บทที่ 1 ทุกอย่างเพิ่งจะเริ่ม..

ฟึบ!

“อ่าส์..” เสียงคำรามเบาๆจากชายร่างสมส่วนฟุบลงบนโซฟาขนาดคิงไซส์ใจกลางห้อง ด้วยสีหน้ากำลังกลั้นทนกับความเจ็บปวด เสื้อเชิ้ตสีขาวสอาดแปะเปื้อนเต็มไปด้วยหยดเลือดสีแดง ชายหนุ่มกัดปากแน่นพรางเอนตัวพิงโซฟาด้วยความเพลีย

”ไปโรงพยาบาลเถอะนะครับบอส“ ชายในสูทสีดำกล่าวขึ้นด้วยท่าทีเป็นห่วง แม้จะเคยเห็นภาพตรงหน้าบ่อยจนเป็นว่าเล่น ทว่าความชื่อสัตว์ลึกในใจที่ตนมีต่อผู้เป็นนายไม่สามารถทำให้ยืนเพิกเฉยมองดูนายเจ็บได้

“กูไม่ไป” คำพูดเดิมๆที่เขากล่าวออกมา แม้จะเจ็บปานตายจากข้างนอกมา แต่ทว่าความดื้อด้านที่จะกลับบ้านมาหาแฟนสาวก่อนสิ่งอื่นไดก็ยังคงไม่เคยเปลี่ยน

ครืด…

เสียงประตูที่ฟังดูเหมือนจะมาจากห้องนอนถูกเปิดออกก่อนเสียงฝีเท้าเล็กที่ดูเหมือนจะลากสิ่งของบางอย่างกำลังมุ่งเข้ามาทางเขา คิ้วเข้มขมวดขึ้นเมื่อเห็นหญิงสาวผู้เป็นที่รักเดินลากสัมภาระขนาดใหญ่เข้ามาหยุดอยู่เบื้องหน้าตน

“คุณจะไปไหน”ร่างใหญ่รีบดีดตัวลุกขึ้นจากโซฟาพุ่งเข้ามาจับมือเล็กที่กำสัมภาระเอาไว้แน่น สายตาอันเป็นกังวลจ้องมองใบหน้าสระสวยที่ดูเหมือนจะมีอะไรในใจ ปากอวบเม้มเข้ากันแน่นไม่กล้าเงยขึ้นสบตากับแฟนหนุ่ม ทว่าเธอขอเวลาทำใจที่จะกล่าวสิ่งในใจออกมาไม่ถึงนาที หญิงสาวค่อยๆเงยหน้าสบตากับอีกคนที่มองดูเธอแววตาเป็นกระวนกระวาย

“เดน…พิชขอโทษค่ะ เราเลิกกันเถอะนะ” คำพูดที่ไม่ต่างจากมีดเล่มใหญ่แทงลึกเข้าไปในอกแกร่ง คนฟังถึงกับชะงักนิ่งไปชั่วครู่ ไม่รู้ว่ามันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น มือหนากำแผ่นหลังมือบางแน่น

“พิชพูดเรื่องอะไร เราคุยกันแล้วไม่ใช่หรอ ไม่ว่าจะมีปัญหาอะไรจะไม่พูดคำว่าเลิกเด็ดขาด..”

“คุณให้เวลาพิชหน่อยนะ ตอนนี้พิชไม่สามารถยืนอยู่เคียงข้างคุณได้”

“ทำไมจะไม่ได้อ่ะพิช ไม่มีอะไรมาขวางความรักเราได้ทั้งนั้น”

“พิชขอโทษ..”นิ้วมือเล็กแกะมือหนาที่จับมืออีกข้างเธอเอาไว้แน่นออกด้วยแรงอันน้อยนิด ด้วยความที่ร่างกายอีกคนก็อ่อนเพลียไม่ต่างกัน เขาไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะยื้อเธอไว้

“เราจบกันแค่นี้นะคะ อย่าลืมทำแผลด้วยนะ ครั้งนี้พิชคงอยู่ทำให้คุณไม่ได้”สิ้นสุดคำพูด พิชชาหันหลังสาวเท้าก้าวออกไปโดยไม่คิดจะหันกลับมาเหลียวแล คนมองนํ้าตาคลอมือไม้อ่อนแรงฟุงลงบนโซฟา ทุกอย่างเหมือนจะถึงทางตันไปหมด นับตั้งแต่ที่มีเธอเข้ามา เขาก็ไม่เคยคาดถึงโลกที่ไม่ทีเธออยู่ข้างๆอีกเลย นํ้าสีใสหยดลงมาไม่สนคำว่าลูกผู้ชาย

“ผมจะไปตามเธอกลับมา..”แดนผู้เป็นลูกน้องคนสนิททนเห็นนายเป็นแบบนี้ก็บีบใจตนไปด้วยไม่น้อย ชายในสูทดำหันหลังจะไปตามว่าที่นายหญิงกลับมา ทว่ายกขายังไม่ทันก้าวออกไป ผู้เป็นนายก็เอ่ยห้ามเสียก่อน

“ปล่อยเธอไป”

“แต่ว่า..”

