บทย่อ
กรี๊ดดดดดด!!! ฉันอยากจะกู่ก้องร้องให้โลกแตกชีวิตที่เคยสงบสุขของฉันต้องพังพินาศลงอย่างไม่เป็นท่าเมื่อจู่ ๆ ก็มีติวเตอร์หนุ่มโผล่เข้ามา...ในชีวิตของฉัน...ทั้งที่ฉันไม่ต้องการสักนิดเดียว!!ที่สำคัญอีตา “ยุนจีเฮ” คนนี้ช่างเจ้ากี้เจ้าการสั่งให้ฉันทำโน่นทำนี่ตามแต่ใจเขาสั่งใครไม่สั่ง...มาสั่งฉัน “คิมแชยอง” แล้วเราจะได้เห็นดีกันฉันจะทำให้นายรู้สึกว่า...การที่นายตัดสินใจมาเป็นติวเตอร์ให้ฉันมันเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดครั้งสำคัญในชีวิตของนายเลยทีเดียว....ไม่เชื่อคอยดู! ....
บทที่ 1
ในขณะที่แชยองกำลังนอนหลับสบายอยู่นั้นเธอได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น จึงเอื้อมมือไปควานหานาฬิกาเรือนนั้นทั้งที่ยังไม่ลืมตา เพื่อกดปิดไม่ให้เสียงนั้นมารบกวนนิทราของตนเอง จากนั้นก็นอนต่อภายใต้ผ้าห่มคิดตี้สีชมพูหวานแหววที่เธอซื้อมาด้วยราคาแพงมันทำให้เธอนอนเป็นสุขยิ่งนัก แต่แล้วแชยองก็ได้ยินเสียงเคาะประตูห้องพร้อมกับเสียงเรียกของคุณนายคิมซึ่งยืนอยู่หน้าห้องนอนของเธอนั่นเอง
“แชยอง! ยังไม่ตื่นนอนอีกเหรอสายแล้วนะ เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนไม่ทันหรอก” เธอลุกขึ้นมานั่งแบบสลึม
สลือก่อนจะหันไปมองนาฬิกา
“ตายแล้วเกือบแปดโมงแล้วเหรอเนี่ย สายตั้งแต่เปิดเรียนวันแรกเลยเรา” แชยองลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจก่อนที่จะรีบกระวีกระวาดเข้าห้องน้ำ เพื่อทำธุระส่วนตัวและสวมเครื่องแบบนักเรียนหยิบหนังสือพร้อมกับกระเป๋าใส่ของใช้ส่วนตัวลงมาข้างล่าง แต่ไม่ลืมที่จะไปจูบแก้มคุณนายคิมก่อนที่จะวิ่งออกไปขึ้นรถที่มาจอดรอรับอยู่หน้าบ้าน
“แชยองไม่กินมื้อเช้าก่อนเหรอ” แชยองได้ยินเสียงแม่ตะโกนถาม
“ไม่ล่ะค่ะแม่...ไม่ทันแล้ว...หนูไปก่อนนะคะ”
“ตั้งใจเรียนนะ” เธอขึ้นมานั่งบนรถที่มาจอดรอเพื่อที่จะไปส่งเธอที่โรงเรียน
“ซิ่งเต็มที่เลยนะเฮชาน...วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรก...ฉันไม่อยากไปโรงเรียนสาย” แชยองสั่งคนขับรถและยังบอกให้เขาขับไปจอดรถห่างจากบริเวณหน้าประตูโรงเรียน เพราะว่ามันสายมากแล้วถ้าให้ไปจอดหน้าประตูโรงเรียนก็จะเป็นจุดเด่นให้คนสนใจ
คนอื่นสนใจก็ไม่เป็นไรหรอก...แต่ถ้าอาจารย์เฮวอนเห็นล่ะก็ยุ่งแน่ มีหวังจะต้องโดนอาจารย์ทำโทษพร้อมกับคนที่มาโรงเรียนสายอย่างแน่นอน แชยองเดินไปแอบดูอยู่ด้านข้างประตูโรงเรียน เพื่อความแน่ใจว่าอาจารย์เฮวอนจะไม่หันมาเห็นเธอ ในขณะนั้นเองเธอก็เห็นรุ่นน้องสองคนซึ่งมาสายเช่นเดียวกันกับเธอเดินมาพอดี แชยองรีบกวักมือเรียกสองคนนั่นทันที เมื่อรุ่นน้องเดินมาหาแชยองก็รีบถาม
