ย้อนกลับไปที่บทนำ 1-1

บทนำ

ย้อนกลับไปที่บทนำ

หญิงสาวลืมตาขึ้นพยายามหรี่ตามองภาพตรงหน้าให้ชัดเจน ยิ่งพยายามกลับยิ่งรู้สึกว่ามันพร่าเลือน เพ่งมองอย่างดีจึงรู้ว่าเธอกำลังมองมันผ่านบางสิ่งบางอย่าง ฝ่ามืออวบอิ่มดึงผ้าคลุมหน้าผืนสีแดงบางพริ้วออกจากหัวเชื่องช้า ก่อนหยิบมาดูด้วยความงุนงง

“นี่มันอะไรกันอีกละเนี่ย ไม่ใช่ว่าฉันตายไปแล้วหรอ”

เธอจำได้ว่าก่อนหน้านี้ตัวเธอถูกตัวละครตัวหนึ่งลวงไปฆ่า ทั้งที่ตอนนั้นเธออยู่ในนิยายของตนเองแท้ ๆ แต่เมื่อถึงตอนจบของนิยายเธอกลับไม่ได้หลุดออกไปจากนิยายเรื่องนี้ กลับกันนิยายยังคงดำเนินต่อไปทั้งที่มันควรจะจบเมื่อถึงบทสุดท้าย

เธอเป็นนักเขียนที่ไม่รู้ว่าบังเอิญหรือชะตากลั้นแกล้งถึงได้ทะลุมิติเข้าไปเป็นนางเอกในนิยายของตัวเอง นิยายเรื่องนี้ของเธอนางเอกมีชีวิตรักที่รันทดมากทั้งที่ครอบครัวมั่งมีมากแท้ ๆ เธอก็แค่เขียนเพราะมันขายได้ แต่เมื่อได้หลุดเข้ามาเป็นนางเอกถึงได้รู้ว่าตัวละครของเธอเจ็บช้ำร่างกายจิตใจมากแค่ไหน

เพราะเธอไม่ได้ฝืนชะตาปล่อยให้ทุกอย่างเดินไปตามเส้นเรื่องอย่างที่ควรจะเป็น ถึงอย่างไรพระเอกก็ต้องกลับมาตามง้อนางเอกและอยู่กันอย่างมีความสุขเมื่อเขารู้ว่าเธอท้อง มันควรจะเป็นแบบนั้นแต่เมื่อถึงตอนจบเธอกลับออกไปไม่ได้

สุดท้ายอีพระเอกร้ายก็กลับมาทำนิสัยเจ้าชู้เหมือนเดิม มีเมียน้อยระหว่างเธอดูแลลูก เมียน้อยที่ว่าก็ไม่ใช่คนดีเธอจึงถูกลวงไปลอบทำร้ายจนถึงแก่ความตาย คิดว่าได้ตายไปแล้วแต่ลืมตาขึ้นมาอีกทีกลับไม่เป็นแบบนั้น...

“คงไม่ประสาทขนาดนั้นมั้ง” ภาพตรงหน้าคุ้นเคยจนเธอหลุดพึมพำออกมาด้วยความสงสัย ภาพห้องนอนห้องใหญ่บรรยากาศให้ความรู้สึกเก่า คลาสสิค เฟอร์นิเจอร์ต่าง ๆ ดูเหมือนเป็นเฟอร์นิเจอร์ช่วงต้นของปีแปดศูนย์ เธอจำมันได้แม่นเลยแม้จะเห็นมันไม่กี่ครั้ง

หากเป็นปัจจุบันเรื่องนี้คงเรียกว่าเดจาวูแต่ถ้าเป็นตอนนี้เธอคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องบังเอิญแบบนั้น หลังจากได้ผ่านเรื่องราววิปริตน่าเหลือเชื่อมาแล้วครั้งหนึ่ง

เธอลุกจากเตียงไม้ขนาดใหญ่โยนผ้าคลุมหน้าทิ้งไว้บนเตียง สำรวจของใช้ภายในห้องให้แน่ใจว่าสิ่งที่เธอคิดอยู่นั้นจริงแท้แค่ไหน

“ชัดเลยว่าฉันย้อนกลับมาที่บทนำของเรื่องอีกครั้ง กลับมาเพื่อ ตายไปแล้วก็ควรจะหลุดออกไปเลยสิ” เจ้าของร่างอวบบ่นระงม เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเหตุการณ์ในนิยายถึงไม่สิ้นสุด เธอไม่อยากกลับไปเป็นภรรยาผู้อาภัพของพระเอกอีกครั้ง แม้เธอจะเขียนในนางเอกได้รับเรื่องราวโหดราวแบบนี้ แต่ไม่ได้หมายความว่าเธออยากรับเรื่องราวนี้เองเสียหน่อย สิ่งที่ทำให้มั่นใจว่าตัวเองได้ย้อนกลับมา ก็คือรูปในห้องนอนเป็นรูปเดี่ยวของพระเอกนิยาย

