EP 9 ความรู้สึกที่สวนทาง

ทวงรัก ยัยออแกไนซ์

EP 9

ความรู้สึกที่สวนทาง

............................................................

คอนเสิร์ตถูกจัดขึ้นทั้งหมด 2 รอบ แต่เนื่องจากกระแสตอบรับที่ดีเกินคาด จึงทำให้ต้องเพิ่มรอบการแสดงพิเศษเพิ่มอีก และบัตรก็ขายหมดในเวลาเพียงครึ่งชั่วโมงเท่านั้น ทั้งศิลปิน และเหล่าสตาฟ ต่างทำงานกันอย่างเต็มที่ จนแทบจะไม่ได้พักผ่อนกันเลย ทุกอย่างดูปกติดี แต่ทว่าก่อนวันงานคอนเสิร์ตรอบสุดท้าย ก็เกิดเรื่องขึ้นจนได้

“มีคนเป็นลมครับ!” เสียงสตาฟหนุ่มตะโกนร้องเสียงดังลั่น เรียกให้คนช่วย ได้ฟังดังนั้น ผู้คนต่างวิ่งเข้าไปมุงดู

"อย่ามุง!"

"เดี๋ยวพีชหายใจไม่ออก" วี ตะโกนลั่น บอกให้คนที่เข้ามามุงถอยออกไป ก่อนที่วีจะถึงตัวพีช จองฮันก็แหวกทาง เข้าไปจนถึงตัวของพีช ก่อนจะช้อนตัวหญิงสาวและรีบวิ่งออกไปทันที

ฟึ่บ!

วี หยัดตัวลุกขึ้นยื่นด้วยแววตาที่เศร้าหมอง ก่อนจะสาวเท้าตามไอดอลหนุ่มไปด้วยความรีบร้อน เพราะเป็นห่วงใครบางคน

'อีกแล้ว เขาทำสายตาแบบนั้นอีกแล้ว'

"...................." น้ำแข็งไสมองภาพตรงหน้านิ่ง ทั้งตกใจ ทั้งเป็นห่วงเพื่อน และอีกใจ ก็รู้สึกอิจฉาเพื่อนรักขึ้นมานิดๆ มันเป็นความรู้สึกที่ช่างทรมานจริงๆ

'ฉันคงเป็นเพื่อนที่แย่มากเลยใช่มั้ย น้ำแข็งขอโทษนะพีช'

ดวงตาคู่โตหม่นแสงหลุบตาต่ำ ก่อนจะสาวเท้าเดินตามเพื่อนรักไปด้วยความเป็นห่วง

ห้องปฐมพยาบาล

ภายในห้องที่เงียบสงบ ไอดอลหนุ่มนั่งอยู่ข้างๆ เตียง มองคนตัวเล็กที่อยู่บนเตียงตาเขียวปั้ด หญิงสาวบอกว่าเหมือนจะเป็นลมแดดเพราะไปอยู่เกาหลีซะนาน เลยลืมไปว่าแดดเมืองไทยนั้นร้อนแรงขนาดไหน เมื่อเห็นว่าไอดอลหนุ่มยังคงโกรธ พีชก็ออดอ้อนจนเขาหายโกรธจนได้ และไปๆ มาๆ ทั้งสองก็สวีทกันซะอย่างงั้น จนน้ำแข็งไสและใครอีกคนต้องปลีกตัวออกจากห้องมา เพราะไม่อยากอยู่เป็นก้างขวางคอ

ตึก ตึก ตึก

วี หลังจากเดินออกมาจากห้อง ก็ยังคงนิ่งไม่พูดอะไร เขาเดินนำหน้าน้ำแข็งไสออกไป

ตึก ตึก ตึก

ร่างบางก็เดินตามชายหนุ่มไป จุดหมายคือเวทีจัดคอนเสิร์ต ที่เป็นลานกว้างเหมือนสนามกีฬา ทั้งนี้ก็เพราะว่ายังคงมีงานคงค้างอยู่เพราะเหมือนไฟเวทีจะเสีย และตอนนี้ช่างก็กำลังซ้อมอยู่ เธอต้องไปดูความเรียบร้อย ก่อนที่งานวันพรุ่งนี้จะเริ่ม

“ตามมาทำไม” จู่ๆ คนตัวสูงด้านหน้าก็หยุดเดินไปซะดื้อๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงเรียบโดยไม่ได้หันหน้ามามองคนด้านหลังเลยแม้แต่น้อย

“คือ...” น้ำเเข็งไสกำลังจะเอ่ยปฏิเสธ แต่ทว่าชายหนุ่มกลับไม่เปิดโอกาสให้เธอได้พูดเลย

“เมื่อไหร่จะเลิกยุ่งกับพี่สักที” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงนิ่ง น้ำเสียงที่ใช้ มันช่างดูเย็นชา และแสดงออกถึงความรำคาญ ราวกับจะบอกว่า เขาเบื่อที่จะเห็นหน้าเธอเต็มทน

“.....................”

