บทที่ 2 - ทำความคุ้นเคย 3

-VIP CLUB-

ฉันกวาดสายตามองไปรอบๆ บริเวณเมื่อมาถึงสถานที่เป้าหมาย เนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุด ลูกค้าเลยจะเยอะมากเป็นพิเศษ ทำให้การมองหาพี่โซ่ลำบากมากขึ้นไปอีก

“นั่นไงพี่โซ่ กำลังบริการโต๊ะนั้นอยู่” ยัยปีใหม่ เพื่อนต่างมหา’ลัย ชี้ไม้ชี้มือให้ฉันมองไปทางโต๊ะด้านข้างเวที

จริงด้วย! ฉันเจอเขาแล้ว ออร่าผิวสว่างขาวเด่นมาแต่ไกลไม่ผิดตัวแน่

วันนี้เขาสวมเสื้อยืดคอกลมสีดำกับกางเกงยีนขาวยาวสีเดียวกัน ทรงผมถูกเสยขึ้นโชว์ใบหน้าหล่อเหลา ส่วนริมฝีปากกำลังคาบบุหรี่อยู่ในท่าที่ดูแบดบอยสุดๆ ว่าที่สามีของฉันหล่อมากเกินไปจริงๆ

“ไปเรียกเด็กเสริฟ์คนนั้นมาให้หนูหน่อย” ฉันโบกไม้โบกมือเรียกผู้จัดการร้านที่เดินสวนมาพอดี เขาดูมีอายุมากกว่าฉันมากเลยแทนตัวเองว่าหนู

“ชื่อโซ่ที่เป็นเด็กใหม่ใช่ไหมครับ”

“ใช่ค่ะ! เอาคนนั้นเลย” ฉันล็อกเป้าหมายชี้นิ้วไปยังพี่โซ่ที่ยืนอยู่ไกลออกไป

“พอดีมีลูกค้าจองตัวไปบริการแล้ว คุณผู้หญิงสนใจเป็นคนอื่นไหมครับ เดี๋ยวผมเรียกมาให้เลือก”

“ไม่เอาอ่ะ หนูจะเอาคนนั้น”

“ไม่ได้จริงๆ ครับ”

“ยัยป้าพวกนั้นจ่ายไปเท่าไหร่ เดี๋ยวหนูให้พี่สามเท่าเลย” ไม่พูดเปล่าแต่ยังหยิบเงินสดปึกหนาออกจากกระเป๋าสะพายรุ่นชาแนลคลาสสิคที่ราคาตอนนี้พุ่งไปเกือบสี่แสน

“ถือว่าช่วยๆ กันนะคะพี่สุดหล่อ”

เมื่อเห็นว่าพี่ผู้จัดการมีท่าทางลังเลจึงยัดเงินใส่มือเขาไป รวมๆ แล้วก็น่าจะหลายหมื่นอยู่

“หนูเป็นหลานอาเชนนะ…ถ้าพี่ไม่ช่วย หนูจะฟ้องอา” เพราะรู้ว่าคลับนี้เป็นเครือข่ายของอาเชนเลยอ้างออกไปแบบนั้น

อาเชนคือเพื่อนสนิทของพ่อ บอกเลยว่าแถวนี้ฉันรู้จักหมด พี่โซ่ไม่มีทางรอดสายตาฉันแน่นอน

“…..”

“ถ้าไม่เชื่อก็ดูนี่” ฉันยื่นโทรศัพท์ให้เขาดู มันคือรูปถ่ายของฉันกับอาเชนที่กอดกันด้วยความสนิทสนม

แน่นอนว่าพอได้เห็นผู้บริหารระดับสูงสุดขนาดนั้น คุณพี่ผู้จัดการถึงกลับเลิ่กลั่กหน้าถอดสี

“มะ…ไม่มีปัญหาครับคุณหนู ขอเวลาสักสิบนาที เดี๋ยวผมจัดการให้”

“…..” ริมฝีปากบางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ด้วยความพอใจ พลางชะเง้อคอมองพี่โซ่แบบไม่ให้คาดสายตา

“แกนี่มันสุดยอดจริง!” ปีใหม่ยกแก้วเหล้าขึ้นมาชนกับฉันด้วยสีหน้าที่ภูมิใจในตัวเพื่อนคนนี้นักหนา

“คนนั้นฉันจองแล้วย่ะ” ไม่ว่าใครหน้าไหนก็หมดสิทธิ์แตะต้องผู้ชายของฉัน!

