ทวงรัก คืนใจ My Love

“โครม” จิโอวานนี่สะดุ้งเฮือกตื่นขึ้นด้วยความเปียกปอน

“ไอ้ห่า ตื่นได้แล้ว” เขาสังเกตเห็นถังน้ำสีดำขนาดพอเหมาะแกว่งไปมาอยู่ที่มือของชายแปลกหน้าคนหนึ่ง เขาเริ่มสับสนว่าเกิดอะไรขึ้น

“เฮ้ย มาร์โกแกใจเย็นหน่อยเดี๋ยวไอ้หนูมันจับไข้ตายสะก่อน”

“ริก ฉันจะบอกอะไรให้นะ ไอ้พวกคุณหนูลูกเศรษฐีมันไม่ตายง่าย ๆ หรอกเว้ย เพราะอะไรแน่ะเหรอ? ก็เพราะมันมีเงินมากพอที่จะกินแต่ของดีดีที่พวกเราไม่เคยได้กินเมื่อตอนเป็นเด็กไงล่ะ” เสียงหัวเราะขมขื่นของมาร์โกทำให้เขารู้สึกหวาดกลัว

“เออ แกจะทำอะไรกับมันก็ตามใจ แต่จำใส่กะโหลกแกไว้ นายสั่งว่ามันต้องอยู่เป็น นั่นหมายถึงมันต้องยังมีลมหายใจ จุดหมายเราคือเรียกค่าไถ่” ริกหันหลังเดินออกไปจากห้องใต้ดินอับชื้นขนาดเล็กที่ทำกรงขังไว้ด้วยเหล็กหนาประมาณสิบสองมิลลิเมตร

“ขาก..ถุย ไอ้ริกหน้าโง่ สมองพวกมึงก็มีเท่านี้” แล้วมาร์โกก็หันมาสนใจเด็กหนุ่มที่ถูกขังในกรงตรงหน้า

“แกจะได้อยู่ในนี้ไปอีกนานไอ้หนู ที่นี่จะกลายเป็นบ้านของแก”

จิโอวานนี่มองมาร์โกเดินออกไปจากห้องใต้ดินปล่อยเขาไว้เพียงลำพัง เขายังคงนอนอยู่บนพื้นคอนกรีตอันเย็นเฉียบมองไปรอบ ๆ ห้องพยายามนึกลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาเพิ่งผ่านวันเกิดอายุสิบสี่ปีและมาทัศนศึกษาที่ประเทศเม็กซิโก เดินทางมากับคณะนักเรียนของโรงเรียนมัธยมชื่อดังเมืองแซนแอนโทนีโอ ข้ามพรมแดนเพื่อนบ้านมาเพื่อศึกษาศิลปะวัฒนธรรม แต่ในขณะที่เขากำลังเดินเล่นอยู่ในสุสานร้างแห่งหนึ่ง พลันรู้สึกว่ามีบางสิ่งเย็นชื้นเหม็นอับโปะมาที่จมูกของเขา แล้วเขาก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นที่นี่

จากคำพูดที่พวกมันคุยกันเมื่อสักครู่มันต้องการเรียกค่าไถ่ เขาเห็นคนสองคน คนหนึ่งตัวโตผมดำชื่อ ริก และอีกคนตัวเตี้ยกว่า ล่ำกว่า เขาเห็นใบหน้าปุปะยามมันชะโงกมองมาในกรงขังชื่อ มาร์โก เขานอนทบทวนเรื่องราวได้ไม่นานนักจึงผล่อยหลับไปอีกครั้งด้วยความอ่อนเพลีย

ผ่านไปอีกวันเขาจึงเห็นพวกมันอีกครั้ง คราวนี้เขาได้ยินเสียงพูดคุยอย่างชัดเจนขึ้นมีคนอีกหลายคนข้างบนจากเสียงเดินย่ำเท้า พวกมันเอาอาหารกับน้ำมาให้เพียงเล็กน้อย เขากินมันเข้าไปด้วยความหิวโหยโดยไม่สนใจว่ามันคืออะไร และกิจวัตรนี้ก็ดำเนินไปได้เกือบหนึ่งเดือนแล้วจากที่เขานับวันตั้งแต่ลืมตาตื่นขึ้น ตอนนี้อาหารที่ได้รับไม่เพียงพอต่อร่างกายที่กำลังเจริญเติบโต เขาผ่ายผอมลงไปมาก พวกมันยังไม่พูดอะไรทั้งสิ้นนอกจากเอาอาหารมาให้เขาวันเว้นวัน

แต่แล้ววันหนึ่ง มาร์โกก็เข้ามา

“เฮ้ยไอ้หนู พ่อกับแม่แกมันใจเสาะฉิบหาย กูได้ยินเสียงแม่มึงร้องไห้ใจแทบขาดผ่านมาทางหูโทรศัพท์เลยว่ะ” มาร์โกโยนถุงข้าวเข้ามาในกรง เขาจ้องมองมาร์โกด้วยดวงตาแข็งกร้าว

“ทำไม มึงมองแบบนี้หมายความว่ายังไง กูอุตส่าห์ยั้งใจไว้เพราะลูกพี่สั่งมา มึงอย่ามาวอน!” มันตะคอกออกมาสุดเสียง ไม่มีเสียงตอบโต้จากเขาและเขายังคงใช้ดวงตาสีทองจับจ้องด้วยสายตาเดียดฉันท์ปนโกรธแค้น

“ไอ้ห่า วอนแล้วมึง” มาร์โกใช้ลูกกุญแจไขเข้ามายกเท้าสวมคอมแบคกระแทกเข้ามาทีหน้าอกเต็มแรง

