักของเราเป็นดาบสองคม" หญิงสาวหยุดคำอยู่อึดใจก่อนเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด

"ปีนี้หยางเอ๋อร์อายุย่างเข้ายี่สิบห้าปีแล้ว แต่เขายังคงครองตัวเป็นโสด ไม่สนใจอิสตรี ทำแต่ศึกสงคราม ไม่สนใจใคร สนใจแต่อำนาจ ทำตัวเหี้ยมโหดเย็นชา สร้างกำแพงให้ตัวเอง"

หลี่ซื่อหมินก้มหน้าน้อยๆยิ้มบางเบาใส่สตรีในอ้อมกอดก่อนเอ่ยถาม "เจ้าคิดเช่นนั้นหรือ หลงเอ๋อร์"

"ย่อมเป็นเช่นนั้น"

"แต่ข้าไม่คิดเช่นนั้น"

"หืม?" หงเหม่ยหลงมุ่นคิ้วเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของชายอันเป็นที่รักอย่างฉงน "ท่านรู้อะไรมาเช่นนั้นหรือ"

"ไม่เลย...ข้าไม่รู้อะไร เพียงแต่... ด้วยนิสัยบุรุษเพศด้วยกัน ข้าพอจะมองออก หยางเอ๋อร์ของเราอาจจะยังไม่เจอสตรีนางใดในแว่นแคว้นที่จะสามารถทำให้เขาได้ถูกใจหรืออีกนัยหนึ่ง"

หลี่ซื่อหมินเว้นระยะคำพูดเพียงนิดก่อนจะต่อคำให้คนฟังได้วิเคราะห์อย่างละเอียดยิ่งขึ้น

"หยางเอ๋อร์ของเราอาจจะเกิดรักปักใจกับสตรีนางใดนางหนึ่งจนไม่อาจถอนตัว"

"หืม!?" หงเหม่ยหลงเริ่มกังวัล

"ถ้ายังไม่เจอสตรีถูกใจเราก็แค่นำพาสตรีเข้ามาให้เขาเลือกก็ได้กระมัง แต่...ถ้า" นางเริ่มคิดหนักพลางเอ่ยต่อ

"ถ้ารักปักใจกับใครแล้วใยไม่พามาเปิดเผยกันเล่า"

"...."

หลี่ซือหมินไม่ต่อคำ

เขาเพียงส่ายหน้าเบาๆก่อนกระเซ้าหงเหม่ยหลง

"เจ้าแก่แล้วจริงๆ หลงเอ๋อร์..."

"หือ..." หญิงสาวได้ยินจึงทำท่าคิดเพียงครู่จึงรู้ความนัย "ท่าน! ท่านว่าข้ารึ"

"ข้าเปล่า"

"ท่าน!"

"...."

ณ มุมมืดมุมหนึ่งภายในตำหนักหลวงแห่งเดียวกันนั้น

ปรากฏร่างของชายหนุ่มผู้หนึ่งผู้ซึ่งตกเป็นหัวข้อแห่งการสนทนาของบิดามารดาเมื่อครู่

เขาเพียงยืนกอดอกพิงกับผนังห้องด้วยมาดของผู้สูงศักดิ์มากบารมีและบุรุษเพศเปี่ยมเสน่ห์เหลือร้าย

หลี่หงจินหยางนั้นมีความตั้งใจจริงอย่างที่หงเหม่ยหลงมารดาของเขาได้กล่าวอ้างไป

ภาพลักษณ์ของเขานั้นทั้งโหดเหี้ยมทั้งเย็นชา

เขาย่อมเป็นเช่นนั้น เพื่อเป็นกำแพงให้ตนเอง ทั้งยังเป็นเกราะป้องกันให้บิดามารดาของเขา

แคว้นใดหรือเผ่าใดคิดอยากจะใช้วิธีการประนีประนอมโดยการส่งสตรีหรือองค์หญิงบรรณาการมาเพื่อสร้างทายาทกับบิดาของเขา

นั่นย่อมหมายถึงว่า

กลุ่มคนพวกนั้นอาจจะอยากขยายอำนาจของแคว้นตนเองเสียมากกว่าที่จะสวามิภักดิ์กับแคว้นต้าหลี่อย่างแท้จริง

ใยเขาต้องยอมให้สตรีมากหน้าหลายตามาทำให้มารดาของเขาต้องทุกข์ใจ

เขาจึงเลือกที่จะใช้วิธีรุนแรงมากกว่าวิธีประนีประนอม

หากใครไม่ยินยอม เขาก็แค่ยกพวกไปถล่มให้ราบคาบ

เขาเลือกที่จะสร้างขุมกำลังมากมายเอาไว้ แล้วใช้วิธีการเด็ดขาดจัดการให้เหี้ยนเตียนราบคาบไร้ผู้ใดใช้วิธีมากเล่ห์เพทุบาย มาต่อกรให้เสียเวลา

ส่วนเรื่องสตรีในดวงใจ...

หลี่หงจินหยางหรี่ตาคมเข้มลงเพียงนิดพลางคิดในใจอย่างฉงน

ตั้งแต่เดือนที่แล้วที่เขาได้ไปฝึกวิชาอยู่ตรงน้ำตกแห่งหนึ่งภายในอาณาเขตเชื่อมต่อของแคว้นต้าหลี่และได้หายตัวไปดังคำบอกกล่าวของบิดามารดานานร่วมเดือน

และเมื่อกลับมาสะสางปัญหาของแว่นแคว้นและสำหนักหมื่นโลกันต์เสร็จสิ้นเขาก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างขาดหายไปจากความทรงจำ

ด้วยวิชาอันหนักหน่วงที่เขาได้ฝึกฝนทำให้มีผลต่อระบบร่างกายในรูปแบบต่างๆ

หนึ่งในนั้นคือความจำที่เลอะเลือน

ยามนี้เขาจำทุกอย่างได้เป็นอย่างดี

มันไม่ใช่เรื่องยากหรือร้ายแรงอันใด

แต่....

หลายครั้งหลายครามาแล้วที่ตัวเขาเองก็ยังคิดไม่ตก

เขายังคงคิดไม่ตกทุกครั้งที่เขาหลับตาเข้าสู่นิทรารมย์หลับฝัน

เขามักจะฝันเห็นสตรีนางหนึ่ง

สตรีนางนั้นเป็นใคร เขาเองก็ยังไม่แน่ใจ

แต่นางมักจะปรากฏกายให้เขาได้เห็นเสมอในห้วงคำนึงยามหลับฝัน

ดวงตากลมโต ใบหน้าสดสวย รอยยิ้มพราวเสน่ห์แฝงความเจ้าเล่ห์ไม่จริงใจ

ภาพในฝันที่เขาได้เห็นอยู่เสมอนั้น

นางมักจะจับจูงมือของเขาให้ก้าวเท้าตามนางคล้ายกับว่าเขาเป็นเด็กหลงทาง

นางเป็นสตรีประหลาด

แต่งกายประหลาด

พูดจาประหลาด

นางแปลกประหลาดยากหาใครเปรียบ

และที่ประหลาดที่สุด

คือนางคล้ายกับอยู่ในใจของเขา

นางเป็นดั่งดวงใจของเขา

นาง...

ซึ่งไม่มีตัวตนอยู่จริง

ในโลกของเขา...

นางเป็นใคร????