“พี่บอกแล้วไง ว่าพี่มีคนที่ชอบแล้ว และพี่ยังลืมเขาไม่ได้”

“เลิกยุ่งวุ่นวายกับพี่สักที!” จู่ๆ ชายหนุ่มก็ตะโกนใส่เธอราวกับไม่สามารถเก็บสิ่งที่อยู่ในใจได้อีกต่อไป

“พี่วี ใส่อารมณ์กับน้ำแข็งพอหรือยังคะ” หลังจากที่ปล่อยให้คนตัวสูงใส่อารมณ์กับเธอจนพอใจแล้ว หญิงสาวก็เอ่ยถามขึ้นเสียงนิ่ง ราวกับจะบอก ว่าเธอฟังมาพอแล้ว

"ถ้าสบายใจขึ้นแล้ว"

"น้ำแข็งจะได้ไปทำงานต่อ" น้ำแข็งไสเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่พยายามกลั้นเสียงสะอื้น ก่อนจะเร่งฝีเท้าเดินนำหน้าชายหนุ่มไป เพราะไม่อยากให้เขาเห็นน้ำตาที่กำลังเอ่อล้นออกมา

"...................." เหมือนชายหนุ่มจะรู้สึกตัวว่าเผลอใส่อารมณ์กับเธอไป

“พี่ขอโทษ” เขาเอ่ยบอกเสียงแผ่วราวกับกระซิบ หลังจากที่สติกลับคืนมา

"พี่วีอย่าคิดว่า แค่เพราะน้ำแข็งชอบพี่"

"แล้วจะทำอะไรกับน้ำแข็งก็ได้นะคะ"

"แค่น้ำแข็งชอบ แล้วจะทำร้ายความรู้สึกน้ำแข็งยังไงก็ได้"

"น้ำแข็งก็เป็นคน และน้ำแข็งก็มีความรู้สึกเหมือนกัน”

“น้ำแข็งเข้าใจ ว่าการลืมใครสักคนเป็นเรื่องยาก เพราะน้ำเเข็งก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน"

"แต่น้ำแข็งแค่หวังว่า พี่วี จะมองเห็นน้ำเเข็งบ้างสักนิดก็ยังดี มองเห็น ในขณะที่น้ำแข็งยังรออยู่ตรงนี้” ">น้ำแข็งไสเอ่ยเสียงสะอื้น

"...................." ชายหนุ่มยืนมองแผ่นหลังที่สั่นไหวด้วยแววตาหม่นแสงลง อาจจะเพราะรู้สึกผิดที่เผลอใส่อารมณ์กับเธอไป หรือ เพราะไม่สามารถตอบรับความรู้สึกของเธอได้

"อย่ารอเลย เพราะว่าพี่คงลืมเขาไม่ได้" คนตัวสูงเอ่ยเสียงแผ่ว

"พี่ชอบ..."

“ไม่ น้ำแข็งไม่อยากฟัง” หญิงสาวเอ่ยเสียงเรียบสะอื้นเล็กน้อย พยายามอย่างมาก ที่จะกลั้นเสียงสะอื้น เธอไม่อยากได้ยินสิ่งที่เขากำลังจะเอ่ยออกมา

“พี่ชอบพีช” คนตัวสูงเอ่ยออกไป เพราะต้องการที่จบความสัมพันธ์ที่ยุ่งเหยิงนี้ ดวงตามคมจ้องมองไปที่แผ่นหลังเล็กที่มีอาการสั่นไหวน้อยๆ ก่อนจะเอ่ยซ้ำ

“พี่ขอโทษ”

"ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ"

"มันไม่ใช่ความผิดพี่วี"

"ทุกอย่างมันเกิดจากความรู้สึกของน้ำแข็งเอง เพราะฉะนั้นน้ำแข็งก็ต้องจัดการความรู้สึกตัวเอง"

'ฉันหลอกตัวเอง เพื่อให้มีเหตุผลที่จะสู้ต่อ'

'แต่ว่าพอมาถึงตอนนี้ ก็คงต้องพอสักที'

ฟางเส้นสุดท้าย เหมือนทุกสิ่งได้ขาดสะบั้นลง สิ่งที่เธอไม่อยากให้เป็นจริง หรือได้ยินมากที่สุด ได้ออกจากปากเขามาแล้ว เธอเพียงแต่คิดว่า ตราบใดที่เขายังไม่เอ่ยชื่อของเธอคนนั้นออกมา เธอก็ยังคงพอมีแรงที่จะสู้ต่อ แต่ตอนนี้คงต้องตัดใจจริงๆ แล้วสินะ

"ขอบคุณที่บอกน้ำแข็งตรงๆ นะคะ"

"ตอนนี้ น้ำแข็งพร้อมที่จะตัดใจเเล้วค่ะ (^_^)"

พรึ่บ!

ร่างบางเอ่ยบอกก่อนจะหันมายิ้มให้ทั้งน้ำตา ประจวบเหมาะกับแสงไฟของเวทีที่ช่างซ่อมเสร็จเเล้ว ถูกเปิดให้สาดส่องมายังร่างบางของหญิงสาว ร่างบอบบางที่มีผมยาวสลวย ริมฝีปากแดงอวบอิ่ม ใบหน้าเล็กที่มีดวงตากลมโต รับกับเครื่องหน้า สองข้างแก้มเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาใส เธอกำลังส่งยิ้มให้เขา

ตุ้บๆๆๆๆๆๆ

ภาพตรงหน้า จู่ๆ ก็ทำให้ก้อนเนื้อที่หน้าอกข้างซ้ายของชายหนุ่มบีบรัดขึ้นมา ราวกับว่าเป็นบทลงโทษที่เขาพึ่งจะได้มองหน้าเธอจริงๆ เป็นครั้งแรก