“ผลัก ๆ ตุบ ๆ” เสียงกระแทกหมัดส้นเท้าตามมาไม่ขาดสาย เขานอนคุดคู้โดยยกการ์ดขึ้นป้องกันใบหน้าและศีรษะไว้

“มึง กูเกลียดฉิบหาย ไอ้พวกเศรษฐีอเมริกัน ไอ้พวกโสโครก พวกมึงร่ำรวยมหาศาลแต่พวกมึงยังคงใช้ประโยชน์จากพวกกู” เสียงมาร์โกด่าขรมไม่หยุด มือเท้ายังคงลงความโกรธแค้นไปที่เขาไม่ยั้ง

“ไอ้ห่ามาร์โก” ริกรีบวิ่งเข้ามากระชากมาร์โกออกไปแล้วปิดประตูลูกกรง

“มึงจะพาพวกกูซวยกันหมด!” ริกตะคอกใส่มาร์โกอย่างอารมณ์เสีย หันไปมองนักโทษหนุ่มน้อยที่ยังนอนคู้ตัวบนพื้นคอนกรีตในกรง เขาไม่ได้รู้สึกสงสารเด็กหนุ่มแม้แต่น้อยแต่เพราะมันคือตัวทำเงิน เขาจึงยังไม่อยากให้เด็กหนุ่มอเมริกันคนนี้ตาย ซึ่งพ่อกับแม่เศรษฐีของมันยอมจ่ายมาแล้วห้าล้านดอลลาร์ แต่ลูกพี่แบ่งมาให้เพียงเล็กน้อยเท่านั้นมันยังไม่พอ

“ถ้ามันตายไปใครจะรับผิดชอบ ใช้สมองอันน้อยนิดของมึงคิดหน่อยไอ้เวร” ริกพูดสมทบอีกครั้งก่อนผละไป

“วันนี้มึงรอดไอ้หนู” มาร์โกใช้เท้ากระแทกเข้ากับกรงข่มขู่ก่อนจากไปอีกคน

ความสะบักสะบอมจากฝีมือมาร์โกทำให้เขาเป็นไข้และไม่มีใครสนใจจะให้ยารักษา ริกยังคงเอาอาหารมาให้ตามปกติและเมื่อผ่านไปราวสองอาทิตย์ มาร์โกจึงเดินลงมาด้วยความเมามาย

“ไอ้ห่าสารเลวทั้งโคตร มึงรู้ไหมพ่อกับแม่มึงไม่ยอมจ่ายเงิน วันนี้กูจะกระทืบมึงแล้วส่งให้พวกมันดู” เสียงมาร์โกหัวเราะลั่นขณะลงเท้าไปตามร่างกายของเขา

“พอแล้วมาร์โก” ริกเอ่ยขึ้นขณะเอามือถือที่ถ่ายคลิปวีดิโอเก็บใส่กระเป๋ากางเกงยีนส์

“ถุย” เขาสะดุ้งเมื่อน้ำลายของมาร์โกถ่มลงบนศีรษะ เขาไม่สะทกสะท้านอะไรอีกแล้วตอนนี้ จะไปห่วงทำไมถ้าจะมีน้ำลายของใครสักคนรดลงมาที่ผมซึ่งไม่ได้สระมาเดือนกว่า

เหตุการณ์ซ้ำซากเป็นเช่นนี้ตลอดหลายเดือนที่ถูกคุมขัง ในแต่ละครั้งที่พวกมันอัดคลิปวีดิโอส่งไปให้ทางบ้านเขาดู มันจะทำร้ายเขาอย่างรุนแรงและหนักขึ้นเพื่อที่จะเรียกค่าไถ่ได้มากขึ้น เขารู้ว่าพ่อกับแม่ยอมจ่ายเงินทุกครั้งแต่มันไม่เคยพอ เพราะลูกพี่ที่มันพูดถึงจะแบ่งส่วนแบ่งมาเพียงเล็กน้อย

เขาอยากจะบอกพ่อกับแม่เหลือเกินว่าหยุดเถอะ ไม่ต้องจ่ายอะไรพวกมันแล้ว เขาเจ็บปวดมากพอแล้ว เขาควรจะหมดลมหายใจไปยังดีเสียกว่า

แต่แล้วในวันหนึ่งพวกมันทั้งหมดก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่มีใครนำอาหารมาให้ร่วมเจ็ดวันแล้ว เขาได้แต่นอนหลับด้วยความอ่อนเพลีย ร่างกายซูบผอม ริมฝีปากแตกระแหงมีเลือดไหลออกซิบ ๆ ตามรอยแยกเพราะขาดน้ำ เขาแน่ใจว่ามันคงถึงเวลาของเขาแล้วเพราะในที่สุดเขาก็ได้ยินเสียง เสียงที่เขาคิดว่าเป็นเสียงของพระเจ้าผู้ซึ่งได้ยินสิ่งที่เขาเพียรขอมาตลอดหลายสัปดาห์ แต่มันไม่ใช่เมื่อเสียงนั้นเริ่มดังขึ้นเหนือศีรษะข้างนอกตัวบ้าน เป็นเสียงของใบพัดเฮลิคอปเตอร์ เขาสะลืมสะลือพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะพยุงตัวขึ้นแต่ทำไม่ได้ เขาเห็นแสงสีขาวพุ่งเข้ามาก่อนอับดับแรกจากมุมห้อง แล้วคนแต่งเครื่องแบบถืออาวุธครบมือหลายคนก็เข้ามา

“จิโอวานนี่ จิโอวานนี่” เขาได้ยินเสียงพ่อเรียกเขาสุดเสียง เขาอยากจะบอกพ่อเหลือเกินว่าเขาดีใจที่ได้เห็นท่านอีกครั้ง