1. ทะลุมิติกลายเป็นนางร้ายในนิยาย (นิรา&เหมันต์)

จบบริบูรณ์

ในที่สุดนิยายก็ถึงตอนจบเสียที พราวมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ตัวเก่า เธออดหลับอดนอนเพื่อปั่นนิยายเรื่องนี้ให้จบ ร่างกายเธอก็ไม่ค่อยแข็งแรง แต่ทำไงได้ชีวิตมันต้องสู้รายได้หลักของเธอก็มาจากนิยายนี่แหละ

ถ้านิยายแต่งจบก็ทำให้เธอพอได้เงินจากการเขียนนิยายบ้าง และจะได้ลงเรื่องใหม่ ที่วางโครงเรื่องไว้คร่าวๆเสียที

"เฮ้อ"

พราวพ่นลมหายใจออกอย่างเหนื่อยล้า เพราะชีวิตเธอไม่ได้สุขสบายนัก พราวเพิ่งเรียนจบมหาลัย แต่ยังไม่มีงานทำ ส่วนมากเงินที่เธอเอาไว้ใช้จ่ายหาเลี้ยงตัวเองก็มาจากนิยายทั้งนั้น

เธออาศัยอยู่กับน้าเพราะพ่อแม่เธอเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทั้งคู่ น้าเธอก็ไม่ได้จะเต็มใจสักเท่าไหร่ที่เธอต้องมาอยู่อาศัยด้วย เพราะลำพังค่าใช้จ่ายในครอบครัวก็มีอยู่แล้วยิ่งเธอมาอยู่ด้วยก็ยิ่งเพิ่มขึ้นอีก

พราวมีโรคประจำตัวไม่ค่อยแข็งแรง พอเรียนจบจะหางานทำก็ยังหาไม่ได้

"ถ้าชีวิตเหมือนในนิยายคงดี"

บ่อยครั้งที่พราวอยากมีชีวิตเหมือนในนิยายที่เธอแต่ง สุดท้ายก็จบด้วยดีมีเงินมากมาย อยากได้อยากมีอะไรก็ได้ดั่งใจฝันทุกอย่าง และมักจะจบด้วยดีเสมอ

อีกอย่างพราวอยากมีชีวิตที่ดีมีครอบครัวที่อบอุ่น มีพ่อแม่ แต่ในชีวิตจริงที่เธอพบเจอ ทุกอย่างต้องดิ้นรนเอง

แม้จะดิ้นรนก็ไม่ได้ดั่งใจเสมอไป เพราะเธอไม่ต่างจากตัวคนเดียวเลย ทุกอย่างมันยากไปหมด

เธอเบื่อกับการมีชีวิตแบบนี้เหลือเกิน งานไม่มี เงินไม่มี แถมยังเป็นภาระของคนอื่นอีก

พราวพยายามลุกจากเก้าอี้เพื่อลงไปชั้นล่าง ร่างกายเธออ่อนล้ามาก เธอพยายามเดินออกไปจากห้องนอน

แต่เพราะอดหลับอดนอนทำให้แข้งขาอ่อนแรง ตาพร่ามัว และรู้สึกวูบไปในทันที

พรึบ

โครม

เมื่อกำลังก้าวขาลงบันไดทุกสิ่งทุกอย่างดับวูบลงไป

ร่างของพราวกลิ้งตกลงมาตามบันไดเป็นทางยาว

พร้อมกับนอนแน่นิ่งอยู่ตรงพื้นพร้อมลมหายใจที่ดับลง...

ทุกอย่างมืดมัว มองไม่เห็นแสงสว่าง

เธอกำลังหลับหรือกำลังตื่น

หรือเธอกำลังตาย..

