บทที่2 เตรียมตัว

เครื่องใช้ไฟฟ้า

(electrical appliance)

โซนเครื่องใช้ไฟฟ้าเป็นโซนที่มีลูกค้ามาซื้อประจำในห้างนี้ และเหอเสี่ยวหงก็เลือกที่จะไปเป็นที่แรก เพราะเธอตั้งใจจะมาหาซื้อกระติกน้ำร้อน

“สวัสดีค่ะคุณผู้หญิง ไม่ทราบคุณผู้หญิงกำลังมองหาเครื่องใช้อะไรคะ ดิฉันสามารถแนะนำให้ได้”

พนักงานที่ดูแลโซนเครื่องใช้ไฟฟ้ารีบเดินเข้ามาต้อนรับ เมื่อเห็นเหอเสี่ยวหงเดินเข้าโซนเครื่องใช้ไฟฟ้าพร้อมกับผู้ติดตาม

เหอเสี่ยวหงไม่ได้ตอบพนักงานที่ถาม แต่เธอมองหากระติกน้ำร้อนที่ตั้งใจจะมาซื้อ พอเห็นก็รีบเดินไปดูทันที

“อุ๊ย! คุณผู้หญิงตาถึงจริง ๆ ค่ะ! นี่คือกระติกน้ำร้อนรุ่นลิมิเต็ดที่เลียนแบบยุคสมัยก่อน และเป็นรุ่นพิเศษที่ผลิตมาจำนวนจำกัดไม่สามารถผลิตเพิ่มได้แล้ว ราคาจะอยู่ที่ 1,239 หยวนค่ะ”

หากซื้อกระติกน้ำร้อนรุ่นธรรมดา ราคาจะไม่ถึงหนึ่งพันหยวน แต่เนื่องจากทางโรงงานผลิตเห็นว่าช่วงนี้เป็นช่วงเทศกาล จึงผลิตขึ้นมาเพียง 1,000 ใบ พร้อมกับส่งตรงให้แค่ห้างในเครือของที่นี่

“หากคุณผู้หญิงมีบัตรสมาชิกของห้าง สามารถใช้แลกแก้วเก็บอุณหภูมิต่อการซื้อกระติกน้ำร้อนหนึ่งใบต่อหนึ่งใบ แต่ถ้าไม่มีบัตรสมาชิก ดิฉันสามารถพาไปสมัครได้ค่ะ” พนักงานสาวแนะนำลูกค้า

เหอเสี่ยวหงพยักหน้า “เอาทั้ง 10 ใบเลย” ว่าแล้วก็เดินไปยังโซนอื่น ปล่อยให้ลุงฟ่านเป็นคนจัดการ

ต่างจากพนักงานสาวที่นิ่งอึ้งไปแล้ว เนื่องจากการขายของแต่ละอย่างนั้น พนักงานคนไหนที่ขายได้ก็จะได้ห้าเปอร์เซ็นต์ของราคาขาย ยิ่งขายได้เยอะพนักงานก็จะได้เยอะตาม

โซนเสื้อผ้า

(clothes)

“ยัยหงเอาผ้าด้วยไหม”

หยาดฟ้ารีบเดินเข้าไปในโซนเสื้อผ้า ที่มีม้วนผ้ารวมอยู่ด้วย

“แกดูสิ เนื้อผ้าแบบนี้ถ้าตัดออกมาแล้วคงจะใส่สบายมาก” หยาดฟ้ารีบหยิบม้วนผ้าตัวอย่างขึ้นมาให้เพื่อนสนิทดู

นอกจากจะบอกให้เหอเสี่ยวหงดู หยาดฟ้าก็เดินเลือกผ้ามาหลายร้อยม้วน รถเข็นที่เอามาห้าคันถึงกลับเต็ม ไม่ว่าจะเป็นม้วนผ้าสีชมพูอ่อน สีชมพูเข้ม สีชมพูพีท สีฟ้า สีส้ม สีม่วงอ่อน สีน้ำเงิน สีเทา สีขาวและสีดำ