“ไอ้โซ่!”

ชายหนุ่มหันกลับไปมองตามเสียงเรียก ก่อนจะเห็นว่าเป็นผู้จัดการที่เดินเข้ามาหาด้วยท่าทางรีบร้อน

“ครับผู้จัดการ?”

“มึงนี่มันเสน่ห์แรงจริงๆ มาทำงานวันแรกก็ได้เรื่องเลย ลูกค้าโต๊ะวีหนึ่งเรียกหา”

“แต่ผมบริการโต๊ะนี้อยู่”

“โต๊ะนั้นลูกค้าคนสำคัญมาก มึงรีบไปเลย”

“…..” เขามองผู้จัดการด้วยความสงสัย ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ ถึงได้เรียกไปกระทันหันแบบนี้

“ไม่ต้องงง จะเอาไหมเงิน เดี๋ยวทางนี้กูจัดการให้เอง”

“ครับ”

โซ่รีบเดินตรงมายังโซนวีไอพีที่อยู่ไม่ไกลจากตรงนั้น ก่อนจะหยุดชะงักเมื่อเห็นบุคคลที่คุ้นเคยนั่งรออยู่

“เฮ้! สุดหล่อ”

“ทำไมถึงเป็นเธอ?” เรียวคิ้วหนาขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัยวันนี้ปาลินอยู่ในชุดเดรสรัดรูปสีขาวโชว์สัดส่วนอวบอั๋นจนเขาต้องเผลอมอง

“ไม่ดีใจหรือไงที่ได้เจอลินที่นี่” คนตัวเล็กดุ๊กดิ๊กไปมาด้วยความดีใจพร้อมลุกไปดึงแขนชายหนุ่มให้นั่งลงข้างๆ กัน

“วันนี้นั่งข้างลินนะ หรือพี่จะเข้ามานั่งในหัวใจของเค้าก็ได้”

“ใช่เวลาเล่นไหม ฉันกำลังทำงานอยู่ ถ้าจะมาเพื่อก่อกวนก็กลับบ้านไป”

“ก่อกวนที่ไหน ลินเสียเงินไปตั้งสองแสนเพื่อให้ได้ตัวพี่มานะ”

“เป็นบ้าไปแล้วหรือไง ทำไมถึงยอมเสียเงินมากมายขนาดนั้น” โซ่ถามคนตรงหน้าอย่างไม่ค่อยพอใจมากนัก แค่ไม่ต้องการให้เธอเสียเงินกับเรื่องไร้ประโยชน์แบบนี้

“ไม่อยากให้พี่ไปยุ่งกับใครอ่ะ เค้าหวง” ใบหน้าแสนหวานซบลงบนไหล่หนาอย่างออดอ้อน

“ไร้สาระ”

“ด่าให้ตายก็ไม่แคร์หรอก”

“…..” โซ่ได้แต่ลอบถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า ดูเหมือนว่าปาลินจะดื้อว่าที่เขาคิดไว้มากนัก

“ถ้าพี่กินแก้วนี้หมด เดี๋ยวเค้าให้แก้วละสองหมื่น” ไม่พูดเปล่าแต่ยังหยิบเงินปึกหนาออกมาวางลงบนตักของชายหนุ่ม

“รวยนักหรือไง ถึงได้เอาเงินมาให้ผู้ชายแบบนี้”

“ลินให้พี่คนเดียวนะ ไม่ได้ให้คนอื่นสักหน่อย”

