บทที่ 6 สงคราม

วันที่สองของการรักษาตัว อาการของไต้ฝูหรงดีขึ้นมาก นางเริ่มพูดได้ สร้างความยินดีให้กับท่านหมอจ้าวเป็นอย่างมาก

ในขณะเดียวกันกงเหล่ยก็กำลังต่อสู้อยู่ในสนามรบ ทำศึกกับเว่ยอ๋อง

ราชสำนักส่งกองทัพเสริมมาร่วมรบกับเว่ยอ๋องด้วย อย่างไรเสียเว่ยอ๋องก็เป็นญาติของฮองเฮาองค์ปัจจุบัน เกาฮ่องเต้ย่อมไม่อาจนิ่งดูดายได้

เหล่าทหารต่างสู้รบกันอย่างเอาเป็นเอาตาย พื้นหญ้าบนสนามรบอาบย้อมไปด้วยโลหิตสีแดงฉาน สองวันนี้แคว้นเว่ยเป็นฝ่ายปราชัยติดต่อกัน ทำให้เว่ยอ๋องหัวเสียเป็นอย่างยิ่ง

"บัดซบ! แม้แต่ทหารของราชสำนักยังทำลายกองทัพของตระกูลกงไม่ได้เช่นนั้นหรือ พวกเจ้าจงฟังข้า ไปเกณฑ์ชายฉกรรจ์ในแคว้นมาเป็นทหารเพื่อช่วยออกรบ ผู้ใดไม่ยินยอมก็ฆ่าล้างตระกูลมันให้หมด!"

เหล่าทหารเมื่อได้ฟังก็ถึงกับเอ่ยวาจาใดไม่ออก ยามนี้แม้แต่ทหารของราชสำนักยังไม่อาจต้านทานทหารของเซี่ยอ๋องได้ แล้วชาวบ้านเหล่านั้นเล่าจะนับเป็นตัวอันใดกัน

อีกทั้งยามนี้แคว้นอื่นๆก็เก็บตัวเงียบ เพราะไม่อยากสูญเสียกำลังทหารของตน เนื่องจากสงครามใหญ่คราก่อนทำให้สูญเสียกำลังพลไปไม่น้อย อีกทั้งหลายปีมานี้เกาฮ่องเต้ก็สั่งห้ามท่านอ๋องใต้อาณัติฝึกฝนทหารเพราะเกรงว่าจะเป็นภัยต่อราชสำนัก ทำให้สถาณการณ์ยิ่งย่ำแย่เข้าไปทุกขณะ

แม่ทัพใหญ่ผู้หนึ่ง รีบเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล

"ท่านอ๋อง คนหนุ่มพวกนั้นไม่เคยออกรบ ไม่เคยทำสงครามมาก่อน ทำเช่นนี้ไม่เท่ากับส่งราษฎรไปตายหรือขอรับ!"

"ยามนี้เรามีทางเลือกไม่มาก เจ้าจะให้ข้า ทำเช่นไร หากไม่ชนะ ก็คงคือต้องทิ้งเมืองไปขอความช่วยเหลือจากแคว้นเกาแล้ว!"

เว่ยอ๋องสบถออกมาอย่างหัวเสีย ยามนี้เส้นผมบนศีรษะของเขาขาวโพลนจนดูแก่ชราลงไปหลายสิบปี ในใจนึกด่าทอเกาฮ่องเต้ที่ไร้ความสามารถไม่อาจสังหารคนตระกูลกงล้างตระกูลได้ และยังเป็นต้นเหตุที่ทำให้เขาต้องมาพบเจอกับเรื่องยุ่งยากเช่นนี้ อีกทั้งจะยอมสวามิภักดิ์ก็ไม่ได้เพราะเกรงว่าจะส่งผลเสียต่อฉินฮองเฮา

ภายในค่ายทหารของกงเหล่ยตอนนี้ก็ค่อนข้างวุ่นวายไม่น้อย แม้จะได้รับชัยชนะ แต่ทว่าทหารของเขากลับบาดเจ็บล้มตายไปไม่น้อย เหล่าทหารที่ถูกหามกลับเข้ามาในค่ายล้วนบาดเจ็บสาหัส บางคนแขนขาด บางคนขาขาด บางคนถูกลูกธนูแทงจนทะลุกลางลำตัว ท่านหมอที่ช่วยรักษาคนเจ็บในยามนี้ก็มีเพียงท่านหมอจ้าวคนเดียว

ไต้ฝูหรงก้าวเดินออกมาจากกระโจมที่พักของตน สองวันมานี้นางเริ่มพูดได้บ้างแล้ว แม้จะยังไม่ค่อยคุ้นชินเท่าใดนัก แต่ก็สามารถสื่อสารกับผู้อื่นได้ดี นางรีบเดินเข้าไปหาท่านหมอจ้าวทันที พร้อมกับเอ่ยถามเขาด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล

"ท่านหมอจ้าว เอ่อ ให้้ข้า ช่วยนะเจ้าคะ"

ช่วงเวลาสองวันมานี้นางและท่านหมอจ้าวเริ่มจะสนิทสนมกันมากขึ้นเพราะสนทนากันถูกคอ เขาถึงกับเรียกนางว่านังหนูไต้เพราะเอ็นดูนางมาก

ท่านหมอจ้าวหันมามองไต้ฝูหรง ก่อนจะเอ่ย

“นังหนูไต้ เจ้ากระอักโลหิตไปไม่น้อยก่อนหน้านี้ อีกทั้งสุขภาพยังไม่สู้ดี เจ้ารีบกลับไปพักเถอะ ทางนี้ข้าจัดการเอง"

"ข้าไม่เป็นอันใดเจ้าคะ ให้ข้าช่วยท่านเถอะ"

เอ่ยจบนางก็รีบเข้าไปเป็นผู้ช่วยท่านหมอจ้าวทำแผลให้เหล่าทหาร ไต้ฝูหรงหัวไวยิ่ง ท่านหมอจ้าวสอนเพียงไม่นาน นางก็ทำได้ตามที่เขาบอก อีกทั้งยังช่วยทุ่นแรงเขาไปได้ไม่น้อยเลย

"สมุนไพรห้ามเลือดไม่มีเหลือแล้ว ท่านอ๋อง เราต้องหามาเพิ่มขอรับ ทำเช่นไรดี เหล่าทหารไม่มีผู้ใดรู้จักสมุนไพรนั่น และข้าเองก็ทิ้งคนเจ็บไปไม่ได้!"

ท่านหมอจ้าวรีบหันไปเอ่ยกับกงเหล่ยที่กำลังเดินเข้ามาด้วยความร้อนลน กงเหล่ยเมื่อได้ยินก็มีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาทันที อย่างไรย่อมต้องรักษาคนเจ็บให้หาย เหล่าทหารที่เหลือจะได้มีขวัญกำลังใจ

ในขณะที่เขากำลังครุ่นคิดว่าจะทำเช่นไรก็ได้ยินไต้ฝูหรงเอ่ยขึ้นมา

"ท่านอ๋อง ข้าจะขึ้นไปเก็บสมุนไพรบนเขาเองเจ้าค่ะ ข้ารู้จักสมุนไพรอยู่หลายตัว รบกวนท่านให้ทหารไปกับข้าสักคนสองคนได้หรือไม่เจ้าคะ?"

กงเหล่ยชะงักไปชั่วครู่ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินเสียงพูดของนาง มันช่างแว่วหวานราวเสียงพิณยิ่งนัก

ชายหนุ่มรีบส่ายหน้าไปมาเพื่อไล่ความคิดไม่เป็นเรื่องนี้ออกไป ก่อนจะหันไปสั่งการเฉิงซานและเซียวเย่ทันที

"พวกเจ้าสองคนไปกับนาง พาทหารไปมากหน่อย เผื่อว่าจะเกิดการดักซุ่มโจมตี หากพบสมุนไพรแล้ว เก็บมาให้มากยิ่งดี"

เฉิงซานและเซียวเย่พยักหน้าทันที ก่อนจะหันไปบอกให้ไต้ฝูหรงตามพวกเขาไป หญิงสาวพยักหน้า ก่อนจะสะพายกระบุงเอาไว้บนหลังและรีบเดินขึ้นเขาไปพร้อมกับเหล่าทหารทันที

จากตรงนี้เดินทางไปยังภูเขานอกค่ายทหารไม่ไกลมากนัก เมื่อเข้ามาในเขตภูเขาแล้ว นางก็หันไปเอ่ยกับเหล่าทหาร

"สมุนไพรที่ใช้ห้ามเลือดได้มีชื่อว่าต้นซือไช่ ลักษณะของมันจะคล้ายบุปผาดอกเล็ก มีขนสีม่วง พวกเรารีบหากันเถอะเจ้าค่ะ"

เฉิงซานและเซียวเย่พยักหน้า ก่อนจะหันไปสั่งให้เหล่าทหารช่วยไต้ฝูหรงตามหาต้นซือไช่ ไม่นานนักก็พบกับสมุนไพรที่นางบอก อีกทั้งยังมีมากมายเสียด้วย ไม่เพียงเท่านั้นในละแวกเดียวกันยังมีสมุนไพรที่จำเป็นต้องใช้อีกหลายชนิด ไต้ฝูหรงดีใจนัก นางจึงรีบเก็บมันใส่กระบุงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะให้เหล่าทหารนำกลับไปมอบให้ท่านหมอจ้าวส่วนหนึ่งก่อน ส่วนนางยังคงรั้งอยู่ที่นี่เพื่อเก็บสมุนไพรอื่นๆต่ออีกหน่อย เซียวเย่ที่เห็นว่าพวกเขาออกมานานแล้วจึงรีบเอ่ยกับไต้ฝูหรง