ช่วงนี้ทางห้างมีโปรซื้อม้วนผ้าหนึ่งม้วนจะแถมด้ายที่สีเดียวกับผ้าให้อีกหนึ่ง ซึ่งเหอเสี่ยวหงยังขอซื้อมาเพิ่มอีกหนึ่งร้อยเพราะเธอคิดว่ามันจะไม่พอ และได้ซื้อไหมพรมมาด้วย

“มีขนมแนะนำไหม แบบเอาไว้กินตอนว่างงี้” เหอเสี่ยวหงถาม

หยาดฟ้าหันมามอง “มี แต่มันน่าจะอยู่อีกโซน” พอเห็นเหอเสี่ยวหงพยักหน้า หยาดฟ้าก็รีบลากเธอไปยังโซนขนม

โซนขนม

(candy)

“ฉันเห็นว่าดาราเป็นพรีเซ็นเตอร์ขนมแบรนด์นี้เยอะมาก เห็นว่าเหมาะสำหรับคนที่ชอบกินขนมแต่รักสุขภาพ” หยาดฟ้าหยิบคุกกี้แบรนด์ดังที่กำลังเป็นกระแสอยู่ขึ้นมาให้ดู

“มีรสวานิลลา นม แล้วก็ช็อกโกแลต เอาทั้ง 3 รสก็ได้” เหอเสี่ยวหงบอก

หยาดฟ้าพยักหน้าแล้วหยิบกล่องคุกกี้ลงรถเข็น รสชาติละ 20 กล่อง ซึ่งมันเป็นกล่องใหญ่ที่สามารถกินได้หลายคน

“บราวนี่กรอบอันนี้ก็อร่อยนะ มีทั้งชาเขียว ชาเย็น แล้วก็ช็อกโกแลต เป็นแบรนด์เดียวกันกับคุกกี้เลย” หยาดฟ้าแนะนำ

“ทำไมแกรู้จัก” เหอเสี่ยวหงสงสัยจริง ๆ เพราะหยาดฟ้าก็ตัวติดกับเธอแทบจะตลอดเวลา เอาเวลาไหนไปหาขนมแบรนด์ไหนอร่อย ใครเป็นพรีเซ็นเตอร์

หยาดฟ้าหัวเราะ “นี่ใคร หยาดฟ้าเชียวนะ ทางแบรนด์เขาเก่งการตลาดมากดึงดารา ไอดอลดังมาเป็นพรีเซ็นเตอร์ โฆษณา” และเธอก็เป็นหนึ่งในคนที่ถูกการตลาดครอบงำ

“แกก็จริง ๆ” เหอเสี่ยวหงส่ายหน้า

จากนั้นทั้งสองก็เดินเลือกซื้อของอีกหลายอย่างไม่ว่าจะเป็นช็อกโกแลตชิบ นมผง นมอัลมอนด์ นมอัดเม็ด และผงเวย์โปรตีน ก่อนจะพากันไปจ่ายเงิน

หยาดฟ้าขึ้นนั่งบนรถฝั่งคนขับเอ่ยถามเหอเสี่ยวหงที่นั่งข้างคนขับข้าง ๆ กัน “ไปร้านเครี่ป๊อปกันไหมยัยหง”

เหอเสี่ยวหงยกข้อมือขึ้นมาดูเวลาบนนาฬิาแล้วตอบ “ร้านเครี่ป๊อปไม่ปิดแล้วเหรอ”

เครี่ป๊อปเป็นร้านค้าขายส่ง – ขายปลีก ไม่ว่าเป็นธัญพืช ข้าวสาร แป้ง พวกของทำเบเกอรี่ พวกเครื่องปั่นน้ำผลไม้ เตาอบ ผักสดหรืออาหารสด ที่ร้านเครี่ป๊อปก็มี

“เนี่ยอีกครึ่งชั่งโมงก็ปิด เราไปถึงก็มีเวลาประมาณ 20 นาที ลูกค้าคนอื่นก็น่าจะกลับหมดแล้ว แกก็มีรายการของอยู่ไม่ใช่เหรอ เอาให้เขาจัดให้ก็ได้นี่ ไม่งั้นก็ให้เขาเอาไปส่งที่บ้านก็ได้” ถึงปากจะบอกแต่หยาดฟ้าก็ขับรถตรงไปที่ร้านแล้ว