"อือ"

ร่างบางอรชรเริ่มรู้สึกตัวหลังจากนอนแน่นิ่งไม่รู้สึกตัวอยู่นาน

"คุณนิรา คุณนิรารู้สึกตัวแล้วเหรอคะ"

เสียงร้องข้างหูทำให้ร่างบางเริ่มรู้สึกตัวมากขึ้นถึงแม้ไม่คุ้นชินก็ตาม แต่ก็พยายามลืมตาขึ้น ดวงตาเริ่มเปิดออกรับแสงสว่าง สายตาเริ่มปรับดวงตากลมมองซ้ายมองขวา รอบๆเป็นสีขาวไม่คุ้นตาเลย

"ฉันยังไม่ตายหรอกเหรอ ที่นี่บ้านหรือโรงพยาบาลนะไม่คุ้นเลย"

พราวพึมพำกับตัวเอง เธอจำได้ว่าเธอเหมือนเป็นลมแล้วภาพทุกอย่างมันดับลง

"คุณนิราเป็นยังไงบ้างคะ"

เสียงเรียกทำให้เธอเริ่มหันไปมอง

พราวทำหน้าสงสัย พี่คนนี้เป็นใครกัน พร้อมกับเบี่ยงสายตามองไปรอบๆอีกครั้ง ห้องนี้ไม่เหมือนโรงพยาบาล มันเหมือนเป็นห้องนอนมากกว่า แต่มันไม่ใช่ห้องเธอและห้องที่บ้านน้าเธอแน่ๆ

"คุณนิราต้องการอะไรหรือเปล่าคะ"

นวลเรียกผู้เป็นนายอีกครั้ง เพราะใบหน้างามยังคงมีแต่ความสงสัยแต่ไม่พูดไม่จาอะไรออกมา นวลก็เริ่มไม่กล้าเรียกบ่อยเพราะกลัวคุณนิราจะอาละวาดใส่เหมือนที่ผ่านมา ถ้าหากทำให้ไม่พอใจ

"คุณเรียกใครคะ ใครคือนิราคะ คุณเป็นใครเหรอ"

พราวถามอย่างงงงวย เพราะเธอก็ได้ยินชื่อนี้มาสักพักแล้ว

"ค...คุณนิรา เกิดอะไรขึ้นคะ นี่นวลไงคะ"

นวลเอามือป้องปาก แค่ตกน้ำไม่น่าจะทำให้ความจำเสื่อมได้ เมื่อผู้เป็นนายพูดจาเหมือนไม่ใช่คนเดิม

"เรียกหนูว่านิราเหรอ ที่นี่ที่ไหนคะ เกิดอะไรขึ้น"

พราวเริ่มรู้สึกแปลกๆ นี่ไม่เหมือนความฝัน ทุกอย่างจับต้องได้และรู้สึกจริงๆ

แต่นิราชื่อคุ้นเหลือเกิน...

นวลถึงกับอึกอักเมื่อผู้เป็นนายดูแปลกๆ

"ที่นี่บ้านไงคะ คุณนิราจำเหตุการณ์ไม่ได้เหรอคะ คุณนิราตามไปหาเรื่องคุณกอแก้ว พร้อมพยายามผลักเธอตกน้ำ แต่กลับตกไปพร้อมกันทั้งสอง แต่คุณกอแก้วตกไปไม่นาน คุณเหมันต์ก็กระโดดไปช่วย ส่วนคุณนิรามียามแถวนั้นช่วยไว้ พอขึ้นมาก็หมดสติเลยถูกส่งไปโรงพยาบาล แต่หมอบอกทุกอย่างปกติแล้ว แล้วให้กลับมานอนพักที่บ้านแล้วคุณนิราก็ตื่นขึ้นมานี่แหละค่ะ"

พราวยกมือขึ้นมามองสำรวจตัวเอง

ชัด...

ชัดเลย

ร่างกายนี้เธอไม่คุ้นเลยผิวพรรณผ่องเหมือนผู้ดี แขนเรียวเล็ก ผมยาวสลวย

และยิ่งไปกว่านั้น ชื่อที่เธอคิดว่าคุ้น คือชื่อตัวละครที่อยู่ในนิยายทั้งหมด

กอแก้วคือนางเอก

เหมันต์คือพระเอก

ส่วนนิราคือนางร้าย

แล้วทำไมตัวเธอเองถึงถูกเรียกว่านิรา...ทำไมชื่อนางร้ายกลายเป็นเธอที่ถูกเรียก

อีกอย่างเหตุการณ์ที่ได้ฟังมันก็คุ้นๆกับเหตุการณ์ในนิยายที่เธอวางโครงไว้คร่าวๆด้วย

พราวยกมือขึ้นตบหน้าตัวเองแรงๆ

"โอ๊ย"

