บทนำ

ชายแดนแคว้นเว่ย

"นายท่าน พวกเราแพ้อีกแล้วขอรับ ศึกครานี้กงเหล่ยเป็นฝ่ายได้กำชัยชนะ เขาบุกยึดเกาผิง เมืองด่านหน้าของพวกเราได้แล้วขอรับ!"

"มารดามันเถอะ!"

เสียงสบถด้วยความคับแค้นใจของเว่ยอ๋อง ทำให้เหล่าทหารและข้ารับใช้ต่างก้มหน้างุดไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่แคว้นเว่ยปราชัยให้กับแคว้นเซี่ย สงครามที่ผ่านมาก่อนหน้านี้ก็พ่ายแพ้จนทำให้ทหารแคว้นเว่ยต่างล้มหายตายจากไปไม่ใช่น้อย เสบียงอาหารก็เริ่มขาดแคลน ราษฎรต่างหวาดหวั่น บ้านเมืองระส่ำระสายเป็นอย่างมาก

เซี่ยอ๋อง นามกงเหล่ย ได้ชื่อว่าเป็นบุคคลอันตรายที่ราชสำนักหมายหัว หนึ่งปีมานี้เขาก่อสงครามบุกชิงเมืองด่านหน้าและหัวเมืองน้อยใหญ่ไปแล้วหลายเมือง สร้างความหวาดหวั่นให้แก้ใต้หล้าเป็นอย่างยิ่ง

ใต้หล้ายามนี้แบ่งออกเป็นสี่แคว้น แคว้นเว่ยตั้งอยู่ทางทิศใต้ แคว้นเซี่ยอยู่ทางทิศเหนือ แคว้นเป่ยตั้งอยู่ทางทิศตะวันออก และแคว้นฉีตั้งอยู่ทางทิศตะวันตก เจ้าครองแคว้นทั้งสี่ได้รับการแต่งตั้งบรรดาศักดิ์จากเกาฮ่องเต้ให้เป็นท่านอ๋องผู้ปกครองแคว้น แม้จะได้เป็นท่านอ๋องแต่ทว่าแคว้นของตนกลับตกเป็นเมืองขึ้นของแคว้นเกา ซึ่งมีเกาฮ่องเต้เป็นผู้ปกครองสูงสุด

หลายปีก่อนเกิดสงครามใหญ่ชิงความเป็นหนึ่งในใต้หล้า กงอวี้ท่านเจ้าเมืองแคว้นเซี่ยและเกาหยวนที่ดำรงตำแหน่งนายอำเภอแห่งแคว้นเซี่ยในเวลานั้นเป็นสหายรักกัน และได้รวมกำลังพลต่อสู้กับกบฏจนได้รับชัยชนะ เดิมทีตระกูลกงนั้นมีอำนาจทางทหารหลายแสนนาย ผู้คนต่างเอ่ยเป็นเสียงเดียวกันว่าตระกูลกงอย่างไรย่อมต้องได้เป็นปฐมฮ่องเต้ของใต้หล้านี้

ทว่าต่อมาไม่นานกงอวี้ท่านเจ้าเมืองแคว้นเซี่ยซึ่งก็คือก็บิดาของกงเหล่ยเสียชีวิตในสนามรบในขณะที่กำลังปราบเหล่ากบฏที่หลุดลอดไปได้ หลังจากเขาตาย คนตระกูลกงล้วนหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย กองกำลังของตระกูลกงก็แตกฉานซ่านเซ็นไปยังที่ต่างๆไม่มีผู้ใดพบตัวเขา แม้กระทั่งป้ายคำสั่งทางทหารเกาฮ่องเต้ก็ยังหาไม่พบ ชาวบ้านแคว้นเซี่ยต่างลำบากไร้ผู้นำ เกาฮ่องเต้จึงแต่งตั้งเซี่ยอ๋องคนใหม่มาดูแลแคว้นเซี่ยแทนตระกูลกง

ทว่าหลายปีต่อมากงเหล่ยบุตรชายของกงอวี้อดีตเจ้าเมืองแคว้นเซี่ยก็กลับมา เขาสังหารเซี่ยอ๋องที่เกาฮ่องเต้แต่งตั้งและเหล่าขุนนางรับใช้ทั้งหมด ก่อนจะขึ้นเป็นเซี่ยอ๋องคนใหม่และแยกตัวออกไปไม่ยอมสวามิภักดิ์ต่อราชสำนัก อีกทั้งยังบุกโจมตีแว่นแคว้นที่ศิโรราบต่อตระกูลเกาอีกด้วย

ที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นก็คือเขากลับมาพร้อมกองทัพตระกูลกง และคนตระกูลกงทั้งหมดก็อยู่รอดปลอดภัยดียกเว้นบิดาของเขา เกาฮ่องเต้ถึงกับหวาดหวั่น เพราะที่ผ่านมาเขาตามหาคนตระกูลกงแทบพลิกแผ่นดินแต่กลับไม่พบตัวคน ไม่รู้ว่าคนตระกูลกงไปหลบซ่อนตัวอยู่ที่ใด!