“ในเมื่อเธออยากไปก็ปล่อยให้เธอไปซะ” แม้มันจะบีบหัวใจแทบขาดเป็นเสี่ยงๆ แต่เมื่อเธอยืนยันที่จะไปจากเขา ก็ปล่อยให้เธอได้ทำตามความต้องการเสีย ลูกน้องผู้ยืนมองได้แต่พยักหน้ารับฟังคำสั่ง เมื่อตัวเค้าเองไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่านี้

”แล้วแผลนาย…“

“แค่นี้ไม่ตายหรอก มึงออกไปได้แล้ว” แดนพยักหน้ารับรู้ก่อนจะก้าวออกไปตามคำสั่งของเจ้านาย

“หลอกลวงทั้งนั้น..สัญญาบ้าๆ” เอนหัวพิงด้านหลังพรางหลับตา ทำให้นํ้าตาที่คลอเอ่อเต็มเบ้าตาหลั่งไหลเป็นสายนํ้าลงมาจนถึงไต้คาง ที่ผ่านมาคงไม่เคยมีความหมายอะไรกับเธอเลย ถึงได้เลือกที่จะทิ้งกันไปได้ง่ายๆเช่นนั้น แผลจากโดนยิงลึกเข้าไปที่กำลังเจ็บแสบอยู่ตรงแขนนั้นเทียบไม่ติดอะไรกับหัวใจที่กำลังปวดตึบๆจนไม่สามารถระบายความทรมานนั้นออกมาเป็นคำพูดได้

บนเครื่อง..

ดวงตาเศร้าหมองทอดมองออกไปนอกหน้าต่างที่เต็มไปด้วยก้อนเมฆสวยงาม ในหัวเต็มไปด้วยความคิดเป็นจำนวนมาก หากชีวิตเธอสวยงามได้ดั่งก้อนเมฆพวกนี้คงดีไม่น้อย คำพูดของหญิงชราวันนั้นผุดเข้ามาในหัวซํ้าๆ

“ด้วยใบหน้าไร้ที่ติของเธอ เกือบจะดีพอที่จะเป็นสะใภ้บ้านฉันได้ แต่น่าเสียดาย..ตระกูลฉันไม่นิยมเก็บคนไม่มีหัวนอนปลายเท้าเข้ามาเป็นสะใภ้ นี่คือจำนวนเงินสิบล้าน ฉันคิดว่าเธอคงฉลาดพอแล้วเอาเงินนี่ไปตั้งตัวซะ “ ภายในภัตตาคารหรู สภาพแวดล้อมเต็มไปด้วยกลิ่นอายคนรวย เธอกำลังถูกมารดาของชายผู้เป็นที่รักนั่งดูถูกกดขี่ ทว่าด้วยนิสัยของพิชชา ไม่สามารถมีใครมาเอาเปรียบเธอได้ ใบหน้าสระสวยเผยยิ้มบางออกมา

“คุณหญิงดาริณ ฉันคิดว่าคุณพูดถูก“

“หึ..ก็คิดว่าจะโง่”

“ก็ได้ค่ะ ฉันจะเลิกกับลูกชายคุณ”

”เงินเช็คนี้เป็นของเธอ“

”ขอบคุณในนํ้าใจค่ะ แต่ฉันขอไม่รับไว้“สิ้นสุดคำพูด คนสวยดีดตัวขึ้นก่อนจะหันหลังก้าวจากไปโดยไม่เอ่ยคำลํ่าลา ทว่าเมื่อก้าวออกไปได้ไม่กี่ก้าวก็เกิดความคิดบางอย่างผุดขึ้นมาในหัว ก่อนจะหยุดหันกลับมา

”อ้อ..ฉันขอบอกไว้เลยนะคะ ว่าสิ่งที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้ มันเป็นเพราะคุณ“

”ถ้าเธอหมายถึงเรื่องลูกชายฉันล่ะก็ ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันได้เตรียมผู้หญิงที่เหมาะสมกับเค้าเอาไว้แล้ว“ กล่าวจบหญิงชรายกแก้วนํ้าชาขึ้นมาจิบอย่างสบายอก

”ฉันไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น หึ..คุณหญิงดาริน นี่เพิ่งเป็นจุดเริ่มต้นเท่านั้น ฉันพูดจบแล้ว ขอตัวนะคะ“ใช่ ทุกอย่างมันเพิ่งจะเริ่ม แล้วเธอจะกลับมาทวงผู้ชายของเธอคืน สิ้นสุดคำพูดร่างบางหันหลังก้าวออกไปในทันที ก่อนจะมีเสียงแก้วนํ้าชาที่ถูกวางลงบนโต๊ะกระจกเงาเปร่งเสียงขึ้นมา ’เกร๊ก‘!

“เธอพูดผิดแล้วล่ะ นี่มันเป็นจุดจบต่างหาก เพียงแค่ฉันกำจัดเธอออกไปได้ก็สิ้นเรื่อง” คำพูดจากปากคนรวยพวกนั้นแล่นอยู่บนหัวเธอซํ้าๆ หญิงสาวละสายตาออกจากก้อนเมฆนอกหน้าต่างเครื่องบินที่กำลังมุ่งไปยันฝรั่งเศษ เธอไม่ใช่คนที่จะยืนอยู่เฉยๆให้คนพันธุ์นั้นมากดขี่เป็นครั้งที่สอง ในเมื่อรวยแล้วสามารถทำตามใจได้ เธอก็จะดันตัวเองให้ขึ้นไปอยู่ในระดับนั้นเสีย…