ทะลุมิติมาป่วนรักท่านโหวไร้ใจ

76.0K · จบแล้ว
หลินซี
36
บท
34.0K
ยอดวิว
9.0
การให้คะแนน

บทย่อ

เพื่อเอาตัวรอดนางจึงต้องงัดเอากลยุทธ์ทุกอย่างมาใช้ เพราะเขาคือท่านโหวจอมเจ้าเล่ห์ เย็นชาไร้ใจ หากต้องการเอาชนะ นางต้องร้ายกว่า แสบกว่า ก็ให้มันรู้ไปสิว่ามารยาหญิงจะสู้ไม่ได้

นิยายจีนโบราณผู้ชายอบอุ่นข้ามมิตินางเอกเก่งจีนโบราณแฟนตาซี โรแมนติกตลก18+เจ้าเล่ห์

1. ฮุยอันหรือจะกลัวคน

ณ เรือนหลังของจวนสกุลหวัง

สตรีนางหนึ่งกำลังเร่งฝีเท้าเดินตรงไปยังเรือนพักของสาวใช้ภายในจวน เพราะก่อนหน้านี้ได้ยินข่าวว่ามีคนตกน้ำ นางจึงอยากไปดูให้แน่ชัดว่าใช่คนที่ตนคิดหรือไม่ และพอมาถึง ก็เป็นเช่นที่นางคาดการณ์ไว้จริง ๆ

นางยืนมองร่างสาวใช้ที่พึ่งรับเข้ามาด้วยดวงตาเศร้าหม่น เพราะอีกฝ่ายได้ช่วยชีวิตตนเอาไว้เมื่อสามวันก่อน ทว่าวันนี้กลับต้องมาจบชีวิตลงในจวนสกุลหวังเสียแล้ว คุณหนูสามยังไม่ได้ตอบแทนอันใดอีกฝ่ายเลย ช่างเป็นเรื่องน่าอนาถโดยแท้

“ฮุ่ยอัน ไยเจ้าถึงอายุสั้นเพียงนี้” เอ่ยเสียงเครือเมื่อมองเห็นร่างไร้วิญญาณที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเสื่อ

“คุณหนูสาม ฮุ่ยอันสิ้นบุญแล้วท่านอย่าได้โศกเศร้าไปเลยนะเจ้าคะ นางก็แค่คนเร่ร่อนที่ท่านเก็บมาเลี้ยง ได้ตายในจวนสกุลหวังก็ถือว่ามีวาสนามากแล้วเจ้าค่ะ” เหม่ยลี่ สาวใช้คู่กายคุณหนูรองเอ่ยขึ้น น้ำเสียงของนางปนเย้ยหยันอย่างเห็นได้ชัด

“เช่นนั้นเปลี่ยนเป็นเจ้าตายแทนข้าดีหรือไม่ บังเอิญข้ายังไม่อยากมีวาสนาดีดี อย่างที่เจ้าว่า” คนที่นอนแน่นิ่งอยู่ลุกขึ้นมาด้วยท่าทางคล่องแคล่ว ตรงเข้ามาหาสาวใช้ปากดีที่กล่าวเมื่อครู่ ก่อนจะยกเท้าถีบอีกฝ่ายจนกระเด็น ท่ามกลางสายตาของบ่าวไพร่และผู้เป็นนายที่กำลังตื่นตระหนก

“ฮะ…ฮุ่ยอัน…นะ…นี่เจ้า” คุณหนูสามหวังจินเยียนเรียกนามอีกฝ่ายติดขัด พร้อมกับถอยกรูดไปยืนหลบที่หน้าประตู รวมกับสาวใช้คนอื่นที่ตื่นกลัวไม่แพ้กัน ก็เห็น ๆ กันอยู่ว่านางหมดลมหายใจไปแล้ว แต่เหตุไฉนกลับมามีชีวิตได้อีก

“บ่าวยังไม่ตายเจ้าค่ะ” เอ่ยบอกให้ทุกคนเบาใจ ก่อนที่ดวงตาสวยจะหันมาหาคนที่ถูกนางถีบกระเด็นเมื่อครู่ เพราะสาเหตุที่ทำให้ฮุ่ยอันต้องนอนไร้ลมหายใจก็เป็นเพราะสาวใช้ผู้นี้

ส่วนปาฎิหารย์ที่ทำให้ฟื้นนั้นไม่รู้มันเกิดขึ้นได้เยี่ยงไร คงต้องรอหาคำตอบในภายหลัง ทว่ายามนี้ขอเอาผิดคนก่อนเถอะ

“เจ้าผลักข้าตกน้ำ ทั้งที่รู้ว่าข้าว่ายน้ำไม่เป็น หมายจะเอาชีวิตข้าใช่หรือไม่” ชี้หน้าต่อว่าทันที ท่าทางของฮุ่ยอันไม่ต่างจากนักเลงหัวไม้ตามตลาดในเมืองเลยสักนิด นิสัยใจคอนางช่างผิดกับใบหน้างามหวานละมุนนี้เหลือเกิน