“นี่!!วันนี้เธอสองคนมีวิชาพละหรือเปล่า” หนึ่งในสองคนนั้นพยักหน้า
“เอากางเกงวอร์มมาให้ฉันยืมหน่อยซิ” รุ่นน้องคนนั้นยืนงงว่าเธอจะเอากางเกงวอร์มไปทำอะไร
“เอ้า! ยืนบื้ออยู่ได้ไม่ได้ยินที่ฉันบอกหรือไง รีบเอากางเกงวอร์มออกมาให้ฉันซะทีสิแล้วค่อยไปเอาคืนที่ห้องเรียนของฉันก็แล้วกัน” รุ่นน้องรีบเปิดกระเป๋าเพื่อหยิบกางเกงวอร์มส่งให้พี่แชยอง
“ไปได้ละ...แล้วอย่าปากโป้งไปบอกอาจารย์เฮวอนว่าเจอฉัน ถ้าอาจารย์รู้ว่าฉันมาสายหรือฉันโดนอาจารย์ทำโทษเหมือนเจ้าพวกนั้นล่ะก็ รู้ใช่ไหมว่าจะต้องเจอกับอะไรบ้าง” แชยองพูดพร้อมกับชูกำปั้นยื่นไปตรงหน้าของรุ่นน้องทั้งสองคน พวกเธอพยักหน้าก่อนที่จะรีบเดินจากไป
แชยองรีบเดินเลี่ยงไปทางประตูหลังของโรงเรียนและรีบใส่กางเกงวอร์ม พร้อมทั้งโยนกระเป๋าและหนังสือเรียนข้ามกำแพงไป จากนั้นก็รีบปีนกำแพงข้ามไปสุดท้ายแชยองก็เดินเข้าไปในห้องเรียนโดยที่ไม่ถูกอาจารย์เฮวอนทำโทษเหมือนคนอื่น ๆ แชยองเดินเข้าไปนั่งข้างเพื่อนสนิท เมื่อยูจินเห็นเเชยองมาสายก็อดที่จะแซวเพื่อนรักไม่ได้
“เปิดเรียนวันแรกก็ประเดิมด้วยการมาสายเลยเหรอแชยอง”
“ก็มันตื่นสาย”
“แล้วเธอรอดพ้นสายตาของอาจารย์เฮวอนมาได้ยังไง”
“ฝีมือชั้นนี้...ฉันก็ปีนเข้ามาทางเดิมที่เราเคยใช้ประจำนั่นล่ะ” แล้วการเรียนการสอนก็เริ่มต้นขึ้นแชยองกับยูจินไม่ได้ตั้งใจฟังที่อาจารย์สอนสักเท่าไร ถ้าไม่หลับในห้องเรียนทั้งสองคนก็จะนั่งคุยกันโดยที่ไม่เกรงใจอาจารย์ผู้สอน ถ้าเป็นอาจารย์คนอื่นก็คงจะไม่สนใจพวกเธอแต่นั่นไม่ใช่อาจารย์เฮวอนเป็นแน่
และในขณะที่แชยองกำลังกระซิบกระซาบคุยอยู่กับยูจินอยู่นั้น แปรงลบกระดานก็ปลิวว่อนมาโดนหน้าผากของแชยองอย่างแรง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นฝีมือของใคร
“ที่นี่คือห้องเรียนถ้าอยากจะคุยก็ออกไปคุยกันข้างนอก” แต่เมื่อเขาเห็นว่าแชยองยังไม่ขยับเขยื่อนตัวออกไปยืนข้างนอกห้องตามที่ตามที่บอก อาจารย์เฮวอนจึงต้องพูดอีกครั้ง
“แชยองฉันสั่งให้เธอไปยืนข้างนอกห้องยังไม่ไปอีก” แชยองลุกขึ้นยืนทำหน้ากวน ๆ ตามสไตล์สาวซ่าส์และเดินออกไปตามคำสั่ง แต่เมื่อเดินมาตรงหน้าอาจารย์เฮวอนแชยองก็ก้มหัวให้อาจารย์พร้อมกับยักคิ้วให้สุดท้ายเธอก็ไปยืนอยู่หน้าห้องตามคำสั่งของอาจารย์จอมเฮี๊ยบ
“แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน...ก็ไม่อยากที่จะเรียนนักหรอก โดนทำโทษแบบนี้จะได้ไม่ต้องทนนั่งเรียน” ในขณะที่แชยองออกไปยืนข้างนอกห้อง ยูจินก็ลุกขึ้นจากที่นั่งและจะเดินตามออกไปเช่นกัน แต่เสียงเรียกของอาจารย์