ทำไมเจ็บแบบนี้

"ว๊ายคุณนิราอย่าทำร้ายตัวเองค่ะ ใจเย็นๆค่ะ"

"นี่คือความฝันสินะ ฮ่าาๆๆ"

"คุณนิราไม่ได้ฝันค่ะ ตอนนี้คุณนิราฟื้นแล้ว คุณนิราปลอดภัยแล้วค่ะ"

เสียงย้ำพูดทำให้เธอลอบกลืนน้ำลาย เพราะทุกอย่างมันเหมือนจริงมากๆ หรือเธอนั้นตายไปแล้วจริงๆ ในอีกโลกของเธอ แต่ถ้าเป็นความฝันเดี๋ยวเธอก็คงตื่นเอง

"คุณชื่อนวลเหรอคะ อายุเท่าไหร่"

"ค่ะนวลเอง อายุ35แล้วค่ะ"

นวลยังคงแปลกใจที่นิราถามไถ่เธอ เพราะปกตินิราไม่เคยสนใจใครในบ้านอยู่แล้ว เพราะนวลเองก็เป็นแค่คนคอยดูแลเรื่องในบ้านและดูแลคุณนิราคอยเป็นแขนขาให้เธอ แต่นิราก็ไม่ได้ใส่ใจหรือเห็นค่าอะไร แต่นวลก็ยังจงรักภักดีกับเจ้านายเสมอ

"งั้นหนูต้องเรียกว่าพี่สินะ พี่นวลเป็นคนดูแลหนูเหรอ"

"คุณนิรา..."

นวลตกใจที่นิราเรียกพี่ นิราไม่เคยให้ความเคารพใครและไม่เคยพูดเพราะๆมาก่อน

"คะ" พราวที่อยู่ในร่างนิราทำหน้าสงสัย

"คุณนิราตกน้ำไปทำให้คุณนิราแปลกๆไปนะคะ งั้นเดี๋ยวดิฉันไปเรียกคุณวีระกับคุณวาสนาเข้ามาหานะคะ"

เธอไม่รู้หรอกว่าพวกเขาคือใคร

"เดี๋ยวค่ะ แทนตัวเองว่าพี่พอค่ะ อีกอย่างใครคือคุณวีระกับคุณวาสนาเหรอ"

"ตายจริง คุณพ่อคุณแม่คุณนิราไงคะ"

นวลตกใจมากที่ตัวเธอจำไม่ได้แม้แต่พ่อแม่ตัวเอง

พราวที่อยู่ในร่างนิราที่ได้ยินแบบนั้นก็เลยยิ้มแห้ง

"พอดีเพิ่งฟื้นยังมึนๆค่ะ"

"งั้นดิฉัน เออพ...พี่ออกไปเรียกคุณพ่อคุณแม่ของคุณนิราก่อนนะคะ"

นวลจำใจแทนตัวเองตามที่นิราบอก เพราะนวลยังคาดเดาไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นต้องทำตามไว้ก่อนไม่งั้นอาจจะทำให้คุณนิราไม่พอใจได้

หลังจากที่นวลออกไป ร่างบางก็พยายามลุกไปหน้ากระจกเล็กๆ ที่ตกแต่งไว้ในห้อง

"สวยมาก สวยไม่มีที่ติ"

พราวยืนมองตัวเองในกระจก ที่ถูกเรียกว่านิรา ทุกอย่างในตัวเธอไม่มีที่ติเลย ทั้งๆที่เธอเพิ่งฟื้นจากการนอนหมดสติ

พราวคิดไม่ตกว่าทำไมความฝันมันชัดเจนแบบนี้ หน้าตาที่เธอได้พบเห็น ไม่ใช่คนที่เธอเคยเจอมาก่อนจนเก็บเอามาฝันแน่

แต่ถ้าเธอตายจริงๆ แล้วมาอยู่อีกโลกจริงๆ ทำไมเธอถึงได้มาอยู่ในร่างนางร้ายในนิยายได้ล่ะ

เธอคิดไม่ตกพร้อมสะบัดหัวไล่ความคิดและพยายามปลุกตัวเองให้ตื่น

ตื่นขึ้นมาในชีวตจริงๆ แต่ครั้งแล้วครั้งเล่าก็เหมือนว่าที่ที่เธออยู่ตอนนี้มันคือเรื่องจริง