ถ้าเป็นแบบนั้นอีกไม่นานว่าที่สามีของเธอจะเข้ามาในห้องนี้แน่นอน เขาตั้งใจดื่มเหล้ามงคลกับบรรดาแขกในงานให้เมาเพื่อจะได้ไม่เห็นหน้าและรูปร่างของเกาม่านอี้นางเอกนิยาย เขาแต่งงานกับเธอเพราะต้องการบางอย่างไม่ได้รักเธอแม้แต่น้อย ตระกูลเย่มีปัญหาเรื่องสภาพคล่องของธุรกิจ เดิมทีตระกูลเกาของเกาม่านอี้ทำธุรกิจค้าของโบราณ แต่หลังพ่อแม่ตายก็ไม่ได้ทำต่อเหลือเพียงธุรกิจคุ้มกันและส่งของโบราณเท่านั้น

แม้เงินไม่ได้มากมายเท่าเดิมแต่ก็ไม่นับว่ายากจนในยุคนี้ ออกจะสบายไปเสียด้วยซ้ำ เมื่อเธอมีหน้าที่เพียงตรวจสอบบัญชีการเงินหลังผู้ช่วยสรุปมาแล้ว

ความรักของเย่หมิงเสวียนและเกาม่านอี้ไม่ได้เริ่มจากความสัมพันธ์ที่ดีเท่าไร เขาหวังในสิ่งที่เธอครอบครองรวมถึงทรัพย์สินของเธอแต่เธอหลงเชื่อเพราะรูปร่างหน้าตาของเย่หมิงเสวียน อีกทั้งคำหวานล่อลวงใจเธอจึงยอมตกลงปลงใจแต่งกับเขา แม้เพื่อนพ่อที่ช่วยดูแลเธอมาตั้งแต่อายุสิบเอ็ดปีจะไม่เห็นด้วยก็ตาม

“หรือฉันควรเปลี่ยนเส้นเรื่องไปเลยดี จะให้ฉันทนใช้ชีวิตเป็นเมียแสนอาภัพของอิพระเอกชั่วนี่อีกครั้ง ไม่ไหวมั้ง”

เธอคิดทบทวนอยู่นานไม่แน่ใจว่าควรทำตัวอย่างไรดี ครั้งก่อนเธอยอมตกเป็นภรรยาของเขาในวันนี้เหตุการณ์ทุกอย่างเป็นไปตามเส้นเรื่องทั้งหมด แต่ก็ยังไม่สามารถพาตนเองออกไปจากนิยายได้ จะให้ทนเป็นผู้หญิงอ่อนแออย่างเกาม่านอี้อีกก็ยากเย็นเหลือเกิน เพราะเธอเกิดในยุคที่หญิงชายแทบจะเท่าเทียมกันอยู่แล้ว

หรือบางทีที่เธอได้ย้อนกลับก็เพื่อเปลี่ยนชะตาของเกาม่านอี้ไม่ให้ต้องตกนรกกับสามีคนเดิม ความคิดมากมายวิ่งชนกันในหัวเธอไม่อาจจะคิดทบทวนมันได้ทั้งหมดในเวลาสั้น ๆ

สิ่งเดียวที่คิดได้คือนิยายของเธอมีปัญหา เธอรู้ดีอยู่แล้ว...

ไม่ว่าจะเปลี่ยนเส้นเรื่องหรือไม่แต่คืนนี้เธอไม่ยินยอมเป็นภรรยาของเขา เรื่องอื่นไว้คิดคราวหน้า

ร่างอวบยิ้มกริ่ม เดินไปเปิดลิ้นชักเก็บของที่ปลายเตียงของเย่หมิงเสวียน โชคดีที่ทุกอย่างในนี้เธอเป็นคนเซตมันขึ้นมาจึงรู้ว่ามีอะไรอยู่ตรงไหนบ้าง

มือหนาหยิบยาขึ้นมาบดเป็นผงโรยใส่แก้วเหล้าเล็กในห้องนอนมันถูกวางไว้เพื่อให้บ่าวสาวได้คล้องแขนดื่มเหล้ามงคลร่วมกัน เธอเตรียมไว้ให้เย่หมิงเสวียนได้ดื่มและหลับไป ส่วนตนเองจะได้มีเวลาคิดทบทวนเรื่องราวต่าง ๆ ให้มากกว่านี้