หน้าตานางสะสวยมาก ต่างจากบ่าวไพร่คนอื่นในจวน รูปร่างอรชรผิวพรรณดี ทำให้ทุกคนพากันสงสัยคิดว่านางต้องไม่ใช่สตรีเร่ร่อนดั่งคำผู้เป็นนายบอก

ทว่าฮุ่ยอันคือหญิงเร่ร่อนไร้บ้านจริง ๆ นางไม่มีญาติหรือมิตรบนแผ่นดินนี้ เพราะนางมาจากยุคอื่นซึ่งเป็นสถานที่แตกต่างจากที่นี่มาก ทว่าเรื่องนี้นางบอกใครไม่ได้

“ไม่จริง! ข้าไม่ได้ทำ อย่ามาใส่ร้ายข้านะ” เหม่ยลี่รีบปฎิเสธทันที นางไม่มีทางยอมรับเด็ดขาด ในยามนั้นก็ไม่มีใครเห็นด้วย อีกฝ่ายพึ่งมาอยู่ใหม่ไม่มีใครเชื่อคำพูดของฮุ่ยอันแน่

“ตอแหล!” ตวาดลั่นห้อง

“????? ......” แต่ละคนต่างก็มองหน้ากันไปมา เพราะประโยคที่ฮุ่ยอันเอ่ยฟังแล้วไม่มีใครเข้าใจเลย

“ฮะ…ฮุ่ยอันเจ้าว่าอันใดกระนั้นหรือ” หวังจินเยียนเอ่ยถามเสียงติดขัด นางยังตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น

“มันเป็นคำด่าที่แถวบ้านบ่าวใช้กันเจ้าค่ะ ใช้เรียกคนที่เอ่ยวาจากลับกลอก พวกที่ทำตัวต่อหน้าอย่างลับหลังอีกอย่าง คนที่นี่เขาเรียกว่าอะไรนะ มีใครพอรู้บ้าง” แสร้งถามทุกคนในห้อง ก่อนจะส่งยิ้มหยันให้เหม่ยลี่ซึ่งหน้า

“นี่เจ้า! เจ้าว่าข้าเป็นคนหน้าไหว้หลังหลอกหรือ” ชี้นิ้วใส่

“หึหึ เจ้าพูดเองนะ” ตอบกลับพร้อมกับมองด้วยสายตาหยัน ทำเอาเหม่ยลี่ถึงกับโกรธจนหน้าแดง

“ข้าไม่เอาเจ้าไว้แน่” นางเดินตรงเข้ามาหมายจะจัดการอีกฝ่าย ทว่าแค่เข้ามาใกล้ เท้าเล็กก็ปะทะเข้ากับท้องเสียแล้ว เหม่ยหลี่ช่างไม่รู้จักจดจำอะไรเลยจริง ๆ

“คิดว่าจะรังแกข้าได้ง่าย ๆ หรือ” คำรามใส่จนเหม่ยลี่ต้องรีบถดตัวหนี รวมถึงบ่าวไพร่ที่พากันยืนดู

“พะ…พอแล้ว ข้าก็อยู่ตรงนี้ทั้งคนพวกเจ้ายังจะทะเลาะกันอีก ข้าควรสั่งลงโทษดีหรือไม่” หวังจินเยียนตวาดขึ้นบ้าง ทำให้ภายในห้องเงียบกริบทันที ก่อนจะเป็นฮุ่ยอันที่เอ่ยขึ้นมาอีก

“ขออภัยคุณหนูสาม บ่าวไม่ได้อยากสร้างปัญหาให้ท่าน เพียงแต่เหตุการณ์ครานี้มันมีที่มา เหม่ยลี่เป็นผู้ที่ผลักบ่าวตกน้ำเจ้าค่ะ นางยืนมองบ่าวจมน้ำไปต่อหน้าต่อตาแต่ไม่ยอมช่วย คนเช่นนี้จะเก็บไว้ในเรือนย่อมไม่ควรอย่างยิ่ง แต่ถ้าคุณหนูเห็นว่านางเป็นคนเก่าแก่ เช่นนั้นก็ให้บ่าวออกไปจากจวนนี้เถิดเจ้าค่ะ หากให้อยู่ต่อก็เกรงว่าเหม่ยลี่จะไม่รอดมือบ่าวเสียเปล่า เพราะบ่าวจะเอาคืนแน่” เอ่ยเสียงหนักแน่น แววตามาดร้ายยังส่งไปหาคนที่ตนเอ่ยถึง ทำเอาผู้ถูกมองถึงกับผวา นึกถึงแรงถีบสองหนเมื่อครู่แล้วนางก็นึกหวั่น

“อย่าให้ถึงขั้นนั้นเลยนะ เจ้าเองก็ช่วยชีวิตข้าไว้ หากไม่อยู่ที่นี่ให้ข้าตอบแทนแล้วจะไปอยู่ที่ใดได้” คุณหนูสามโน้มน้าว

แม้นิสัยฮุ่ยอันจะโผงผางและก้าวร้าว ทว่าตนเชื่อว่านางเป็นคนซื่อตรง คำที่เอ่ยออกมาน่าจะจริง ทว่ามันก็พิสูจน์ไม่ได้นี่สิ ทำให้หวังจินเยียนยังคงตัดสินใจอันใดไม่ได้