เหอเสี่ยวหงทำได้เพียงส่ายหน้า เพราะต่อให้ปฏิเสธหยาดฟ้าก็พาเธอไปอยู่ดี

เครี่ป๊อป

ป้ายชื่อหน้าร้านเด่นหลาตั้งแต่ที่รถของหยาดฟ้ากับเธอยังไม่เข้าใกล้ร้านเลย ยิ่งพอจอดรถแล้วป้ายมันก็ใหญ่มาก

“เอ๊ะ! สวัสดีค่ะคุณเหอ สวัสดีค่ะคุณหยาด ไม่ได้เจอกันนานสวยขึ้นรึเปล่าคะ”

“สวัสดีค่ะผู้จัดการจิง เราเพิ่งเจอกันไม่ยังถึงสัปดาห์เลยค่ะ” หยาดฟ้าหัวเราะ

“แหม่ ผู้จัดการจิงคะ มาคุณหงคุณเหออะไรกันคะ เราคนกันเองทั้งนั้น เรียกเสี่ยวหงก็ได้ค่ะ” เหอเสี่ยวหงยิ้ม

เสวี่ยจิงเป็นผู้จัดการร้านเครี่ป๊อปที่เหอเสี่ยวหงกับหยาดฟ้ามาซื้อของทีไร ผู้จัดการจิงก็จะเป็นคนมาจัดการให้ เพราะเหอเสี่ยวหงจะซื้อของครั้งละมาก เรียกได้ว่าเธอเป็นลูกค้าคนสำคัญของร้านเลยก็ว่าได้

“คุณเหอต้องการซื้ออะไรคะ แต่ถ้าจำไม่ผิดเพิ่งจะซื้อกันไปไม่ใช่เหรอคะ” เสวี่ยจิงถาม เพราะปกติไม่เหอเสี่ยวหงก็หยาดฟ้าที่จะมาซื้อของทุกวันที่ 1 ของทุกเดือน

“นี่เป็นรายการสินค้าที่ฉันต้องการค่ะ ถ้าเป็นไปได้พวกข้าวสารหรือธัญพืชฉันขอแยกเป็นถุงละ 1 ชั่งนะคะ” เหอเสี่ยวหงยื่นรายการของให้กับผู้จัดการจิง

“โอ้! เยอะขนาดนี้เลยเหรอคะ น่าจะใช้เวลานานเลยค่ะ เพราะพนักงานบางคนพักกันแล้ว” เสวี่ยจิงบอกลูกค้า

“ไม่มีปัญหาค่ะ เอาใส่รถด้านนอกได้เลย”

“ดิฉันขออนุญาตทบทวนรายการที่สั่งนะคะ มีข้าวสาลี ข้าวฟ่าง 300 ชั่ง ข้าวโพดดิบ 100 ชั่ง แป้งสาลี แป้งข้าวเจ้า แป้งมันเทศ แป้งข้าวโพด แป้งอเนกประสงค์ แป้งเค้ก 50 ชั่ง น้ำตาลไอซิ่ง น้ำตาลทรายแดง น้ำตาลทรายขาว น้ำตาลกรวด เกลือ อย่างละ 50 ถุง เนยจืด เนยเค็ม 20 กระปุก ตระกูลถั่วชนิดละ 30 ชั่ง ไข่ไก่ ไข่เป็ดอย่างละ 100 แผง ฟองเต้าหู้ สาหร่าย เห็ดหูหนู เก๋ากี้ พุทราแห้ง 50 ชั่ง พูดถูกไหมคะ? อยากได้อะไรเพิ่มเติมบอกได้เลยค่ะหรือถ้าอยากเดินดูก็สามารถเดินได้เลยค่ะ ดิฉันเพิ่มเวลาปิดร้านให้” เสวี่ยจิงยิ้ม

ในเมื่อลูกค้ารายใหญ่ของร้านมาหาถึงที่ มีเหตุผลอะไรที่ต้องไล่ลูกค้าด้วย อีกทั้งต่อให้ร้านปิดช้าพนักงานทุกคนก็ได้เงินเพิ่มอีกด้วย

รถเข็นจำนวนสี่คันถูกเข็นตามหลังเหอเสี่ยวหงที่เดินเลือกซื้อของ และโซนแรกที่เธอได้เดินไปคือโซนเครื่องปรุงเพราะยังไม่ได้เขียนลงในรายการ