"แม่นางไต้ พวกเราออกมานานแล้วที่นี่อย่างไรก็ไม่ปลอดภัย หากสมุนไพรยังไม่พอพวกข้าจะขึ้นเขามาเก็บเพิ่มเอง อย่างไรก็จำลักษณะของมันได้แล้ว"

"เจ้าค่ะ เช่นนั้นก็รีบกลับกันเถอะ"

ไต้ฝูหรงแม้จะเสียดายแต่ก็ไม่ได้เอ่ยอันใดต่ออีก จึงเดินลงจากเขามาพร้อมกับพวกเขา

ทว่าในขณะที่นางกำลังเดินลงเขา กลับมีลูกเกาทัณฑ์หลายดอกพุ่งฝ่าอากาศเข้ามาหาพวกนาง เฉิงซานที่เห็นเช่นนั้นจึงรีบดึงตัวนางให้หลบ แต่ธนูกลับเฉียดผ่านแขนซ้ายของนางจนเป็นแผลใหญ่ โลหิตไหลลงมาตามแขนจนเป็นทางยาว อาบชุ่มชายเสื้อของนางจนเป็นสีแดงฉาน

"แม่นางไต้!"

"ข้าไม่เป็นอันใดเจ้าค่ะ! ข้าทนได้ พวกเรารีบกลับค่ายทหารกันโดยเร็วเถอะเจ้าค่ะ!"

แม้จะเจ็บแผลมากแต่ใบหน้าของไต้ฝูหรงกลับเรียบเฉยยิ่ง ที่ผ่านมานางถูกทุบตีมาไม่น้อย การถูกธนูยิงเฉียดแขนเพียงเท่านี้ไม่นับเป็นอันใด

เซียวเย่รีบสั่งให้ทหารจัดการต่อสู้กับพวกนักฆ่าที่ซุ่มโจมตีทันที ก่อนจะพบว่าพวกมันคือทหารของแคว้นเว่ยที่ลอบมาสังหารพวกเขา

"ศิษย์พี่รอง ท่านพาแม่นางไต้กลับค่ายทหารไปก่อน ทางนี้ข้าจะจัดการเอง!"

"น้องเล็ก เจ้าระวังตัวด้วย!"

เซียวเย่พยักหน้าก่อนจะออกหน้ารับมือกับทหารของแคว้นเว่ยจัดการสังหารพวกมันให้สิ้นซาก ด้านเฉิงซานก็พาไต้ฝูหรงกลับค่ายทหารได้อย่างปลอดภัย

เมื่อไต้ฝูหรงกลับมาที่ค่ายทหารได้อย่างปลอดภัยแล้วก็รีบมาช่วยท่านหมอจ้าวดูแลคนเจ็บต่อ ท่านหมอจ้าวรู้สึกเหนือความคาดหมายอยู่ไม่น้อย เขาไม่คิดว่าสตรีที่ดูอ่อนแอบอบบางเช่นไต้ฝูหรงจะมีความรู้เรื่องสมุนไพรเหล่านี้ด้วย

ไต้ฝูหรงนำสมุนไพรไปล้างน้ำจนสะอาด ก่อนจะนำมาตำให้ละเอียด และนำไปวางลงบนบาดแผลของทหารที่ได้รับบาดเจ็บ ไม่นานเลือดของเขาก็หยุดไหล นางทำงานอย่างรวดเร็วและตั้งใจอีกทั้งยังมีสติที่มั่นคงเป็นอย่างมาก ทำให้ช่วยเบาแรงของท่านหมอจ้าวไปได้มาก

เพราะการรักษาที่ทันท่วงทีทำให้ทหารหลายคนปลอดภัยรอดชีวิต แต่ก็มีทหารหลายนายที่ไม่อาจจะรักษาชีวิตเอาไว้ได้

กงเหล่ยสั่งให้คนนำศพของทหารผู้กล้าที่พลีชีพในสนามรบไปฝังที่เนินเขา อีกทั้งยังกำชับท่านเฉิงซุนว่าจะต้องปูนบำเหน็จให้ครอบครัวของพวกเขาอย่าได้ขาดตกบกพร่อง ท่านเฉิงซุนพยักหน้ารับคำสั่งและรีบไปจัดการอย่างรวดเร็ว

ไม่นานเซียวเย่ก็กลับมาบอกว่าจัดการทหารแคว้นเว่ยท่ี่มาดักซุ่มโจมตีเรียบร้อยแล้ว เมื่อหันไปเห็นว่าไต้ฝูหรงกำลังดูแลทหาร เขาก็รีบเอ่ยถามทันที

"แม่นางไต้ เจ้าได้รับบาดเจ็บเป็นเช่นไรบ้าง ทำแผลแล้วหรือ?"