“เก็บเงินเธอเอาไว้ ไม่ต้องเอามาให้ฉัน”

โซ่พยายามยื่นเงินกลับคืนให้ แต่เธอไม่รับซ้ำยังยัดใส่กระเป๋ากางเกงเขาอีกด้วย

“คิดซะว่าลินเป็นลูกค้าคนนึงก็ได้ อย่าปฏิเสธกันเลย”

-หลายชั่วโมงผ่านไป-

“มึนหัวแล้ว” ร่างบางยกมือนวดขมับเพื่อไล่อาการวิงเวียน เหมือนโลกจะหมุนช้าลงจนทำให้รู้สึกวูบตลอดเวลา

นั่งดื่มตั้งหลายชั่วโมงแต่ไม่เห็นวี่แววว่าโซ่จะเมา ต่างจากเธอที่นั่งทรงตัวแทบไม่ไหว

“ไหนบอกไม่เมา?”

โซ่ตบหน้าของคนตัวเล็กเบาๆ เพื่อเรียกสติ แต่ดูจากท่าทางเธอคงเมาจริงไม่ได้แกล้ง

“พี่ชงให้ลินเข้มมาก ตั้งใจจะมอมเหล้ากันเหรอ”

“เป็นคนขอเองไม่ใช่หรือไง แล้วจะบ่นทำไมอีก”

“อื้ออ มึนหัวชะมัดเลย”

“กลับบ้านไหม?”

“ไม่เอา…เค้าจะกลับพร้อมพี่”

“แต่ฉันทำงานอยู่ ยังไม่เลิกงาน”

“กลับก่อนได้ไหม เดี๋ยวลินจ่ายค่าแรงให้เอง”

“เมื่อไหร่จะเลิกเอาเงินฟาดหัวคนอื่นสักที”

“พี่อย่าพูดแบบนี้สิ ลินไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะ”

“แต่เธอทำให้ฉันคิด”

“พูดมากอ่ะ กลับบ้านกัน” ปาลินยกมือขึ้นปิดปากเขาคล้ายกับรำคาญ ก่อนจะฉุดลากชายหนุ่มให้เดินตามออกมาจากคลับ

-บนรถ-

“ไหวหรือเปล่า นั่งให้มันดีๆ” โซ่หันไปมองคนตัวเล็กที่ทำตัวโอนเอียง พร้อมโน้มตัวเข้าหาเพื่อคาดเข็มขัดนิรภัยให้

“จะพาลินไปไหน?”

“ไปส่งที่บ้านไง”

“ไม่เอา…ถ้ากลับบ้านสภาพนี้โดนพ่อด่าแน่เลย”

“ทำตัวเองทั้งนั้น”

“อย่าดุนักสิ ลินไม่เคยเมาขนาดนี้มาก่อนเหมือนกัน”

“ถ้าโดนคนอื่นลากไปข่มขืนขึ้นมาจะทำยังไง? มีปัญญาช่วยเหลือตัวเองได้หรือเปล่า เธอเป็นผู้หญิงนะ ดูแลตัวเองให้มันดีๆ หน่อย”

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินเขาบ่นจริงจังยาวเหยียดขนาดนี้

“ที่บ่นมากมายขนาดนี้เพราะเป็นห่วงลินใช่ไหม”

“…..”

“ลินมองออกนะ ว่าพี่ก็ชอบลินเหมือนกัน ถ้าเป็นแบบนั้นทำไมไม่ลองคบกันดูล่ะ” ปาลินจับมือคนตัวโตไว้แน่น ก่อนจะหันไปมองหน้าเขาด้วยสายตาจริงจัง

“เป็นแฟนกันไหม?” ถึงจะเมาแต่ก็มีสติและรู้ตัวเองว่ากำลังทำอะไรอยู่

“คิดเองเออเอง ใครจะไปชอบเด็กกร้านโลกอย่างเธอ”

“กร้านโลกที่ไหน ลินยังบริสุทธิ์อยู่เลย รอพี่มาเปิดซิงอยู่เนี่ย”