กองทัพตระกูลกงนั้นยิ่งใหญ่และแข็งแก่งที่สุดในบรรดาสี่แคว้น เพราะเหตุนี้พวกเขาจึงหวาดกลัวยิ่งนัก แม้แต่เกาฮ่องเต้ยังเคร่งเครียดจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ ถึงกับออกประกาศว่าหากผู้ใดสามารถเด็ดหัวกงเหล่ยเซี่ยอ๋องคนปัจจุบันได้จะปูนบำเหน็จให้อย่างงาม

แต่จนแล้วจนรอดกลับไม่มีผู้ใดลงมือสังหารกงเหล่ยได้

และความซวยก็มาตกอยู่ที่แคว้นเว่ยของเว่ยอ๋องเป็นแคว้นแรก

เว่ยอ๋องนั้นมีศักดิ์เป็นพระอนุชาร่วมมารดาเดียวกันกับฉินฮองเฮา

เว่ยอ๋องถอนหายใจออกมาคราหนึ่ง ครั้งนี้คราเคราะห์มาเยือนแล้วแท้ๆ ทหารของเขาแทบจะหมดสิ้นกำลังใจไม่อยากจะสู้รบต่อไปอีกแล้ว

เว่ยอ๋องหลับตาลงช้าๆ รู้สึกคิดไม่ตกกับเรื่องนี้ขึ้นมาเสียดื้อๆ

เกาผิง เมืองด่านหน้าแคว้นเว่ย

"ในเมื่อเซี่ยอ๋องยึดเมืองเกาผิงได้แล้ว ข้าน้อยผู้เป็นนายอำเภอย่อมไม่อาจดึงดันต่อสู้อีกต่อไป ข้าน้อยยินดีสวามิภักดิ์ต่อท่านอ๋อง ขอท่านอ๋องได้โปรดอย่าทำร้ายราษฎรในเมืองเลยขอรับ"

เสียงของท่านนายอำเภอเกาผิงที่เอื้อนเอ่ยออกมานั้นช่างฟังดูแหบพร่าและเจือไปด้วยความหวาดหวั่นเป็นอย่างยิ่ง เขาถึงกับคุกเข่าลงเบื้องหน้าเซี่ยอ๋องด้วยความหวาดหวั่น

กงเหล่ยปีนี้มีอายุยี่สิบห้าปีแล้ว เขาเป็นชายหนุ่มรูปงามหล่อเหลา แต่เพราะลำบากลำบนระหกระเหินอยู่ด้านนอกมานาน ทำให้ผิวของเขาออกจะคล้ำไปเสียหน่อย แต่ทว่ากลับดูองอาจเยี่ยงชายชาติทหารนักรบเป็นอย่างยิ่ง

"ลุกขึ้นเถอะ รบกวนท่านช่วยหาที่พักให้พวกข้าด้วย แม้ข้าจะสังหารทหารเมืองเกาผิงจนหมดสิ้น แต่ไม่ได้คิดจะสังหารคนบริสุทธิ์ นายอำเภอไม่ต้องกังวล ขอเพียงอย่าคิดก่อคลื่่นลม คนของเจ้าก็จะปลอดภัย"

นยอำเภอเกาผิงพยักหน้าอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบให้คนไปจัดเตรียมที่พัก

ที่พักของกงเหล่ยอยู่ชั้นสองของจวนนายอำเภอ มีเพียงสถานที่แห่งนี้เท่านั้นที่พอจะรับรองกงเหล่ยได้

เมื่อจัดการตนเองจนเรียบร้อยแล้ว กงเหล่ยก็มานั่งตรวจดูรายงานการรบของวันนี้

ร่วมหนึ่งปีมาแล้วที่เขาทำสงครามออกรบยึดหัวเมืองต่างๆมาได้หลายเมือง ใต้หล้านี้ล้วนกว้างใหญ่ไพศาล เขารู้ดีว่าการจะลงมือยึดแว่นแคว้นมาได้ทั้งหมดนั้นคงเป็นเรื่องยากที่จะลงมือ และเขาเองก็รู้ดีกว่าผู้ใดว่าการจะสะสางหนี้แค้นได้สำเร็จนั้น อาจจะต้องสูญเสียกำลังทหารและไพร่พลไปไม่น้อยเลย