“เอารสดี ผงชูรส ซีอิ๊วดำ ซีอิ๊วขาว ซอสปรุงรสฝาเขียว น้ำปลา น้ำมัน กะทิ แป้งทอดกรอบ แล้วก็เอาซอสอะไรก็ได้ผสมกัน”

เหอเสี่ยวหงหันไปสั่งลุงฟ่านกับคนงานในสวน ที่ตามมาช่วยให้หยิบใส่รถเข็นแต่เธอก็ช่วยด้วย เครื่องปรุงพวกนี้เป็นของนำเข้าจากประเทศไทยที่เธอชอบมาก

“ได้ครับคุณเหอ”

ครืน ครืน

“ยัยหงคุณนายเหอโทรมาอีกแล้ว”

หยาดฟ้าเรียกเหอเสี่ยวหงที่ช่วยคนงานหยิบของใส่รถเข็น และที่ต้องติดต่อผ่านหยาดฟ้าก็เพราะถูกเหอเสี่ยวหงบล็อกช่องทางการติดต่อ

“เฮ้อ” เหอเสี่ยวหงถอนหายใจ

ที่เธอไม่ค่อยยุ่งกับครอบครัวของเธอในชาตินี้ก็เพราะเธอรู้ว่าตัวเองต้องกลับไปในที่ที่จากมา อีกอย่างถ้าเธอให้ความช่วยเหลือตลอดทุกคนก็จะเคยตัว

“แล้วจะรับสายไหม” หยาดฟ้ามองบน เธอไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมพ่อแม่ของเพื่อนสนิทเธอถึงเป็นแบบนี้

“รับก็ได้” เหอเสี่ยวหงพยักหน้าก่อนจะรับโทรศัพท์จากหยาดฟ้ามาแนบหู

ถึงเธอจะไม่ค่อยยุ่งกับครอบครัว แต่ทุกเดือนเหอเสี่ยวหงก็จะกินข้าวด้วยเดือนละ 2-3 ครั้ง แต่ช่วงนี้มันใกล้หมดเวลาจึงยุ่งมาก ก็เลยไม่ได้ไปหา

“คุณแม่มีอะไรคะ”

(แกอยู่ไหน!) เสียงตะคอกผ่านโทรศัพท์ทำให้เหอเสี่ยวหงต้องยกโทรศัพท์ออกจากหู

“หนูมาซื้อของกับหยาดฟ้าแล้วก็คนงานในสวนค่ะ”

(อะไร? แกลืมนัดของฉันไปแล้วหรือยังไง)

“แม่คะ หนูไม่ว่างเลยค่ะช่วงนี้ หนูก็บอกแม่ไปแล้ว”

(แต่ฉันเป็นแม่แกนะ!)

เหอเสี่ยวหงเงียบก่อนจะกดตัดสายเพราะไม่ต้องการจะทะเลาะ พอดีกับหยิบของใส่รถเข็นครบจึงส่งโทรศัพท์คืนหยาดฟ้า

“ตามหงมาทางนี้ค่ะลุงฟ่าน”

“เอาปลากระป๋อง ทูน่า กระเทียมดอง มาม่าแล้วก็โจ๊กค่ะ”

“แกรอฉันอยู่ตรงนี้ก่อนนะ ฉันจะไปหาเดินดูของสักหน่อย” หยาดฟ้าไม่รอให้เหอเสี่ยวหงตอบก็รีบเข็นรถเข็นที่ว่างไปทันที

“อ้าว” เหอเสี่ยวหงยืนงง

“คุณเหอครับ ลุงจะเอาของไปไว้ที่จ่ายเงินนะครับ จะไปเอารถเข็นคันใหม่มาด้วย” ลุงฟ่านรีบสะกิดบอก

“ได้ค่ะ หงจะเดินดูรอบ ๆ นี้”

“โอเคครับ ไป ๆ เอาของไปจ่ายเงิน” ลุงฟ่านหันไปบอกลูกน้องที่ตามมา

เหอเสี่ยวหงมองลุงฟ่านกับลูกน้องที่ตามมาช่วยกันเข็นรถเข็นไปจนสุดสายตา “เฮ้อ เมื่อไหร่จะได้กลับไปกันนะ” เมื่ออยู่คนเดียวเหอเสี่ยวหงก็น้ำตาไหล

