ทำใจยอมรับ

- มหาลัยฯ เอกชน –

วันนี้ฉันเดินเข้ามหาลัยตามปกติแต่ว่าฉันต้องเดินไปหาพี่เขมก่อนเหมือนที่ทำเป็นประจำอยู่ในทุกๆ วัน เพราะว่าวันที่รับน้องฉันได้เป็นน้องรหัสพี่เขาแล้วพี่เขาบอกว่าฉันต้องซื้อข้าวเช้า และไปกินข้าวกลางวันกับเขาทุกวันจนครบหกเดือน

"พี่อาชา วันนี้พี่เขมไม่มาเหรอคะพลอยไม่เห็นเลย"

"ใช่ วันนี้มันลาอะ น้อยพลอยมีอะไรเหรอ"

"ก็พลอยซื้อข้าวมาให้ค่ะ"

"เอามาให้พวกพี่กินก็ได้"

ฉันยื่นถุงข้าวมันไก่เจ้าประจำของพี่เขมให้กับพี่อาชา วันนี้พี่เขมไม่มาแต่ทำไมฉันรู้สึกเหงาๆ อย่างประหลาด ฉันตัดสินใจส่งข้อความแช็ตไปหาพี่เขมอยากรู้ว่าเขาเป็นยังไงบ้าง

ข้อความแช็ต

พลอย : พี่เขมทำไมไม่มาเรียน เป็นอะไรมากรึเปล่า

เขม : ...

พลอย : พี่อยู่ไหนเนี่ยเดี๋ยวพลอยไปหา

เขม : อยู่คอนโด

พลอย : เค

น้องพลอยส่งข้อความมาหาผม ใจจริงผมไม่อยากจะตอบหรอกนะ แต่คนมันใจจดใจจ่อรออะ คุณเข้าใจกันใช่ไหม ผมรู้อยู่แล้วว่ายังไงวันนี้น้องต้องซื้อข้าวมันไก่มาให้ผม เพราะผมชอบกินเป็นประจำ ไม่รู้ว่าน้องไปรู้มาได้ยังไง เฮ้อ ตอนนี้ผมกำลังเครียดมากน้องพลอยของผมตอนนี้เป็นของคนอื่นไปแล้ว คนอื่นที่ว่านี่ไม่ใช่ใครที่ไหน มันเป็นเพื่อนของผมเอง

ติ๊งต่อง~ ติ๊งต่อง~ ติ๊งต่อง~

เสียงกริ่งที่ห้องของผมดัง น้องพลอยคงจะมาแล้วละผมเดินไปหน้าประตูห้องส่องที่ตาแมวเห็นน้องพลอยยืนอยู่คนเดียวผมดีใจมากเลยนะ ผมรีบวิ่งไปที่ห้องนอนส่องกระจกเสยผมให้มันดูหล่อกว่านี้ ไม่อยากให้น้องมาเห็นผมในสภาพนี้มันไม่น่าดูชมเลยละ

ผมตัดสินใจเปิดประตูพร้อมกับรอยยิ้มที่พยายามทำให้มันสดใสที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่เมื่อผมเปิดประตูออก พระเจ้า ฟ้าผ่าลงกลางใจของผมอีกครั้งเมื่อไอ้ตั้มมันยืนจับมือน้องพลอยของผมอยู่ ให้ตายเถอะมันจะตอกย้ำผมถึงเมื่อไหร่เนี่ย

"ไงมึงป่วยเป็นหมาหงอยเลยนะ ไม่มีเมียให้อ้อนก็เลยต้องมาอ้อนแฟนกูเนี่ยนะเพื่อนเวรจริงๆ "

ไงครับประโยคแรกของมันก็เหมือนเอาค้อนปอนด์มาทุบที่หัวผมแรงๆ แล้วละ แต่ยังไงต่อละมันจะรู้ไหมว่าที่จริงแล้วมันแย่งผมไป ไม่ใช่ผมไปแย่งมัน ให้ตายเถอะบาดตาบาดใจชะมัด

"ก็ไม่สบายนิดหน่อย"

ไอ้ตั้มมันเดินเข้าไปในห้องครัวของผม ปล่อยให้ผมอยู่กับน้องพลอยของผมกันแค่สองคนน้องยกมือไหว้ผมเหมือนอย่างที่เคยทำหน้าตาของน้องสดใสขึ้นมากๆ จะไม่สดใสได้ยังไงก็เพิ่งจะมีแฟนไปเมื่อวานเอง คอยดูเถอะน้ำตาเช็ดหัวเข่ามาเพราะมันเมื่อไหร่ผมเนี่ยแหละจะซ้ำให้ดู

"พี่เขมไปหาหมอรึยังคะ"

ฉันถามพี่เขมที่เอาแต่จ้องหน้าฉันไม่ยอมกะพริบตาไม่รู้ว่าเป็นเพราะพิษไข้หรืออะไรแต่รอบตาพี่เขาดูแดงๆ จนน่าสงสารเขาใช้ชีวิตอยู่คนเดียวเพราะพ่อกับแม่ไม่ค่อยมีเวลามาหา เอ่อ ฉันรู้เรื่องของพี่เขาเท่านี้เองแต่ตอนนี้ฉันรู้สึกแปลกๆ พี่เขมเอาแต่จ้องหน้าฉันไม่ยอมพูดอะไรออกมาเลย อันที่จริงเขาก็เป็นคนพูดน้อยอยู่แล้วแหละเพียงแต่ฉันแค่รู้สึกแปลกๆ เท่านั้นเอง