เซียวเย่เอ่ยถามออกไปโดยที่ไม่ได้คิดอันใด แต่ทว่ากงเหล่ยกลับหันไปมองไต้ฝูหรงทันที

"แผลอันใด เจ้าได้รับบาดเจ็บหรือ?!"

เมื่อครู่เขาไม่ทันได้สังเกตนาง เพราะมัวแต่วุ่นวายกับการดูแลทหาร ไต้ฝูหรงยิ้มออกมา เพียงแค่แผลเล็กน้อยเท่านั้น นางไม่ได้เก็บมาใส่ใจเลยแม้แต่น้อย

"แผลเพียงเล็กน้อยเจ้าค่ะ อีกเดี๋ยวข้าค่อยกลับไปทำแผล"

อยู่ๆกงเหล่ยก็เดินเข้ามาดึงตัวนางไปสำรวจอย่างละเอียด หญิงสาวตกใจไม่น้อย แม้กระทั่งเหล่าทหารยังมองมาที่พวกเขาสองคนเป็นตาเดียว

เซียวเย่ยิ้มตาหยี ก่อนจะเอ่ย

"ศิษย์พี่ใหญ่กง จะมัวยิืนมองนางอยู่ทำไมกัน รีบอุ้มกลับกระโจมไปเลยสิ พวกข้าสัญญาว่าจะไม่ไปรบกวนแน่นอน"

กงเหล่ยหันขวับมามองเซียวเย่ ก่อนจะพบว่าเด็กเวรนั่นวิ่งหนีไปเสียแล้ว เขาทำหน้าไม่ถูก จึงหันไปด่าเฉิงซานเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกกระอักกระอ่วนนี้แทน เฉิงซานถึงกับยกมือเกาศีรษะไม่รู้ว่าตนเองทำอันใดผิดจึงมาโดนด่าเช่นนี้ อีกเดี๋ยวจะต้องไปเอาคืนกับเซียวเย่เด็กเปรตนั่นแทน!

กงเหล่ยสั่งให้ท่านหมอจ้าวตรวจดูอาการบาดเจ็บของนางด้วย ก่อนจากไปยังหันไปมองนางคราหนึ่ง พบว่านางก็กำลังมองเขาอยู่เช่นเดียวกัน

ใบหน้าสวยหวานขึ้นสีแดงระเรื่อ รอยยิ้มที่มอบให้เขานั้นมันทำให้แข้งขาของเขาคล้ายจะอ่อนแรงขึ้นมาเสียดื้อๆ ช่วงล่างเริ่มปวดหนึบขึ้นมาอย่างไม่อาจควบคุม

เขารีบกลับมาที่กระโจมของตนทันที เมื่ออยู่เพียงลำพังแล้ว ชายหนุ่มก็ยกฝ่ามือขึ้นตีไปที่หว่างขาของตนเองหลายครา

"กงเหล่ยน้อยบัดซบ เจ้าจะตื่นมาด้วยเหตุใดกัน หลับเดีี่ยวนี้ หลับสิ!"

เฉิงซุนที่เดินเข้ามาเห็นว่าเจ้านายที่แสนโหดเหี้ยมของตนกำลังง้างฝ่ามือตีหว่างขาตนเองอย่างบ้าคลั่งก็ถึงกับเอ่ยวาจาใดไม่ออก ชายวัยกลางคนยกมือขึ้นลูบจมูกตน ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย

"หากท่านอ๋องน้อยไม่ยอมหลับ มิสู้ไปหาที่ปลดปล่อยดีหรือไม่ขอรับ ตีไม่หยุดเช่นนี้ หากหักกลางลำขึ้นมาจะลำบากท่านหมอจ้าวเอาได้"

กงเหล่ยหันขวับมามองเฉิงซุนทันที

"ท่านกุนซือ ท่านไม่เข้าใจข้า ท่านอายุขนาดนี้ ซุนซุนน้อยคงไม่ตื่นแล้วกระมัง?"

ท่านเฉิงซุนถึงกับหน้าดำคล้ำ พลางลอบด่าทอกงเหล่ยอยู่ในใจ

ท่านอ๋องบัดซบ! รู้ได้เช่นไรว่าซุนซุนน้อยของเขาไม่ตื่น แม้เขาจะแก่แล้ว แต่ทุกเช้าซุนซุนน้อยยังคงชี้โด่ชี้เด่อยู่ เหอะ! ตีไปเถอะ ตีให้หักไปเลย เขาไม่สนใจแล้ว!