จากลูกจากสามีมาหลายสิบปีเธอย่อมคิดถึง ไม่รู้ว่าลูกสาว หลานสาว พี่สะใภ้ พี่เขย

สามีของเธอจะเป็นยังไงกันบ้าง แน่นอนว่าตลอดระยะเวลาหลายสิบปีที่ผ่านมา เหอเสี่ยวหงสำนึกผิดแล้ว เธอเสียลูกจึงขาดสติ

“ยัยหงงงง ฉันมาแล้ววว” เสียงของหยาดฟ้าตะโกนมาตั้งแต่ยังไม่ถึง

เหอเสี่ยวหงรีบเช็ดน้ำตาแล้วส่ายหน้าให้กับหยาดฟ้า ที่เรียกซื้อของมาเต็มรถเข็น

“ยัยฟ้า แกไปเอาอะไรมาเยอะขนาดนั้น” เหอเสี่ยวหงตกใจ

“นิดเดียว ๆ “ หยาดฟ้าหัวเราะ

“ของพวกนี้เอาไว้ชงกินตอนเช้า ไม่ก็ทำเป็นน้ำหวานให้คนในบ้านดื่ม ฉันคิดว่าแกคงทำได้ และแกก็ชอบมากไม่ใช่เหรอ” หยาดฟ้าอธิบาย อีกอย่างของที่ซื้อก็เป็นของที่เพื่อนสาวดื่มเป็นประจำ

“อืม เอาไปจ่ายเงินกันเถอะ เลยเวลานานแล้ว” เหอเสี่ยวหงว่าหลังยกนาฬิกาขึ้นดู

“ได้ ๆ เดี๋ยวต้องแวะไปเอา ขนมจีบ ซาลาเปาอีก” หยาดฟ้าตอบกลับเพราะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเธอสั่งซาลาเปากับขนมจีบไว้

“เดี๋ยวลุงเข็นไปเองครับ” ลุงฟ่านที่กลับมาถึงพอดีรีบเดินเข้ามาเข็นรถเข็นช่วยเจ้านาย

“ฝากด้วยค่ะ”

“คุณเหอมาซื้อของเยอะมากเลยค่ะรอบนี้” ผู้จัดการเสวี่ยยิ้มกว้าง

แน่นอนว่าหากมีลูกค้าซื้อของครั้งละมาก ทางพนักงานที่รับผิดชอบหน้าที่คิดเงินก็จะได้รับเปอร์เซ็นต์จากการขายด้วย จึงไม่แปลกที่เหอเสี่ยวหงจะเห็นพนักงานรีบเดินมาคิดเงิน

เหอสี่ยวหงยิ้มแต่ไม่ได้ตอบ เธอยื่นบัตรเครดิตให้กับหยาดฟ้าที่ยื่นมือมา ไม่ต้องถามก็รู้ว่าจะเอาอะไร

“แล้วก็เอาของโซนนั้นด้วยนะคะ เอาไปส่งไว้ที่โกดังเลย” เหอเสี่ยวหงชี้บอก

“ได้ค่ะ”

“คุณลุงกลับก่อนเลยค่ะ หงกับยัยฟ้าจะไปทำธุระกันต่อ”

ระหว่างรอจ่ายเงินเหอเสี่ยวหงก็หันไปบอกลุงคนสนิทที่มาช่วยซื้อของ จริง ๆ ก็แทบจะตลอดทุกครั้งที่เหอเสี่ยวหงมาซื้อของ คุณลุงจะเป็นคนมาช่วยยกของขึ้นรถ

“ได้ครับ เดี๋ยวลุงจะเอาไปไว้ที่โกดังให้”

“ค่ะ”

18.53 น.

