ตามทวงรัก

ปี พุทธศักราช 2562

ดีใจด้วยนะคะ....

เหมาะสมกันจริงๆ ....

คนหนึ่งก็สวยคนหนึ่งก็หล่อ ดั่งกิ่งทองใบหยก....

เสียงชื่นชมดังขึ้นไม่ขาดสายทั่วงาน ด้วยความปิติยินดีและชื่นชม หญิงสาวกับชายหนุ่มที่เป็นตัวเอกของงานในวันนี้ นั่นก็คืองานหมั้นระหว่างบุตรชายคนโตของตระกูลวิรชัชกุล เจ้าของโรงแรมยักษ์ใหญ่ติดแม่น้ำเจ้าพระยาและยังขยายสาขาไปทั่วทั้งประเทศ อย่างนายบุริศร์ วิรชัชกุล กับ นางสาวสุดที่รัก อิชยาการ บุตรสาวหัวแก้วหัวแหวนของตระกูลอิชยาการ ประกอบกิจการรับเหมาก่อสร้างที่ใหญ่ไม่เป็นสองรองใครในประเทศ

ทั้งสองยิ้มรับคำชมชื่นมื่น โดยเฉพาะสุดที่รัก ใบหน้าของหญิงสาวแต้มรอยยิ้มหวานด้วยความดีใจ ริมฝีปากอิ่มเคลือบลิปสติกสีพีชคลี่ยิ้มตลอดเวลา ยิ้มทั้งใบหน้าและแววตา ทอดสายตามองชายหนุ่มข้างกายด้วยความรัก

นิ้วเรียวสอดเข้าไปกับนิ้วแกร่งกระชับมือไว้แน่น เหมือนกลัวชายข้างกายที่ได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้นคู่หมาย จะห่างหายไปไม่อยู่จนจบงาน

บุริศร์ มองนิ้วเรียวที่สอดประสานกับนิ้วของตัวเองด้วยสายตาเฉยชา จนแทบจะเป็นว่างเปล่า ลมหายใจถูกผ่อนออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า เลื่อนสายตาขึ้นมองหญิงสาวที่โปรยยิ้มหวานอยู่ข้างกาย ก่อนจะละสายตามองไปทิศทางอื่น ไม่เอ่ยอะไรกับคู่หมั้นของตัวเองแม้แต่คำเดียวตลอดทั้งงาน

เพราะการหมั้นครั้งนี้ ไม่ได้เกิดขึ้นด้วยความเต็มใจ แต่เกิดจากการถูกบังคับให้รับผิดชอบ จากอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นระหว่างตนกับหญิงสาว เป็นอุบัติเหตุที่บุริศร์มองว่ามันคือเรื่องบังเอิญ ที่สามารถเกิดขึ้นได้กับใครทั้งนั้น และที่สำคัญชายหนุ่มไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบด้วยซ้ำ

และนั่นจึงทำให้บุริศร์คิดไตร่ตรองอยู่เพียงลำพังในใจ ว่านี่คงเป็นความต้องการของหญิงสาวข้างกาย จึงได้แจ้งความประสงค์มายังบิดามารดาของตน ให้ตนแสดงความรับผิดชอบต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นโดยการหมั้นหมาย ไม่มีใครสนใจคิดจะถามไถ่ตนเลยสักนิด ว่าตนอยากหมั้นกับหญิงสาวหรือไม่ ตนมีแฟนหรือคนที่คบอยู่หรือเปล่า

แต่ที่น่าตลกขบขันมากกว่านั้น คือบิดาและมารดาของตนกลับเห็นดีเห็นงามในการหมั้นหมายครั้งนี้ ครั้นตนจะปฏิเสธ คำว่าลูกผู้ชายกล้าทำต้องกล้ารับ คำว่าถ้าไม่หมั้นก็ไม่ต้องมาเรียกท่านทั้งสองว่าพ่อและแม่ ทำให้บุริศร์เหมือนคนน้ำท่วมปากพูดอะไรไม่ออก จนเกิดงานหมั้นในวันนี้ขึ้น จึงไม่แปลกหากสีหน้าของชายหนุ่มจะเฉยชา ไม่แสดงความดีใจออกมา

หลังจากเดินต้อนรับและกล่าวขอบคุณแขกเหรื่อที่มาร่วมงานเสร็จ มือที่จับกันไว้ในคราแรกก็ปล่อยออกจากกันอย่างไม่มีเยื่อใย

สุดที่รักมองมือตัวเองที่ถูกปล่อยอย่างไม่ไยดี มองเลยขึ้นไปยังใบหน้าหล่อเหลาคมคายที่ฉายแววความเฉยชาออกมาอย่างไม่ปิดบัง

“ขอบคุณนะคะ ที่ยอมหมั้นกับรัก” รอยยิ้มคล้ายกับกำลังเย้ยหยันเผยบนใบหน้าเฉยชา

“นั่นคือสิ่งที่รักต้องการอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ รักไม่ใช่เหรอ ที่เป็นคนเดินเข้าไปบอกพ่อกับแม่พี่ ให้พี่หมั้นกับรัก สมใจแล้วสิ” พูดจบบุริศร์ก็ผละตัวเดินห่างออกไป ทิ้งสุดที่รักให้มองตามหลังไปอย่างเศร้าสร้อยแลเสียใจกับประโยคของชายหนุ่ม ดั่งคมมีดกรีดลงบนก้อนเนื้อด้านซ้าย