เฮวอนสกัดดาวรุ่งไว้ก่อน
“ยูจิน...นั่นเธอกำลังจะไปไหน”
“ก็ออกไปยืนกับแชยองน่ะสิคะ”
“ใครสั่งห๊า!!...กลับไปนั่งที่เดิมเดี๋ยวนี้”
“อาจารย์ทำแบบนี้ได้ไงในเมื่อหนูคุยกับแชยองในห้องเรียน แต่อาจารย์กลับทำโทษแชยองเพียงคนเดียว ทำอย่างนี้เขาเรียกว่าอาจารย์เลือกที่จะปฏิบัติ ทางที่ดีอาจารย์ควรจะทำโทษหนูอีกคนถึงจะถูก อาจารย์
จะได้ไม่โดนวิพากษ์วิจารณ์ว่าเลือกที่รักมักที่ชังยังไงล่ะคะ” อาจารย์เฮวอนทำสีหน้าเบื่อหน่ายพร้อมกับสั่ง
“พวกเธอนี่มัน!! กวนประสาทฉันที่สุดจะไปไหนก็ไป”
“ขอบคุณมากค่ะ” ยูจินพูดพร้อมกับรอยยิ้มก่อนที่จะเดินออกไปยืนข้างเพื่อนรักเพื่อนซี้ เมื่อแชยองหันมาเห็นยูจินก็หัวเราะ
“เฮ้ย!! ออกมาทำไม”
“ฉันก็มายืนเป็นเพื่อนเธอน่ะสิ ยืนคนเดียวมันเหงานะ” แชยองหันไปโอบบ่าเพื่อน
“แบบนี้สิถึงจะเรียกว่ารักกันจริง” ในขณะที่กำลังยืนอยู่นั่นเองก็มีรุ่นน้องเดินผ่านมา และพบเห็น
แชยองและยูจินถูกทำโทษอยู่หน้าห้องเรียน ก็เลยเผลอมองทั้งสองคนนานไปนิ๊ด! ทำให้แชยองรำคาญจึง
ตวาดกลับไป
“นี่!!มองอะไรไม่เคยเห็นคนถูกทำโทษหรือไง” รุ่นน้องคนนั้นถึงกับสะดุ้งสุดตัวรีบเดินก้มหน้าและหลีกเลี่ยงทางที่รุ่นพี่ทั้งสองคนยืนอยู่ ยูจินเห็นเช่นนั้นก็หันไปปรามเพื่อนรัก
“น้องมันกลัวจนหัวหดหมดแล้ว”
“ก็ใครใช้ให้มอง...น่าเบื่อชะมัด...ขนาดเปิดเรียนวันแรกยังน่าเบื่อขนาดนี้”
“ถ้าเบื่องั้นเราสองคนก็ไปหาอะไรสนุก ๆ ทำกันดีไหม...” ยูจินพูดค้างไว้แค่นั้นแต่แชยองเข้าใจความ
หมายที่เพื่อนพูด
“เธอหมายถึง...” แชยองพูดละไว้ในฐานที่เข้าใจ ยูจินพยักหน้าว่าเธอเข้าใจถูกต้อง
“ก็ดีเหมือนกันนะเปิดเรียนวันแรกอาจารย์คงจะยังไม่สอนอะไรมาก งั้นพอจบชั่วโมงนี้เราก็ไปกันเลย”
“ตกลงว่าแต่เราจะไปที่ไหนกันดี”
“ออกไปจากโรงเรียนให้ได้ก่อนละกัน...แล้วค่อยมาคิดว่าจะไปไหนกันต่อดี”
หลังจากจบชั่วโมงของอาจารย์เฮวอนสองสาวสุดแสบก็ทำตามแผนที่ตกลงกันไว้ ทั้งคู่ลัดเลาะมาทางด้านหลังโรงเรียนแต่ก่อนที่จะพากันปีนกำแพงออกไปนั้น ก็ได้ยินเสียงของอาจารย์ฝ่ายปกครองดังมาแต่ไกล ทำให้ยูจินชะงักไปแชยองรีบบอกให้เพื่อนรักปีนออกไปก่อนโดยเร็ว ยูจินทำตามคำสั่งของเพื่อนอย่างว่องไว แต่พอถึงจังหวะที่แชยองกำลังจะปีนกำแพงนั้น ก็ได้ยินเสียงของอาจารย์ฝ่ายปกครองดังราวกับว่าอาจารย์ใกล้จะถึงตัวของแชยองแล้วนั่นเอง
“นั่นใครกำลังจะปีนออกไปไหน...หยุดและลงมาเดี๋ยวนี้นะ”
“ใครจะหยุดให้โง่ไม่มีทางอยู่แล้ว” แชยองหันไปมองเพียงแค่แวบเดียว จากนั้นก็รีบปีนข้ามกำแพงโรง เรียนออกไปได้สำเร็จ ทั้งคู่วิ่งห่างออกมาจากรั้วโรงเรียนกะระยะว่าปลอดภัยก็หยุดยืนหอบหายใจกันสองคน