หมับ! โซ่หยิกเข้าที่ปากของเธออย่างแรงด้วยความมันเขี้ยว แต่ก็พอเข้าใจได้ว่าเธอคงเมามาก

“ดูพูดเข้าดิ”

“ได้ยินกันแค่สองคน ไม่เป็นไรหรอก”

“ถ้าเมาแล้วเลอะเทอะแบบนี้ คราวหลังไม่ต้องกิน”

เขาผลักศีรษะของคนตัวเล็กให้ถอยห่าง แต่เธอกลับทำในสิ่งที่ไม่คาดฝัน…คือขยับขึ้นมานั่งคร่อมบนตักในท่าหวาบหวิว

“อย่าดื้อให้มากนักนะปาลิน!” ยิ่งโซ่พยายามผลักไส เธอยิ่งกอดเขาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

“กลับไปนั่งที่เดิม”

“ไม่เอา ลินจะนั่งตรงนี้ ลินจะนั่งตักพี่”

“เกะกะ!”

“ตัวเค้าเล็กนิดเดียวไม่เกะกะหรอก ทำไมชอบไล่ตลอดเลย” คนตัวเล็กเริ่มรู้สึกน้อยอกน้อยใจที่เขาทำแบบนี้ ทีกับชบาและผู้หญิงคนอื่นกลับได้รับการปฏิบัติที่ดีกว่าเธอ

“ถ้าไม่มีลินคอยวิ่งตามแล้วจะรู้สึก”

“…..”

“จะเอาแบบนั้นใช่ไหม”

“นั่งดีๆ จะพากลับบ้าน” โซ่เลือกที่จะไม่ตอบก่อนจะเบี่ยงสายตามองไปยังนอกรถ

“ลินยังไม่อยากกลับบ้าน พี่ช่วยไปส่งลินที่คอนโดหน่อยได้ไหมคะ”

หัวใจแกร่งเริ่มเต้นแรงเมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนของหญิงสาวที่กำลังเป่ารดต้นคอ

กลิ่นกายหอมยั่วยวนจากเธอทำให้เขาเผลอลอบกลืนน้ำลายลงคออยู่บ่อยครั้ง

“ถ้าอดใจไม่ไหวก็จูบลินเลยสิ ลินยอมให้พี่ทำทุกอย่างเลย”

“อยากเอากับฉันมากขนาดนั้นเลยหรือไง”

“ลินอยากเป็นเมียพี่ ไม่อยากให้พี่ไปยุ่งกับใครเลย ลินหวงพี่มาก”

“ฉันแค่ทำงาน ยังไม่ได้ยุ่งกับใครเลย”

ใบหน้าแสนหวานหลับตาพริ้มพร้อมโน้มริมฝีปากลงไปจูบกับเขาอย่างนิ่มนวล หัวใจดวงน้อยเต้นแรงจนแทบบ้าเมื่อโซ่ยอมเปิดริมฝีปากให้เธอได้สอดเรียวลิ้นเข้าไปช่วงชิมความหวานเป็นครั้งแรก

มือหนาลูบไล้ปัดป่ายไปตามแผ่นหลังขาวเนียนในขณะที่ริมฝีปากยังแนบชิดประกบกัน พลางขยับไล่ลงมาบีบเคล้นที่บั้นท้ายอวบอั๋นอย่างนึกมันเขี้ยว

“พะ…พี่โซ่ทำให้หน่อย”

“แค่ฉันจูบก็มีอารมณ์แล้ว?”

“ได้ไหม ทำให้ลินหน่อย”

“จะให้ฉันทำอะไร?”

“ใช้นิ้วทำให้ลินหน่อย”

“แล้วทำไมไม่ทำเอง”

“อยากรู้ว่าตอนที่พี่ทำให้ มันจะดีกว่าตอนที่ลินทำเองไหม”

“อ้าขาออกสิ เดี๋ยวพี่ทำให้”