Chapter 1 หญิงเปลือยกลางป่า 1

เปลือกตาปิดสนิทเผยให้เห็นเพียงขนตางามงอนเป็นแพสวย ริมฝีปากเม้มเข้าหากันเป็นเส้นตรง เงี่ยหูฟังเสียงฝีเท้าของม้านับสิบ เสียงล้อเกวียนลากสินค้านับร้อย อีกทั้งเสียงพูดคุยจอแจของคนกลุ่มใหญ่ที่กำลังมุ่งหน้าตรงมายังจุดที่นางแอบซุ่มอยู่

ตึก! ตึก! ตึก!

หัวใจเจ้ากรรมเต้นแรงจนแทบกระโจนออกมานอกอก นางเปิดเปลือกตาขึ้นอย่างเชื่องช้าเผยให้เห็นดวงตากลมโตราวกับดวงตาของกวางป่า ประกายตาวาววับวูบไหวราวกับมีหยาดโลหิตเจืออยู่

“ท่านพี่...”

ริมฝีปากหยักได้รูปขยับช้าเอื้อนเอ่ยเรียกหาคนที่กำลังมุ่งหน้ามากับขบวนคาราวาน คนที่นางเฝ้าคิดถึงตลอดสี่ปีที่ผ่านมา คิดถึงจนแทบขาดใจ

“ข้าคิดถึงท่านพี่เหลือเกิน”

นางยกมือข้างหนึ่งขึ้นกุมที่อกข้างซ้าย กุมแน่นก่อนจะจิกเล็บลงบนเนื้อผ้าแล้วสะบัดแรง

แคว้ก!

เสื้อผ้าขาดวิ่นจนเห็นเนื้อเนินอกขาวอวบ มือเล็กเลื่อนลงต่ำฉีกทึ้งในส่วนของกระโปรงและกางเกงตัวในจนเผยให้เห็นเรียวขาขาวนวลเนียนสะดุดตา

ฮี่! ฮี่! ฮี่!

เสียงม้าใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา เสียงล้อลากเกวียนนับร้อยกระทบกรวดหินและผืนดินที่แห้งระแหงดังราวกับแผ่นดินจะเลือนลั่น

นางหันไปมองชายท่าทางกักขฬะที่ยืนอยู่ด้านหลัง พวกเขากำลังมองมายังนางด้วยความเคารพนบนอบ ริมฝีปากสวยหยักยิ้มน้อยๆ คล้ายหัวเราะอยู่ในลำคอ ก่อนจะพยักหน้าส่งสัญญาณบางอย่างให้ชายทั้งสาม

“กรี๊ด!”

จู่ๆ นางก็หวีดร้องเสียงดัง ก่อนจะวิ่งออกไปจากที่หลบซ่อน ทรุดกายลงนั่งกับพื้นถนน ใบหน้าหวานเปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตา ดวงตาคู่สวยแดงก่ำ ไหล่บางสั่นเทิ้มสะอึกสะอื้นราวกับกำลังหวาดผวา

“คิดเหรอว่าจะหนีพวกข้าพ้น!”

เสียงเหี้ยมกอปรกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเครารุงรัง ดวงตาจ้องเขม็งมอง ก่อนจะแลบลิ้นเลียริมฝีปากไปมา แล้วกระโจนเข้ากอดรัดปลุกปล้ำหญิงสาวเคราะห์ร้ายอย่างป่าเถื่อน

“อย่านะ! ได้โปรดปล่อยข้า!”

หญิงสาวหวีดร้องจนตัวสั่น สองมือทุบตีด้วยพละกำลังอันน้อยนิด ทว่าพวกมันกลับฉีกทึ้งเสื้อผ้าส่วนที่เหลือของนางอย่างไม่ไยดี

แคว้ก!

กรี๊ด!

เสียงกรีดร้องของนางดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ ชายคนหนึ่งซึ่งร่างสูงใหญ่ที่สุดจัดการต่อยเข้าที่ท้องน้อยของหญิงสาวเต็มแรง

อั๊ก!

นางทรุดฮวบลงไปกองกับพื้นอย่างสิ้นไร้เรี่ยวแรงที่จะขัดขืน ทว่าน้ำตายังคงไหลเป็นสายด้วยความหวาดกลัวจับขั้วหัวใจ

มันตรงเข้าอุ้มนางขึ้นพาดบ่าอย่างผู้กำชัยชนะ ทว่าจังหวะนั้นเองที่ขบวนคาราวานของพ่อค้ามาถึง พร้อมกับชายคนหนึ่งที่กระโจนลงจากหลังม้าพร้อมกับดาบในมือ

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”

“เฮ้ย! ไอ้หน้าจืด แม่นางคนนี้เป็นของข้า เจ้าอย่าแส่หาเรื่องเจ็บตัวเลยดีกว่า”

ชายท่าทางกักขฬะแลบลิ้นเลียที่ปลายดาบ ก่อนจะจ่อดาบไปที่ลำคอของตนเองอย่างข่มขู่

“คะ...คุณชาย ดะ...ได้โปรดช่วยข้าด้วย”

หญิงสาวพยายามเงยหน้าขึ้นแล้วส่งเสียงสั่นเครือออกไป จังหวะที่เหวินถิงเว่ยได้สบตากับหญิงสาวเคราะห์ร้ายราวกับโลกทั้งใบได้หยุดนิ่ง หัวใจดุจน้ำแข็งที่ด้านชามากว่าสี่ปีกลับมาเต้นแรงอีกครั้ง