แชร์ความช้ำ

ผมพาน้องพลอยเข้าไปนอนในห้องนอนของเธอ เธอร้องไห้จนผล็อยหลับอยู่ที่อกของผม ผมเลยอุ้มเธอขึ้นแนบอก หัวใจแกร่งของผมมันสั่น ผมโกรธมันครับ ไอ้ตั้ม ผมโกรธมันมากจริงๆ

ผมนั่งลงพื้นที่ข้างๆ เตียงหลังจากดึงผ้าห่มนวมขึ้นมาคลุมร่างของน้องพลอยแล้ว เธอยังคงสะอึกสะอื้น จนน้ำตาไหลออกมา ผมใช้นิ้วหัวแม่มือเกลี่ยคราบน้ำตาของเธอเบาๆ แล้วลูบผมของเธอ

"ถ้าเป็นไปได้ ให้พี่เจ็บแทนพลอยยังดีกว่า"

ผมก้มลงตั้งใจจะหอมแก้มเธอ แต่เมื่อปลายจมูกของผมชนเข้ากับพวงแก้มป่องของเธอ ผมก็ต้องชะงักเพราะคำว่าแฟนเพื่อนมันยังติดอยู่ในหัวของผม

ผมหยัดกายตั้งตรง แล้วมองเธออีกครั้ง ลูบผมของเธอเบาๆ แล้วเดินออกจากห้องนอน ผมปิดประตูอย่างเบามือที่สุดเพราะกลัวว่าคนตัวเล็กจะตื่นเพราะเสียงปิดประตูของผมได้ หลังจากนั้นผมก็เดินไปนั่งที่โซฟากลางห้องของเธอ

ผมไม่อยากปล่อยเธอเอาไว้คนเดียว ผมมันเคยช้ำมาแล้วแต่ผมไม่อยากให้เธอต้องช้ำเพราะใคร หากใจเธอมีพื้นที่ให้ผมบ้างสักนิดก็ยังดี

- สามทุ่ม -

แกร่ก~

ฉันเปิดประตูห้องนอนออกมาเห็นพี่เขมนอนหลับอยู่ที่โซฟา ฉันแปลกใจเล็กๆ ที่ออกมาแล้วเจอพี่เขาแทนที่จะเป็นผู้ชายคนนั้น คนที่บอกรักฉัน คนที่บอกว่าจะมีแต่ฉัน

ฉันเดินเข้าไปตั้งใจจะปลุกพี่เขมให้เขาตื่น แต่โทรศัพท์มือถือของฉันมันดังขึ้นพอดี คนที่โทรมาเป็นพี่ตั้ม ตั้งแต่เห็นชื่อเขามือไม้ของฉันสั่นไปหมด ใจฉันมันสั่น มันเต้นแรงจนพาลให้แข้งขาของฉันไม่มีแรงไปด้วย

ครืด~ ครืด~ ครืด~

"ฮัลโหล"

(ทำไมเพิ่งรับสายล่ะพลอย พี่โทรไปตั้งนานแล้วนะ)

ทันทีที่ได้ยินเสียงของพี่ตั้ม หัวใจของฉันมันก็เต้นระรัวราวกับว่ามันจะหยุดนิ่งเสียให้ได้ ฉันพยายามประคองเสียงไม่ให้สั่น หัวใจของฉันมันช้ำจนสะกิดแทบไม่ได้

"เราเลิกกันเถอะค่ะพี่ตั้ม ... อึก ... อึก"

คนปลายสายเงียบไป นี่คงเป็นคำตอบที่เขาให้ฉันแล้วสินะ พี่ตั้มยอมเลิกกับฉันง่ายๆ เพราะผู้หญิงคนนั้น ฉันกำลังจะกดวางสายแต่กลับได้ยินเสียงปลายสายตอบกลับมา

(อยู่คอนโดใช่ไหม พี่จะไปหา)

"ไม่ต้องมาค่ะ พลอยไม่อยากเจอหน้าพี่"

(เดี๋ยวพี่ไปหา)

ทันทีที่ปลายสายพูดออกมาแล้วกดวางสายฉันก็ทรุดตัวบงนั่งข้างๆ โซฟาที่พี่เขมนั่งอยู่ ปล่อยให้หยาดน้ำตามันไหลออกมาปลอบโยนความเสียใจของฉันที่ถูกคนที่ฉันรักทำร้าย

ผมเห็นน้องพลอยทรุดตัวลงนั่งอยู่ข้างๆ โซฟาที่ผมนอน อันที่จริงผมตื่นนานแล้วแต่ได้ยินเธอคุยโทรศัพท์ กับไอ้ตั้มเพื่อนของผม หัวใจของผมมันเต้นแรงเมื่อตอนที่ได้ยินเธอบอกเลิกมัน แต่แล้วหัวใจของผมมันก็เต้นแรงหนักกว่าเก่าเมื่อตอนที่เห็นเธอทรุดตัวลงนั่งแล้วร้องไห้

หมับ!!