“หากบ่าวอยู่ที่นี่เกรงแต่จะเกิดคดีฆาตกรรมน่ะสิเจ้าคะ” เอ่ยแล้วก็เหลือบมองคนที่นั่งขดตัวอยู่มุมประตู เมื่อเห็นแววตาอาฆาตของฮุ่ยอัน เหม่ยหลี่ก็ลุกพรวดวิ่งหนีออกไป ท่ามกลางสายตาของบ่าวไพร่ในจวนที่ดูชอบใจเป็นอย่างมาก

“คุณหนู ที่จวนของท่านโหวขาดคนครัวพอดี ลองให้ฮุ่ยอันไปอยู่ที่นั่นดูไหมเจ้าคะ อย่างน้อยเราก็ไม่ได้ละทิ้งนาง” แม่นมจางเอ่ยแนะ เพราะนี่น่าจะเป็นทางออกดีที่สุด

“ทว่าที่นั่นมีแต่บุรุษนะมันจะดีหรือ พี่ใหญ่ไม่ชอบให้มีสตรีอยู่ในจวนเสียด้วย ข้าเกรงว่า” หันกลับมามองหน้าสาวใช้ที่ยืนอยู่แล้วก็เกิดความกังวล เกรงว่าจะไม่ถูกใจพี่ชายคนโต

เพราะหวังอวี้โหวไม่ชอบสตรีที่มีหน้าตาสะสวยเช่นนี้ คนที่อยู่ในจวนได้ล้วนแต่ต้องมีสามีหรืออายุสี่สิบขึ้นไปแล้วเท่านั้น

ทว่าฮุ่ยอันไม่ใช่ ความงามของนางเฉิดฉายมากกว่าผู้ใด มีใบหน้าหวานละมุนผิวพรรณก็ผุดผ่องน่าสัมผัส

จนนำพาความอิจฉาริษยาเกิดขึ้นในจวน เป็นเหตุให้ถูกทำร้ายบ่อยครั้ง กระทั่งครานี้ที่รุนแรงถึงขั้นเอาชีวิต

“อยู่แต่ในครัวน่าจะไม่เป็นอันใดเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวบ่าวจะกำชับพ่อบ้านชุยอีกที ให้นางอยู่แต่ในครัวเป็นพอ เอาไว้เราหาที่ทางอื่นได้ ค่อยให้นางย้ายออกมา” แม่นมยังคงเอ่ยแนะ เพราะนางจำเหตุการณ์เมื่อห้าวันก่อนได้ดี

ฮุ่ยอันเสี่ยงตายช่วยคุณหนูตนไว้อย่างไม่คิดชีวิต แม้แต่แม่นมจางเองก็เกือบไม่รอด นางจึงไม่อยากเห็นสตรีผู้นี้เร่ร่อนอีก

“เช่นนั้นก็เอาตามแม่นมว่า ฮุ่ยอันเจ้ายินดีจะไปอยู่ที่จวนโหวหรือไม่ แค่ชั่วคราวนะ เอาไว้ข้าหาที่เหมาะกับเจ้าได้เมื่อใด ข้าจะไปรับเจ้าด้วยตนเอง” มองหน้ารอคำตอบจากอีกฝ่าย

“ที่ไหนก็ได้เจ้าค่ะ ขอแค่ไม่ต้องอยู่เรือนเดียวกันกับนางก็พอ” อารมณ์ขุ่นมัวยังคงมีอยู่ในใจ ใครมันจะไม่แค้นกันบ้าง

หากตนทำอะไรอีกฝ่ายก็ว่าไปอย่าง นี่อะไร พอเห็นคนอื่นได้ดีได้รับการโปรดปราน ก็เกิดริษยาขึ้นมาจนคิดเอาชีวิต

เหม่ยลี่คงถือตัวว่าตนนั้นเป็นบุตรสาวคนเก่าแก่ที่นี่กระมัง จึงคิดว่าไม่มีใครกล้าเอาผิด ทำอันใดไปก็ไม่มีใครเอาเรื่อง ทว่าฮุ่ยอันไม่ใช่ นางไม่สนว่าใครจะใหญ่มาจากไหน ถ้าทำนางก่อนนางจะเอาคืนให้สาสมจนไม่อยากอยู่เป็นผู้เป็นคนเชียว

#รอดตัวไปนะเหม่ยหลี่ อย่าให้ลูกสาวฉันเจออีกนะ 

#ฝากกดใจ เก็บเข้าชั้นด้วยนะคะ 

#นิยายเรื่องนี้ เป็นภาคก่อนเรื่อง พลาดรักชายาปรปักษ์นะคะ

ขออภัยที่ลงเรื่องนี้ทีหลัง พอดีช่วงที่ลงแม่เข้าโรงพยาบาล ไรท์เลยเออไปหน่อย คิดว่าลงเรื่องนี้แล้ว สรุปคือยังไม่ได้ลง พึ่งมารู้เมื่อสองสามวันนี้เอง ขอโทษด้วยนะคะ แต่มาอ่านย้อนหลังได้ค่ะ