น้องพลอยของผมเธอเอาแต่มองหน้าผมไม่รู้ทำไมเหมือนกันแต่ผมเองอยากจะเดินเข้าไปกอดน้องมากๆ เลยนะ แต่มันทำไม่ได้มันมีเส้นบางๆ ของคำว่าแฟนเพื่อนกั้นเอาไว้อยู่ ไม่อยากจะเชื่อว่าผู้หญิงที่ผมเคยชอบ เคยแอบมอง แอบจองเอาไว้ จะกลายเป็นของคนอื่นไปได้ยังไง แถมคนนั้นมันยังเป็นเพื่อนของผมอีก

"อะ แดกซะ จะได้หายเร็วๆ กูรอเตะบอลกับมึงอยู่"

ผมแค่พยักหน้ารับเท่านั้นไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่านั้น น้องพลอยเธอเดินไปหยิบน้ำไม่เย็นที่ข้างตู้เย็นให้ผม เธอหยิบยาแก้ไข้ที่ซื้อมาด้วยออกมาเตรียมไว้สองเม็ดก่อนจะยื่นให้ผม หัวใจของผมมันเต้นแรงกับแฟนเพื่อนที่เคยเป็นของผมมาก่อน (ในจินตนาการ) ถ้าเธอมาเป็นของผมจริงๆ เธอจะดูแลผมดีอย่างนี้ไหมนะ

ผมตักข้าวเข้าปากทีละคำสองคำขณะที่นั่งมองไอ้ตั้มกับน้องพลอยของผมนั่งเล่นกันกะหนุงกะหนิงอยู่บนโซฟา โดยที่ตัวผมเองอยู่ที่โต๊ะกินข้าว ผมรีบตักข้าวเข้าปากให้ไวแล้วรีบกินยาที่น้องพลอยเตรียมไว้ให้มันจะได้รีบกลับไปสักที

ฉันคอยสังเกตพี่เขมอยู่เป็นระยะในขณะที่กำลังเล่นกับพี่ตั้มไปด้วย เขารีบกินข้าวจนหมดด้วยความรวดเร็ว แล้วก็กินยาตามที่ฉันวางเอาไว้ให้ เขาตั้งท่าจะเดินไปล้างจานหลังห้องแต่ก็ช้ากว่าฉันเพราะฉันเดินมาถึงแล้ว

"เดี๋ยวพลอยล้างให้ค่ะ"

" ... "

"เอามานี่เลย ไม่สบายก็ต้องไปนอนนะคะ"

ฉันแย่งจานข้าวมันไก่ที่ว่างเปล่าออกมาจากมือหนาของพี่เขมแล้วรีบเดินไปล้างจานโดยที่พี่เขมก็เดินไปนั่งกับพี่ตั้มที่โซฟา ให้เพื่อนเขาได้คุยกันบ้างฉันคนนอกออกมาล้างจานดีกว่า

"พี่เขมละคะพี่ตั้ม"

"มันไปนอนแล้ว"

ให้ตายเถอะฉันล้างจานไปไม่เท่าไหร่พี่เขมก็ไปนอนแล้วฉันคิดว่าฉันก็ไม่ได้ล้างนานขนาดนั้นนะ ฉันชะโงกหน้าเข้าไปดูพี่เขมนอนเปิดแอร์เย็นฉ่ำพร้อมกับนอนหันหลังคลุมโปงเป็นที่เรียบร้อย

"งั้นเรากลับกันเลยไหมคะพี่ตั้ม"

"ไปสิ"

น้องพลอยปิดประตูห้องนอนของผมอย่างช้าๆ ผมแอบหรี่ตามองประตูห้องนอนของผมค่อยๆ ปิดลงจนสนิท ทำให้ในห้องนอนของผมปกคลุมไปด้วยความมืดเพราะผมปิดม่านทุกทิศ จะมีก็เพียงแค่แสงจากตัวเลขที่เครื่องปรับอากาศเท่านั้น

"ทำไมต้องเป็นมันวะ"

ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆ แล้วขยับพลิกตัวกลับหลังไปอีกด้านผมคงต้องทำใจยอมรับแล้วใช่ไหม ยอมรับที่น้องพลอยไปเป็นของคนอื่นแล้วจริงๆ ผมไม่ใช่ป่วยอะไรหรอกผมตรอมใจครับ ผมเสียใจ เสียใจที่รักษาเธอไว้ไม่ได้ เสียใจที่เธอจะไม่ใช่ของผมอีกแล้ว

ผมค่อยๆ ปิดเปลืองตาลงอย่างช้าๆ ผมขออ่อนแออีกแค่วันเดียวเท่านั้นหลังจากนั้นผมจะเป็นคนใหม่ ผมจะกลับไปเป็นเขมคนที่ไม่สนใจเรื่องความรักอีกแล้ว น้ำตาของผมมันเริ่มไหลลงมาจากหางตาเปื้อนหมอนหนุนใบใหญ่จนเปียกแฉะ

ให้ตายเถอะผมนอนไม่หลับได้แต่พลิกตัวไปพลิกตัวมาอยู่นั่นแหละ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผมจะเป็นอะไรได้ถึงขนาดนี้ผมนอนไม่ได้เลยผมต้องทำยังไง ผมพยายามข่มตาหลับอีกครั้งก่อนที่จะปิดเปลือกตาลงเบาๆ อย่างจริงจังปลอบตัวเองก่อนนอนว่า

"หลับตาเถอะมึง เขาเป็นของคนอื่นไปแล้ว"