เหอเสี่ยวหงมองหยาดฟ้าที่ต่อสายหาเจ้าของร้านซาลาเปารายใหญ่ประจำอำเภอ จริง ๆ ของที่ต้องมารับถูกนัดไว้หกโมงเย็น แต่พวกเธอมาสาย

“เฮียบอกเตรียมซาลาเปายังไม่เสร็จ แต่ก็ใกล้แล้ว ถ้าเราเสร็จแล้วให้ไปรอที่ร้านก่อนได้ หรือจะไปนั่งคาเฟ่แถวนั้นรอ” หยาดฟ้าหันมาบอกหลังรับสายเสร็จ

“ได้หมด” เหอเสี่ยวหงไม่ปฏิเสธ

‘เฮ้อ วันนี้ขายของไม่หมดอีกแล้ว’

‘อืม ตอนนี้กลางเดือนคนคงจะวุ่นวายกันอยู่ คงจะไม่ว่างกัน’

‘แต่ฉันเสียดายของนี่คะ’

‘เสียดายเหมือนกันแต่จะให้ทำยังไง’

‘เฮ้อ’

กรุ๊งกริ๊ง

“เอ๊ะ! สวัสดีค่ะ คุณลูกค้าต้องการอะไรคะ ทางร้านยินดีต้อนรับค่ะ”

ทันทีที่มีเสียงเปิดประตู พนักงานร้านที่กำลังนั่งคุยกันรีบเดินมาหาเหอเสี่ยวหงที่เดินเข้าร้าน ตามด้วยหยาดฟ้า

“ฉันเอาทุกอย่างที่มีค่ะ ช่วยใส่กล่องแยกให้ด้วยนะคะ” เหอเสี่ยวหงบอก

“คะ?” พนักงานงุนงง

“อ๋อ ได้ค่ะ ๆๆๆ” พนักงานอีกคนที่ได้สติก่อนเพื่อนรีบตอบแล้วลากเพื่อนร่วมงานไปเอาเค้กใส่กล่อง

19.34 น.

เหอเสี่ยวหงมองเวลาในโทรศัพท์ในมือแล้วถอนหายใจออกมา วันนี้พวกเธอกลับบ้านดึกอีกแล้ว ก่อนจะเงยหน้ามามองพนักงานที่เดินมาหา

“แฮ่ก แฮ่ก ขออภัยคุณลูกค้าด้วยนะคะที่ให้รอนาน พอดีเมนูมีเยอะและมีพนักในร้านแค่สองคน” พนักงานสองคนที่มีอยู่ในร้านต้องช่วยกันยกเค้กใส่กล่องจำนวนมาก ไหนจะพวกขนมหวานที่มีในร้านอีก

หยาดฟ้ายื่นบัตรเครดิตให้พนักงานอย่างรู้งาน ซึ่งเธอก็ยังไม่ได้คืนเพื่อนเพราะต้องซื้อของต่ออีก

“ที่นี่รับทำเค้กก้อนเล็กไหมคะ” เหอเสี่ยวหงถาม

“ที่ร้านรับทำทุกออเดอร์ค่ะ”

“ฉันสั่งเค้กมะพราวอ่อน 500 ก้อน ไปส่งที่สวนสกุลเหอให้เลยค่ะ”

“ได้ค่ะ!”

“อาฟ้า อาหง อั๊วทำตั้งแต่เมื่อคืนเลยนะ! เพิ่งจะเสร็จ” อานเฮียเจ้าของร้านซาลาเปาบอก

หลังจากเอาเค้กใส่มิติเพราะจะได้ประหยัดพื้นที่ในรถและกลัวจะไม่มีที่ใส่ซาลาเปา หยาดฟ้าก็รีบพาตรงมาที่ร้านทันที

“โชคดีนะคะที่เสร็จทัน!”

“ซาลาเปาอั๊วแบ่งใส่กล่องให้แล้ว กล่องละ 4 ลูก 5,000 กล่อง ส่วนขนมจีบใส่กล่องละ 50 ลูก 200 กล่อง อั๊วใส่ตามที่ลื้อบอก”

“ขอบคุณค่ะเฮีย”

“ขอบคุณค่ะ”

“คนกันเอง ๆ พวกลื้อก็มาซื้อของไปเลี้ยงเด็ก ๆ บ่อย”

เหอเสี่ยวหงมองคนงานที่ช่วยกันยกทั้งซาลาเปา ทั้งขนมจีบขึ้นรถให้ ก่อนจะรีบจ่ายเงินแล้วไปช่วยคนงานยกขึ้นรถ ยิ่งเสร็จเร็วพวกเธอก็จะได้กลับเร็วขึ้น