ตอนที่ 7 ฉันจะปลอบเธอเอง

ทางด้าน ผู้กล้าและคนอื่นๆ หลังจากฟอสตกเหว

"เราต้องขอบคุณฟอสนะที่ยอมสละชีวิตเพื่อให้พวกเรา รอดมาได้"

เรนผู้มีอาชีพคือผู้กล้า ได้พูดขึ้นอย่างใจเย็น 

แต่คนอื่นๆก็ทำท่าทางเศร้ากัน แต่มีอยู่2คนที่เศร้ามากกว่าคนอื่น คือมาโนะและมาโอะ 

"เรากลับไปที่ปราสาทกันก่อนเถอะ"

เรนพูดขึ้นอย่างใจเย็นอีกครั้ง

"จริงด้วยกลับกันเถอะ"

เพื่อนสนิทเรนพูดสมทบขึ้น ทุกคนเลยทยอยเดินออกจากดันกัน 

"ว่าแต่นายนี่เป็นผู้นำที่ดีเลยนะเรน"

เพื่อนของเรนพูดขึ้นพร้อมเอาแขนไปถ้าวที่ไหล่ของเรน

"ไม่ขนาดนั้นหรอก คุเรจิ"

เรน ถ่อมตัวด้วยความทราเขาไม่ใช้คนขี้อวดอยู่แล้ว

ส่วนคุเรจิ เขาเป็นนักดาบคลั่งหรือ เบอร์เซอร์เกอร์ 

"อย่าถ่อมตัวไปเลยนะเรน"

คุเรจิ พูดขึ้นอย่างเป็นกันเอง 

"งั้นเหรอ แต่ฉันคงต้องไปปลอบ2คนนั้นก่อนละ"

เรนพูดขึ้นพร้อมเดินตามเพื่อนๆไป

"เอาว่ะเรนผู้แสนดีจะจีบสาวในตอนที่ผู้หญิงกำลังร้องให้ว่ะ"

คุเรจิ พูดแซวเรน พร้อมทำหน้ากวนๆไป

"ย่าแซวฉันสินี่เพื่อทีมนะ"

เรนพูดออกไปด้วยสีหน้าอายนิดหน่อย 

"เหรอออออออออ"

คุเรจิยังแซวต่อไป 

"ฉันไปล่ะ"

เรนพูดขึ้นพร้อมเร่งความเร็วในการเดิน

"รอฉันด้วยซิ"

คุเรจิ ตะโกนไล่หลังเรนไป

หลังจากนั้นทั้ง 2 คนก็ได้เดินตามทุกคนไป หารู้มั้ยว่าที่จริงเรนแอบชอบมาโอะอยู่

ตัดมาที่มาโอะ 

หลังจากพวกเรากลับมาถึงปราสาทมาโอะนั้นยังคงร้องไห้อยู่ 

"นี่พี่เขาตายจริงเหรอ"

มาโนะถามไปพร้อมสีหน้าที่ยังเศร้าอยู่

"เขาตกลงไปขนาดนั้นฉันว่าเขาน่าจะไม่รอดนะ"

มาโอะพูดขึ้นด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า

"ฟอสบอกให้พวกเราทิ้งเขาและเดินต่อ เราต้องฟังคำสั่งเสียนั้นนะพี่"

มาโอะพูดพร้อม จับไหล่ของมาโอะ

"จ๋ะแต่ฉันยังคงเศร้าที่เขาจากไป ฉันขอไปที่ห้องก่อนนะ"

ทันทีที่มาโอะพูดจบเธอก็ได้ เดินไผที่ห้อง

ตัดมาที่ห้องของมาโอะ

"ทำไมเธอต้องทิ้งชั้นด้วยไหนว่าเรานะอยู่ด้วยกันไง" 

มาโอะคร่ำครวญ พร้อมร้องไห้ 

"ทำไม ฮือๆๆๆ"

มาโอะยังคงร้อง ด้วยความเศร้าๆ

(ก๋อกๆๆ) เสียงเคาะประตูดังขึ้น 

"มาโอะ!!! นี่ฉันเองเรน ฉันเข้าไปละนะ"

เรนเคาะประตู แล้วบอกชื่อของตนพร้อมเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว

มาโอะหันที่ไปตามเสียง ก็เห็นเรนเปิดประตูเข้ามา 

"เธอไม่เป็นไรนะ"

เรนถามไปทันทีที่เห็นคราบน้ำตสของมาโอะ

"ฉันไม่เป็นไร"

มาโอะตอบทั้งๆที่ร้องไห้อยู่ 

"เธอไม่เป็นไรนะถ้าเธอเจอเรื่องร้ายๆฉันจะปลอบเธอเอง"

เรนที่เห็นดังนั้นก็ได้รีบทำแต้มทันที

"ไม่เป็นไรหรอก ฉันโอเค"

มาโอะพูดทั้งน้ำตา

"เรนพูดจะไม่เป็นไรได้ไงเล่า เธอร้องไห้ตั้งมากขนาดนี้"

เรนพูดท้วงไปด้วยความเป็นห่วง

"ก็ฟอส เขาจากไปโดยไม่ไห้ฉันทำใจเลย เมื่อเช้าเรายังคุยกันปกติอยู่เลย"

มาโอะ พุดพร้อมเอามือทั้ง 2 มาปิดหน้าไว้

"ตอนนี้เธอเศร้าไปก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปหรอก ทำใจแล้วเดินต่อไปเถอะ"

เรน พยายามพูดปลอบมาโอะอย่างใจเย็น

"ใช่สิเธอไม่ได้สูญเสียคนสำคัญไปนิ ฉันอยู่กับ ฟอสมาตั้งแต่เด็ก จะไม่ให้ฉันร้องหน่อยเหรอ "

มาโอะพูดพร้อม หันหน้าอย่างรวดเร็วไปหาเรน

"ฉันก็ไม่อยากเสียคนสำคัญไปหรอกนะ!"