แต่ว่าเขาไม่กลัว หนึ่งปีมานี้หัวเมืองด่านหน้าต่างยอมศิโรราบให้กับเขาหลายเมืองแล้ว ทหารที่ยอมรับเขาต่างเข้าร่วมกับกองทัพตระกูลกง ทำให้กองทัพแคว้นเซี่ยแข็งแกร่งไม่แพ้กองทัพของราชสำนัก

กว่าจะมีวันนี้เขาและคนตระกูลกง รวมไปถึงเหล่าทหารคนสนิทต้องลำบากไม่น้อย ต้องหลบซ่อนเหมือนเต่าหดหัว ค่อยๆ รวบรวมกำลังพลอย่างลับๆ จนกระทั่งมีทุกวันนี้

ชายหนุ่มยกมือขึ้นนวดหว่างคิ้ว ก่อนจะโยนเอกสารทางการทหารเอาไว้บนโต๊ะ

"นายท่าน ดื่มชาร้อนๆก่อนเถิด สมองจะได้ปลอดโปร่ง"

กงเหล่ยหันไปมองก่อนจะพบว่าเป็นท่านเฉิงซุนนั่นเอง

ท่านเฉิงซุนเป็นกุนซือคนสนิทข้างกายเขา อีกทั้งยังเป็นคนเก่าแก่ของท่านพ่ออีกด้วย เรียกได้ว่าที่เขามีวันนี้ก็เป็นเพราะท่านเฉิงซุนด้วยส่วนหนึ่ง เขาเป็นทั้งกุนซือและบิดาคนที่สองเลยก็ว่าได้ สงครามเมื่อหลายปีก่อนนั้น ท่านพ่อสิ้นแต่ท่านเฉิงซุนรอดมาได้ และเป็นคนบอกเล่าความอัปยศทั้งหมดให้เขาได้ฟัง มันคือชนวนสำคัญที่ทำให้เขาต้องการสังหารตระกูลเกาและคนที่เกี่ยวข้องทั้งหมด

ชายหนุ่มยิ้มเล็กน้อย พลางเอ่ย

"ขอบคุณมาก ท่านกุนซือก็หาอันใดกินรองท้องด้วยเล่า เหล่าทหารก็ดูแลอย่าให้ขาดตกบกพร่อง ให้พวกเขาพักให้มากหน่อย อีกสามวันพวกเราจะบุกเข้าแคว้นเว่ย โจมตีพวกเขา"

เฉิงซุนพยักหน้า เขาไม่ได้เอ่ยอันใดให้มากความ ความลำบากและคับแค้นใจหลายปีมานี้ของเจ้านายเขาล้วนเข้าใจดีทุกอย่าง

เพราะไม่อยากรบกวนเวลาพักของเจ้านาย เขาจึงออกไปเสีย กงเหล่ยละสายตาจากรายงานตรงหน้า ก่อนจะทิ้งกายนอนหลับพัก แต่ทว่าเขาหลับไม่สนิทเท่าใดนัก เพียงไม่นานก็สะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกอยู่หลายครั้ง

ยามเช้าของวันนายอำเภอเกาผิงสั่งให้คนนำอาหารอย่างดีมาให้เขา อีกทั้งสุราและกับแกล้มรสเลิศล้วนมีพร้อมสรรพ กงเหล่ยเป็นคนที่ละเอียดรอบคอบและไม่ไว้ใจผู้ใดง่ายๆ ก่อนจะกินดื่มสิ่งใดล้วนต้องทดสอบพิษทุกครา เขารู้ดีว่าบนโลกใบนี้มีพิษที่ไม่อาจพิสูจน์ได้ด้วยเข็มทดสอบพิษ เขาจึงลากตัวเจ้านายอำเภอเกาผิงมาทดสอบพิษแทน เมื่อเห็นว่าคนไม่ตาย เขาจึงลงมือกินอาหาร นายอำเภอเกาผิงถึงกับหน้าซีดปากสั่น ไม่คิดว่าเซี่ยอ๋องจะโหดเหี้ยมเช่นนี้ ความคิดที่ไม่ซื่อพลันหดหายไปในทันที

เขาลอบมองกงเหล่ยอยู่หลายครา ก่อนจะคิดเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้

ยามค่ำของวันเดียวกันนั้น นายอำเภอเกาผิงก็มาขอพบกงเหล่ย

อีกทั้งยังไม่ได้มาเพียงคนเดียว แต่กลับพาหญิงสาวหน้าตางดงามผู้หนึ่งเข้ามาด้วย