ตอนที่ 11 เล่นใหญ่ 2

"พวกมึงพาเมียไปกินอาหารญี่ปุ่นกับกูหน่อย อ้อ...แล้วไปเกณฑ์บอดี้การ์ด คนขับรถหรือใครก็ได้ไปนั่งเป็นแขกในร้านให้กูด้วย เดี๋ยวกูเลี้ยงเอง"

เพื่อนๆ ทำตามคำขอของซียูทันที ไม่นานนักเทรย์กับทรอยก็บอกว่าตอนนี้บอดี้การ์ดของที่บ้านกำลังเดินทางไปที่ร้าน ส่วนเควินที่กำลังรอไอรินอยู่ก็แซวขึ้นมา

"เป็นไงล่ะมึง เมื่อก่อนชอบด่าว่าพวกกูเล่นใหญ่ พอถึงคราวตัวเองเสือกเล่นใหญ่กว่าใครเพื่อน"

พูดจบก็หันไปหัวเราะกับสองพี่น้อง ส่วนซียูได้แต่ยิ้มแห้งๆ เพราะเถียงไม่ออก

ตกเย็น พอน้ำหวานไปถึงเห็นคนนั่งเกือบเต็มร้านแล้วก็ตกใจ เพราะปกติช่วงกลางสัปดาห์แบบนี้คนจะน้อย

"เหลือแค่ที่นั่งที่ซูชิบาร์ค่ะ" พนักงานบอกด้วยท่าทางสุภาพ

น้ำหวานลังเล ปกติเธอไม่ใช่คนที่ชอบกินซูชิแบบโอมากาเสะมากนัก เพราะชอบมองหน้าคู่สนทนามากกว่าจะไปนั่งมองเชฟปรุงอาหาร

'ช่างเถอะ ไหนๆ วันนี้ก็มาคนเดียว นานๆ ทีกินโอมากาเสะก็ได้'

ว่าแล้วหญิงสาวก็ตกลงไปนั่งตรงนั้น

ขณะที่เชฟกำลังเริ่มปรุงอาหารจานแรก ที่นั่งข้างๆ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งมานั่ง เมื่อหันไปมองก็เห็นว่าเป็นซียูนั่นเอง

"อ้าว เจอกันอีกแล้ว บังเอิญจังเลยนะครับ" ซียูทักทายยิ้มๆ

น้ำหวานยิ้มให้ แต่เป็นยิ้มที่เจือความสงสัยเพราะเธอรู้สึกว่าครั้งนี้มันบังเอิญมากเกินไป

ตอนเจอกันที่มหาวิทยาลัยเธอพอเข้าใจได้ แต่การมาเจอกันที่นี่มันออกจะแปลกไปซักหน่อยเพราะร้านนี้เป็นร้านเล็กๆ ที่ต้องเข้าซอยมาลึกพอสมควร แถมเจ้าของร้านก็ไม่ได้โปรโมทอะไรมากมายเพราะเน้นลูกค้าในพื้นที่

เธอจึงสงสัยว่าซียูรู้จักร้านนี้ได้ยังไง

"อย่าบอกนะว่าคุณตามชั้นมา! "

"ตามมาอะไรอีกล่ะ ผมก็แค่ชอบตระเวนกินโอมากาเสะ ร้านนี้คุณเป็นเจ้าของหรือไง คนอื่นถึงมากินด้วยไม่ได้? "

น้ำหวานทำท่าจะโต้ตอบแต่พอมองเห็นสายตาเชฟชาวญี่ปุ่นที่ถึงแม้จะฟังภาษาไทยไม่ออก แต่คงพอเดาจากท่าทางได้ว่าลูกค้ากำลังเถียงกันอยู่

"รีบกินเถอะ เดี๋ยวเสียรสชาติ" ซียูก็คงเห็นเหมือนกันเลยบอกให้เธอรีบกิน หญิงสาวจึงหยุดต่อปากต่อคำแล้วหันไปจัดการกับอาหารที่เชฟทยอยทำและเสิร์ฟให้ทีละจาน

"ชอบหรือคุณ? "

"อะไร? "

"ก็เห็นทำหน้าบานเป็นจานเชิงตอนกินปลาหน้าวัว"

"เรื่องของชั้นย่ะ! "

ซียูทำหน้าอ่อนอกอ่อนใจ แต่พออีกฝ่ายเผลอก็แอบอมยิ้มด้วยความเอ็นดู

และพอถึงตาเขาบ้าง ขณะที่เชฟกำลังเสิร์ฟซูชิหน้าปลาหน้าวัว เขาเห็นจากหางตาว่าดวงตาแป๋วๆ ของคนบางคนแอบมองมา แต่พอเขาหันไปมองก็รีบหลบตา ซียูที่ตั้งใจจะยกให้ตั้งแต่แรกเห็นแล้วก็ลังเลใจว่าจะให้หรือจะแกล้งกินเองดี

แต่พอนึกถึงสีหน้ามีความสุขตอนที่ได้กินของชอบของอีกฝ่ายแล้วชายหนุ่มก็ตัดสินใจไม่แกล้งดีกว่า

เขาอยากเห็นเธอมีความสุข ไม่ว่าเขาสองคนจะอยู่ในสถานะไหนหรือไม่มีสถานะเลยก็ตาม แต่ยังไงซะเขาก็อยากเห็นเธอมีความสุขอยู่ดี

"อะ…ผมยกให้"

เมื่อเห็นอีกฝ่ายมองมาด้วยความสงสัยก็รีบอธิบาย

"ผมกินได้ ชอบด้วย แต่ไม่เท่าคุณ…ซูชิชิ้นนี้เชฟบรรจงปรุงอย่างพิถีพิถัน ผมว่ามันควรจะได้เข้าไปอยู่ในปากของคนที่ชอบมันสุดๆ จะได้เหมาะสมกับคุณค่าของมัน"

"เวอร์จริงๆ เลยคุณเนี่ย ไม่กินก็เอามา"

น้ำหวานทำเป็นพูดห้วนๆ เพื่อข่มความเขินอาย

ทำไมเธอจะดูไม่ออกว่าอีกฝ่ายตั้งใจยกให้ แถมยังอุตส่าห์คิดคำพูดเลี่ยนๆ มาพูดเพื่อช่วยกลบเกลื่อนอีก เธออยากบอกว่ารู้ทัน แต่ถึงพูดไปอีกฝ่ายก็คงปฏิเสธอยู่ดีจึงรับมาให้มันจบๆ ไป

"มองอะไรล่ะ? ให้แล้วห้ามขอคืนนะ ไม่คายให้หรอก! "

ซึยูไม่ตอบ ได้แต่หัวเราะอยู่ในลำคอ ส่วนน้ำหวานก็ไม่พูดอะไรอีกเพราะรู้สึกว่าใบหน้าตัวเองมันเห่อๆ ร้อนๆ ยังไงพิกล ซึ่งเรื่องนี้หญิงสาวก็ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร

'หรือเพราะวาซาบิ? ใช่แล้ว! เพราะใส่วาซาบิเยอะเกินไปแน่ๆ เลยรู้สึกเผ็ด

ไม่ได้หน้าร้อนอะไรหรอก! '