เรนพูดพร้อมยืนขึ้น ตอนนั้นมาโอะนั้นตกใจมาก

"ฉันไม่อยากให้คนสำคัญร้องไห้เพราะเพื่อนสมัยเด็กจากไปหรอกนะ" 

เรนตะโกนขึ้นอีกรอบ นั่นทำให้มาโอะตกใจหนักกว่าเดิม 

"เรนนี่นาย..."

มาโอะยังพูดไม่ทันจบ เรนก็พูดต่อ

"ใช่คนสำคัญของฉันคือเธอฉันนะชอบเธอมาตั้งนานแล้ว ได้โปรดเถอะลืมเขาแล้วคบกับฉันเถอะนะ"

ทันทีที่เรนพูดจบ มาโอะได้สตั้นไปเลยเมื่อโดนเรนสารภาพรัก ต่อหน้า 

"ไม่!!!! มาโอะ ปฏิเสธเสียงแข็ง ฟอสพึ่งจะตายไปแท้ๆแต่นาย....."

มาโอะพูดขึ้นด้วยความโมโห พร้อมมองตรงไปยังเรนด้วยแววตารังเกียจ

"โอเคๆฉันขอโทษๆ"

เรนพูดขึ้นพร้อมเดินถอยออกนอกห้องไป

"วันนี้มันวันอะไรกันเนี่ย โดนอัญเชิญมาต่างโลก คนสำคัญตกหน้าผา และโดนหัวหน้าห้องสารภาพรักในวันเดียว ฉันนอนดีกว่า"

มาโอะได้ทำท่าเอามือกุมหัว ก่อนจะเอนตัวนอนลงไป

ตัดมาที่มาโนะที่แอบมาร้องอยู่ 

"เอาละทุกคนได้เวลาอาหารแล้ว"

ทหารราชวังมาตามทุกคนไปกิน้าว ทุกคนรีบมุ่งไปยังโต๊ะกินข้าวขนาดใหญ่ ที่ห้องครัวและพบราชานั่งอยู่หัวโต๊ะอยู่แล้ว 

"เอาละมารับประทานอาหารกันทุกคน"

ราชาพูดพร้อมกางแขนทั้ง 2 ข้างออก ทุกคนเลยหาที่นั่งและเดินเข้าที่ตัวเอง 

"วันนี้พวกท่านผ่านอะไรมาเยอะเลยใช่มั้ยละ เอาละกินอาหารกันเถอะ"

ราชาได้ชวนให้ทุกคน รับประทานอาหารเย็นทันที

ส่วนอาหารของพวกเราคือสเต็กเนื้อชั้นดี (โอ้โห!!!!)ทุกคนต่างตะโกนออกมาด้วยความตกใจ 

"กินเลยไม่ต้องเกรงใจ"

ราชาพูดพร้อมยิ้มออกมาอย่างอบอุ่น

"ฉันขอไปตามพี่ก่อนนะพวกนายกินส่วนของฉันไปได้เลยนะฉันไม่หิว"

มาโนะพูดพร้อมหันไปหาเพื่อนข้างๆ

(เพื่อนๆตอบโอเค!!!) และมาโอะก็ได้เดินไปตามพี่ที่ห้อง 

"(ก๊อกๆ)พี่นี่ฉันเอง"

มาโอะขานชื่อตัวเองออกไป และได้เปิดประตูเข้าไป 

"ไงมาโนะ วันนี้ปวดหัวแย่เลยเนอะ"

มาโอะพูดด้วยน้ำเสียงที่ ซึมๆ เพราะพึ่งตื่น

"ไปกินอาหารได้แล้วพี่ ทุกคนรออยู่นะ"

มาโนะได้ชักชวนพี่ตนเองไปกินข้าวเย็นทันที

"ไม่ละฉันไม่หิว จริงสิเมื่อกี้ฉันโดนหัวหน้าสารภาพรักด้วยละ"

ทันทีที่มาโอะพูดเสร็จ มาโนะก็ได้ตกใจทันที 

"จริงเหรอพี่"

มาโนะถามกลับไปเพท่อความแน่ใจ

"จริงสิ ฉันควรทำยังไงดีละ"

มาโอะถามมาโนะต่ออีก

"นี่พี่ตกลงไปเลยก็ได้นะ ยังไงตอนนี้ฟอสก็ไม่อยู่แล้ว"

มาโนะได้กลั้นใจพูดคำรี้ไป ทั้งที่ยังโกรธเรนอยู่

"ไม่ล่ะมาโนะ ฟอสพึ่งไปแท้ๆ จะให้พี่ไปมีคนอื่นได้ไงเล่า"

มาโอะพูดขึ้นพร้อมส่ายหน้าไปมา

"มันก็จริงของพี่อ่ะน่ะ เรนนี่ล่ะก็....."

มาโนะพูดขึ้นพร้อมส่ายหน้าไปมา

"(หนอยเร็น!!! เห็นพี่ฉันอ่อนแอเลยใช้โอกาสนี้ สารภาพ ฉลาดจริงๆนะเรื่องพวกนี้)"

มาโนะพูดในใจด้วยอารมณ์ที่ค่อนข้างหงุดหงิด