ตื๊อเท่านั้นที่ครองรัก

มาหยามองคนที่ขับรถพาเธอกลับไร่ด้วยความว้าวุ่นใจ เธอไม่รู้ว่าต่อไปจะเจอกับอะไร ใบหน้าของสินธรดูเข้มข้นไปด้วยความดิบเถื่อนแตกต่างจากผู้ชายอ่อนน้อมสมัยก่อนนัก

“นายจะพาฉันไปอยู่ที่ไร่กี่วัน”

“แล้วแต่อารมณ์และหนี้สินของคุณ ใช้หนี้หมดก็จบกันไป วินๆ กันทั้งคู่”

เขาพูดกวนอารมณ์ทำให้คนที่นั่งสงบสติอารมณ์มาตลอดทางเริ่มกรุ่นโกรธขึ้นมาในทันที

“วินๆ กันทั้งคู่ยังไง ฉันไม่เห็นได้อะไรเลยนอกจากเสียเปรียบนายท”

“เสียเปรียบที่ไหน ผมก็เสียวคุณก็เสียว”

“ไอ้!”

“พูดหยาบคายโดนกระแทกในรถ เอาไหม”

“นายนี่มัน พูดกวนฉันทำไม หนี้สินชดใช้ก็ต้องมีวันหมด ชดใช้ไม่หมดจะให้ฉันเป็นหนี้ตลอดชีวิตหรือไง”

“ก็คุณมีปัญญาไหมล่ะ”

เธอกัดปากเชิดหน้าขึ้นอย่างถือดี

“ฉันมีปัญญา อย่ามาดูถูกกันนะ”

“ผมดูถูกจริงๆ นั่นแหละว่าคุณนมใหญ่ ถ้าดูผิดไม่เอามาทำเมียหรอก ทั้งนม ทั้งโหนก หย๊าย... ใหญ่... ก้นก็ยิ่งกระแทกทีดัง ตับ ตับ ตับ!”

“ไอ้!”

“ในรถผมไม่สะดวก เอาไว้เราถึงไร่ผมจะสนองให้คุณหายอยาก”

“ไอ้คนปากโสโครก!” เธอด่าเขาด้วยความกรุ่นโกรธ

“ปากโสโครกแบบผมคุณก็จูบมาแล้วไม่ใช่เหรอ เห็นจูบเอาจูบเอาแทบจะดูดผมเข้าไปในร่าง”

“ไอ้ บ้า!”

“ไม่สิ คุณดูดดุ้นผมเข้าไปในร่องต่างหาก เวลาจะถอนออก คุณไม่ยอมปล่อย ผมเลยใจอ่อนกระแทกเข้าไปแรงๆ ให้คุณสาแก่ใจ”

“ไอ้คนลามก จะตามจองล้างจองผลาญฉันไปถึงไหน”

“เคยได้ยินไหมตื้อเท่านั้นที่ครองโลก เมื่อก่อนคุณเคยดูถูกผมเอาไว้ยังไง ผมจำได้หมด แล้วคนอย่างผมถ้าตั้งใจเอาไว้ว่าอยากได้อะไร อยากทำอะไรต้องทำให้สำเร็จ ผมอยากได้คุณมาเป็นเมีย ผมก็ทำแล้วไง”

“โรคจิต ฉันไม่ได้อยากเป็นเมียนายสักหน่อย”

“นี่ผมให้คุณเป็นเมียเลยนะ หรืออยากลดตำแหน่งเป็นนางบำเรอ เมียเก็บ เมียชั่วคราว...” เขาพูดยังไม่ทันจบ เธอก็สวนกลับมาเสียก่อน

“ฉันไม่อยากเป็นอะไรกับนายทั้งนั้นล่ะ”

“ก็แล้วแต่คุณ”

เขาพูดอย่างไม่ยี่หระ คนอย่างเขาไม่เคยยอมแพ้อะไร ยิ่งพยศ ยิ่งยากๆ เขาจะเอาเธอมาอยู่กับเขาตลอดชีวิตเลยคอยดู

ด้วยความสัตย์จริง เขานึกขอบคุณที่เธอดูถูกเขา...

เขาเป็นคนชอบเอาชนะ อะไรที่บอกว่ายากๆ เขาจะทำมันให้ได้ คนอื่นยังสร้างเครื่องบิน สร้างยานอวกาศได้เลย แค่มีไร่เป็นของตัวเอง มีผู้หญิงที่อยากได้เป็นเมียนอนกกอยู่ใกล้ๆ ทำไมเขาจะทำไม่ได้ เขาไม่สนใจหรอกว่าเธอจะรักเขาหรือเปล่า แต่เขาชอบเธอและแอบรักมานาน เขาก็จะทำให้เธอมาเป็นของเขาให้ได้ อยู่กันไปก็รักกันไปเอง

และคุณหนูปากร้ายแบบเธอก็ต้องเจอกับเขานี่แหละ

ลึกๆ เขาไม่อยากให้เธอไปคอยปั่นป่วนครอบครัวของพี่ชาย เขาเลยต้องกักตัวเธอเอาไว้ที่ไร่ของตัวเอง

พี่ชายที่เขารักและนับถือเปรียบเสมือนพ่อ และจริงๆ แล้ว วัฒน์เป็นมากกว่านั้น เพราะอีกฝ่ายเป็นผู้มีพระคุณ เป็นคนดีที่น่ายกย่อง ทั้งยังคอยช่วยเหลือและให้กำลังใจเขาเรื่อยมา

มาหยาทุ่มเถียงกับคนขับรถแล้วเผลอหลับไป นานเท่าไหร่เธอไม่รู้ แต่พอตื่นขึ้นมาเธอก็ต้องกะพริบตาปริบๆ มองไปรอบกายอย่างตื่นตาตื่นใจ

ไร่แห่งนี้กว้างใหญ่ และสวยงามแลดูมีชีวิตชีวา

“คุณชอบกินสตอเบอร์รี่ไม่ใช่เหรอ”

“เกี่ยวอะไรกัน”

“ผมก็เลยทำไร่สตอเบอร์รี่ให้คุณไง”

“คุณคิดว่าฉันสตอเหรอ”

“คิดในแง่ร้ายจริงคุณ”

เขาหันมามองขำๆ เธอหน้างอในทันที พี่ชายของเขาทำไร่ชา เขาก็แบ่งส่วนหนึ่งทำไร่ชาด้วยเพราะได้ความรู้จากพี่ชายมาเยอะ สมัยก่อนวัฒน์ให้เขาดูแลจัดการทุกอย่าง พี่ชายสอนเขาหลายเรื่องหนึ่งในนั้นคือพืชเศรษฐกิจที่จะทำรายได้ให้เราตลอดปี

คนชอบกินสตอเบอร์รี่ลอบกลืนน้ำลายลงคอ อยากกินแต่ก็ทำเป็นเก๊กเอาไว้

“ถึงบ้านแล้ว”

บ้านหลังใหญ่ตรงหน้าทำให้มาหยาอ้าปากค้างตาโต ไม่คิดว่าสินธรจะร่ำรวยมีบ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ วูบหนึ่งเธอรู้สึกละอายใจที่เคยพูดจาดูถูกเขาเอาไว้เมื่อหลายปีก่อน

“ลงมาสิคุณ”

เขาเปิดประตูรถให้ เธอเดินลงไปแบบงงๆ คนรับใช้เข้ามาช่วยถือข้าวของด้วยกิริยาอ่อนน้อมถ่อมตนนั่นทำให้มาหยายิ่งทำตัวไม่ถูก เพราะสินธรมีคนพินอบพิเทาจนเธอก็เกรงใจเขาไปด้วย