ฉันที่กำลังนั่งร้องไห้ ตกใจเล็กน้อยเมื่อตอนที่พี่เขมอุ้มฉันให้ขึ้นไปนั่งข้างๆ เขา เขาเช็ดน้ำตาให้ฉันอย่างอ่อนโยน แต่แล้วคนที่หัวใจบอบช้ำอย่างฉันมันกำลังอ่อนแอ ฉันโอบกอดพี่เขมอย่างแนบแน่นกลิ่นตัวของเขาทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลายไม่คิดเลยว่าอ้อมกอดของพี่เขมจะอบอุ่นได้ถึงขนาดนี้

พี่เขมไม่พูดอะไรออกมาสักคำ แต่เขาใช้มือลูบที่หลังของฉันเบาๆ บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเขากำลังปลอบใจฉัน ยิ่งพี่เขมอบอุ่นขนาดนี้ฉันยิ่งปล่อยน้ำตาให้ไหลลงมาจนเสื้อเชิ้ตของพี่เขมเปรอะคราบน้ำตาของฉันเป็นวงกว้าง

ผมกอดปลอบน้องพลอยอยู่อย่างนั้น ไม่รู้นี่ครับว่าต้องพูดอะไรออกมากลัวว่าพูดอะไรออกมาแล้วจะไปสะกิดใจของน้องเข้า ผมไม่อยากทำให้เธอร้องไห้ครับ

สักพักใหญ่ๆ น้องพลอยก็หยุดร้องไห้แล้วผละตัวออกจากอ้อมกอดของผม ผมไม่ได้อยากจะฉวยโอกาสแต่ว่าอยากจะอยู่กับเธอไม่อยากปล่อยเธอไว้คนเดียว

" ... อึก ... พะ ... พลอยไม่เป็นไรแล้วค่ะ พี่เขมจะกลับบ้านเลยไหมคะ"

ฉันเงยหน้ามองพี่เขมผ่านม่านน้ำตาใต้คำว่าไม่เป็นอะไรของฉันมันกลับโหยหาเขาแปลกๆ อาจจะเพราว่าฉันเองที่กำลังช้ำ เลยอยากได้อ้อมกอดของใครสักคนที่เขาพร้อมจะโอบอุ้มฉันไว้ แต่ตอนนี้ฉันกลับมองไม่เห็นใครเลย นอกจากผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าฉัน

ผมก้มหน้ามองน้องพลอยที่เงยหน้ามองผม ใบหน้าของเธอเปียกแฉะไปด้วยน้ำตา ผมมองที่ริมฝีปากของเธอที่มันเปรอะไปด้วยน้ำลายใสกลีบปากของเธอมันเป็นรูปกระจับสวยได้รูปทีเดียว อีกทั้งมันยังชมพูระเรื่อผมอยากจะกดจูบลงไปที่ริมฝีปากอวบอิ่มนั่นจริงๆ หากผมทำลงไปเธอจะมองว่าผมเลวไหม

ผมทำไม่ลง

ไม่ใช่เพราะผมเป็นคนดีหรอกหากว่ากันด้วยเรื่องของความเลวผมนี่นัมเบอร์วันในกลุ่มเลยก็ว่าได้ครับ ไอ้ตั้มก็แค่เจ้าชู้ ส่วนคนอื่นๆ ก็เลื้อยไปทั่วแต่ผมนี่สิ ยิ่งกว่าเอาแต่ใจ แต่หากไอ้ตั้มมันยังทำให้น้องพลอยของผมต้องร้องไห้อีก ผมจะแย่งเธอมา

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ผมหลุดออกจากภวังค์ที่คิดจะเขมือบน้องพลอยที่เป็นแฟนเพื่อน ไม่สิ ผมน่ะไม่ทำอย่างนั้นหรอกครับเพราะผมยังทนไหวอยู่ น้องพลอยรีบผละตัวผมออกเธอลุกขึ้นยืนแล้วจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินออกไปเปิดประตูให้กับผู้ที่มาใหม่

"พลอย"

"มาทำไมคะ"

"ไอ้เขม ทำไมมึงอยู่นี่วะ"

"แล้วพี่ละ หายไปไหนมา"

ส่วนเกิน ผมมันเป็นส่วนเกินไปแล้วสินะ ในเมื่อพระเอกมาแล้วตัวแสดงแทนอย่างผมก็คงต้องไป ผมลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูงแล้วจัดแจงเสื้อผ้าเพียงนิดเดินผ่านหน้าไอ้ตั้มกับน้องพลอยออกไป

"กูกลับก่อน"

"ขอบใจที่ดูแลพลอยให้กู แต่ต่อไปนี้ไม่ต้องแล้วล่ะ แฟนกู กูดูแลเอง"

ผมเดินออกไปโดยที่ไม่แสดงสีหน้าท่าทางอะไรเลย แต่จริงๆ แล้วหัวใจของผมมันเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมา อยากจะเอาหมัดหนักๆ ฟาดลงไปที่หน้าของมัน

พี่เขมออกไปแล้ว ในห้องนี้เหลือแค่ฉันกับพี่ตั้ม ฉันไม่รู้จะพูดอะไรออกมา พอได้เห็นหน้าพี่ตั้ม ความเสียใจมันก็ตีตื้นขึ้นมาอีกครั้ง

"พลอย"

"พี่ตั้มคะ ผู้หญิงคนนั้นมันเป็นใคร"

"พี่ขอโทษนะพลอย พี่ขอโทษ ให้โอกาสพี่อีกครั้งนะพี่สัญญา จะไม่เกิดเหตุการณ์แบบวันนี้อีก"

ฉันใจอ่อน ...

และความใจอ่อนของฉันมันก็ทำให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้มาเรื่อยๆ ตลอดหนึ่งปีเต็ม