ตอนที่ 1 ไท่จื่อแห่งแคว้นหยาง

ชายหนุ่มรูปงามเรือนร่างสูงโปร่ง มีผิวพรรณราวกับหิมะในช่วงฤดูเหมันต์ ใบหน้าของเขางดงามราวกับหยกชิ้นงาม นัยน์ตาของเขานั้นช่างดูดุดันและอ่อนโยนในเวลาเดียวกัน แต่เมื่อพิจารณาแล้ว กลับองอาจราวกับนักรบ แข็งแกร่งดุจภูผา

เขาก้าวเดินมาในสำนักเขาไท่ซาน ทอดสายตามองชายชราที่ยืนหันหลังอยู่ และเขาก็คำนับชายชราผู้นั้นด้วยความนอบน้อม

“ซือฝุ ศิษย์มาแล้วขอรับ” ชายหนุ่มเอ่ยบอกด้วยความนอบน้อม

ชายชราที่ยืนหันหลังอยู่นั้นได้หันหลังมาทั้งตัว ทอดสายตามองชายหนุ่มใบหน้างดงามราวกับหยกด้วยอาการหวั่นวิตกยิ่งนัก (ซือฝุ แปลว่า อาจารย์)

“เจิ้นเหวินยง ท่านจงตามหาอิสตรีที่ถือครองหยกสีเลือดให้เจอ นางจะนำพาเจ้าไปปิดผนึกฮวาเฟยได้อย่างสมบูรณ์”

“ขอรับ” ชายหนุ่มที่ซือฝุเรียกนั้นคือ เจิ้นเหวินยง ไท่จื่อแห่งแคว้นหยาง เป็นแคว้นที่ใหญ่ที่สุดในบรรดาเจ็ดแคว้น และไท่จื่อผู้นี้ได้นำทหารออกรบบุกตีทั้งหกแคว้นจนเป็นที่ยำเกรงของต้าหวางของแต่ละแคว้น

“ไท่จื่อคิดถึงเรื่องอะไรอยู่หรือพระเจ้าค่ะ”

เสียงของชายหนุ่มนั้น ทำให้ดึงพระสติขององค์ไท่จื่อแห่งแคว้นหยางกลับคืนมา แล้วหันไปมองชายหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะพระอักษร

“จ้าวเว่ยไม่มีอะไร” เจิ้นเหวินไท่จื่อตรัสเช่นนี้

ขันทีนามว่าจ้าวเว่ย ดูแลองค์ไท่จื่อตั้งแต่ทรงพระเยาว์วัย และเป็นพระสหายอีกด้วย บัดนี้ไท่จื่อได้สิบหกพรรษาแล้ว เขาก็อายุไล่เรียงกันกับพระองค์

“จะเสด็จไปสำนักเซียนลู่หรือไม่พระเจ้าค่ะ” จ้าวเว่ยทูลถาม

“อีกสามวัน เดี๋ยวข้าค่อยไป ตอนนี้ฟู่จวินเป็นเช่นไรบ้าง” ไท่จื่อตรัสด้วยพระสุรเสียงเป็นกังวล

“ลี่จีเข้าไปดูพระอาการให้ต้าหวางแล้ว พระอาการทรุดลง เพราะขาดตัวยาอีกหนึ่งตัวคือบัวมังกร ลำต้นสีทอง ใบเป็นสีทอง ดอกสีแดงสดเหมือนเลือด ด้านในของดอกบัวเป็นสีขาว จะมีอยู่ที่สำนักเซียนลู่แห่งเดียว” จ้าวเว่ยทูลไม่ทันจบไท่จื่อลุกขึ้นประทับยืน และเสด็จออกไปโดยทันที โดยที่จ้าวเว่ยจึงรีบตามพระองค์ไปติดๆ

ไท่จื่อรีบเสด็จไปเทียนเฉินกงทันที เทียนเฉินกงเป็นพระตำหนักของต้าหวางแห่งแคว้นหยาง ไท่จื่อเสด็จเข้ามาในตำหนักทอดพระเนตรมองต้าหวางที่ทรงไอออกมาอยู่หลายครั้ง พระองค์ไม่รอข้าที่จะรีบเสด็จไปเข้าเฝ้า

“ฟู่จวิน...หม่อมฉันเจิ้นเหวินยงพระเจ้าค่ะ” ไท่จื่อตรัสเช่นนี้ และทรงคุกพระชานุลง จับพระหัตถ์ของต้าหวาง

“มาแล้วหรือยงเอ๋อร์” ต้าหวางตรัสด้วยพระสุรเสียงแผ่วเบา

“หม่อมฉันจะนำบัวมังกรมารักษาพระองค์ ให้ทรงหายจากพระอาการประชวร”

“เจ้ามิต้องลำบาก...ดูการประลองที่สำนัก...เซียนลู่...ตามคำสั่งของ...ปรมาจารย์หวงลี่ยงสั่งเถิด...แค่กๆ ...ข้าไม่อยากให้เจ้าผิดคำสั่ง...ของอาจารย์” ต้าหวางตรัสด้วยพระสุรเสียงแผ่วเบาเช่นเดิม

“ข้าจะรีบนำยามาให้ฟู่จวิน แล้วรีบไปสำนักเซียนลู่ทันทีที่พระองค์ดีขึ้น”

“เจ้าไปได้แล้ว” ต้าหวางมีพระกระแสรับสั่งเช่นนี้

“พระเจ้าค่ะ...ลี่จีข้าฝากของฟู่จวินด้วย”

ไท่จื่อตรัสรับสั่งกับพระสหายของพระองค์ที่มีนามว่า ลี่จี เขาไม่ได้เป็นเพียงแค่พระสหาย แต่เขาคือศิษย์ร่วมสำนักเขาไป๋ซาน สำนักเดียวกันไท่จื่อเจิ้นเหวิน

“ท่านรีบไปเถิด...” ลี่จีทูลบอกกับไท่จื่อเช่นนี้ ไท่จื่อพยักพระพักตร์ และทรงปล่อยพระหัตถ์จากต้าหวาง ถอยสองก้าวถวายบังคม แล้วย่างพระบาทออกจากห้องพระบรรทมทันที

สนุกมั้ยคะ ถ้าสนุกอย่างลืมเขียนเม้นท์ให้กำลังใจไรท์ ทุกคอมเม้นท์ไรท์เข้ามาอ่านก่อนเขียนตอนต่อไปทุกครั้งค่ะ ขอคนละเม้นท์เป็นกำลังใจด้วยน๊า

1 เม้น 1 กำลังใจ